Steve Wynn: «Οι Η.Π.Α. είναι μια πολύ μπερδεμένη και τρομακτική χώρα»

 

Steve Wynn (Φωτογραφία: Guy Kokken)

Εκ των ιδρυτικών μελών των πολυαγαπημένων The Dream Syndicate και των σημαντικότερων εκπροσώπων της εναλλακτικής ροκ, ο αγέραστος Steve Wynn έρχεται στην Ελλάδα για μια σειρά συναυλιών μεταξύ 20 και 23 Μαρτίου.

Μια απολαυστική συνομιλία μαζί του.

Στην τρυφερή ηλικία των 9 χρονών είχες ήδη ξεκινήσει το ταξίδι σου μέσα στον κόσμο με τη μουσική ως το όχημά σου. 56 χρόνια αργότερα, το ταξίδι συνεχίζεται. Τι σε έκανε να το αρχίσεις και τι σε κάνει να το συνεχίζεις;

Τρελό, σωστά; Είναι ΠΟΛΛΑ χρόνια. Και ακόμα νιώθω ότι ανακαλύπτω τα πράγματα.

Υποθέτω πως αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω, μόνο ο ενθουσιασμός του να δω τι θα ακολουθήσει, αυτή η συγκίνηση των τυχερών ημερών όπου γράφεις ένα πραγματικά ικανοποιητικό τραγούδι, δίνεις μια συναυλία η οποία σε εκπλήσσει, αλληλεπιδράς με έναν νέο τρόπο με άλλους μουσικούς ή με ένα καλό κοινό - όλα αυτά.

Τι με έκανε να ξεκινήσω; Λοιπόν, απλά μου άρεσε η μουσική. Ακόμα μου αρέσει.

Το The Days of Wine and Roses, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1982, ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ των The Dream Syndicate, τους οποίους ιδρύσατε μαζί με την Kendra Smith.

Περιγράφεται ευρέως ως ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του indie rock/Americana.

Φαινόταν πραγματικά να συνδεόμαστε με κάποιον εκείνη την εποχή, με κάτι που οι άνθρωποι ήθελαν να ακούσουν - και με τον όρο «άνθρωποι» εννοώ και εμάς τους τέσσερις. 

Και είναι ωραίο που συνεχίζει να συνδέεται με νέους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια αργότερα.

Νοσταλγείς, κατά καιρούς, εκείνες τις «μέρες του οίνου και των ρόδων»; Ή δεν ήταν και τόσο ρόδινες, τελικά;

Και πώς ερμηνεύεις την απουσία εμπορικής επιτυχίας τότε, αν και ήσασταν κριτικά καταξιωμένοι;

Είναι ακόμα οι μέρες του κρασιού και των τριαντάφυλλων, όπως λέω στο σόου μου.

Κάθε νέα μέρα κατά την οποία ζεις και δημιουργείς, μαθαίνεις, διασκεδάζεις και κάνεις κάτι που δεν έκανες πριν είναι μια καλή μέρα.  Τις είχα τότε, τις έχω και τώρα.  Αλλά ίσως τις εκτιμώ περισσότερο τώρα από ό,τι τότε.

Διέλυσες τους The Dream Syndicate το 1989 για να «αποπροσδιορίσεις» τον εαυτό σου. Με ποια έννοια;

Α, μου αρέσει αυτό.  Αποπροσδιορίζομαι.  Θα πρέπει να το θυμάμαι.  Ναι, αστειεύομαι πως «ήθελα να δω άλλους ανθρώπους» - η κλασική ατάκα όταν χωρίζεις με κάποιον.  Αλλά είναι αλήθεια. 

Είχα περάσει ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου ως εκείνο το σημείο ως μέλος των Dream Syndicate και ένιωθα ότι χρειαζόμουν νέους ήχους, έμπνευση και ιδέες.  Έπρεπε να το κάνω αυτό για να μπορέσω να επιστρέψω στο συγκρότημα 24 χρόνια αργότερα.

«Ω, ο λόγος για τα χαραμισμένα χρόνια/ Τόσο ερωτευμένος με τον δικό σου πόνο/ Μένεις μέσα και προσεύχεσαι για βροχή/ Εκεί όπου οι χαμένοι κερδίζουν πάντα το παιχνίδι», τραγουδάς στο Tears won’t help από το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ σου, Kerosene Man.

Έτσι ένιωθα εκείνη την εποχή. Έγραφα αυτό το τραγούδι για μένα. Το έτος μετά τη διάλυση του συγκροτήματος αισθανόμουν συχνά λυπημένος και φοβισμένος. Τι είχα κάνει; Γιατί πέταξα το καλύτερο πράγμα που μου είχε ποτέ συμβεί;

Μόλις τελειώσαμε και κυκλοφορήσαμε το Kerosene Man με μια πολύ έντονη ανταπόκριση -συμπεριλαμβανομένων από εμάς που το φτιάξαμε- πηγαίναμε πρόσω ολοταχώς και ευτυχώς προοδεύσαμε από τότε και στο εξής και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. 

Ακόμα κι όταν όντως κοίταξα πίσω.

Έχεις «χαραμίσει χρόνια» στην πορεία; Αισθάνεσαι κοντά με τους «χαμένους», είτε «κερδίζουν το παιχνίδι» ή όχι; Και πώς ορίζεις την «επιτυχία» και την «αποτυχία»;

Χαμένοι και νικητές είναι πολύ υποκειμενικοί όροι. Ειλικρινά, δεν κρίνω τη ζωή μου βάσει αριθμών ή κάτι παρόμοιο.

Είναι πιο πολύ ζήτημα του «ήταν καλό τραγούδι αυτό;» «Ήταν η συναυλία καλή;» «Αλληλεπέδρασα όμορφα με κάποιον μετά το σόου κι αυτό μου άφησε μια καλή αίσθηση;»

Ξέρεις, στη μεγάλη εικόνα του τρελού και πιο τρελού κόσμου μας, αυτά τα πράγματα δεν έχουν νόημα, πράγμα που σημαίνει, παραδόξως, ότι έχουν πολύ περισσότερο.

Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ σου, Dazzling Display, μια ηχητική ταινία σε μορφή μουσικής σύνθεσης, άντλησες έμπνευση από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία.

Θα ήθελες να ρίξεις λίγο φως στη διαδικασία η οποία οδήγησε στη δημιουργία του;

Πραγματικά το πήγαινα για ευρεία οθόνη, τεκνικολόρ, Busby Berkeley, βοντβίλ.

Είχα στη διάθεσή μου το μεγαλύτερο μπάτζετ που μου είχε δοθεί εδώ και αρκετό καιρό και επηρεάστηκα πολύ από την ποπ της δεκαετίας του 1960 - την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, τον Μπερτ Μπάκαρα και τον Σερζ Γκενσμπούρ. Τέτοια πράγματα εκείνη την εποχή.

Ήθελα έναν δίσκο που να αντικατοπτρίζει αυτό το είδος μαγείας.

Δεν είχα ξανακάνει έναν τέτοιο δίσκο πριν, ούτε έκανα έκτοτε, αλλά η δημιουργία του είχε πλάκα και χαμογελώ όταν τον ακούω πότε πότε.

Τον Σεπτέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία σου, I Wouldn't Say It If It Wasn't True- A Memoir of Life, Music and The Dream Syndicate. 

Γιατί ένιωσες την ανάγκη να εξιστορήσεις το ταξίδι σου υπό μορφή ενός «αυτοβιογραφικού» βιβλίου;

Είχα θελήσει να γράψω ένα βιβλίο για πολύ καιρό. Ή, για να το θέσω ακριβέστερα, ήθελα να «έχω γράψει ένα βιβλίο». Η διαδικασία φαινόταν τρομακτική, ειδικά αφού έκανα τόσες πολλές περιοδείες.

Αλλά, όταν χτύπησε η πανδημία, είχα χρόνο στη διάθεσή μου, έτσι του έδωσα μια ευκαιρία και ήρθε πολύ πιο εύκολα από το αναμενόμενο. 

Στην πραγματικότητα, η επεξεργασία ήταν πιο δύσκολη από τη γραφή, όπως είχα ακούσει ότι θα ήταν από άλλους συγγραφείς.

Αλλά όλα λειτούργησαν και τώρα ανυπομονώ να γράψω το επόμενο.

Το Make it right, το τελευταίο σoυ άλμπουμ και η πρώτη σόλο δουλειά σoυ από το 2010, είναι προϊόν «ενός διαλόγου μεταξύ του αυτοβιογράφου και του μουσικού, το Q&A ενός ανθρώπου, ενός απαλού βόλεϊ στο γήπεδο τένις του μυαλού μου», όπως γράφεις, και σε βρίσκει σε υπέροχη φόρμα.

Σ’ ευχαριστώ. Πραγματικά εμπνεύστηκε από και ήταν μια απάντηση στη συγγραφή του βιβλίου. Είναι για μένα, τη ζωή μου - πιο άμεσα και γυμνά από άλλους δίσκους που έχω κάνει. Καμία έκπληξη. Περνούσα ώρες κάθε μέρα γράφοντας για τη ζωή μου.

Δεν είχα βγάλει σόλο δίσκο επί 14 χρόνια. Είναι τρελό. Έπρεπε πράγματι να βγάζω περισσότερους. Το 1988 χώρισα με τους The Dream Syndicate. Το 2011 χώρισα με τον εαυτό μου, υποθέτω. Καιρός να ξαναβρεθώ μαζί του. (Γέλιο).

Με ποιον τρόπο η συγγραφή του βιβλίου σου σού έδωσε τη δυνατότητα να στοχαστείς πιο βαθιά για τον εαυτό σου και το παρελθόν σου, άρα να γίνεις ένας πιο ενδοσκοπικός στιχουργός;

Όχι μόνο το βιβλίο αλλά και οι καιροί που ζούμε δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχει ανάγκη για ειλικρίνεια, σύνδεση και ευαλωτότητα.  Δεν είναι πάντα εύκολο και δε θα είναι πάντα ο δρόμος τον οποίο επιλέγω, αλλά τώρα βγάζει νόημα.

Στην πραγματικότητα, και περιέργως, μερικά από τα πιο προσωπικά και συναισθηματικά τραγούδια που γράφω είναι για το The Baseball Project.

Εισάγοντας την παρθενική του συναυλία στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2024, ο Μαρκ Ρίμποτ -μαζί με τη μουσική τους συντροφιά, Ceramic Dog-, δήλωσε πως: «Δε βρισκόμαστε σε περιοδεία, είμαστε εξόριστοι από τις φασιστικές Η.Π.Α.»

Συχνά μου αρέσει να λέω: «Δε ζω στις Η.Π.Α., ζω στη Νέα Υόρκη». Είμαστε κάπως έξω από την τρέχουσα εμπειρία των Η.Π.Α. και μου αρέσει να βρίσκομαι εκεί.

Αλλά, ναι, οι Η.Π.Α είναι μια πολύ μπερδεμένη και τρομακτική χώρα. Το 2016, η εκλογή του Τραμπ έμοιαζε σαν ατυχία. Τώρα φαίνεται σαν ένας καθρέφτης τού ποιοι είμαστε.

Τα πράγματα, όμως, όντως αλλάζουν και είμαι αισιόδοξος. Τα εκκρεμή αιωρούνται και αυτό το εκκρεμές είναι βίαιο, οπότε περιμένω μόνο τις πρώτες ρωγμές στον φαύλο μονόλιθο.

Συμμερίζεσαι την αποστροφή/θυμό του για την τρέχουσα κατάσταση στις Η.Π.Α. -πολιτισμική, πολιτική, κοινωνική-, ιδίως μετά την επάνοδο του Τραμπ στην εξουσία;

Μισώ το εκλογικό μας σύστημα. Μισώ την παρούσα κυβέρνηση. Μισώ τις παραπλανημένες αξίες του εκλογικού σώματος και το απίστευτο ποσοστό το οποίο δεν ψηφίζει.

Αλλά λατρεύω την Αμερική των Miles Davis, Bob Dylan, Jackson Pollock, John Updike, Howlin’ Wolf, των Αδερφών Κόεν και άλλων.  Μη μας ξεγράψετε ακόμα, όσο εύκολο και δελεαστικό κι αν είναι.

Τι σε τρομάζει/εμπνέει περισσότερο στο άκρως αντιφατικό/πολωμένο «τοπίο» της πατρίδας σου;

Με έχει κουράσει πολύ το ριάλιτι σόου του Τραμπ.  

Αισθάνομαι ότι έχουμε εγγραφεί ως συνδρομητές σε ένα βαρετό, κακοφτιαγμένο ριάλιτι, έναν αγώνα πάλης, μια περιπέτεια γεμάτη ντοπαμίνη. Θα ήθελα να πατήσω «κατάργηση συνδρομής», αλλά δεν μπορώ. 

Όλα αντανακλούν έναν νέο ψυχολογικό εθισμό στις συσκευές και τις φτηνές συγκινήσεις και την πλήξη και την τεμπελιά.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να βρούμε έναν καλύτερο δρόμο προς τα εμπρός. Απλώς δεν τον έχουμε βρει ακόμα. Μπορεί, θα το κάνουμε, αλλά ίσως να μη μοιάζει με πράγματα που γνωρίζαμε στο παρελθόν.

Τον Μάρτιο επιστρέφεις στην Ελλάδα, μια χώρα όπου έχεις χτίσει ένα αφοσιωμένο και ενθουσιώδες κοινό επί πολλά χρόνια, για μια σειρά συναυλιών. Ποιο είναι το πιο ξεχωριστό στοιχείο στη σχέση σου με τη χώρα;

Αγαπώ τόσα στην Ελλάδα - το φαγητό, τους φίλους, το τοπίο, την Ιστορία, τον ρυθμό της ζωής, τις αξίες της οικογένειας και της κοινότητας, τη συζήτηση και την αλληλεπίδραση.

Και, όχι λιγότερο, αγαπώ το ότι η Ελλάδα με έχει υιοθετήσει ως ένα ντόπιο παιδί της κι έχει υπάρξει τόσο υποστηρικτική προς τη μουσική μου. Πραγματικά με εκπλήσσει μερικές φορές. Τα λέμε σύντομα!

Ο Steve Wynn, παρέα με τον James Mastro, εμφανίζεται ζωντανά στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Κουκάκι) την Κυριακή 23 Μαρτίου. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30.

Προηγουμένως, θα κάνει συναυλιακές στάσεις στις Σέρρες (20 Μαρτίου), Καρδίτσα (21 Μαρτίου) και Θεσσαλονίκη (22 Μαρτίου).