Jim White: «Όλοι κάποια στιγμή γινόμαστε δραπέτες του καιρού»

 

Jim White (αριστερά), Γιώργης Ξυλούρης (δεξιά) (Φωτογραφία: Anna Faragona) 

Δοκιμασμένο στον χρόνο και αγαπητό σε κοινά ανά τον κόσμο, το ντουέτο των Xylouris White, με τον Γιώργη Ξυλούρη στο λαούτο και τα φωνητικά και τον Jim White στα ντραμς, συνθέτει και υπερβαίνει παραδόσεις.

Οι Xylouris White θα βρεθούν συναυλιακά για άλλη μια φορά στην Αθήνα στις 6 Αυγούστου, λίγο πριν σαλπάρουν για τα νησιά. Ενόψει του ταξιδιού τους, κουβεντιάζουμε με τον Jim White.

Αν και δεν είναι το πιο ασυνήθιστο όργανο, τα ντραμς δεν είναι, ωστόσο, η πιο προβλέψιμη επιλογή για έναν νεαρό μουσικό. Τι σε τράβηξε στον κόσμο των ντραμς - και τι συνεχίζει να σε κρατά σε αρμονία με αυτόν;

Όταν προσπάθησα να παίξω μουσική, ήταν κάτι εντελώς μυστήριο για μένα.

Δεν είχα ιδέα πώς οι πράξεις του ανθρώπου σχετίζονταν με αυτά που άκουγα σε δίσκους ή σε συναυλίες ή σε οποιοδήποτε πλαίσιο βρισκόταν η μουσική.

Αγαπούσα - και αγαπώ - τη μουσική και ήταν κάτι έξω από την εμπειρία και τις γνώσεις μου, οπότε διάλεξα τα ντραμς ως κάτι κυριολεκτικό, κινούσα τα άκρα, έκανα θόρυβο.

Επίσης, οι φίλοι μου στο σχολείο κι εγώ θα φτιάχναμε μια μπάντα και ένας τύπος ήξερε ήδη να παίζει κιθάρα, ένας άλλος είχε μια μεγαλύτερη αδερφή της οποίας ο φίλος έπαιζε μπάσο και εγώ δεν επρόκειτο να τραγουδήσω!

Δεν παίξαμε ποτέ ούτε μια συναυλία μαζί...

Τι με κρατάει σε αρμονία με τα ντραμς; Πάντα ήθελα να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά. Όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάτι, τόσο περισσότερα σου δίνει.

Από τους Happy Orphans και τους Venom P. Stinger μέχρι τους Dirty Three και τους Xylouris White -για να αναφέρω μόνο μερικά από τα συλλογικά μουσικά εγχειρήματα στα οποία έχεις εμπλακεί- είσαι επίσης άνθρωπος των δημιουργικών συναντήσεων και συνεργασιών.

Θεωρείς ότι «Για με η ψηλότερη κορφή/ η στη ζωής τση τόπους/ είναι να είσαι χαμηλά/ Ανάμεσα στ’ ανθρώπους», όπως αναφέρεται στο Achilles Heel των Xylouris White; Κι αν ναι, γιατί;

Όντως το πιστεύω αυτό. Λατρεύω τις ιδέες - να σκέφτομαι πράγματα. Αλλά λατρεύω την πραγματικότητα και η πραγματικότητα βρίσκεται μαζί και σε σχέση με τους ανθρώπους.

Κοιτάζοντας φωτογραφίες σου και του Γιώργη Ξυλούρη, έχω την εντύπωση πως, καθώς ωριμάζετε, μοιάζετε πολύ μεταξύ σας, ακόμα και εξωτερικά. Νιώθεις έτσι; Τι είναι πιο πολύτιμο σε αυτή τη συνάντηση μιας ζωής;

Μοιάζουμε κατά καιρούς: ειδικά στις τριχωτές μας περιόδους.

Συχνά οι άνθρωποι ρωτούν -υποδεικνύοντας εμένα- ποιος είναι αυτός ο τύπος από τα Ανώγεια και μου αρέσει πολύ αυτό. Ο Γιώργης, πάλι, έχει βαθείς δεσμούς με τη Μελβούρνη.

Είμαστε αδέρφια, βρισκόμαστε βαθιά χωμένοι στις δικές μας κουλτούρες και κοινότητες και δημιουργήσαμε κάτι και μεταξύ τους· το κοινό στοιχείο.

Και οι δύο έχουμε επικεντρωθεί σε πτυχές των μουσικών οργάνων τα οποία έχουμε επιλέξει και έχουμε εμβαθύνει σε αυτά και έχουμε βγει από αυτά. Μου αρέσει που γνωρίζω τα παιδιά του από την εποχή κατά την οποία γεννήθηκαν.

«Κι απού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίν’ και να γελούν τα μάτια των ανθρώπω/ Τα μάθια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου/ Μα πιο μακριά και πιο καλά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου» (Heart’s Eyes).

Εμπιστεύεσαι πάντα την καρδιά σου - ή, για να το θέσω διαφορετικά, το ένστικτό σου όταν πρόκειται να αξιολογήσεις ανθρώπους και περιστάσεις;

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο - ναι.

«Άμα θελήσεις να γενείς δραπέτης του καιρού σου/ Γύμναζε το κορμάκι σου και παίδευε το νου σου» (Inland). Είναι το να είσαι «δραπέτης του καιρού» πράξη γενναιότητας ή δειλίας, ειδικά όταν οι καιροί είναι αντίξοοι;

Όλοι κάποια στιγμή γινόμαστε δραπέτες του καιρού.

«Αγάπη μονο έδιδα/ Αυτού του ψέφτη κόσμου/ και η πληρωμή του ήταν/ αν έχεις κι’ άλλη δως μου» (Only Love). Επενδύεις σε αγαπητικές σχέσεις και δραστηριότητες στην καθημερινότητά σου;

Το ελπίζω πολύ.

«Πο κάτω που τα πόδια μου γροικώ τη γης και τρέμει/ Κι είναι του κόσμου η οργή, που συνεχώς πληθαίνει» (Forging). Τι σε κάνει να «τρέμεις» εσωτερικά, τι σε εξοργίζει στις μέρες μας, στην Αυστραλία, στις Η.Π.Α. και σ’ όλο τον κόσμο;

Η ανειλικρίνεια.

«Με λιγότερους περισπασμούς, εκτιμώντας την ελευθερία να παίζουν με νέους ήχους και χώρους, σμιλεύουν το ‘The Forest In Me’ από απίστευτα κενά», διαβάζω για το τελευταίο σας άλμπουμ, The Forest In Me.

Πώς σχετίζεσαι με τις μη ανθρώπινες οντότητες;

Μουσικά.

Στις 6 Αυγούστου θα εμφανιστείτε ξανά ως ντουέτο στην Αθήνα στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions και στη συνέχεια θα αναχωρήσετε για την Τήνο και τη Σαμοθράκη. Τι σημαίνει υπαρξιακά για εσένα το ελληνικό πλαίσιο;

Θα έρθουμε να παίξουμε στην Αθήνα, στην Τήνο, στην Κρήτη και στη Σαμοθράκη.

Θα παίξουμε για όποιον και όποια θέλει να ακούσει και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε να μετρήσει ως εμπειρία.

Αισθάνομαι ότι η μουσική αγγίζει την καρδιά της ύπαρξης και πως το ελληνικό πλαίσιο των ανθρώπων, του φαγητού, του τοπίου και της θάλασσας είναι πάντα κοντά σε αυτό.

Ευχαριστώ θερμά την Bailey Davis (Drag City) για την παραχώρηση της φωτογραφίας των Xylouris White.

Το ντουέτο Xylouris White εμφανίζεται ζωντανά την Τετάρτη 6 Αυγούστου (21:30) στο Θέατρο Δόρας Στράτου στο πλαίσιο των φετινών Φ Hill Sessions που ολοκληρώνονται τον Σεπτέμβριο.