Με ενθουσιασμό εφηβικό
και κολλητικό, η Kristin
Hersh,
η κινητήρια δύναμη του αγαπημένου συγκροτήματος εναλλακτικής
ροκ Throwing
Muses,
μάς ανοίγει την καρδιά της ενόψει της συναυλίας τους στην Αθήνα
την 1η Σεπτεμβρίου στο Gazarte.
Οι Throwing Muses σχηματίζονται το 1981,
όταν εσύ και η θετή σου αδερφή, Tanya Donelly, είστε μόλις πρωτοετείς
στο λύκειο. Ίσα που έχεις ενηλικιωθεί όταν γίνεσαι μητέρα για πρώτη φορά. Γιατί
όλα «πρέπει» να συμβούν τόσο γρήγορα;
Χαχαχά... στην
πραγματικότητα εγώ και ο ντράμερ μας, ο Ντέιβ, ξεκινήσαμε τους Throwing Muses, όταν κρυφοκοίταξε από το παράθυρο
μιας αίθουσας πρόβας στο λύκειό μας και με άκουσε να παίζω ένα τραγούδι το
οποίο είχα γράψει.
Αρχίσαμε να ηχογραφούμε demos και να παίζουμε συναυλίες λίγο
αργότερα, οπότε πέρασαν χρόνια μέχρι να υπογράψουμε σε μια δισκογραφική
εταιρεία.
Ο πρώτος μας δίσκος και
το πρώτο μου μωρό γεννήθηκαν και τα δύο το 1986. Μέχρι τότε, μου φαινόταν σαν να είχε περάσει πολύς
χρόνος!
Οι Throwing Muses γράφουν Ιστορία ως το
πρώτο αμερικανικό συγκρότημα που υπογράφει με τη 4AD. Εκ των υστέρων, ήταν αυτή μια από τις καλύτερες
επιλογές σας;
Δεν είχα ξανακούσει για τη
4AD.
Ο Ivo, όμως, ο επικεφαλής της
δισκογραφικής, άρχισε να τηλεφωνεί στο διαμέρισμά μας στη Βοστώνη μερικές φορές
την εβδομάδα για να μου πει πως του άρεσε το demo μας αλλά δεν υπέγραφε συμβόλαια με
αμερικανικά συγκροτήματα.
Για να είμαι ειλικρινής,
δεν πίστευα ότι είχε κάποια δισκογραφική εταιρεία -και νόμιζα πως η
βρετανική προφορά του ήταν ψεύτικη!- αλλά μου φαινόταν αρκετά καλό παιδί.
Έτσι, μιλούσαμε για ώρες
για οτιδήποτε ΕΚΤΟΣ από μουσική και γίναμε πολύ καλοί φίλοι.
Όλες οι άλλες
δισκογραφικές εταιρείες που μας πρόσφεραν συμβόλαια ήθελαν να μας αποκτήσουν
για δέκα ή περισσότερους δίσκους κ.λπ., αλλά ο Ivo τελικά είπε απλώς:
«Ας κάνουμε έναν δίσκο
και μετά ας δούμε πώς θα νιώσουμε όλοι». Έτσι ανακάλυψα ότι η 4AD ήταν μια πραγματική
δισκογραφική - και η προφορά του ήταν αληθινή!
Η εισαγωγή μου στον κόσμο
σου - και, πράγματι στον κόσμο των Throwing Muses είναι το Fish, από εκείνη την
εξαιρετικά αξιομνημόνευτη συλλογή, Lonely is an Eyesore. Με ποια έννοια η μοναξιά είναι «ένα
εξάμβλωμα»;
Θα νόμιζες ότι οι μοναχικοί
άνθρωποι θα ήταν κρυμμένοι, αλλά η μοναξιά συχνά συνοδεύεται από ντροπή.
Το 1992, κυκλοφορεί το Red Heaven, το αγαπημένο μου
άλμπουμ των Throwing
Muses.
Ακούγεται επιθετικό, μελαγχολικό και κάπως ζοφερό. Έτσι αισθανόσουν τότε;
Χαίρομαι πολύ που είναι
το αγαπημένο σου! Σίγουρα είναι όλα αυτά, αλλά έχει και μια γλυκιά στιβαρότητα.
Η Λέσλι, ο Ντέιβ και εγώ περάσαμε πολύ καλά φτιάχνοντας το και δεν είναι όλες
οι ηχογραφήσεις «διασκεδαστικές».
Το ηχογραφήσαμε στη Νέα
Υόρκη στο Power
Station.
Είχα ένα νεογέννητο μωρό,
το οποίο κοιμόταν σε ένα μικρό κρεβάτι σε έναν από τους θαλάμους απομόνωσης,
όπου κανονικά έβαζες έναν ενισχυτή για να μη μεταδίδεται ο ήχος στα μικρόφωνα
των ντραμς.
Έτσι, υπήρχε ένα «baby fader» στον μίκτη που το ενεργοποιούσαμε
μερικές φορές για να βεβαιωθούμε ότι κοιμόταν ήρεμα και δεν έκανε φασαρία. Του άρεσε πολύ εκεί μέσα!
Ήταν μια ασταθής περίοδος για τη μουσική βιομηχανία
και μόλις αρχίζαμε να προσπαθούμε να απαλλαγούμε από την εμπλοκή των εταιρειών,
οπότε νιώθαμε σαν να βρισκόμασταν σε μια άλλη περιπέτεια, σαν να ξεκινούσαμε
από την αρχή.
Μεταφερόμαστε γρήγορα στο
1994, όταν ξεκινάς την σόλο καριέρα σου με το ακουστικό αριστούργημα Hips and Makers.
Πώς και αποφάσισες να
«αλλάξεις ταχύτητα», χωρίς ωστόσο να μειώσεις καθόλου τη συναισθηματική
ένταση/επιρροή του ηχογραφημένου έργου;
Προσπαθούσα να απεμπλέξω
τους Throwing
Muses
από τη Warner
Brothers,
αλλά οι δισκογραφικές εταιρείες δεν επιτρέπουν στα συγκροτήματα να λύσουν
εύκολα τα συμβόλαιά τους.
Μισούσα τις σεξιστικές
ανοησίες που τόσα πολλά άλλα συγκροτήματα ήταν πρόθυμα να παίξουν και τους είπα
ότι αρνούμουν να παίξω το παιχνίδι της μόδας ενός ποπ σταρ, ότι μερικές
γυναίκες είναι ανθρώπινα όντα, είναι έξυπνες, κ.λπ.
«Είμαστε αληθινοί
μουσικοί... Δε θα βάλουμε το προσωπικό μας όφελος πάνω από τις αρχές μας».
Έτσι, τελικά συμφώνησαν
να δεχτούν ένα σόλο άλμπουμ από εμένα με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή μας από τις
συμβατικές υποχρεώσεις μας.
Αυτό σημαίνει πως ποτέ δε
μου ανήκε το Hips
and
Makers,
ούτε έβγαλα χρήματα από αυτό.
«Μην ξεχνάς ότι ζω
μέσα/ Στον χώρο όπου τοίχοι και πάτωμα συναντιούνται/ Υπάρχει ένα
κουτί μέσα στο στήθος μου/ Ένα ζώο γεμάτο με την απογοήτευσή μου/ Με
ακούς;» απελπίζεσαι στο The Letter, το οποίο εξακολουθεί να
με τρομάζει κάθε φορά που το ακούω.
Τι χρειάζεται για να
βγούμε από «τον χώρο όπου τοίχοι και πάτωμα συναντιούνται»;
Αυτό είναι ένα παλιό
τραγούδι των Throwing
Muses το
οποίο έγραψα στο λύκειο.
Πάντα το μισούσα, αλλά
υπήρχε ένας τύπος -ένας Hell’s Angel από το Μεξικό- που το λάτρευε.
Ερχόταν σε όλες τις συναυλίες μας και με έβαζε να του υποσχεθώ πως θα του το
παίξω. Έτσι και έκανα. Είναι ακόμα δικό του στο μυαλό μου.
Έχεις υπάρξει ανοιχτή και
ειλικρινής σχετικά με τα προβλήματα ψυχικής υγείας τα οποία σε βασάνιζαν - και
μέχρι τώρα έχουν αντιμετωπιστεί με επιτυχία.
Εκτός από το οικογενειακό
σου περιβάλλον, έχεις λάβει υποστήριξη και από ομότεχνούς σου;
Επειδή η διάγνωσή μου
ήταν διαταραχή μετατραυματικού στρες, έχω λάβει περισσότερη υποστήριξη από
στρατιώτες που υποφέρουν επίσης από αποσύνδεση από ό,τι από μουσικούς.
Οι στρατιώτες έρχονται
στις αναγνώσεις και τις παραστάσεις μου και συζητάμε μεταξύ μας για τη
διαδικασία της ενσωμάτωσης.
Δεδομένου ότι η
αποσύνδεση δεν είναι ψυχική ασθένεια αλλά ένας μηχανισμός διαχείρισης, μπορεί
να είναι δύσκολο να βρεθεί ένας τρόπος να επιβιώσει κάποιος χωρίς αυτήν.
Οι στρατιώτες που τα
καταφέρνουν καλύτερα φαίνεται να είναι αυτοί που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως
στρατιώτες, οπότε προσπάθησα να κάνω τη δική μου εκδοχή του «καταθέτω τα
όπλα μου» για να επιβιώσω.
Πιστεύεις πως έχει
υποχωρήσει ο κοινωνικός στιγματισμός των ατόμων τα οποία πάσχουν από προβλήματα
ψυχικής υγείας ποικίλης σοβαρότητας;
Ελπίζω ότι μπαίνουμε σε
μια πιο αυθεντική εποχή, όπου οι άνθρωποι δε θα ντρέπονται για το ποιοι είναι,
είτε αυτό σημαίνει βλέπω καθαρά και είμαι υγιής είτε το δουλεύω.
Επί μακρόν είσαι υποστηρίκτρια/υπέρμαχος
της ανεξάρτητης μουσικής παραγωγής:
Eίτε μέσω της
δισκογραφικής εταιρείας ThrowingMusic
και της πλέον ανενεργής πλατφόρμας CASH είτε, προς το παρόν,
μέσω της πρωτοβουλίας crowdfunding
(δική
μου περιγραφή!) Strange
Angels.
Πού έγκειται κυρίως η
αποστροφή σου για τη μουσική βιομηχανία; Πώς ορίζεις προσωπικά την «ανεξάρτητη
μουσική» στις μέρες μας;
Η αποστροφή μου για τη
μουσική βιομηχανία έγκειται στα χαμηλά της στάνταρ. Δε θέλουν μουσική στη
μουσική βιομηχανία επειδή είναι αγάπη και δεν μπορείς να πεις στους ανθρώπους
τι να αγαπήσουν.
Έτσι, πουλάνε «προϊόν»
-ένα είδος ήχου της μόδας- και μετά αγοράζουν φήμη. Το κοινό δεν ψηφίζει για τη φήμη, την αγοράζει.
Θα ήθελα να δω έναν
πληθυσμό με περισσότερη μουσική παιδεία, που σημαίνει έναν πληθυσμό ο οποίος
δεν έχει ξεχάσει τη μουσική αντίδραση με την οποία γεννήθηκε.
Το μάρκετινγκ
διαχειρίζεται αυτήν την οικονομία της προσοχής στην οποία ζούμε, επομένως οι
«οπαδοί» της μουσικής απλώς αγοράζουν τάσεις.
Οι ακροατές, ωστόσο -οι
πραγματικοί ακροατές μουσικής- αγαπούν την πραγματική μουσική. Και πάλι: δεν
μπορείς να πεις σε κάποιον τι να αγαπήσει.
Η δισκογραφική βιομηχανία
πουλάει προϊόντα στους φαν, αλλά οι πραγματικά ανεξάρτητοι μουσικοί μοιράζονται
τραγούδια με τους ακροατές. Ένα τραγούδι είναι μια ζωντανή οντότητα στον κόσμο
μου, κάτι το οποίο πρέπει να γεννηθεί.
Είναι η διαφορά μεταξύ
του να σου αρέσει κάτι και του να το αγαπάς, μεταξύ των ανθρώπων που υπόκεινται
στη μόδα και το μάρκετινγκ και εκείνων που θυμούνται τη δική τους μουσική
ανταπόκριση, που συγκινούνται πραγματικά από τα τραγούδια.
Σε ποιο βαθμό η έλευση
των νέων τεχνολογιών στους τομείς της παραγωγής και της διάδοσης της μουσικής
έχει διευκολύνει το καλλιτεχνικό σου όραμα;
Είμαι ένθερμη υπέρμαχος
του streaming,
ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να εκπαιδεύονται μέσα από εποχές και είδη μουσικής,
ακόμα κι αν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν εκατοντάδες
δίσκους.
Όσο περισσότερο
εξερευνούν ηχητικά, τόσο περισσότερη μουσική θα έχει την ευκαιρία να τους
ταρακουνήσει, να τους χτυπήσει δυνατά και έτσι δε θα ξεγελιούνται τόσο εύκολα
από την προσβολή των «φιλικών προς το ραδιόφωνο» ποπ σταρ.
Στο στούντιο, δεν έχω
αλλάξει πολύ τη μέθοδο εργασίας μου από τεχνολογικής άποψης. Οι δίσκοι μου
παίζονται αρκετά ζωντανά με vintage
μικρόφωνα. Συνήθως παίζω όλα τα όργανα στους σόλο δίσκους μου (όχι ταυτόχρονα!)
Περιστασιακά χρησιμοποιώ
plug-ins, αλλά έχω τους αγαπημένους μου ενισχυτές και πετάλια και κατασκευάζω
όργανα όταν χρειάζεται να εφεύρω κάτι που δεν έχω ξανακούσει.
Είναι όλα αρκετά
αναλογικά.
Στις 12 Ιουνίου 2018,
ωστόσο, ανακοινώνεις ότι υπέγραψες με την Fire Records. Υποθέτοντας πως η στάση
σου απέναντι στην mainstream/συμβατικά
παραγόμενη μουσική δεν έχει αλλάξει, τι υπαγόρευσε αυτή την αλλαγή στρατηγικής;
Δισκογραφικές όπως η Fire είναι το αποτέλεσμα μιας
παραδειγματικής αλλαγής την οποία περίμενα.
Η Fire καλύπτει το κόστος παραγωγής,
προώθησης και διανομής, έτσι ώστε τα κεφάλαια ακροατών της Strange Angel να μπορούν να καλύψουν το κόστος
ηχογράφησης.
Συνήθιζα να πρέπει να
διαθέτω κεφάλαια για αυτά τα πράγματα και στη συνέχεια να προσπαθώ να
συγκεντρώσω αρκετά χρήματα στην περιοδεία για να ολοκληρώσω τους δίσκους μου.
Η εμπλοκή της Fire, όμως, σημαίνει ότι οι δίσκοι
προγραμματίζονται, ελέγχονται και διανέμονται με αξιοπιστία.
Το Halfway Home, από το ντεμπούτο
άλμπουμ σου στην Fire
Records,
Possible
Dust
Clouds,
είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πού νιώθεις σαν στο σπίτι σου, Kristin;
Ξέρεις κάτι; Πουθενά.
Κάτι που ίσως είναι λυπηρό, αλλά αυτό σημαίνει επίσης πως θα μπορούσα να αισθάνομαι
σαν στο σπίτι μου οπουδήποτε...
«Ξέρω ένα μέρος για
τους ανήσυχους/ Για τους παραληρηματικούς/ Ξέρω ένα μέρος»,
τραγουδάς στο Moonlight
Concessions
από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ των Throwing Muses. Παραμένεις «ανήσυχη»
και «παραληρηματική»;
Ναι! Αλλά εξίσου
παραμένουν και πολλοί από τους αγαπημένους μου ανθρώπους... και οι περισσότεροι
από αυτούς τυχαίνει να είναι μουσικοί.
Έτσι, συναντιόμαστε σε όλο
τον κόσμο και βρίσκουμε ο ένας στον άλλον μέρη όπου οι ανήσυχοι και οι
ενθουσιώδεις μπορούν να προσγειωθούν και να αναπνεύσουν για ένα λεπτό.
Γράφω αυτές τις ερωτήσεις
ανήμερα της Ημέρας Ανεξαρτησίας (των Η.Π.Α). Θεωρείς το πολιτικό/πολιτιστικό
κλίμα της Βόρειας Αμερικής άγονο, εξοργιστικό και τρομακτικό ή υπάρχουν και
ρωγμές αισιοδοξίας;
Πάντα να ελπίζεις. Οι
άνθρωποι σπάνια εκπροσωπούνται από την κυβέρνησή τους. Η Αμερική είναι μια τόσο
όμορφη χώρα, τόσοι πολλοί καλοί άνθρωποι.
Πολλή φτώχεια, αλλά το
χωνευτήρι το οποίο είμαστε είναι μια ευκαιρία για την ανθρωπότητα να ριζώσει
και να εδραιωθεί, πάντα.
Η ανθρώπινη καρδιά είναι παντού, το μίσος όχι.
Αυτά προς το παρόν -
ανυπομονώ να σε καλωσορίσω στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο! Σ’
ευχαριστώ πολύ που το έκανες αυτό.
Ευχαριστώ θερμά
την Kristin
Hersh
για
τον εφηβικό ενθουσιασμό με τον οποίο «ρίχτηκε» στις ερωτήσεις
μου, καθως και για την παραχώρηση της φωτογραφίας της.
Οι Throwing Muses εμφανίζονται
ζωντανά τη Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου
στο Gazarte
-
Ground
Stage
(Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Ώρα προσέλευσης: 20:30. Ώρα
έναρξης: 21:30.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου