Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Oles Petik: «Η μόνη βιώσιμη λύση είναι η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης κι η συνειδητοποίηση των ταξικών συμφερόντων μας»

Μετρώντας ήδη τρία χρόνια ύπαρξης και δράσης, η «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) είναι μια ουκρανική αναρχο-συνδικαλιστική οργάνωση με παραρτήματα στο Κίεβο και το Χαρκόβ, η οποία προέκυψε από τη συνάντηση αναρχικών, ελευθεριακών μαρξιστών κι άλλων ακτιβιστών. Με αφορμή τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ουκρανία, συζητάμε διεξοδικά με τον Oles Petik, μέλος της «Αυτόνομης Εργατικής Ένωσης» από το παράρτημα του Κιέβου.

Πώς ερμηνεύεις το συνεχιζόμενο φονικό αναβρασμό στην Ουκρανία και πώς αξιολογείς το ρόλο των δυτικών κυβερνήσεων και της Ρωσίας, μέχρις στιγμής;

Οι τελευταίοι μήνες, όπως πάντοτε συμβαίνει σε ταραγμένους καιρούς, έχουν αποτελέσει την τέλεια ευκαιρία για διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε διάφορα επίπεδα. Βλέπουμε τις Η.Π.Α. και τη Ρωσία να χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως πρόσχημα για να υπονομεύσουν η μία τη διεθνή σφαίρα επιρροής της άλλης και να επιλύσουν μακροχρόνιες έχθρες- υπάρχει, επίσης, το ενδιαφέρον της Ρωσίας για μια πιο άμεση ανάμιξη, χρηματοδοτώντας, δηλαδή, τους αυτονομιστές και παρέχοντάς τους οπλισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να επεκτείνει τις περιοχές της προσαρτώντας την Κριμαία.

Οι κύριοι «παίκτες» είναι, ωστόσο, οι καπιταλιστικές ελίτ του ανατραπέντος καθεστώτος, οι οποίες είναι απρόθυμες να εγκαταλείψουν τη βάση ισχύος τους στα ανατολικά της χώρας και να εκχωρήσουν τις οικονομικές παραχωρήσεις που εισέπραξαν νωρίτερα. Εναντίον τους τίθενται οι επενδυτές της νέας κυβέρνησης, οι οποίοι επιχειρούν να αποσπάσουν όσα περισσότερα μπορούν τόσο από την ηττημένη πλευρά, όσο και από την εργατική τάξη. Οι πρώτες χρησιμοποίησαν τη ρητορική της «ομοσπονδιοποίησης» και της «απόσχισης», ώστε να έχουν το «πάνω χέρι» στις συνομιλίες με τους δεύτερους, και να επαναλάβουν τη συναίνεση του 2005. Αυτή τη φορά, όμως, ίσως είναι δυστυχείς, γιατί ελευθέρωσαν το τζίνι από το λυχνάρι, καθώς το αυτονομιστικό κίνημα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, υποστηριζόμενο από τοπικούς αξιωματικούς της αστυνομίας κι εγκληματίες.

Αλίμονο, οι αποδιοργανωμένες μάζες των εργατών, οι οποίες κατέστησαν δυνατή την αλλαγή της κυβέρνησης, ήταν ανίκανες να συνειδητοποιήσουν το άμεσο συμφέρον τους και κατέφυγαν στο φτηνό εθνικισμό ή, ακόμα χειρότερα, στον κοινωνικό σοβινισμό. Το αίσθημα εναντίον της διαφθοράς, η κινητήρια δύναμη του «Μαϊντάν» και το θεμέλιο για τη λαϊκή υποστήριξη που έχει το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα στα ανατολικά, χρησιμοποιείται μονάχα για να τροφοδοτήσει δευτερεύουσας σημασίας αγώνες καπιταλιστικών κι εγκληματικών κλικών.

Ασχοληθήκαμε λεπτομερώς με αυτό το ζήτημα σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας, η οποία αναφέρεται στους πυροβολισμούς στη Μαριούπολη και την «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» της καινούριας κυβέρνησης (μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική ανακοίνωση, μεταφρασμένη στα ελληνικά, στη διεύθυνση http://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2014/05/14/137/).

Έχοντας διαβάσει προσεκτικά την ανακοίνωση που εκδώσατε και συνυπογράψατε σχετικά με τη σφαγή στην Οδησσό, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι υποτιμάτε τη συμμετοχή των νεοναζί στο φονικό αυτό συμβάν. Κάνω λάθος;

Ποτέ δεν μπορείς να υποτιμήσεις την εμπλοκή των νεοναζί. Η συμμετοχή χούλιγκαν και μελών της μονάδας αυτοάμυνας του «Μαϊντάν» ήταν προφανής, όπως και οι αγριότητες που διέπραξαν- κι αυτή είναι οικουμενική άποψη. Ποτέ δεν πρόκειται να «μασήσουμε τα λόγια μας» σχετικά με ναζί και φασίστες.

Οικουμενική άποψη για ένα γεγονός δε σημαίνει την έλλειψη αμφισημίας. Το πιο φρικτό πράγμα σχετικά με την τραγωδία στην Οδησσό είναι ότι εκεί πέθαναν πολλοί άμαχοι, ενώ όσοι βρίσκονταν από πίσω τη γλίτωσαν ανέπαφοι. Υπήρχαν νεοναζί και στις δύο πλευρές, κι ο ρόλος τους ήταν αποφασιστικός. Υπήρχαν καθημερινοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη μέση του συμβάντος, κάποιοι από αυτούς πυροβόλησαν και διέπραξαν πράξεις βίας, κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να τους καθησυχάσουν και να αποτρέψουν το χειρότερο και κάποιοι σκοτώθηκαν. Κι όμως υπήρξαν δυνάμεις, οι οποίες παρείχαν βοήθεια στους νεοναζί- αναφέρομαι, κυρίως, στους τοπικούς ηγέτες του αντι-«Μαϊντάν».

Το άτομο που αναφέραμε στην ανακοίνωση, ο Alexei Albu της οργάνωσης «Borotba», στη μία φωτογραφία βλέπουμε να κουβεντιάζει με «φιλο-Ρώσους» δράστες επιθέσεων εν μέσω ένοπλης βίας κι έπειτα να οδηγεί κόσμο στην παγίδα του οχυρωμένου κτιρίου. Στη συνέχεια, σε άλλο βίντεο, βλέπουμε να εγκαταλείπει το σκηνικό ανέπαφος- κι όμως την επομένη εμφανίζεται με τραύματα και ισχυρίζεται ότι δέχτηκε επίθεση.

Φρικτές πράξεις, όπως αυτή που διαπράχθηκε στην Οδησσό, δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις από έναν νεοναζί. Στην πραγματικότητα, είναι αυτονόητο ότι μπορείς να περιμένεις τα πάντα από αυτούς και οι φασίστες, όποια μάσκα κι αν φορούν, πάντοτε θα είναι οι θανάσιμοι εχθροί μας. Κι όσοι τους βοηθούν, ανεξαρτήτως αν το κάνουν από άγνοια, ηλιθιότητα, ή επειδή θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους, είναι, επίσης, εχθροί μας.

Ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στην «Αυτόνομη Εργατική Ένωση» (Autonomous Workers’ Union-AWU) και την οργάνωση «Borotba»;

Νομίζω ότι σωστό να υποθέσει κάποιος πως είμαστε εντελώς αντίθετοι. Η οργάνωση «Borotba» χρησιμοποιεί ολοκληρωτική, σταλινική ρητορική, για να εκμεταλλευτεί το αίσθημα της σοβιετικής νοσταλγίας. Και οι ηγέτες της απολαμβάνουν τις παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές εκλογές, οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών τους. Αυτή τη στιγμή, το «Borotba» προσπαθεί να κερδίσει το εκλογικό σώμα του απαξιωμένου και καταρρέοντος Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο δεν έχει τίποτα το κομμουνιστικό, εκτός από το όνομά του. Ας το έχουν, λέω, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης- ή με την αριστερή ατζέντα καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Ποια είναι η ιστορία του AWU;

Το 2011, ελευθεριακοί ακτιβιστές, που από καιρό διοργάνωναν διαδηλώσεις ενάντια στο νέο εργατικό κώδικα, ο οποίος επρόκειτο να δώσει μεγαλύτερη εξουσία στον εργοδότη σχετικά με τις απολύσεις, την επιβολή εργασιακής βδομάδας μεγαλύτερης διάρκειας και το ρουφιάνεμα στους εργασιακούς χώρους, αποφάσισαν να ενώσουν τις προσπάθειές τους, χρησιμοποιώντας τόσο πολιτικές, όσο και οικονομικές μεθόδους στον ταξικό αγώνα. Έκτοτε, πολλοί καινούριοι ακτιβιστές άρχισαν να συμμετέχουν, περιλαμβανομένου κι εμένα.

Θα μπορούσες να μου συνοψίσεις το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο του AWU, καθώς και την απήχησή του στην ουκρανική κοινωνία;

Όπως προείπα, πιστεύουμε ότι ο πολιτικός κι ο οικονομικός αγώνας πρέπει να συνδυαστούν, έτσι ώστε να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες όχι σε κάποιο μακρινό, αφηρημένο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα. Και νομίζω πως αυτή είναι η μόνη βιώσιμη στρατηγική για τη ριζοσπαστική αριστερά στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου οι άνθρωποι άκουγαν πολλές υποσχέσεις για την «οικοδόμηση του κομμουνισμού». Τούτου λεχθέντος, πιστεύω ότι η μόνη υποδήλωση του κομμουνισμού που πολλοί Ουκρανοί αντιλαμβάνονται είναι η ολοκληρωτική εξουσία της νομενκλατούρας. Το γεγονός αυτό πραγματικά εμποδίζει την ανάπτυξή μας.

Σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους εμπλέκεται το AWU στους ταξικούς αγώνες;

Έχουμε οργανώσει πολλές εκστρατείες διαμαρτυρίας. Οι πιο αξιοσημείωτες ήταν οι συγκεντρώσεις ενάντια στον εργατικό κώδικα, ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Privatbank κι η LG, ενάντια στον περιορισμό των ειρηνικών συναθροίσεων, καθώς και υπέρ του δικαιώματος της γυναίκας να επιλέγει αν θα προχωρήσει σε έκτρωση ή όχι κι εναντίον του κληρικαλισμού. Η πιο πρόσφατη ήταν μια διαδήλωση εναντίον των αυταρχικών πολιτικών του κόμματος «Batkivshchyna», το οποίο κατέλαβε σχεδόν όλη την εξουσία μετά το «Μαϊντάν». Ξεκινάμε, επίσης, να οργανώνουμε τους ακτιβιστές μας σε βιομηχανικούς συνδέσμους, καθώς όλοι μας είμαστε εργαζόμενοι. Δεν έχουμε ακόμη δημιουργήσει πρωτοβάθμιο σωματείο, αλλά το προσπαθούμε.

Ποια είναι η έκταση και η βαρύτητα της εμπλοκής και της επίδρασης ακροδεξιών κι ανοιχτά νέο-ναζιστικών στοιχείων τόσο στις διαδηλώσεις των προηγούμενων μηνών, όσο και στη διαμόρφωση της κεντρικής πολιτικής ατζέντας, μέσω της συμμετοχής τους στην παρούσα κυβέρνηση;

Αν ρωτάς για τις ομάδες που δρουν στο δρόμο, ιδίως για τον επίφοβο για πολλούς «Δεξιό Τομέα», μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η κατάσταση φαίνεται τρομακτική μόνο εξωτερικά. Θα σου δώσω μόνο ένα στατιστικό δεδομένο, που προέρχεται από το http://www.public.ru/ , ένα ρωσικό παρατηρητήριο τύπου. Έχουν καταμετρήσει τις αναφορές σε πολιτικά κόμματα στο ρωσικό τύπο- στην πρώτη θέση βρίσκεται, φυσικά, το κόμμα «Edinaya Rossiya» (σημ.: το κυβερνών κόμμα στη Ρωσία) με 19.000 αναφορές. Μόλις 200 αναφορές λιγότερες έχει ο «Δεξιός Τομέας». Την τρίτη θέση, σε μεγάλη απόσταση, καταλαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας με 12.000 αναφορές. Βλέπεις, λοιπόν, ξεκάθαρα από πού προέρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Μπορεί να είναι πολύ βολικό να δημιουργήσεις την εικόνα ενός επίφοβου αντίπαλου για σένα.

Αλλά, στην πραγματικότητα, ο «Δεξιός Τομέας» είναι μια φτωχά συντονισμένη συνομοσπονδία διάφορων ακροδεξιών οργανώσεων. Κάποιοι από τους συντρόφους φτάνουν μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν ότι η κυβέρνηση διεξάγει έναν κρυφό πόλεμο με τη συνδρομή τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο ισχύει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι τοπικές αρχές και πολιτικοί προσλαμβάνουν διάφορες ακροδεξιές ομάδες για τις κρυφές τους δουλειές, γεγονός που συνεπάγεται πολλές συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες. Ο «Δεξιός Τομέας» σίγουρα δε διαθέτει το «μονοπώλιο» στην «αγορά» της ακροδεξιάς βίας κι απέχει από το να είναι όσο επικίνδυνος αποτυπώνεται.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι η υποστήριξη που η Ακροδεξιά δέχεται από τον πληθυσμό, γιατί η λαϊκή απήχηση των ριζοσπαστών παραμένει σχετικά χαμηλή, οι άνθρωποι, όμως, γενικά τους ανέχονται. Αυτό καθιστά δυνατή τη χρησιμοποίηση των ομάδων αυτών από καπιταλιστές και πολιτικούς για το δικό τους όφελος. Οι δρόμοι παραμένουν ασφαλείς, αλλά, βεβαίως, η εν γένει κατάσταση είναι, όπως πάντα, επικίνδυνη για έναν αριστερό ακτιβιστή.

Η άλλη πλευρά του «νομίσματος» είναι οι κοινοβουλευτικοί φασίστες του κόμματος «Svoboda». Αυτοί οι τύποι πραγματικά μισούν το «Δεξιό Τομέα», γιατί τους έκλεψε τη «δόξα». Έχει υπάρξει τεράστια υποχώρηση στη δημοτικότητά του μετά τα γεγονότα του «Μαϊντάν», και νομίζω ότι αυτό συνέβη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι, προφανώς, η άνοδος περισσότερο ριζοσπαστικών και μαχητικών ομάδων, καθώς και διάφορων αυτοοργανωμένων πρωτοβουλιών, τις οποίες το «Svoboda» ανεπιτυχώς προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του, κι η αντίδραση που συνδέεται με αυτές τις απόπειρες. Ο δεύτερος, πιο λεπτός, είναι ότι το «Svoboda» χρησιμοποιήθηκε ως ψεύτικος σύμμαχος/ αντίπαλος του καθεστώτος του Γιανουκόβιτς κι έλαβε σημαντική υποστήριξη από τα Μ.Μ.Ε. τους μήνες πριν το «Μαϊντάν». Νομίζω πως ο Γιανουκόβιτς προετοίμαζε έναν κατάλληλο αντίπαλο για τον ίδιο ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2015, επιτρέποντας τη δυσανάλογη προβολή του «Svoboda» στην κρατική τηλεόραση, καθώς και σε τηλεοπτικά κανάλια που ελέγχονταν από πιστούς ολιγάρχες, κάλυψη στον τύπο κ.λπ.

To «Svoboda» όντως φάνηκε να αντιμάχεται τον Γιανουκόβιτς, αλλά το κόμμα που ανέλαβε την εξουσία είναι το «Batkivshchyna» της Γιούλια Τιμοσένκο. Κι ενώ ακόμη κατέχουν μερικές σημαντικές θέσεις στη χώρα, περιλαμβανομένου και του γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα που διέταξε την απελευθέρωση των τραμπούκων που ευθύνονται για τον εφιάλτη της Οδησσού, νομίζω πως θα απομακρυνθούν σιωπηρά από την κυβέρνηση μετά τις επικείμενες προεδρικές εκλογές.

Αποτελούν οι επικείμενες προεδρικές εκλογές μια ευκαιρία, ή είναι μια φάρσα, η οποία αποσκοπεί στη νομιμοποίηση ενός αυταρχικού, όπως το αντιλαμβάνομαι, καθεστώτος; Πώς σχολιάζεις την πρόσφατη δήλωση Πούτιν ότι αυτές οι εκλογές είναι, υπό κάποιες προϋποθέσεις, «μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση»;

Οι εκλογές στα πλαίσια της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» είναι πάντα μια φάρσα. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος χρησιμοποιούνται μονάχα για να δημιουργείται μια αίσθηση νομιμοποίησης της επιλογής των ανθρώπων, όταν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια ουσιώδη επιλογή. Ανεξάρτητα από το τι διαφορετικοί πολιτικοί λένε, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, αλλά εκείνα της καπιταλιστικής τάξης. Μετά τις εκλογές, μόνο το προσωπείο αλλάζει, το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο. Και μας είναι αδιάφορο τι λέει ο Πούτιν, ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός. Οι πολιτικοί πάντοτε λένε κάτι είτε για να ευχαριστήσουν το εκλογικό σώμα τους, ή στα πλαίσια διαπραγματεύσεων με και ίντριγκας εναντίον άλλων πολιτικών. Ό,τι λένε, ποτέ δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές τους προθέσεις. 

Ως αναρχο-συνδικαλιστικό συνδικάτο, θα «ενθαρρύνατε» τους ανθρώπους να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ή η αποχή από αυτήν θα ήταν πιο συμβατή με τις πολιτικές πεποιθήσεις σας;

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζουμε μια εκπαιδευτική αντι-εκλογική εκστρατεία και πάντοτε ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να μποϊκοτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και να πείσουν τους φίλους τους να κάνουν το ίδιο. Έχουμε κάποια εμπειρία σε αυτό τον τομέα- μια οικολογική εκστρατεία που διοργανώσαμε το 2012, προτρέποντας τους ανθρώπους να ανακυκλώνουν την πολιτική χαρτοσαβούρα. Με τη μείωση της λαϊκής υποστήριξης στις εκλογές, η φάρσα που υποστηρίζει τη «νομιμότητα» του καπιταλιστικού καθεστώτος τελικά θα καταρρεύσει.

Θα χρησιμοποιούσες τον όρο «δικτατορικό», προκειμένου να περιγράψεις το τρέχον καθεστώς;

Είναι μια δικτατορία μόνο στο βαθμό που κάθε σύγχρονο κράτος είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, όπως είχε πει ο Μαρξ. Το τρέχον καθεστώς περισσότερο αποτελεί μια συνηθισμένη αστική ολιγαρχία, αρκετά όμοια με εκείνη που προϋπήρχε του «Μαϊντάν», απλώς με λιγότερη σταθερότητα. Μπορούμε να συγκρίνουμε εκείνη την κυβέρνηση με τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση του 1917- υπάρχει σημαντική πιθανότητα για ορισμένες δραματικές αλλαγές στο μέλλον.

Θεμέλιο αυτής της κυβέρνησης συνιστά η απολύτως «νόμιμη» Verkhovna Rada, την ουκρανική Βουλή, όταν δεκάδες αντιπρόσωποι από το τότε κυβερνών «Κόμμα των Περιφερειών» άλλαξαν πλευρές. Αυτό επέτρεψε στο κόμμα «Batkivshchyna» να οικειοποιηθεί την ατζέντα του «Μαϊντάν» και να έρθει στην εξουσία. Προφανώς δεν επρόκειτο να υλοποιήσουν οποιοδήποτε αίτημα του «Μαϊντάν», αλλά αυτό δεν τους κάνει δικτάτορες. Στην πραγματικότητα, αυτό που άλλαξε το κλίμα υπέρ του «Μαϊντάν» ήταν οι διαβόητοι «νόμοι εναντίον των διαδηλώσεων» της 16ης Ιανουαρίου 2014, οι οποίοι περιόριζαν σημαντικά την ελευθερία του λόγου και των συναθροίσεων. Αν ο Γιανουκόβιτς είχε καταφέρει να εφαρμόσει εκείνους τους νόμους, το καθεστώς του θα ήταν δικαιωματικά δικτατορικό, όπως του Πούτιν.

Περί τίνος επρόκειτο το «Μαϊντάν», τελικά;

Επί της ουσίας, το «Μαϊντάν» ήταν ένα κίνημα αποδιοργανωμένων εργατικών μαζών, οδηγούμενο από το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Οι μορφές, μέσω των οποίων ο αγώνας τους απέκτησε σάρκα κι οστά, κυμαίνονταν από τη βλακώδη, όπως ο πομπώδης και παθητικός πατριωτισμός, μέχρι την πέρα για πέρα επικίνδυνη, όπως ο εθνικός ή/και κοινωνικός σοβινισμός και μίσος.

Η ειρωνεία της κατάστασης ήταν ότι οι επίσημοι επικεφαλής του «Μαϊντάν» είναι εξίσου διεφθαρμένοι με οποιουσδήποτε άλλους, αλλά το κίνημα δέχτηκε εξαιρετικά εντυπωσιακή υλική υποστήριξη από τον πληθυσμό του Κιέβου (δωρεές σε φαγητό, φάρμακα και ρούχα, παροχή εθελοντικής βοήθειας, συμμετοχή σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ενεργός συμμετοχή σε εχθρικές πράξεις εναντίον της αστυνομίας κ.λπ.). Αυτό που ήταν επίσης σημαντικό ήταν πως το κίνημα σε γενικές γραμμές διατήρησε μια ειρηνική προσέγγιση, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονταν σε εξέλιξη συγκρούσεις με την αστυνομία σε πολλούς παρακείμενους δρόμους στο κέντρο της πόλης. Σκοπίμως αποφεύγω το ζήτημα των πυροβολισμών στις 18 Φεβρουαρίου 2014, γιατί αναφέρομαι στη συμμετοχή του κόσμου.

Ο πληθυσμός των ανατολικών περιοχών συμμερίζεται πολύ το αίσθημα της αντι-διαφθοράς. Μπορώ, μάλιστα, να φτάσω μέχρι του σημείου να υποστηρίξω ότι είναι αυτό το αίσθημα (και η συνειδητοποίηση πως το «Μαϊντάν» απέτυχε να υλοποιήσει το οτιδήποτε από αυτή την άποψη) που διατηρεί τη λαϊκή υποστήριξη των δικτατοριών των ανατολικών περιοχών, οι οποίες απαρτίζονται από εγκληματίες και την τοπική αστυνομία. Το πρόβλημα είναι ότι το αντι-«Μαϊντάν» κίνημα κατά κάποιο τρόπο «έκοψε δρόμο», δεχόμενο οπλισμό από τη Ρωσία και το γεγονός αυτό μορφοποιεί τη σύγκρουση ανάμεσα στους διαδηλωτές και την κυβέρνηση με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Μετά την πρόσφατη σφαγή στην Οδησσό, εκτιμάς ότι η Ουκρανία οδεύει προς ένα γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, παρόμοιο με εκείνους που ρήμαξαν την πρώην Γιουγκοσλαβία;

Όχι, δε νομίζω. Στον πυρήνα του αναβρασμού βρίσκεται το ενδιαφέρον των ντόπιων καπιταλιστών, καθώς προσπαθούν να διαπραγματευτούν ευνοϊκούς όρους με την κυβέρνηση. Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι η κατάσταση ίσως να έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, αλλά τελικά θα προκύψει συμφωνία, όπως συνέβη και το 2005, μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση». Από την άλλη, πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι στην πρώην Γιουγκοσλαβία είχαν εξηγήσει πολύ καλά γιατί η κατάσταση στη χώρα τους θα έπρεπε τελικά να ηρεμήσει, αλλά αυτό δεν έγινε. Σίγουρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Ποια πολιτική δύναμη, ή δυνάμεις, ίσως ωφελούνταν, τότε, από ένα τέτοιο πόλεμο και πώς μπορεί να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική;

Πρώτα από όλα, η κλιμάκωση της σύγκρουσης θα βοηθούσε σημαντικά την τρέχουσα κυβέρνηση, καθώς αποσπά την προσοχή από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει- κι είναι πολλά! Σίγουρα, πάντως, θα προτιμούσαν ένα συμβολικό πόλεμο από ένα πραγματικό. Ένας λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει, βέβαια, ότι κανείς δεν ωφελείται από ένα γενικευμένο πόλεμο, από το θάνατο και τη δυστυχία χιλιάδων κι εκατομμυρίων. Αλλά ποτέ δε θα πρέπει να υποτιμούμε την αχρειότητα, για την οποία οι διάφοροι φασίστες, σταλινικοί και συντηρητικοί λαϊκιστές είναι ικανοί, όταν πρόκειται για τα ατομικά τους συμφέροντα. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μη χρησιμοποιούμε ποτέ τα συναισθήματά μας, όταν προβαίνουμε σε κρίσεις για την κατάσταση, γιατί τα συναισθήματα είναι αυτά που οι λαϊκιστές χρησιμοποιούν ως στόχο τους. 

Ποια θα ήταν μια βιώσιμη έξοδος από την κρίση;

Δεν πρόκειται να βοηθήσουμε στην επίλυση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις καπιταλιστικές κλίκες και να κάνουμε τη δουλειά της κυβέρνησης. Για μας, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης κι η συνειδητοποίηση των ταξικών συμφερόντων μας. Γενική απεργία, μποϊκοτάρισμα των στρατιωτικών πρωτοβουλιών και μάχη για τα δικαιώματά μας εδώ και τώρα- να καταστήσουμε δυνατό ένα ειρηνικό μέλλον, όπου κανένας δε θα πεθαίνει για την ανοησία του εθνικισμού ή για το κέρδος κάποιου.

Κάποιες από τις κατά καιρούς ανακοινώσεις της AWU, καθώς κι άλλες πληροφορίες για την ένωση, βρίσκονται μεταφρασμένες στο site της http://avtonomia.net/  .

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Yulia Matsiy: «Η Ρωσία είναι πολύ ομοφοβική χώρα»



Περιθωριοποιημένοι από την άθεη πλειονότητα της LGBT κοινότητας στη Ρωσία και υφιστάμενοι θεσμικές διακρίσεις από το κράτος κι επιθέσεις από εθνικιστικές ομοφοβικές ομάδες, οι LGBT Χριστιανοί στη Ρωσία συνιστούν μια διπλή μειονότητα. Το ντοκιμαντέρ They hate me in vain- LGBT Christians in todays Russia της Yulia Matsiy, ανεξάρτητης σκηνοθέτριας ρωσικής καταγωγής, σκιαγραφεί την καθημερινότητά τους. Με αφορμή την προβολή του στα πλαίσια του 8ου «Outview» Film Festival τη Δευτέρα 19 Μαΐου, συζητάμε με την σκηνοθέτρια.

Θα ήθελες να μου πεις περισσότερα για το εκπαιδευτικό σου υπόβαθρο; Τι σε προσέλκυσε στη δημιουργία ταινιών; Το να είσαι μια ανεξάρτητη δημιουργός κάνει τα πράγματα πιο απαιτητικά και δύσκολα; 

Δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω σκηνοθέτρια όσο ήμουν στη Ρωσία- ήταν υπερβολικά δύσκολο. Ακόμα κι όταν μετακόμισα στην Ιταλία, εξακολουθούσα να νομίζω ότι ήταν αδύνατο για μένα. Έτσι, ξεκίνησα να σπουδάζω στο προπτυχιακό πρόγραμμα Γραφιστικού Σχεδίου στη Νέα Ακαδημία Καλών Τεχνών (ΝΑΒΑ) στο Μιλάνο. Μόνο τότε συνειδητοποίησα πως η υλοποίηση του ονείρου μου ήταν εφικτή στην Ιταλία. Άρχισα, λοιπόν, ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στον Κινηματογράφο και τα Οπτικά Μέσα, κάνοντας πρακτική σε πολλές και διαφορετικές κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ, παράλληλα, σκηνοθέτησα μικρού μήκους ταινίες. Έτσι, πέρυσι γύρισα την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου

Υπάρχουν πολύ λίγες γυναίκες ανάμεσα στους σκηνοθέτες. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Ο δρόμος για την επιτυχία είναι εξαιρετικά πολύπλοκος, πιο δύσκολος απ’ ότι σε άλλα επαγγέλματα- και το ίδιο το επάγγελμα είναι περίπλοκο. Απαιτούνται «ατσάλινα» νεύρα, φυσική αντοχή, δύναμη θέλησης και τεράστια υπομονή. 

Όχι μόνο αποφάσισες ν’ ασχοληθείς μ’ ένα λεπτό ζήτημα (την καθημερινότητα των LGBT ανθρώπων στη Ρωσία), αλλά και να εστιάσεις στους LGBT Χριστιανούς. Γιατί; Πώς αντιμετωπίζονται τα άτομα αυτά τόσο από κράτος και παρακρατικά στοιχεία, όσο και από την πλειονότητα της LGBT κοινότητας στη Ρωσία;

Είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, το οποίο, όμως, την ίδια στιγμή γνωρίζω. Έχω υπάρξει ακτιβίστρια επί πολλά χρόνια. Οι LGBT Χριστιανοί συνιστούν μια διπλή μειονότητα: αποτελούν υποκείμενα μίσους από την άθεη πλειονότητα της LGBT κοινότητας στη Ρωσία, καθώς κι απ’ τους υπόλοιπους Χριστιανούς. Το ζήτημα της θρησκείας είναι εξαιρετικά σημαντικό για πολλούς. Για τα LGBT άτομα είναι ένα ζόρικο θέμα, που συχνά προκαλεί εσωτερική και κοινωνική σύγκρουση. Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω μια ταινία για το συγκεκριμένο κομμάτι της LGBT κοινότητας. 

Πώς θα περιέγραφες τη ρωσική κοινωνία; Σε ποιο βαθμό είναι ομοφοβική και δυσανεκτική; 

Η Ρωσία είναι γενικά πολύ ομοφοβική κι η κατάσταση επιδεινώνεται. Υπάρχουν βίαιες ομάδες, όπως η «Κάντε κατάληψη στους παιδόφιλους», οι οποίες προσποιούνται ότι μάχονται την παιδοφιλία, αλλά στην πραγματικότητα κατηγορούν τους ομοφυλόφιλους γι’ αυτό το έγκλημα, προκειμένου να νομιμοποιήσουν τη βία εναντίον τους. Το να κακολογείς ομοφυλόφιλους έχει εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα αγαπητή ασχολία. Πρόσφατα, το ίδιο άρχισε να ισχύει και για τa διεμφυλικά άτομα. Αλλά η Ρωσία είναι αχανής. Υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι δε συμμερίζονται τις ομοφοβικές αντιλήψεις. 

Βιώνουν τα μέλη της LGBT κοινότητας των Χριστιανών ότι υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στις επιταγές της πίστης τους και το σεξουαλικό τους προσανατολισμό; 

Πρόκειται όντως για προσανατολισμό, όχι για επιλογή. Κι η πίστη, πάντως, δεν αφορά σε πολλούς- είναι κι αυτή ένα κάλεσμα. Η ανάγνωση κι η ερμηνεία της Βίβλου συχνά οδηγούν σε αντιπαράθεση. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες εκκλησίες και θεολόγοι που ισχυρίζονται πως ο Θεός δεν καταδικάζει την ομοφυλοφιλία στον κόσμο. Η ακόλαστη συμπεριφορά, ομοφυλοφιλική ή ετεροφυλοφιλική, μπορεί ν’ αποτελεί αντικείμενο κριτικής, όχι, όμως, η αγάπη κι η έκφρασή της. Δεν το γνωρίζουν όλοι αυτό. Αλλά ανάμεσα στους LGBT Χριστιανούς το πνεύμα της αγάπης και της υποστήριξης είναι έντονο. Οι άνθρωποι που συνάντησα στη Ρωσία και την Ουκρανία είναι υπέροχοι, γεμάτοι αγάπη κι ευγένεια, άνθρωποι με εσωτερική αρμονία, «οπλισμένοι» με τη δύναμη της πνευματικής γνώσης. Το κουράγιο τους είναι αξιοθαύμαστο.

Αντιμετώπισες δυσκολίες ή κινδύνους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων είτε από την πλευρά της κυβέρνησης, ή από μέλη εθνικιστικών ομάδων;

Προσωπικά όχι. Υπήρχε, όμως, ένα κλίμα παράνοιας και φόβου στον αέρα. Έτσι, όταν έκανα μια ταινία στη Μόσχα, όλα τα ρωσικά Μ.Μ.Ε. ενημέρωναν ότι επίκειτο η σύλληψη μιας ομάδας Ολλανδών κινηματογραφιστών. Έκαναν το ίδιο πράγμα μ’ εμένα- μια ταινία για τη ρωσική LGBT κοινότητα. Το υλικό τους κατασχέθηκε και διαγράφηκε κι οι ίδιοι απελάθηκαν στις χώρες τους. Υπήρξα πιο τυχερή.

Ποιος είναι ο στόχος του ντοκιμαντέρ σου; Να διαφωτίσει, να πληροφορήσει, να προωθήσει μια συζήτηση, να προκαλέσει; Θα προβληθεί ποτέ δημοσίως στη Ρωσία

Δεν έχει προβληθεί στη Ρωσία ακόμη. Κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε κάποιους από τους ανθρώπους που εμφανίζονται. Από νομικής άποψης μπορώ να διοργανώσω την προβολή, αλλά το ζήτημα είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, όχι τα ντοκουμέντα. Ελπίζω ότι κάποια μέρα, όταν η κατάσταση στη Ρωσία είναι διαφορετική, να μπορέσω να δείξω την ταινία.

Θα παρουσιάσεις την ταινία σου στα πλαίσια του Φεστιβάλ «Outview» στην Αθήνα. Τι ξέρεις για τον ελληνικό κινηματογράφο;

Όχι πολλά, ελπίζω να μάθω περισσότερα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Θα είναι, επίσης, το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα.

Το ντοκιμαντέρ της Yulia Matsiy They hate me in vain- LGBT Christians in todays Russia προβάλλεται τη Δευτέρα 19 Μαΐου, 22:30, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-36), αίθουσα 2, στα πλαίσια του 8ου «Outview» Athens Queer Film Festival. Το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ βρίσκεται στο http://www.outview.gr/ . Το μπλογκ του ντοκιμαντέρ είναι http://invanomiodiano.wordpress.com/english/ .

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Sergei Kirichuk: «Δεχόμαστε επίθεση από τους εθνικιστές και των δύο πλευρών»



Με σπουδές κοινωνιολογίας κι εργασιακή εμπειρία σε μεγάλη γεωργική εταιρεία, από την οποία παραιτήθηκε, ο 32χρονος Sergei Kirichuk είναι ο συντονιστής της ουκρανικής αριστερής αντιφασιστικής οργάνωσης «Borotba» και πολιτικός ακτιβιστής. Πολλαπλώς βαλλόμενη, τόσο από την ουκρανική κυβέρνηση και τους νεοναζί στυλοβάτες της, όσο και από τους Ρώσους εθνικιστές και μεγάλο τμήμα της ουκρανικής αντιπολίτευσης, η οργάνωση «Borotba» διεξάγει ένα αντιπολιτευτικό αγώνα γεμάτο κινδύνους. Με αφορμή την επίσκεψη του Sergei Kirichuk στην Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του εφ’ όλης της ύλης σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία.

Ποιο είναι το ιδεολογικο-πολιτικό υπόβαθρο του «Borotba»; Αναφέρετε στη διακήρυξή σας ότι αποτέλεσε το προϊόν της ανάγκης για τη δημιουργία μιας καινούριας αριστερής οργάνωσης, σε μια περίοδο κατά την οποία οι ήδη υπάρχουσες στην Ουκρανία αντιμετώπιζαν «βαθιά κρίση». Σε τι συνίστατο αυτή η κρίση;

Το κίνημά μας δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια, ενοποιώντας διάφορες αριστερές ομάδες. Κάναμε καλή δουλειά σ’ αυτό το διάστημα, καλύπτοντας όλη την Ουκρανία, τόσο στα ανατολικά, όσο και στα δυτικά. Υποστηρίζουμε το σοσιαλισμό, είμαστε ένα σοσιαλιστικό κίνημα. Τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης έχουν κομμουνιστικές απόψεις. Κυρίως ασκούσαμε κριτική στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που έτρεφε. Οι παρούσες συνθήκες αποδεικνύουν ότι η θέση μας ήταν σωστή, πως το κοινοβούλιο δε λειτουργεί. Πρέπει, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε πως κι εμείς κάναμε λάθος, γιατί πιστεύαμε ότι θα είχαμε αστική δημοκρατία για μερικά χρόνια ακόμη κι έτσι προσπαθούσαμε να κινητοποιήσουμε και να οργανώσουμε νέους ανθρώπους κι εργάτες, αλλά δεν ήμαστε προετοιμασμένοι ούτε εκπαιδευμένοι να εμπλακούμε σε μια ένοπλη σύγκρουση. Δεν έχουμε όπλα, δεν είμαστε έτοιμοι για αντάρτικο, κι έτσι αυτή τη στιγμή το κίνημά μας βρίσκεται σε βαθιά κρίση: σχεδόν όλοι οι ηγέτες του έχουν εγκαταλείψει τους τόπους, όπου δραστηριοποιούνταν. Αν και η αστυνομία στην Ουκρανία είναι ανόητη, κτηνώδης και διεφθαρμένη, ένα κομμάτι της μας υποστηρίζει. Μετά τις επιθέσεις των νεοναζί εναντίον της, το κομμάτι αυτό απέκτησε αντιφασιστική συνείδηση.

Τι πυροδότησε αυτή την κρίση, η οποία εξελίσσεται, πλέον, σε πόλεμο;

Η Ε.Ε. και οι Η.Π.Α., χωρίς αμφιβολία. Υποστήριζαν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, υπήρξαν εξαιρετικά ανεκτικές στους νεοναζί κι ασκούσαν πίεση στον ανατραπέντα Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αστείο είναι πως κι ο Γιανουκόβιτς έλεγε ότι η εμπορική σύνδεση με την Ε.Ε. είναι κάτι καλό, απλώς χρειαζόταν λίγο χρόνο για διαπραγματεύσεις, ώστε να επιτευχθεί με πιο προνομιακούς όρους, και ξαφνικά ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Η Βικτόρια Νούλαντ, βοηθός γραμματέας της αμερικανικής κυβέρνησης με πεδίο εργασίας τις ευρωπαϊκές και τις ευρασιατικές υποθέσεις, είχε δηλώσει ότι οι Η.Π.Α. είχαν επενδύσει 5 δις δολάρια για την προώθηση της δημοκρατίας στην Ουκρανία, γεγονός που σημαίνει πως είχαν σημαντική υποδομή εκεί, ότι οργάνωναν τα πάντα, υποστήριζαν τις ακροδεξιές δυνάμεις. Τι εννοώ, λοιπόν; Ο Γιανουκόβιτς ήταν απολύτως φιλοδυτικός, έκανε τα πάντα γι’ αυτούς. Το μόνο του λάθος ήταν ότι ζήτησε καλύτερους όρους.

Πώς αξιολογείς το ρόλο των Μ.Μ.Ε. σε ό,τι αφορά την αποτύπωση της κρίσης;

Ήταν ουσιαστικός. Ακόμα κι επί προεδρίας Γιανουκόβιτς, τα Μ.Μ.Ε. ελέγχονταν από ολιγάρχες κι επιδίδονταν σε προπαγάνδα για τις ευρωπαϊκές αξίες, ισχυριζόμενα ότι η Ευρώπη είναι «παράδεισος», πως όλοι είναι πλούσιοι εκεί κι ότι το μόνο πρόβλημα είναι ο Γιανουκόβιτς, οι αριστερές δυνάμεις και η λεγόμενη «σοβιετική νοοτροπία». Ότι θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από τις χώρες της Βαλτικής, όπου επικρατεί ευημερία, και πως, ακόμα και χώρες που βιώνουν κρίση, όπως η Ελλάδα, αυτό είναι συνέπεια της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης που επέτρεπε στους κατοίκους της να μη δουλεύουν, να ζουν με δανεικά. Επρόκειτο για μαζική προπαγάνδα. Το ίδιο συμβαίνει τώρα με τις διαδηλώσεις στα νότια και τα ανατολικά της χώρας: χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτές οι διαδηλώσεις έχουν την ίδια ιστορία με εκείνες του «Μαϊντάν»: είναι μαζικές κινητοποιήσεις εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και συνδυάζονται με κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων και χρησιμοποίηση όπλων. Τα ουκρανικά μέσα δείχνουν τρομοκράτες, φιλο-Ρώσους και φιλο-Πουτινικούς. Το αγαπημένο τους θέμα είναι οι πράκτορες του Πούτιν. Όλοι είναι πράκτορες του Πούτιν: όσοι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, όσοι δρουν εναντίον της, κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί που επιχειρούν να προσεγγίσουν με λίγο κριτικό τρόπο την κατάσταση, ακόμα κι οι νεοναζί που επιτίθενται σε άμαχους στο Κίεβο, στόχος των οποίων είναι δοθεί η εντύπωση πως υπάρχει νεοναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία.

Στέκεστε, πάντως, κριτικά απέναντι και στο ρωσικό εθνικισμό.

Δεχόμαστε επίθεση από τους εθνικιστές και των δύο πλευρών. Οι Ουκρανοί εθνικιστές μας μισούν, θέλουν να μας σκοτώσουν. Οι Ρώσοι είναι, επίσης, πολύ επιθετικοί, γιατί δεν υποστηρίζουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία, ούτε την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη Ρωσία. Είναι πολύ δύσκολη κατάσταση, υπάρχει πόλωση και πολλοί υιοθετούν τώρα φιλο-ρωσικές θέσεις περισσότερο απ’ ότι δύο μήνες πριν, γιατί βλέπουν πως η ζωή στη Ρωσία έχει μια σταθερότητα και λένε πως, αν η Ρωσία είχε προσαρτήσει το Ντονέτσκ και το Σλαβιάνσκ όπως έκανε με την Κριμαία, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Στα ανατολικά η φιλο-ρωσική διάθεση γίνεται εντονότερη.

Πόσο ισχυροί είναι οι νεοναζί, από την περίοδο των διαδηλώσεων, μέχρι και τις μέρες μας, οπότε και κατέχουν κυβερνητικά πόστα, πλέον;

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αυτή η κατάσταση συνέβαινε επί χρόνια. Ο Γιανουκόβιτς τους χρησιμοποιούσε για να προκαλέσει διάσπαση στην αντιπολίτευση, ενδυνάμωσε το νεοναζιστικό κίνημα. Το κόμμα «Svoboda» πήρε 10% στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές, ενώ στα δυτικά, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, απέσπασαν τις μισές ψήφους. Σε ορισμένες περιοχές, οι νεοναζί υποστηρίζονται από την πλειονότητα της κοινωνίας. Τώρα λειτουργούν σε δύο επίπεδα: υπάρχουν αυτοί που στελεχώνουν την κυβέρνηση κι αυτοί που κινούνται στους δρόμους, νιώθουν πολύ ελεύθεροι, περιπολούν σε συνεργασία με την αστυνομία, ελέγχουν ταυτότητες, στήνουν μπλόκα. Την Πέμπτη 8 Μαΐου ένα πλήθος ατόμων αδιευκρίνιστης προέλευσης, μάλλον ένοπλοι νεοναζί, ντυμένοι στα μαύρα, απέκλεισαν τα γραφεία μας στο Χαρκόβ κι έκλεψαν τα πάντα: το ηχοσύστημα, έγγραφα, τις σημαίες μας. Τώρα τα γραφεία είναι άδεια. Είναι πραγματικά πολύ ισχυροί.

Σχετικά με το κίνημα «Μαϊντάν», υπήρχαν κάποιες ομάδες ή άτομα καλών προθέσεων και με λογικά αιτήματα, τα οποία στη συνέχεια καπηλεύθηκαν οι νεοναζί εξτρεμιστές, ή δεν ισχύει κάτι τέτοιο; Ποια είναι η γνώμη σου;

Τα αιτήματα κατ’ αρχήν ήταν θετικά: ενάντια στη διαφθορά, ένταξη στην Ε.Ε., απόκτηση ευημερίας. Από την πρώτη στιγμή, όμως, υπήρχε εναντίωση σε κάθε κοινωνικό αίτημα. Για παράδειγμα, κάποιοι αφελείς τροτσκιστές προσέγγισαν το «Μαϊντάν» με κοινωνικά αιτήματα και δέχτηκαν επίθεση από ακροδεξιούς, γιατί για εκείνους τέτοιου είδους αιτήματα προετοιμάζουν το «δρόμο» για την οικοδόμηση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας. Κι έτσι αυτό που έκαναν οι τροτσκιστές ήταν να πάρουν μια κόκκινη σημαία, να σταθούν στην πλατεία, να τραβήξουν μια φωτογραφία κι έπειτα να τη δημοσιεύσουν ισχυριζόμενοι ότι αποτελούν σημαντικό κομμάτι του κινήματος. Ψεύδονται, εξάλλου, σχετικά με την Ακροδεξιά, υποστηρίζοντας πως υπάρχει μόνο μια μειοψηφία κι ότι το κίνημα είναι μαζικό και δημοκρατικό. Και μπορεί, όντως, οι νεοναζί να μην αποτελούν την πλειονότητα, αλλά διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα του κινήματος κι οι άνθρωποι το ανέχονται. Η Ακροδεξιά δεν είναι κάτι εξωτικό κι απρόσμενο στο κίνημα του «Μαϊντάν». Τα μέλη της καταγράφουν, μάλιστα, τα ονόματα των «εχθρών του έθνους», επιδιώκοντας να προχωρήσουν σε διώξεις όσων τους αντιπολιτεύονται.

Σε μια δήλωση, η οποία κυκλοφόρησε στις αρχές του Μάρτη και συνυπογράφεται από μια ευρεία γκάμα συλλογικοτήτων και ατόμων που περισσότερο ή λιγότερο, δικαιολογημένα ή μη, ταυτίζονται με το κίνημα στην Ουκρανία, δέχεστε σκληρή κριτική, ενώ ζητείται η πολιτική σας απομόνωση. Πώς ερμηνεύεις τη ρήξη, τη σύγκρουση, ανάμεσα στο «Borotba» και τις ομάδες αυτές;

Πρόκειται για μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Δεν έχουν υποδομή, ούτε μέλη. Λένε πάντα ψέματα, δεν ξέρω γιατί, ότι το «Μαϊντάν» υπήρξε ένα μεγάλο, μαζικό, δημοκρατικό κίνημα. Εμείς από την αρχή ισχυριζόμαστε πως είναι ένα μεγάλο, μαζικό, αντιδραστικό κίνημα. Όταν φτάνει η Πρωτομαγιά, οι αναρχικοί πάντα διαδηλώνουν στο  Κίεβο. Αυτή τη φορά, όμως, απέρριψαν τη διαδήλωση, γιατί είπαν ότι είναι πολύ επικίνδυνη γι’ αυτούς. Ποιο είναι το πρόβλημά σας, παιδιά; Υποστηρίζατε το «Μαϊντάν» από τις πρώτες μέρες του, πρόκειται για την καθιερωμένη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, αν οι νεοναζί δεν είναι τόσο επικίνδυνοι, γιατί δε συμμετέχετε στην πορεία; Δεν ξέρω γιατί αυτοτοποθετούνται σ’ εκείνη την πλευρά, νομίζω ότι δεν έχουν πολιτικό μέλλον.

Έχετε κατηγοριοποιηθεί ως σταλινικοί.

Δεν είμαστε σταλινικοί. Αν μας αποκαλούν έτσι, θα πρέπει να έχουν κάποιες αποδείξεις. Κάποιοι αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, αλλά δεν έχουν το μονοπώλιο, γιατί κάποιοι αναρχικοί μας υποστηρίζουν, ιδίως στην περιοχή του Ντονέτσκ.

Μετά και τη σφαγή στην Οδησσό, είναι ξεκάθαρο ότι είστε στοχοποιημένοι από πολλές πλευρές. Πόσο ανασφαλής μπορεί κάποιος να αισθάνεται ως μέλος του «Borotba»;

Απόλυτα ανασφαλής. Κάποιοι νέοι άνθρωποι από το κίνημά μας που ήταν πολύ δραστήριοι εγκατέλειψαν τα διαμερίσματά τους και μένουν σε φίλους, για να σώσουν τις ζωές τους. Την Πέμπτη 8 Μαΐου αστυνομικοί εισέβαλαν με αυτόματα στο διαμέρισμα του διευθυντή σύνταξης του site http://www.liva.com.ua αναζητώντας το οτιδήποτε και τώρα κρύβεται, αν και δεν ήταν πολύ ενεργός. Ό,τι κι αν κάνεις, δεν μπορείς να είσαι ασφαλής στις μέρες μας. Θέλω να είμαι ελεύθερος, δε θέλω να γίνω εθνικός ήρωας.

Υπάρχει κάποια βιώσιμη έξοδος απ’ αυτή την κρίση; Σε ποιο βαθμό οι επικείμενες προεδρικές εκλογές αποτελούν «ευκαιρία» ή, αντιθέτως, φάρσα, που αποσκοπεί στη νομιμοποίηση ενός αυταρχικού, δικτατορικού καθεστώτος;

Δε βλέπουμε το τέλος της κρίσης, βρισκόμαστε στην αρχή της. Θα υπάρξει ένας ευρύς εμφύλιος πόλεμος σ’ όλη τη χώρα. Τα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν την Κυριακή σε ορισμένες περιοχές είναι μια καλή ευκαιρία να σωθούν ανθρώπινες ζωές, γιατί ίσως έτσι οι περιοχές αυτές αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, γεγονός που θα αποτρέψει επιθέσεις από το στρατό. Δεν αναγνωρίζουμε τις λεγόμενες «εκλογές» στις 25 Μαΐου, γιατί είναι αδύνατο να διεξάγονται πολιτικές εκλογές, όταν υπάρχει η νεοναζιστική τρομοκρατία, όταν γραφεία αντιπολιτευόμενων κομμάτων καίγονται ή είναι ακόμη κατειλημμένα από νεοναζί και τα κόμματα αυτά δεν μπορούν να δράσουν.

Τι θα μπορούσε να προκύψει από έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο, αν μπορείς να κάνεις μια εκτίμηση; Η ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας, προσάρτηση κάποιων περιοχών από τη Ρωσία, κάτι άλλο;

Το σχέδιό μας είναι ένα μεγάλο, δημοκρατικό, ομοσπονδιακό κράτος, με ευρεία αυτονομία των νοτιοανατολικών περιοχών, αυτονομία στην κατάρτιση των τοπικών προϋπολογισμών κι αναγνώριση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, αλλά δυστυχώς η κυβέρνηση του Κιέβου δεν είναι ανοιχτή σε διάλογο. Θεωρεί ότι είμαστε τρομοκράτες και αποσχιστές κι έτσι δεν ξέρω πώς θα μπορέσουμε να επιτύχουμε την ομοσπονδιοποίηση. Μετά τη σφαγή στην Οδησσό είναι αδύνατο να έχουμε ενότητα στη χώρα, γιατί αυτή η σφαγή οργανώθηκε υπό την επίδραση του σλόγκαν «Ενότητα για τη χώρα». Την ίδια στιγμή, οι ολιγάρχες που έχουν την εξουσία στα νοτιοανατολικά, ετοιμάζουν ιδιωτικούς στρατούς. Οπότε δε μιλάμε για ομοσπονδιοποίηση, αλλά για φεουδαρχικοποίηση. Ορισμένοι κάτοικοι σ’ εκείνες τις περιοχές περιμένουν την επέμβαση της Ρωσίας, όχι γιατί είναι φίλα προσκείμενοι στον Πούτιν ή τη Ρωσία, αλλά για να σώσουν τις ζωές τους. Θέλουν να υπάρχουν ειρηνευτικές δυνάμεις, έτσι ώστε να προστατεύονται από ενέργειες του στρατού.

Στο πεδίο της διεθνιστικής αλληλεγγύης, τι «εισπράττεις» από οργανώσεις, συλλογικότητες, άτομα;

Συνεργαζόμαστε με ένα μεγάλο αριθμό οργανώσεων και ανθρώπων. Διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές απόψεις τους, από το Κ.Κ.Ε. μέχρι το «Die Linke». Όλοι, όμως, ανησυχούν ιδιαιτέρως για την κατάσταση στην Ουκρανία και βλέπουν ότι δεν πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Ακόμα κι οι ανόητοι νεοναζί μας ενοχλήθηκαν πολύ, όταν ο Σεργκέι Λαβρόφ κι ο Τζον Κέρι προχώρησαν σε διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία, κι απογοητεύτηκαν, γιατί συζητούν για τη μοίρα μας, χωρίς εμάς. Δεχόμαστε αλληλεγγύη από τις δυνάμεις εκείνες που κατανοούν ότι πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα;

Θα ήθελα να επικοινωνήσω με διαφορετικούς ανθρώπους. Παραβρέθηκα στην Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., έχουν σκληροπυρηνικές θέσεις, αλλά θα επιθυμούσα να βρεθώ και με ανθρώπους από το Σύριζα, τροτσκιστές, αναρχικούς, για να τους περιγράψω πώς είναι η κατάσταση στην Ουκρανία.

Περισσότερες πληροφορίες για το «Borotba» μπορείτε να αναζητήσετε στο επίσημο site της οργάνωσης http://www.borotba.org .

Η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση είναι του Dmitry Kolesnik.