Kristin Hersh: «Η αποστροφή μου για τη μουσική βιομηχανία έγκειται στα χαμηλά της στάνταρ»

 

Με ενθουσιασμό εφηβικό και κολλητικό, η Kristin Hersh, η κινητήρια δύναμη του αγαπημένου συγκροτήματος εναλλακτικής ροκ Throwing Muses, μάς ανοίγει την καρδιά της ενόψει της συναυλίας τους στην Αθήνα την 1^η Σεπτεμβρίου στο Gazarte.

Οι Throwing Muses σχηματίζονται το 1981, όταν εσύ και η θετή σου αδερφή, Tanya Donelly, είστε μόλις πρωτοετείς στο λύκειο. Ίσα που έχεις ενηλικιωθεί όταν γίνεσαι μητέρα για πρώτη φορά. Γιατί όλα «πρέπει» να συμβούν τόσο γρήγορα;

Χαχαχά... στην πραγματικότητα εγώ και ο ντράμερ μας, ο David, ξεκινήσαμε τους Throwing Muses, όταν κρυφοκοίταξε από το παράθυρο μιας αίθουσας πρόβας στο λύκειό μας και με άκουσε να παίζω ένα τραγούδι το οποίο είχα γράψει.

Αρχίσαμε να ηχογραφούμε demos και να παίζουμε συναυλίες λίγο αργότερα, οπότε πέρασαν χρόνια μέχρι να υπογράψουμε σε μια δισκογραφική εταιρεία.

Ο πρώτος μας δίσκος και το πρώτο μου μωρό γεννήθηκαν και τα δύο το 1986. Μέχρι τότε, μου φαινόταν σαν να είχε περάσει πολύς χρόνος!

Οι Throwing Muses γράφουν Ιστορία ως το πρώτο αμερικανικό συγκρότημα που υπογράφει με τη 4AD. Εκ των υστέρων, ήταν αυτή μια από τις καλύτερες επιλογές σας;

Δεν είχα ξανακούσει για τη 4AD.

Ο Ivo, όμως, ο επικεφαλής της δισκογραφικής, άρχισε να τηλεφωνεί στο διαμέρισμά μας στη Βοστώνη μερικές φορές την εβδομάδα για να μου πει πως του άρεσε το demo μας αλλά δεν υπέγραφε συμβόλαια με αμερικανικά συγκροτήματα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ότι είχε κάποια δισκογραφική εταιρεία -και νόμιζα πως η βρετανική προφορά του ήταν ψεύτικη!- αλλά μου φαινόταν αρκετά καλό παιδί.

Έτσι, μιλούσαμε για ώρες για οτιδήποτε ΕΚΤΟΣ από μουσική και γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Όλες οι άλλες δισκογραφικές εταιρείες που μας πρόσφεραν συμβόλαια ήθελαν να μας αποκτήσουν για δέκα ή περισσότερους δίσκους κ.λπ., αλλά ο Ivo τελικά είπε απλώς:

«Ας κάνουμε έναν δίσκο και μετά ας δούμε πώς θα νιώσουμε όλοι». Έτσι ανακάλυψα ότι η 4AD ήταν μια πραγματική δισκογραφική - και η προφορά του ήταν αληθινή!

Η εισαγωγή μου στον κόσμο σου - και, πράγματι στον κόσμο των Throwing Muses είναι το Fish, από εκείνη την εξαιρετικά αξιομνημόνευτη συλλογή, Lonely is an Eyesore. Με ποια έννοια η μοναξιά είναι «ένα εξάμβλωμα»;

Θα νόμιζες ότι οι μοναχικοί άνθρωποι θα ήταν κρυμμένοι, αλλά η μοναξιά συχνά συνοδεύεται από ντροπή.

Το 1992, κυκλοφορεί το Red Heaven, το αγαπημένο μου άλμπουμ των Throwing Muses. Ακούγεται επιθετικό, μελαγχολικό και κάπως ζοφερό. Έτσι αισθανόσουν τότε;

Χαίρομαι πολύ που είναι το αγαπημένο σου! Σίγουρα είναι όλα αυτά, αλλά έχει και μια γλυκιά στιβαρότητα. Η Leslie, ο David και εγώ περάσαμε πολύ καλά φτιάχνοντάς το και δεν είναι όλες οι ηχογραφήσεις «διασκεδαστικές».

Το ηχογραφήσαμε στη Νέα Υόρκη στο Power Station.

Είχα ένα νεογέννητο μωρό, το οποίο κοιμόταν σε ένα μικρό κρεβάτι σε έναν από τους θαλάμους απομόνωσης, όπου κανονικά έβαζες έναν ενισχυτή για να μη μεταδίδεται ο ήχος στα μικρόφωνα των ντραμς.

Έτσι, υπήρχε ένα «baby fader» στον μίκτη που το ενεργοποιούσαμε μερικές φορές για να βεβαιωθούμε ότι κοιμόταν ήρεμα και δεν έκανε φασαρία. Του άρεσε πολύ εκεί μέσα!

Ήταν μια ασταθής περίοδος για τη μουσική βιομηχανία και μόλις αρχίζαμε να προσπαθούμε να απαλλαγούμε από την εμπλοκή των εταιρειών, οπότε νιώθαμε σαν να βρισκόμασταν σε μια άλλη περιπέτεια, σαν να ξεκινούσαμε από την αρχή.

Μεταφερόμαστε γρήγορα στο 1994, όταν ξεκινάς την σόλο καριέρα σου με το ακουστικό αριστούργημα Hips and Makers.

Πώς και αποφάσισες να «αλλάξεις ταχύτητα», χωρίς ωστόσο να μειώσεις καθόλου τη συναισθηματική ένταση/επιρροή του ηχογραφημένου έργου;

Προσπαθούσα να απεμπλέξω τους Throwing Muses από τη Warner Brothers, αλλά οι δισκογραφικές εταιρείες δεν επιτρέπουν στα συγκροτήματα να λύσουν εύκολα τα συμβόλαιά τους.

Μισούσα τις σεξιστικές ανοησίες που τόσα πολλά άλλα συγκροτήματα ήταν πρόθυμα να παίξουν και τους είπα ότι αρνούμουν να παίξω το παιχνίδι της μόδας ενός ποπ σταρ, ότι μερικές γυναίκες είναι ανθρώπινα όντα, είναι έξυπνες, κ.λπ.

«Είμαστε αληθινοί μουσικοί... Δε θα βάλουμε το προσωπικό μας όφελος πάνω από τις αρχές μας».  

Έτσι, τελικά συμφώνησαν να δεχτούν ένα σόλο άλμπουμ από εμένα με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή μας από τις συμβατικές υποχρεώσεις μας.

Αυτό σημαίνει πως ποτέ δε μου ανήκε το Hips and Makers, ούτε έβγαλα χρήματα από αυτό.

«Μην ξεχνάς ότι ζω μέσα/ Στον χώρο όπου τοίχοι και πάτωμα συναντιούνται/ Υπάρχει ένα κουτί μέσα στο στήθος μου/ Ένα ζώο γεμάτο με την απογοήτευσή μου/ Με ακούς;» απελπίζεσαι στο The Letter, το οποίο εξακολουθεί να με τρομάζει κάθε φορά που το ακούω.

Τι χρειάζεται για να βγούμε από «τον χώρο όπου τοίχοι και πάτωμα συναντιούνται»;

Αυτό είναι ένα παλιό τραγούδι των Throwing Muses το οποίο έγραψα στο λύκειο.

Πάντα το μισούσα, αλλά υπήρχε ένας τύπος -ένας Hell’s Angel από το Μεξικό- που το λάτρευε. Ερχόταν σε όλες τις συναυλίες μας και με έβαζε να του υποσχεθώ πως θα του το παίξω. Έτσι και έκανα. Είναι ακόμα δικό του στο μυαλό μου.

Έχεις υπάρξει ανοιχτή και ειλικρινής σχετικά με τα προβλήματα ψυχικής υγείας τα οποία σε βασάνιζαν - και μέχρι τώρα έχουν αντιμετωπιστεί με επιτυχία.

Εκτός από το οικογενειακό σου περιβάλλον, έχεις λάβει υποστήριξη και από ομότεχνούς σου;

Επειδή η διάγνωσή μου ήταν διαταραχή μετατραυματικού στρες, έχω λάβει περισσότερη υποστήριξη από στρατιώτες που υποφέρουν επίσης από αποσύνδεση από ό,τι από μουσικούς.

Οι στρατιώτες έρχονται στις αναγνώσεις και τις παραστάσεις μου και συζητάμε μεταξύ μας για τη διαδικασία της ενσωμάτωσης.

Δεδομένου ότι η αποσύνδεση δεν είναι ψυχική ασθένεια αλλά ένας μηχανισμός διαχείρισης, μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθεί ένας τρόπος να επιβιώσει κάποιος χωρίς αυτήν.

Οι στρατιώτες που τα καταφέρνουν καλύτερα φαίνεται να είναι αυτοί που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως στρατιώτες, οπότε προσπάθησα να κάνω τη δική μου εκδοχή του «καταθέτω τα όπλα μου» για να επιβιώσω.

Πιστεύεις πως έχει υποχωρήσει ο κοινωνικός στιγματισμός των ατόμων τα οποία πάσχουν από προβλήματα ψυχικής υγείας ποικίλης σοβαρότητας;

Ελπίζω ότι μπαίνουμε σε μια πιο αυθεντική εποχή, όπου οι άνθρωποι δε θα ντρέπονται για το ποιοι είναι, είτε αυτό σημαίνει βλέπω καθαρά και είμαι υγιής είτε το δουλεύω.

Επί μακρόν είσαι υποστηρίκτρια/υπέρμαχος της ανεξάρτητης μουσικής παραγωγής:

Eίτε μέσω της δισκογραφικής εταιρείας ThrowingMusic και της πλέον ανενεργής πλατφόρμας CASH είτε, προς το παρόν, μέσω της πρωτοβουλίας crowdfunding (δική μου περιγραφή!) Strange Angels.

Πού έγκειται κυρίως η αποστροφή σου για τη μουσική βιομηχανία; Πώς ορίζεις προσωπικά την «ανεξάρτητη μουσική» στις μέρες μας;

Η αποστροφή μου για τη μουσική βιομηχανία έγκειται στα χαμηλά της στάνταρ. Δε θέλουν μουσική στη μουσική βιομηχανία επειδή είναι αγάπη και δεν μπορείς να πεις στους ανθρώπους τι να αγαπήσουν.

Έτσι, πουλάνε «προϊόν» -ένα είδος ήχου της μόδας- και μετά αγοράζουν φήμη. Το κοινό δεν ψηφίζει για τη φήμη, την αγοράζει.

Θα ήθελα να δω έναν πληθυσμό με περισσότερη μουσική παιδεία, που σημαίνει έναν πληθυσμό ο οποίος δεν έχει ξεχάσει τη μουσική αντίδραση με την οποία γεννήθηκε.

Το μάρκετινγκ διαχειρίζεται αυτήν την οικονομία της προσοχής στην οποία ζούμε, επομένως οι «οπαδοί» της μουσικής απλώς αγοράζουν τάσεις.

Οι ακροατές, ωστόσο -οι πραγματικοί ακροατές μουσικής- αγαπούν την πραγματική μουσική. Και πάλι: δεν μπορείς να πεις σε κάποιον τι να αγαπήσει.

Η δισκογραφική βιομηχανία πουλάει προϊόντα στους φαν, αλλά οι πραγματικά ανεξάρτητοι μουσικοί μοιράζονται τραγούδια με τους ακροατές. Ένα τραγούδι είναι μια ζωντανή οντότητα στον κόσμο μου, κάτι το οποίο πρέπει να γεννηθεί.

Είναι η διαφορά μεταξύ του να σου αρέσει κάτι και του να το αγαπάς, μεταξύ των ανθρώπων που υπόκεινται στη μόδα και το μάρκετινγκ και εκείνων που θυμούνται τη δική τους μουσική ανταπόκριση, που συγκινούνται πραγματικά από τα τραγούδια.

Σε ποιο βαθμό η έλευση των νέων τεχνολογιών στους τομείς της παραγωγής και της διάδοσης της μουσικής έχει διευκολύνει το καλλιτεχνικό σου όραμα;

Είμαι ένθερμη υπέρμαχος του streaming, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να εκπαιδεύονται μέσα από εποχές και είδη μουσικής, ακόμα κι αν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν εκατοντάδες δίσκους.

Όσο περισσότερο εξερευνούν ηχητικά, τόσο περισσότερη μουσική θα έχει την ευκαιρία να τους ταρακουνήσει, να τους χτυπήσει δυνατά και έτσι δε θα ξεγελιούνται τόσο εύκολα από την προσβολή των «φιλικών προς το ραδιόφωνο» ποπ σταρ.

Στο στούντιο, δεν έχω αλλάξει πολύ τη μέθοδο εργασίας μου από τεχνολογικής άποψης. Οι δίσκοι μου παίζονται αρκετά ζωντανά με vintage μικρόφωνα. Συνήθως παίζω όλα τα όργανα στους σόλο δίσκους μου (όχι ταυτόχρονα!)

Περιστασιακά χρησιμοποιώ plug-ins, αλλά έχω τους αγαπημένους μου ενισχυτές και πετάλια και κατασκευάζω όργανα όταν χρειάζεται να εφεύρω κάτι που δεν έχω ξανακούσει.

Είναι όλα αρκετά αναλογικά.

Στις 12 Ιουνίου 2018, ωστόσο, ανακοινώνεις ότι υπέγραψες με την Fire Records. Υποθέτοντας πως η στάση σου απέναντι στην mainstream/συμβατικά παραγόμενη μουσική δεν έχει αλλάξει, τι υπαγόρευσε αυτή την αλλαγή στρατηγικής;

Δισκογραφικές όπως η Fire είναι το αποτέλεσμα μιας παραδειγματικής αλλαγής την οποία περίμενα.

Η Fire καλύπτει το κόστος παραγωγής, προώθησης και διανομής, έτσι ώστε τα κεφάλαια ακροατών της Strange Angel να μπορούν να καλύψουν το κόστος ηχογράφησης.

Συνήθιζα να πρέπει να διαθέτω κεφάλαια για αυτά τα πράγματα και στη συνέχεια να προσπαθώ να συγκεντρώσω αρκετά χρήματα στην περιοδεία για να ολοκληρώσω τους δίσκους μου.

Η εμπλοκή της Fire, όμως, σημαίνει ότι οι δίσκοι προγραμματίζονται, ελέγχονται και διανέμονται με αξιοπιστία.

Το Halfway Home, από το ντεμπούτο άλμπουμ σου στην Fire Records, Possible Dust Clouds, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πού νιώθεις σαν στο σπίτι σου, Kristin;

Ξέρεις κάτι; Πουθενά. Κάτι που ίσως είναι λυπηρό, αλλά αυτό σημαίνει επίσης πως θα μπορούσα να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου οπουδήποτε...

«Ξέρω ένα μέρος για τους ανήσυχους/ Για τους παραληρηματικούς/ Ξέρω ένα μέρος», τραγουδάς στο Moonlight Concessions από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ των Throwing Muses. Παραμένεις «ανήσυχη» και «παραληρηματική»;

Ναι! Αλλά εξίσου παραμένουν και πολλοί από τους αγαπημένους μου ανθρώπους... και οι περισσότεροι από αυτούς τυχαίνει να είναι μουσικοί.

Έτσι, συναντιόμαστε σε όλο τον κόσμο και βρίσκουμε ο ένας στον άλλον μέρη όπου οι ανήσυχοι και οι ενθουσιώδεις μπορούν να προσγειωθούν και να αναπνεύσουν για ένα λεπτό.

Γράφω αυτές τις ερωτήσεις ανήμερα της Ημέρας Ανεξαρτησίας (των Η.Π.Α). Θεωρείς το πολιτικό/πολιτιστικό κλίμα της Βόρειας Αμερικής άγονο, εξοργιστικό και τρομακτικό ή υπάρχουν και ρωγμές αισιοδοξίας;

Πάντα να ελπίζεις. Οι άνθρωποι σπάνια εκπροσωπούνται από την κυβέρνησή τους. Η Αμερική είναι μια τόσο όμορφη χώρα, τόσοι πολλοί καλοί άνθρωποι.

Πολλή φτώχεια, αλλά το χωνευτήρι το οποίο είμαστε είναι μια ευκαιρία για την ανθρωπότητα να ριζώσει και να εδραιωθεί, πάντα.

Η ανθρώπινη καρδιά είναι παντού, το μίσος όχι.

Αυτά προς το παρόν - ανυπομονώ να σε καλωσορίσω στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο! Σ’ ευχαριστώ πολύ που το έκανες αυτό.

Ευχαριστώ θερμά την Kristin Hersh για τον εφηβικό ενθουσιασμό με τον οποίο «ρίχτηκε» στις ερωτήσεις μου, καθως και για την παραχώρηση της φωτογραφίας της.

Οι Throwing Muses εμφανίζονται ζωντανά τη Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου στο Gazarte - Ground Stage (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Ώρα προσέλευσης: 20:30. Ώρα έναρξης: 21:30.

Jim White: «Όλοι κάποια στιγμή γινόμαστε δραπέτες του καιρού»

 

Jim White (αριστερά), Γιώργης Ξυλούρης (δεξιά) (Φωτογραφία: Anna Faragona) 

Δοκιμασμένο στον χρόνο και αγαπητό σε κοινά ανά τον κόσμο, το ντουέτο των Xylouris White, με τον Γιώργη Ξυλούρη στο λαούτο και τα φωνητικά και τον Jim White στα ντραμς, συνθέτει και υπερβαίνει παραδόσεις.

Οι Xylouris White θα βρεθούν συναυλιακά για άλλη μια φορά στην Αθήνα στις 6 Αυγούστου, λίγο πριν σαλπάρουν για τα νησιά. Ενόψει του ταξιδιού τους, κουβεντιάζουμε με τον Jim White.

Αν και δεν είναι το πιο ασυνήθιστο όργανο, τα ντραμς δεν είναι, ωστόσο, η πιο προβλέψιμη επιλογή για έναν νεαρό μουσικό. Τι σε τράβηξε στον κόσμο των ντραμς - και τι συνεχίζει να σε κρατά σε αρμονία με αυτόν;

Όταν προσπάθησα να παίξω μουσική, ήταν κάτι εντελώς μυστήριο για μένα.

Δεν είχα ιδέα πώς οι πράξεις του ανθρώπου σχετίζονταν με αυτά που άκουγα σε δίσκους ή σε συναυλίες ή σε οποιοδήποτε πλαίσιο βρισκόταν η μουσική.

Αγαπούσα - και αγαπώ - τη μουσική και ήταν κάτι έξω από την εμπειρία και τις γνώσεις μου, οπότε διάλεξα τα ντραμς ως κάτι κυριολεκτικό, κινούσα τα άκρα, έκανα θόρυβο.

Επίσης, οι φίλοι μου στο σχολείο κι εγώ θα φτιάχναμε μια μπάντα και ένας τύπος ήξερε ήδη να παίζει κιθάρα, ένας άλλος είχε μια μεγαλύτερη αδερφή της οποίας ο φίλος έπαιζε μπάσο και εγώ δεν επρόκειτο να τραγουδήσω!

Δεν παίξαμε ποτέ ούτε μια συναυλία μαζί...

Τι με κρατάει σε αρμονία με τα ντραμς; Πάντα ήθελα να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά. Όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάτι, τόσο περισσότερα σου δίνει.

Από τους Happy Orphans και τους Venom P. Stinger μέχρι τους Dirty Three και τους Xylouris White -για να αναφέρω μόνο μερικά από τα συλλογικά μουσικά εγχειρήματα στα οποία έχεις εμπλακεί- είσαι επίσης άνθρωπος των δημιουργικών συναντήσεων και συνεργασιών.

Θεωρείς ότι «Για με η ψηλότερη κορφή/ η στη ζωής τση τόπους/ είναι να είσαι χαμηλά/ Ανάμεσα στ’ ανθρώπους», όπως αναφέρεται στο Achilles Heel των Xylouris White; Κι αν ναι, γιατί;

Όντως το πιστεύω αυτό. Λατρεύω τις ιδέες - να σκέφτομαι πράγματα. Αλλά λατρεύω την πραγματικότητα και η πραγματικότητα βρίσκεται μαζί και σε σχέση με τους ανθρώπους.

Κοιτάζοντας φωτογραφίες σου και του Γιώργη Ξυλούρη, έχω την εντύπωση πως, καθώς ωριμάζετε, μοιάζετε πολύ μεταξύ σας, ακόμα και εξωτερικά. Νιώθεις έτσι; Τι είναι πιο πολύτιμο σε αυτή τη συνάντηση μιας ζωής;

Μοιάζουμε κατά καιρούς: ειδικά στις τριχωτές μας περιόδους.

Συχνά οι άνθρωποι ρωτούν -υποδεικνύοντας εμένα- ποιος είναι αυτός ο τύπος από τα Ανώγεια και μου αρέσει πολύ αυτό. Ο Γιώργης, πάλι, έχει βαθείς δεσμούς με τη Μελβούρνη.

Είμαστε αδέρφια, βρισκόμαστε βαθιά χωμένοι στις δικές μας κουλτούρες και κοινότητες και δημιουργήσαμε κάτι και μεταξύ τους· το κοινό στοιχείο.

Και οι δύο έχουμε επικεντρωθεί σε πτυχές των μουσικών οργάνων τα οποία έχουμε επιλέξει και έχουμε εμβαθύνει σε αυτά και έχουμε βγει από αυτά. Μου αρέσει που γνωρίζω τα παιδιά του από την εποχή κατά την οποία γεννήθηκαν.

«Κι απού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίν’ και να γελούν τα μάτια των ανθρώπω/ Τα μάθια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου/ Μα πιο μακριά και πιο καλά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου» (Heart’s Eyes).

Εμπιστεύεσαι πάντα την καρδιά σου - ή, για να το θέσω διαφορετικά, το ένστικτό σου όταν πρόκειται να αξιολογήσεις ανθρώπους και περιστάσεις;

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο - ναι.

«Άμα θελήσεις να γενείς δραπέτης του καιρού σου/ Γύμναζε το κορμάκι σου και παίδευε το νου σου» (Inland). Είναι το να είσαι «δραπέτης του καιρού» πράξη γενναιότητας ή δειλίας, ειδικά όταν οι καιροί είναι αντίξοοι;

Όλοι κάποια στιγμή γινόμαστε δραπέτες του καιρού.

«Αγάπη μονο έδιδα/ Αυτού του ψέφτη κόσμου/ και η πληρωμή του ήταν/ αν έχεις κι’ άλλη δως μου» (Only Love). Επενδύεις σε αγαπητικές σχέσεις και δραστηριότητες στην καθημερινότητά σου;

Το ελπίζω πολύ.

«Πο κάτω που τα πόδια μου γροικώ τη γης και τρέμει/ Κι είναι του κόσμου η οργή, που συνεχώς πληθαίνει» (Forging). Τι σε κάνει να «τρέμεις» εσωτερικά, τι σε εξοργίζει στις μέρες μας, στην Αυστραλία, στις Η.Π.Α. και σ’ όλο τον κόσμο;

Η ανειλικρίνεια.

«Με λιγότερους περισπασμούς, εκτιμώντας την ελευθερία να παίζουν με νέους ήχους και χώρους, σμιλεύουν το ‘The Forest In Me’ από απίστευτα κενά», διαβάζω για το τελευταίο σας άλμπουμ, The Forest In Me.

Πώς σχετίζεσαι με τις μη ανθρώπινες οντότητες;

Μουσικά.

Στις 6 Αυγούστου θα εμφανιστείτε ξανά ως ντουέτο στην Αθήνα στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions και στη συνέχεια θα αναχωρήσετε για την Τήνο και τη Σαμοθράκη. Τι σημαίνει υπαρξιακά για εσένα το ελληνικό πλαίσιο;

Θα έρθουμε να παίξουμε στην Αθήνα, στην Τήνο, στην Κρήτη και στη Σαμοθράκη.

Θα παίξουμε για όποιον και όποια θέλει να ακούσει και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε να μετρήσει ως εμπειρία.

Αισθάνομαι ότι η μουσική αγγίζει την καρδιά της ύπαρξης και πως το ελληνικό πλαίσιο των ανθρώπων, του φαγητού, του τοπίου και της θάλασσας είναι πάντα κοντά σε αυτό.

Ευχαριστώ θερμά την Bailey Davis (Drag City) για την παραχώρηση της φωτογραφίας των Xylouris White.

Το ντουέτο Xylouris White εμφανίζεται ζωντανά την Τετάρτη 6 Αυγούστου (21:30) στο Θέατρο Δόρας Στράτου στο πλαίσιο των φετινών Φ Hill Sessions που ολοκληρώνονται τον Σεπτέμβριο.

Light in Babylon: «Έχουμε μια κοινή κουλτούρα και γλώσσα, τη μουσική»

 

Από τους δρόμους της Ιστανμπούλ, όπου ξεκίνησαν να παίζουν το 2010, σε φημισμένες αίθουσες συναυλιών και φεστιβάλ ανά τον κόσμο, οι Light in Babylon συνυφαίνουν ανατολίτικους ήχους με τρόπο φρέσκο και συναρπαστικό.

Με αφορμή την εμφάνιση του συγκροτήματος τη Δευτέρα 28 Ιουλίου στην Αθήνα στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions, συζητάμε με την τραγουδίστριά του, Michal Elia Kamal.

Δεδομένου ότι είσαι Ισραηλινή πολίτης με ιρανική καταγωγή, αντιμετώπισες ποτέ την οποιαδήποτε διάκριση μέσα στην ισραηλινή κοινωνία;

Το γεγονός πως είμαι Ισραηλο-Ιρανή δεν είναι, όντως, κάτι εύκολο, κυρίως λόγω του ότι δεν μπορούσα να επισκεφτώ το Ιράν και να συναντήσω ανθρώπους της γενιάς μου από εκεί.

Πρέπει, όμως, να έχεις υπόψη σου πως το Ισραήλ είναι πολυπολιτισμική χώρα, σχεδόν όλοι έχουν ρίζες αλλού - είτε στην Ευρώπη, ή την Ασία και την Αφρική.

Το διαφορετικό σε σχέση με τη δική μου καταγωγή είναι ότι προέρχεται από μια χώρα που θεωρείται, σύμφωνα με την κυβέρνηση, «εχθρός».

Στο Ισραήλ, ωστόσο, όπως κι αλλού, είναι πολύ σημαντικό να διαχωρίζεις την κοινωνία από την κυβέρνηση, καθώς ποτέ δεν υπέστην την οποιαδήποτε διάκριση από την ισραηλινή κοινωνία λόγω της ιρανικής καταγωγής μου.

Στο Ισραήλ μπορείς να βρεις ιρανικά εστιατόρια και συναυλίες ιρανικής μουσικής και ιρανικές ταινίες.

Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τις μέρες στο Ιράν πριν την Επανάσταση, όταν η κουλτούρα δεν ήταν περιορισμένη.

Οι γονείς μου όντως ζουν στο Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως έπρεπε να σταματήσουν να είναι Ιρανοί, γιατί κάτι τέτοιο απλώς δεν είναι δυνατό.

Πώς «σμίλεψες» τη φανταστική φωνή σου; Εκπαιδεύτηκες κανονικά ως τραγουδίστρια;

Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έμαθα ειδικά να τραγουδώ.

Έμαθα μουσική από μικρή, παίζω πιάνο κι όλων των ειδών τα κρουστά, αλλά το τραγούδι είναι για μένα μια ολότελα διαφορετική διαδικασία, που έρχεται μέσω του συναισθήματος και της διασύνδεσης με τον εσώτερο εαυτό μου.

Πώς, πού και πότε αποφασίσατε οι τρεις σας να σχηματίσετε τους Light in Babylon;

Το εγχείρημα αυτό ξεκίνησε όταν ο Julien κι εγώ συναντήσαμε τον Metehan στην οδό Ιστικλάλ στην Ιστανμπούλ το 2010.

Αποφασίσαμε, τότε, να το δοκιμάσουμε να παίξουμε μερικά τραγούδια σε αυτόν τον δρόμο. Είχαμε τεράστιο feedback πρώτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι έπειτα σε άλλων ειδών μέσα στην Τουρκία και την Ευρώπη.

Παίζουμε μαζί έκτοτε κι απολαμβάνουμε να δίνουμε συναυλίες σε πολύ γνωστές αίθουσες συναυλιών στην Ιστανμπούλ, καθώς σε φεστιβάλ world music στην Ευρώπη και, ναι, επίσης στην οδό Ιστικλάλ.

Ένα από τα πράγματα που μας έφεραν κοντά ήταν ότι διαλέξαμε να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και να πορευτούμε στο μονοπάτι της δημιουργίας μουσικής.

Αυτό το μονοπάτι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ίσως μπορεί να φαίνεται και κουβαλά μαζί του πολλή κρίση και ρίσκα, αλλά υποθέτω πως είναι αυτή η ζωή που σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις εσύ.

Τι αντανακλά η επιλογή του ονόματός σας;

Υπάρχουν δυο λόγοι που διαλέξαμε το Light in Babylon ως το όνομα του συγκροτήματός μας.

Η πρώτη μας σκηνή ήταν ο δρόμος. Στον δρόμο οι άνθρωποι περπατούν προς το σπίτι τους, πηγαίνουν ή έρχονται από τη δουλειά, κανείς δεν κοιτά, και κανείς δε χαμογελά.

Τη στιγμή που βάζεις μουσική στον δρόμο, αυτό κάνει τους ανθρώπους να σταματήσουν για να ακούσουν, να χαμογελάσουν, να κλάψουν, να χορέψουν και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Η «Βαβυλώνα» είναι ένα όνομα για το σύστημα που μας εξαναγκάζει να κοιτάμε προς μία μονάχα κατεύθυνση.

Τη στιγμή που βάζεις οποιουδήποτε είδους τέχνη στο σύστημα δημιουργείς φως, κάνοντας τους ανθρώπους να κοιτάξουν επίσης προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ιστορία για τον Πύργο της Βαβέλ, για τον καιρό όταν οι πολιτισμοί διαχωρίστηκαν κι οι άνθρωποι άρχισαν να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες.

Επιπλέον, στο συγκρότημά μας προερχόμαστε από διαφορετικά μέρη και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, αλλά, παρόλα αυτά, έχουμε μια κοινή κουλτούρα και γλώσσα, τη μουσική.

Πες μου για τη σχέση σου με την Ιστανμπούλ.

Η Ιστανμπούλ είναι ένα μεγάλο κέντρο για τη μουσική, κυρίως για τη Μέση Ανατολή.

Βρίσκεις συναυλίες κάθε νύχτα, από τζαζ σε τσιγγάνικη μουσική, περνώντας μέσω του φλαμένκο, της ρέγκε, της τουρκικής ποπ-ροκ, της ινδικής κλασικής μουσικής κι άλλων πολλών...

Το να είσαι τμήμα αυτού του πολιτιστικού υβριδίου σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου και να τον ξαναβρίσκεις καθημερινά ξανά και ξανά...

Η Ιστανμπούλ είναι ένα πολύ ξεχωριστό σημείο συνάντησης της Ανατολής και της Δύσης, μπορείς να το δεις, επίσης, και με τον τουρισμό:

Έρχονται τουρίστες από την Ευρώπη, τις Η.Π.Α., την Αυστραλία, αλλά και από το Ντουμπάι, το Πακιστάν, το Ιράν, το Λίβανο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι κουλτούρες κι η τέχνη είναι κάτι σπουδαίο και είμαι ευγνώμων που είμαι κομμάτι του.

Αλλά η Ιστανμπούλ είναι μια πολύ μεγάλη πόλη με πληθυσμό περίπου 20 εκατομμυρίων ανθρώπων κι αυτό έχει το τίμημά του - τη μόλυνση, τον θόρυβο, την ωμότητα και, κυρίως μου λείπουν η φύση, τα δάση, τα δέντρα, τα πάρκα.

Για παράδειγμα, υπάρχει θάλασσα εδώ, κι είναι πολύ όμορφη να την κοιτάς, αλλά το νερό δεν είναι και τόσο κατάλληλο για κολύμπι.

Η ποικιλομορφία κι ο πλούτος που κυριαρχούν στη μουσική σας, αυτή η ανάμιξη ήχων, χαρακτηρίζουν επίσης και την ατομική σας στάση απέναντι στη ζωή;

Το ότι προερχόμαστε από διαφορετικές κουλτούρες υπήρξε πάντοτε πλεονέκτημα για μας, γιατί επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα έτσι.

Τη στιγμή που κάποιος περιορίζει τον εαυτό του σε μια μονάχα συμπεριφορά και ένα στιλ φαγητού/μουσικής/συνηθειών, κλείνει το μυαλό και την καρδιά του.

Η καρδιά μας είναι ανοιχτή, θέλουμε να μαθαίνουμε.

Κι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνεις και να αναπτύσσεσαι -κι όχι μόνο στη μουσική- είναι, πρώτα από όλα, να σέβεσαι τους ανθρώπους, να σέβεσαι τις διαφορετικές θρησκείες/κουλτούρες/γλώσσες/φιλοσοφίες. Αυτό το κοινό έχουμε, τον σεβασμό.

Η μουσική μας δεν είναι παραδοσιακή, είναι ένα νέο είδος, το οποίο εμπνέεται από τις διαφορετικές μας ρίζες και από μια μουσική που είναι διαποτισμένη από ένα καινούριο πνεύμα, κουβαλώντας νέες ελπίδες.

Στη διαδρομή σας από τους δρόμους της Ιστανμπούλ στις αίθουσες συναυλιών και τα φεστιβάλ σε ολόκληρη την Ευρώπη και πέρα από αυτή αποκτήσατε διεθνή φήμη.

Σας άλλαξε το γεγονός αυτό καθόλου; Γιατί το να δίνετε συναυλίες στο δρόμο είναι τόσο σημαντικό για σας; Και πώς συνδέεστε με τα ποικίλα κοινά σας;

Πάντοτε αλλάζουμε, πάντοτε εξελισσόμαστε ως άτομα κι ως μουσικοί - ναι, το να παίζουμε στο δρόμο επηρεάζει τον τρόπο, με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, τη μουσική, τους ανθρώπους, τους εαυτούς μας ως μουσικούς.

Σήμερα παίζουμε σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους και σε φεστιβάλ, κι έχουμε πολλούς οπαδούς κι ακολούθους, αλλά ακόμα, όσο έχουμε τη δυνατότητα, θα εξακολουθούμε να παίζουμε στην οδό Ιστικλάλ.

Υποθέτω ότι μια μέρα δε θα μπορούμε να το κάνουμε κι ίσως αποδεχτούμε τις αλλαγές στη ζωή,

Με το να δίνουμε, όμως, συναυλίες εκεί στην πραγματικότητα προετοιμάζουμε τον χώρο, την κουλτούρα, ώστε περισσότεροι μουσικοί να εμπνέουν και να μοιράζονται τη μουσική τους σε έναν δημόσιο χώρο.

Το να παίζουμε στην οδό Ιστικλάλ είναι περισσότερο από μια συναυλία, είναι ένα σύμβολο, ένα σύμβολο της ελευθερίας της τέχνης και της κουλτούρας.

Κυρίως όταν παίζει μια γυναίκα μουσικός μαζί με άντρες σε μια πόλη που είναι κατά το ήμισυ ευρωπαϊκή, κατά το ήμισυ ασιατική.

Η επόμενη συναυλία σας στην Ελλάδα είναι, λοιπόν, τη Δευτέρα 28 Ιουλίου στην Αθήνα.

Είμαστε ευτυχείς που ερχόμαστε. Η Ελλάδα είναι μια γειτονική χώρα στη βάση μας κι ακούμε πολλή ελληνική μουσική: είναι γεμάτη πόνο, ευτυχία και συναισθήματα και μας εμπνέει πολύ.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Michal Elia Kamal, την τραγουδίστρια του συγκροτήματος, η οποία βρήκε τον χρόνο να απαντήσει στις ερωτήσεις μου εκ μέρους της μπάντας εν μέσω συναυλιών.

Οι Light in Babylon εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα τη Δευτέρα 28 Ιουλίου στο πλαίσιο των ποικιλόμορφων Φ Hill Sessions στο Θέατρο Δόρας Στράτου.