Laila Soueif: «Δεν είναι αξιοθαύμαστο να αντέχεις όταν δυο από τα παιδιά σου είναι στη φυλακή»

 

Αυθαίρετα προφυλακισμένος για περισσότερο από δυο χρόνια με κατασκευασμένες κατηγορίες, ο διακεκριμένος Αιγύπτιος πολιτικός ακτιβιστής και μπλόγκερ Alaa Abd el-Fattah διώκεται ουσιαστικά για την εναντίωσή του στο καθεστώς Σίσι.

Με αφορμή την εκδίκαση της υπόθεσής του, που βρίσκεται σε εξέλιξη, συνομιλούμε με την μητέρα του, Laila Soueif, πολιτική ακτιβίστρια και μαθηματικό.

Μιας κι έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας από τη μέρα που, ως έφηβη, συμμετείχατε για πρώτη φορά σε πορεία το 1972, πώς είχατε αισθανθεί τότε; Ήταν μια αυθόρμητη πράξη;

Ήταν αυθόρμητη.

Ήμουν ακόμα μαθήτρια Λυκείου. Είχε οργανωθεί μια καθιστική διαμαρτυρία στο Πανεπιστήμιο, η αστυνομία τη διέλυσε και οι φοιτητές έκαναν πορεία, η οποία περνούσε από το σχολείο μου, οπότε αποφάσισα να συμμετάσχω.

Δε φοβηθήκατε;

Φοβόμουν κυρίως τους γονείς μου παρά την αστυνομία.

Πορευτήκαμε, λοιπόν. Μόλις φτάσαμε στην πλατεία Ταχρίρ, είχε ήδη βραδιάσει. Οι γονείς θα ήταν ανήσυχοι, οπότε έπρεπε να τους προειδοποιήσουμε λέγοντάς τους πού βρισκόμασταν.

Ζήτησα, έτσι, από κάποιον να τηλεφωνήσει στους γονείς μου, κι εγώ τηλεφώνησα στην μητέρα του.

Η πλατεία Ταχρίρ ανέκαθεν αποτελούσε εμβληματικό τόπο της πόλης.

Στην πραγματικότητα έγινε εμβληματική σε εκείνη τη διαδήλωση, γιατί οι φοιτητές δέχτηκαν επίθεση από την αστυνομία. Είχα πια φύγει, όταν συνέβη αυτό. .

Περίπου τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το 2011, έγινε ακόμα πιο γνωστή -σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο- με την έλευση της Αραβικής Άνοιξης.

Υπήρξαν εκείνες μέρες αφυπνιστικές για όσους/όσες συμμετείχαν, ανεξαρτήτως ταξικού, εκπαιδευτικού, κοινωνικού και πολιτικού υποβάθρου;

Οι δεκαοκτώ μέρες κατάληψης της πλατείας ήταν έτσι. Υπήρχε πολλή ποικιλομορφία σ’ αυτή: άτομα διαφορετικών ηλικιών, ταξικής προέλευσης, θρησκευτικών πεποιθήσεων και πολιτικών αντιλήψεων. Τα πάντα.

Οποιοσδήποτε ενδιαφερόταν για κάτι έξω από τον εαυτό του, όλοι όσοι ήξερα κατέβηκαν στην Ταχρίρ εκείνες τις μέρες.

Πρέπει να ήταν μαγικά, σαν να επρόκειτο να συντελεστεί η αλλαγή το επόμενο δευτερόλεπτο.

Ένιωθες σαν να έχει συμβεί η αλλαγή.

Ήταν αυτή η περίοδος κατά την οποία ο Alaa ενεπλάκη ακόμα πιο ενεργά στα πολιτικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν;

Ο Alaa ήταν πολύ ενεργός από το 2005. Ήταν ήδη πολύ γνωστός ως μπλόγκερ και ενδιαφερόταν πολύ για τη δημοσιογραφία των πολιτών.

Έθεσε τις δεξιότητές του στην υπηρεσία της διευκόλυνσης των πολιτών να αποκτήσουν καλύτερη πρόσβαση ο ένας στον άλλο.

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, βρισκόταν στη Νότιο Αφρική, όπου εργαζόταν. Δεν άντεχε να μείνει εκεί. Ήθελε να είναι πραγματικά εδώ, όχι μέσω του Ίντερνετ. Μια εβδομάδα αργότερα επέστρεψε στο Κάιρο.

Σταδιακά ο Alaa άρχισε να γίνεται αντιληπτός από το καθεστώς Μουμπάρακ πρώτα ως ολοένα και πιο επικίνδυνος.

Είχε ήδη συλληφθεί το 2006 και φυλακιστεί για 35 μέρες. Τότε είχε προκληθεί έντονη κατακραυγή και είχε εκφραστεί αλληλεγγύη στο πρόσωπό του.

Από εκείνη τη στιγμή είχε στιγματιστεί στο μυαλό εκείνων που κρατιούνται από την εξουσία.

Ποτέ δεν έκανε πίσω, ωστόσο.

Δεν έκανε πίσω, αλλά δεν ήταν επιθετικός. Πάντοτε ήταν διατεθειμένος να συζητήσει και να συναντήσει τους άλλους στο μέσο της διαδρομής.

Εφόσον, όμως, οι άνθρωποι σε θαυμάζουν και νοιάζονται γι’ αυτά που λες, δεν μπορείς να τους απογοητεύσεις.

Ακόμα και τώρα, που βρίσκεται στη φυλακή, δεν επιζητά τη σύγκρουση. Αν, ωστόσο, δει ότι κάποιος υφίσταται βασανιστήρια ή κακομεταχείριση, δε θα το βουλώσει.

Πρόκειται για έναν αξιοσημείωτα ηθικό άνθρωπο και πολιτικό υποκείμενο.

Είναι πολύ ηθικός άνθρωπος.

Αυτό σίγουρα συνδέεται με το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, εντός του οποίου γαλουχήθηκε. Και εσείς και ο εκλιπών σύζυγός σας, Ahmed Seif, αποτελείτε πρότυπα πολιτικών ακτιβιστών και λαϊκών διανοούμενων.

Ο εκλιπών σύζυγός μου σίγουρα ήταν.

Από τη στιγμή που έγινε δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν πολύ εστιασμένος και ασυμβίβαστος σε ό,τι αφορά αυτό το πεδίο.

Κάποιες από τις υποθέσεις πάνω στις οποίες δούλευε ήταν πολύ αμφιλεγόμενες για τα αιγυπτιακά δεδομένα, άλλες ήταν για τα διεθνή. Κι όμως επέμενε να δουλεύει για όλες.

Αυτό τον έβαλε στη «μαύρη λίστα».

Ακριβώς. Αλλά αυτός ήταν ο σύζυγός μου. Όλα συνδέονταν, κατά την αντίληψή του. Μπορούσες να κάνεις συμβιβασμό σχετικά με πράξεις, όχι όμως και αναφορικά με τη στάση σου απέναντι στα πράγματα.

Ο Ahmed Seif πάλευε εντός ενός συγκεκριμένου δικαιικού συστήματος, ο Alaa βρίσκεται στα χέρια του.

Πώς μπορεί να αλλάξει ένα δικαιικό σύστημα όταν το πολιτικοοικονομικό σύστημα παραμένει αναλλοίωτο;

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο δικαιικό σύστημα μέσα στο οποίο δούλευε ο Ahmed μέχρι τον θάνατό του, και σε αυτό που κυριαρχεί έκτοτε.

Κατά το παρελθόν υπήρχαν πολλοί δικαστές που πίστευαν στην κυριαρχία του νόμου, και η πλειονότητα των δικαστών συμμορφωνόταν με τους νόμους.

Αυτό έχει καταρρεύσει τώρα. Στις μέρες μας, η πλειονότητα των Αιγύπτιων δικαστών δε συμμορφώνεται με την κυριαρχία του νόμου. Πολλοί εξ αυτών είναι αδαείς.

Αυτή η στάση δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στη μεταχείριση των πολιτικών κρατουμένων, αλλά και των μικροπαραβατικών.

Είναι, λοιπόν, θέμα τύχης αν θα βρεθείς ενώπιον ενός αδαούς δικαστή ή όχι. Το σύστημα είναι διαλυμένο και ακανόνιστο.

Ο Ahmed είδε πτυχές αυτής της εξέλιξης πριν πεθάνει. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι παραιτήθηκε από τη ζωή γιατί ένιωσε τι θα ακολουθούσε.

Όλα όσα μόλις μου περιγράψατε εξηγούν αυτά που, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, υφίσταται ο Alaa -αλλά και η μικρότερη κόρη σας, Sanaa Seif- στα χέρια ενός αδαούς, καφκικού, τιμωρητικού «δικαιικού» συστήματος.

Δυο εβδομάδες πριν την έναρξη της δίκης του, ο Alaa ήταν θυμωμένος και απελπισμένος. Ο θυμός του ήταν ανεξέλεγκτος.

Κατά την πρώτη δικάσιμο στις 18 Οκτωβρίου ήταν διαφορετικός. Διέθετε αυτοέλεγχο, ήταν συγκεντρωμένος και μιλούσε δυνατά -και ελεγχόμενα «επιθετικά»- ενώπιον της έδρας. Ακόμα και η εκφορά του λόγου του ήταν σε κλασικά αραβικά.

Κι όμως δεν έχει καν μολύβι και χαρτί για να προετοιμάσει αυτά που θα πει. Δεν του επιτρέπεται. Όλα τα κάνει από μνήμης. Σίγουρα, πάντως, είναι καλύτερα ψυχολογικά.

Εκτιμάτε πως τον ακούει η έδρα;

Ήδη από την πρώτη δικάσιμο η έδρα αρνήθηκε να μας δώσει αντίγραφο της δικογραφίας. Η Εισαγγελία και η έδρα έχουν αντίγραφο, οι συνήγοροί μας όχι.

Δεν τους επιτρέπεται ούτε να επισκεφτούν τον Alaa στη φυλακή και να συζητήσουν μαζί του.

Το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να δουν το αντίγραφο που διαθέτει η εισαγγελική αρχή και να κρατήσουν σημειώσεις, αλλά όχι και να το φωτοτυπήσουν.

Κι αν αυτή είναι η πρώτη απόφαση του δικαστηρίου, τι μπορεί να περιμένει κάποιος; Mιλάμε, εξάλλου, για μια δικογραφία έκτασης 2.000 σελίδων! Πρόκειται για τσίρκο.

Μια δίκη-παρωδία.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι εκδικάζεται από έκτακτο δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας, αν και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε κηρύξει ο Σίσι έχει λήξει.

Σε κάθε περίπτωση, ο Alaa δεν είναι μόνος. Εκτός από το στενό συγγενικό και συντροφικό του περιβάλλον, που τον στηρίζει, εκφράζεται αλληλεγγύη και από άλλες πλευρές, ανάμεσά του και το PEN International.

Έχει εκφραστεί πολλή αλληλεγγύη τόσο εντός Αιγύπτου, όσο και εκτός αυτής.

Έλαβα μια επιστολή από τις μητέρες των εξαφανισμένων από το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία. Ήταν πολύ συγκινητικό.

Έχει υπάρξει, επίσης, καμπάνια αλληλεγγύης από μαθηματικούς σε όλον τον κόσμο. Κι αυτό ήταν πολύ συγκινητικό για μένα, καθώς είμαι μαθηματικός.

Δεν έχουν χαθεί όλα, επομένως.

Ελπίζω όσοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους από χώρες της Δύσης, όπου οι πολίτες μπορούν να καταστήσουν τις κυβερνήσεις τους πολύ περισσότερο υπόλογες απ’ όσο εμείς, να αφιερώσουν περισσότερη προσοχή στον τρόπο που αυτές λειτουργούν..

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και εκείνη των Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν καθεστώτα όπως του Σίσι πολύ ήπια.

Συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής- παρελθούσας και παρούσας.

Είμαι σίγουρη.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις «πουλάνε» στους πολίτες τους το ότι ο Σίσι είναι μια πηγή σταθερότητας. Το ζήτημα είναι πως δεν αποτελεί πηγή σταθερότητας. Και δεν προσπαθεί για κάτι τέτοιο.

Αν το προσπαθούσε, θα διαχειριζόταν διαφορετικά τα οικονομικά ζητήματα. Οι άνθρωποι στην Αίγυπτο καθίστανται όλο και πιο φτωχοί, και ταυτόχρονα η κυβέρνηση ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει όπλα από την Ευρώπη.

Όλα γίνονται προς όφελος της στρατιωτικής, της πετροχημικής και της ενεργειακής βιομηχανίας της Ευρώπης, που σε πολλές περιπτώσεις είναι βυθισμένες σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φοβάστε ποτέ για τον εαυτό σας;

Για τα παιδιά μου φοβάμαι. Είμαι 65 χρονών, δεν έχει νόημα να φοβάμαι για μένα.

Είστε, ωστόσο, ανθεκτική κι αποφασισμένη, κι αυτό είναι αξιοθαύμαστο.

Είναι μια καταναγκαστική κατάσταση. Δεν είναι αξιοθαύμαστο να αντέχεις όταν δυο από τα παιδιά σου είναι στη φυλακή. Δεν έχεις επιλογή. Θα ήταν αξιοθαύμαστο να είμαι ακόμη ανθεκτική όταν βγουν τα παιδιά μου.

Ευχαριστώ θερμά την Mina Thabet (MENA Regional Coordinator, PEN International) για τη συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης.

Η εκδίκαση της δίωξης του Alaa Abd el-Fattah συνεχίζεται τη Δευτέρα 1 Νοεμβρίου.

Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση μπορείτε να αναζητήσετε στο προσωπικό site της Laila Soueif.

Στις 20 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε το βιβλίο You have not yet been defeated: Selected works 2011-2021, μια ανθολογία δοκιμίων, συνεντεύξεων και άλλων κειμένων του Alaa Abd el-Fattah.

Meral Şimşek: «Δεν είμαι ένοχη, είμαι Κούρδισσα συγγραφέας που λέει μόνο την αλήθεια»

 

Βραβευμένη συγγραφέας, ποιήτρια και μέλος του PEN International, η Κούρδισσα Meral Şimşek διώκεται για «τρομοκρατική» δραστηριότητα μόνο και μόνο εξαιτίας της κουρδικής της ταυτότητας.

Η πρώτη από τις δύο δίκες, με τις οποίες είναι αντιμέτωπη, είναι προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 21 Σεπτεμβρίου. Μια σε βάθος συζήτηση με την Meral Şimşek.

Είσαι βραβευμένη συγγραφέας και ποιήτρια κουρδικής καταγωγής. Θα ήθελες να ρίξεις λίγο «φως» στο προσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό σου υπόβαθρο; Τι τροφοδότησε την επιθυμία σου να γίνεις συγγραφέας;

Δεν είμαι κουρδικής καταγωγής, είμαι Κούρδισσα πολίτης της Τουρκίας.

Mια μεγαλύτερη αδελφή και ένας αδελφός μου σκοτώθηκαν στη δεκαετία του ’90. Ο αδερφός μου δεν έχει καν τάφο. Πολλοί από την οικογένειά μου έχουν περάσει πολλά χρόνια στις φυλακές.

Τα ίδια χρόνια βασανίστηκα πολλές φορές και βιάστηκα υπό κράτηση. Υποβλήθηκα σε πολλές επεμβάσεις λόγω των εμπειριών μου.

Έχω ακόμα σοβαρά προβλήματα υγείας. Αυτή τη στιγμή λαμβάνω ψυχική και σωματική θεραπεία με την υποστήριξη του TIHV.

Όσο γνωρίζω τον εαυτό μου ήθελα να γίνω συγγραφέας. Ωστόσο, όταν ανακάλυψα αυτό το ταλέντο, άρχισα να περιγράφω τις εμπειρίες μας σε λογοτεχνική γλώσσα. Έτσι ξεκίνησε η λογοτεχνική μου περιπέτεια.

Τον Ιανουάριο του 2021 σου αποδόθηκαν οι κατηγορίες της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» και της «διεξαγωγής τρομοκρατικής προπαγάνδας», με αφορμή το διήγημά σου Arzela. Γι’ αυτές δικάζεσαι στις 21 Σεπτεμβρίου.

Θεωρείς αυτή τη δίκη πολιτική, βασιζόμενη αποκλειστικά στην κουρδική σου ταυτότητα;

Δε με δικάζουν μόνο λόγω της Αrzela. Σχεδόν όλο το κατηγορητήριό αφορά στο λογοτεχνικό μου έργο. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει: Δε θα γράψω άλλο, αλλιώς θα φυλακιστώ!

Αυτή η δίκη είναι μια επιχείρηση εκδίκησης κατά της κουρδικής μου ταυτότητας, γιατί έχω ξαναζήσει απειλές, εκβιασμούς και απαγωγές. Δε γονάτισα, και ως εκ τούτου δικάζομαι.

Στις 29 Ιουνίου του 2021 κατέφυγες στην Ελλάδα, όπου ισχυρίζεσαι πως υποβλήθηκες σε κακοποιητική και ταπεινωτική μεταχείριση στα χέρια της ελληνικής αστυνομίας, η οποία σε εξανάγκασε να επιστρέψεις στην Τουρκία.

Τι συνέβη εκείνη τη μέρα;

Στις 29 Ιουνίου, περίπου στις 8 το βράδυ, περνώ τον Έβρο. Περπατώ επί μιάμιση ώρα. Στον δρόμο συναντώ μια γυναίκα που την έλεγαν Dicle. Τώρα ξέρω ότι την πήγαν σε στρατόπεδο προσφύγων στην Τουρκία.

Ξεκινάμε, περνάμε τον Έβρο. Μόλις περάσαμε, περπατάμε για μιάμιση ώρα. Η ελληνική συνοριακή αστυνομία μάς ακολουθεί. Απαλλασσόμαστε από αυτή 17 φορές.

Στη συνέχεια μπαίνουμε σε ένα δάσος και πέφτουμε σε έναν βάλτο. Περιμένουμε σε εκείνο το έλος για ώρες με την Dicle.

Έχουμε βρεθεί σε μια άγρια ​​περιοχή. Γύρω στις 4 τα ξημερώματα, οι δικηγόροι μάς δίνουν μια θέση και μας λένε: «Θα πάτε προς τις Φέρες».

Τρέχουμε για να αποφύγουμε αλεπούδες και γουρούνια. Στο μεταξύ, βλέπουμε τους στρατιώτες, τρέχουμε μακριά τους. Μας λένε: «Μη σας πιάσουν, θα απελαθείτε απευθείας».

Βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο στις οκτώ παρά δέκα. Στο μεταξύ, φτάνει ένα όχημα της ελληνικής αστυνομίας. Χαιρόμαστε.

Γιατί μας είπαν ότι αν έρθουν οι στρατιώτες, θα μας βασανίσουν. Όταν έρχεται η αστυνομία, εξηγώ την κατάστασή μου για να μπορέσουν να βοηθήσουν.

Τους λέω ότι είμαι μέλος του κουρδικού PEN και πως υπάρχει μήνυση εναντίον μου στην Τουρκία. Και ότι περπατήσαμε για 15 ώρες, και πεινάμε. Δεν έχουμε πιεί νερό. Είμαστε σε πολύ κακή κατάσταση. Παίρνουν τις ταυτότητές μας.

Οι δικηγόροι προσπαθούν επίσης να επικοινωνήσουν μαζί μας. Εκείνη τη στιγμή, φτάνει ένα άλλο όχημα της αστυνομίας. Ξαφνικά, υπάρχουν πολλοί αστυνομικοί, μάς ξεγυμνώνουν και μάς ψάχνουν γυμνές.

Εξετάζουν τους κόλπους μας. Μάς παρενοχλούν. Στο μεταξύ, τα τηλέφωνά μας χτυπούν συνεχώς, τηλεφωνούν οι δικηγόροι.

Μάλλον καλούν ένα μεγάλο αυτοκίνητο αφού το είδαν αυτό, χωρίς αριθμό κυκλοφορίας. Μας βάζουν στο αυτοκίνητο.

Το εσωτερικό του αυτοκινήτου μυρίζει αίμα, ίχνη αίματος παντού. Προφανώς μετέφεραν πολλούς ανθρώπους έτσι.  Ούρα και ανθρώπινα περιττώματα βρίσκονται παντού.

Σκέφτομαι: «Θα μας πάνε στο κέντρο απέλασης, θα μας πάρουν οι δικηγόροι».

Οδηγούν σε ανώμαλο έδαφος. Παρεμπιπτόντως, ο οδηγός αλλάζει δύο φορές. Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι: «Θα μας σκοτώσουν». Οδηγούν για τουλάχιστον άλλη μια ώρα. Σταματούν σε ένα μέρος.

Κάποιος μιλάει τουρκικά εκεί. Μας κατεβάζουν και βλέπω ότι είμαστε κοντά στο νερό. Γύρω μας υπάρχουν φύλακες με μάσκες και χωρίς. Νόμιζα ότι θα μας σκοτώσουν και θα μας ρίξουν στο νερό.

Αρχίζω να εξηγώ την κατάστασή μου στα τουρκικά, να ικετεύω: «Αυτό είναι παραβίαση δικαιωμάτων, μην το κάνετε». «Θα σας κάνουν μήνυση στην Τουρκία», λέω.

Μόλις το λέω, αρχίζουν να με χτυπούν με τα κοντάκια. Υφίσταμαι έναν φοβερό ξυλοδαρμό. Ρίχνουν την Dicle στη βάρκα. Υπάρχουν δύο άτομα στη βάρκα, οδηγούν. Μας κοιτάζουν με φόβο.

Δε μας δίνουν τις τσάντες μας, αλλά πετάνε τα σακίδιά μας στη βάρκα. Μετά με πετάνε και μένα. Αντιστέκομαι και με ρίχνουν στο νερό. Βλέπω Τούρκους στρατιώτες από την απέναντι πλευρά.

Παίρνουν την Dicle με τη βάρκα. Προσπαθώ να κολυμπήσω κι εγώ. Εκείνη την ώρα η Dicle με βγάζει στη στεριά. Παραδινόμαστε στον στρατό.

Η Dicle δε μιλάει τουρκικά. Εξηγώ την κατάστασή του. Το συνοριακό φυλάκιο των Υψάλων μας πήρε. Από εκεί, με συλλαμβάνουν για παραβίαση της απαγόρευσης ταξιδιού στο εξωτερικό και με βάζουν στη φυλακή της Αδριανούπολης.

Έμαθα ότι η Dicle στάλθηκε επίσης σε στρατόπεδο προσφύγων. Στο μεταξύ, όταν με πήγαν στις φυλακές της Αδριανούπολης, με έψαξαν γυμνή.

Η κατάσταση της φυλακής είναι άθλια, οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες. Μετά από 8 ημέρες σε αυτή τη φυλακή, το δικαστήριο με αφήνει ελεύθερη με την προϋπόθεση ότι θα δίνω το «παρών» τρεις φορές την εβδομάδα.

Σε μια ξεχωριστή δίκη, που έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 16 Νοεμβρίου, κατηγορείσαι επίσης για «είσοδο σε περιορισμένης πρόσβασης στρατιωτική περιοχή» στα Ύψαλα της Τουρκίας. Θα ήθελες να μου εξηγήσεις τι συνέβη εκεί;

Η άλλη αγωγή κατατέθηκε εναντίον μου με την αιτιολογία ότι απείλησα την ασφάλεια των συνόρων. Γι’ αυτό θα εμφανιστώ ενώπιον του δικαστή στις 16 Νοεμβρίου.

Ωστόσο, δεν μπήκα με τη θέλησή μου στη συνοριακή περιοχή. Έπρεπε να βγω εκεί έξω όταν με με έστειλε στον θάνατο η ελληνική αστυνομία.

Γενικότερα, πώς θα περιέγραφες την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, ιδίως σε σχέση με τις διώξεις ανθρώπων κουρδικής ταυτότητας;

Δυστυχώς, η δίωξη της κουρδικής ταυτότητας δεν είναι κάτι καινούργιο. Η εμπειρία μου είναι απλώς ένα παράδειγμα. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ανθρώπινη ζωή. Όπως όλοι. Δεν είμαστε τρομοκράτες, απλώς θέλουμε το δικαίωμα στη ζωή.

Οι γυναικοκτονίες φαίνεται να αυξάνονται στη σημερινή Τουρκία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δημοσιοποιούνται με λιγότερους δισταγμούς ή επειδή όντως είναι περισσότερες;

Σε κάθε γεωγραφική περιοχή όπου η δύναμη των γυναικών ανεβαίνει κάθε είδους βιαιότητα μπαίνει στο παιχνίδι για να καταστείλει αυτή τη δύναμη.

Ναι, οι θάνατοι των γυναικών είναι πολιτικοί, γιατί οι αντρικές κοινωνίες πάντα φοβόντουσαν την απελευθερωτική δύναμη των γυναικών.

H Τουρκία αποσύρθηκε επισήμως από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης παρά τις έντονες διαμαρτυρίες, ακόμα και από μέλη του κυβερνώντος κόμματος, ΑΚΡ.

Πώς θα επηρεάσει το γεγονός αυτό την καθημερινή ζωή των γυναικών στην Τουρκία μακροπρόθεσμα; Μπορεί να αναστραφεί;

Η ακύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης δε θα οδηγήσει μόνο σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών, αλλά και σε πολύπλευρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων γενικότερα.

Ακόμη και η ακύρωση των άρθρων που πιστεύεται ότι αφορούν μόνο γυναίκες αρκεί για να βάλει δυναμίτη στα δομικά στοιχεία της κοινωνίας. Δυστυχώς, σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός.

Ενόψει των δύο δικών σου, το PEN International, του οποίου έγινες μέλος τον Ιούνιο του 2020, έχει εγκαινιάσει μια εκστρατεία για την απόσυρση των εναντίον σου κατηγοριών.

Πόσο σημαντικό και βοηθητικό είναι να είσαι μέλος αυτής της οργάνωσης;

Είναι καθησυχαστικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάποιος που θα κάνει τη φωνή μας να ακουστεί όταν είμαστε εκτεθειμένοι στις κυρώσεις και τις παραβιάσεις δικαιωμάτων από το κράτος και τα συστήματα.

Βασίζεσαι, επίσης, στην αλληλεγγύη ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων τόσο από την Τουρκία όσο και από το εξωτερικό;

Κανείς δεν μπορεί να πολεμήσει για πολύ καιρό μόνος του. Φυσικά, πιστεύω και εμπιστεύομαι το πνεύμα της αλληλεγγύης.

Αν καταδικαστείς και στις δύο περιπτώσεις, θα βρεθείς αντιμέτωπη με φυλάκιση έως και 20 ετών. Νιώθεις αποφασισμένη, έτοιμη και σίγουρη να πολεμήσεις για τα δικαιώματά σου στις δικαστικές αίθουσες- και έξω από αυτές;

Εάν κριθώ ένοχη, θα είναι απολύτως παράνομο. Φυσικά, θα υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου, θα παλέψω μέχρι τέλους και δε θα τα παρατήσω ποτέ. Δεν είμαι ένοχη. Είμαι Κούρδισσα συγγραφέας που λέει μόνο την αλήθεια.

Ευχαριστώ θερμά την Aurélia Dondo από το PEN International για την πολύτιμη συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης.

Το PEN International είναι ένα διεθνές δίκτυο συγγραφέων και ανθρώπων του βιβλίου που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1921.

Προωθεί τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ συγγραφέων, μάχεται για την ελευθερία έκφρασης και υποστηρίζει τους συγγραφείς που υφίστανται παρενόχληση, εγκλεισμό και ενίοτε δολοφονούνται λόγω των απόψεών τους.

Σχετικά με την εν εξελίξει δίωξη του αναρχικού Ιρανού μετανάστη Abtin Parsa

«Ήμουν ένας 16χρονος με αναρχικές απόψεις και αθεϊστικές πεποιθήσεις. Βασανίστηκα εξαιτίας των αθεϊστικών μου απόψεων και της αντικυβερνητικής μου στάσης ενώ ήμουν μαθητής στην πόλη Zarghan, στο Ιράν». 

Έτσι εξιστορούσε ο 22χρονος σήμερα Abtin Parsa, αναρχικός μετανάστης και αιτών πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα όπου βρίσκεται από το 2017, την αντιμετώπισή του από τις ιρανικές αρχές μεταξύ του 2014 και το 2015 σε παλαιότερο κείμενό του.

Τον Ιανουάριο του 2019 συνελήφθη στην Πάτρα κατά την προσπάθειά του να περάσει στην Ιταλία με πλαστό διαβατήριο (η δίκη εκκρεμεί), ενώ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό για απείθεια.

Άτομο με ανοιχτή πολιτική και κινηματική δράση στον εγχώριο αντιεξουσιαστικό χώρο τα τελευταία χρόνια, κατά καιρούς δημοσιοποιεί ενυπόγραφα κείμενά του μέσω του ίντερνετ και των social media.

Σε ένα από αυτά, το οποίο αναρτήθηκε στον αντιεξουσιαστικό ιστότοπο πληροφόρησης Athens Indymedia στις 9 Μαρτίου, προέβη σε μια εκτενή ανάλυση του μεταναστευτικού ζητήματος και της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες.

«Πιστεύω πως το μεταναστευτικό δεν λύνεται αλλάζοντας τους νόμους επειδή ο καπιταλισμός και το κράτος δημιουργούν την μεταναστευτική κρίση», επισήμανε στο εν λόγω κείμενο.

«Γι’ αυτό η αλληλεγγύη στους μετανάστες θα πρέπει να έχει αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά», συμπέρανε.

«Εμείς σαν μετανάστες θα πρέπει να παλέψουμε για τις ανάγκες μας και αυτή την στιγμή η μεγαλύτερη ανάγκη μας είναι η επιβίωση, γι’ αυτό και πρέπει να καταστρέψουμε αυτούς που μας σκοτώνουν», υπογράμμισε.

«Δεν είμαστε επικίνδυνοι για την κοινωνία˙οι μπάτσοι είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία και οι μόνοι τρομοκράτες είναι το κράτος και ο καπιταλισμός», διευκρίνισε.

Ήταν, όμως, μια συγκεκριμένη φράση του που, εντέχνως αποκομμένη από το υπόλοιπο κείμενο, ερμηνεύτηκε από τα πάντα πρόθυμα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. ως έκκληση να οπλιστούν οι μετανάστες στον Έβρο. 

Αυτή η φράση αναπαράχθηκε ευρύτατα, προκειμένου να φιλοτεχνηθεί το επιθυμητό από την εξουσία και τους μηχανισμούς της προφίλ του επικίνδυνου «τρομοκράτη», και δη μετανάστη.

Σε καταγγελία του, που αναρτήθηκε διαδικτυακά στις 23 Μαρτίου, κατηγόρησε συγκεκριμένα τον τηλεοπτικό σταθμό  STAR για «ξεκάθαρη χειραγώγηση» των λέξεών του και εστίαση στην ιδιότητά του ως μετανάστη.

Σχεδόν τρεις βδομάδες μετά τη δημοσίευση του κειμένου, στις 29 Μαρτίου, και εν μέσω πρωτόγνωρων περιοριστικών μέτρων εξαιτίας ή υπό το πρόσχημα της πανδημίας, ο Abtin Parsa συνελήφθη από την «Αντι»τρομοκρατική στην πλατεία Βικτωρίας.

Την επομένη οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας. 

Η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε, όμως, για την Πέμπτη 9 Απριλίου λόγω αντιρρήσεων της υπεράσπισης στο να αναγνωστούν οι ένορκες καταθέσεις που περιλαμβάνονται στη δικογραφία.

Μια δικογραφία, της οποίας, σε κάθε περίπτωση, το ακριβές περιεχόμενο παραμένει ακόμα άγνωστο τόσο στον διωκόμενο όσο και στην συνήγορο υπεράσπισης.

Στη συνέχεια, του αποδόθηκε η πλημμεληματική κατηγορία της «προώθησης ένοπλης εξέγερσης» με την επιβαρυντική διάταξη του 187Α, του διαβόητου «τρομονόμου», ακριβώς λόγω του «επίμαχου» δημοσιεύματος.

Πρόκειται για την πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που απαγγέλλεται τέτοια κατηγορία στο πλαίσιο του 187Α.

Αυτό συνιστά μια ξεκάθαρη απόπειρα των κατασταλτικών μηχανισμών να ποινικοποιήσουν έναν πολιτικό λόγο που αντιτίθεται στον κυρίαρχο, όσο «αμφιλεγόμενος» ή «εμπρηστικός» κι αν αυτός μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους.

Το ίδιο βέβαια δεν ισχύει για τον αντιμεταναστευτικό/ξενοφοβικό λόγο και τις απορρέουσες από αυτόν έκνομες πρακτικές. Αυτός όχι μόνο επιβραβεύεται και επικροτείται, αλλά και αντανακλά την κυρίαρχη πολιτική στρατηγική.

Σε μια κοινωνική και πολιτική συγκυρία ανάδυσης ενός επιθετικού μετα-μοντέρνου ολοκληρωτισμού που «σαρώνει» δικαιώματα κατακτημένα μέσα από αιματηρούς αγώνες, η υπόθεση του Abtin Parsa σίγουρα αποκτά ευρύτερες προεκτάσεις.

Πολλαπλώς στοχοποιημένος ο ίδιος, ως αναρχικό πολιτικό υποκείμενο και μετανάστης, θεωρείται από την εξουσία ένας «αδύναμος κρίκος». 

Οι αμέσως επόμενοι «αδύναμοι κρίκοι» μπορεί να είναι όσοι εργαζόμενοι επιλέξουν προσεχώς να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους που βάναυσα καταργούνται, αναστέλλονται ή περιστέλλονται υπό το πρόσχημα της εν εξελίξει πανδημίας.

Γι’ αυτό και υποθέσεις όπως του Abtin Parsa είναι σημαντικές ψηφίδες του «μωσαϊκού» ενός πολέμου ενάντια στα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας, ο οποίος μαίνεται.

Δίκη μελών του ΣΣΜ: Απαλλακτική και άκρως φιλεργατική η εισαγγελική πρόταση

Με την απαλλακτική και άκρως φιλεργατική εισαγγελική πρόταση συνεχίστηκε την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου στο Θ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας η δίκη 7 μελών του ΣΣΜ. Νωρίτερα, είχαν ολοκληρωθεί οι απολογίες των διωκόμενων.

«Εκβίαση είναι η κατάσταση που ζούμε συνολικά», υποστήριξε η τρίτη διωκόμενη κατά την απολογία της.

«Κανένας εκβιαστής δεν πάει στην Επιθεώρηση Εργασίας», συμπλήρωσε, για να συνεχίσει: «Δεν έχει καταδικαστεί ποτέ εργοδότης για παραπτώματα εργατικά. 6.5 χρόνια είμαι υπόδικη, κυκλοφορώ μ’ αυτή τη δίωξη».

«Κάνατε κάποια κίνηση, καταμηνύσατε;», διερωτήθηκε η εισαγγελέας.

«Όταν εμένα μου έρχεται μια δίωξη το 2014, δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε τα χρήματα να κάνω δίκες», επεσήμανε.

«Δεν ξέρω αν μπορείτε να πάτε στην Ασφάλεια, αλλά οι εισαγγελείς είμαστε δωρεάν. Οποιοσδήποτε έχει κάποιο θέμα, μπορεί να έρθει σε μας δωρεάν ή να στείλει μια επιστολή από το σπίτι του», παρατήρησε η εισαγγελέας.

Όσον αφορά στις τέσσερις συνδικαλιστικές παρεμβάσεις του σωματείου στο μεζεδοπωλείο Σαλαντίν: «Αν ήταν κάτι παράνομο, κάποιος θα το είχε καταγράψει. Σε κάθε παρέμβαση υπήρχαν διμοιρίες ΜΑΤ, ομάδες Δέλτα, ΔΙΑΣ».

«Τους χτίσαμε το μαγαζί και ζητάνε και τα ρέστα. Δεν υπήρχαν ένσημα και ασφάλιση, το ημερομίσθιο ήταν 5 ευρώ. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν σωματεία και παρεμβάσεις», κατέθεσε ο τέταρτος διωκόμενος, επίσης απολυμένος του Σαλαντίν.

Όσο για την περιβόητη συνάντηση με τον τότε ιδιοκτήτη του μεζεδοπωλείο στο χώρο της Τεχνόπολης στις 27 Ιανουαρίου του 2014, κινήθηκε σε «τυπικό», σύμφωνα με τον διωκόμενο, πλαίσιο. «Δεν είμαστε φίλοι», συμπλήρωσε.

«“Μου αποδείξατε ότι είσαστε πιο δυνατοί”», λέει ο ιδιοκτήτης στα παρευρισκόμενα μέλη του σωματείου, και «μας βγάζει ένα κίτρινο φάκελο. Οι διεκδικήσεις ήταν γύρω στις 15.000 ευρώ. Του λέμε: “Δε γίνονται αυτά τα πράγματα”», συνέχισε.

«Το διακύβευμα ήταν να μην απολύει εργαζόμενους», ξεκαθάρισε ο διωκόμενος, διευκρινίζοντας ότι δε διατυπώθηκε καμιά απειλή.

«Αυτά είναι τα χαϊδεμένα παιδιά από όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς», σχολίασε δηκτικά, αναφερόμενος στους ιδιοκτήτες των εκάστοτε μαγαζιών, στα «αφεντικά», όπως τα αποκάλεσε, κάτι που προξένησε την ενόχληση της εισαγγελέως.

Η ίδια θεώρησε πως με τη χρήση του συγκεκριμένου όρου τούς αποδίδεται μεγαλύτερη αξία απ’ όση πραγματικά έχουν, ενώ έχει παρέλθει η εποχή της δουλείας.

«Θέλουμε να φανερωθεί η σχέση κυριαρχίας που έχουν αυτοί οι άνθρωποι στις ζωές μας», διευκρίνισε ο διωκόμενος.

Ακολούθησε μια άκρως αποκαλυπτική του ήθους και της συγκρότησης του πρώην ιδιοκτήτη του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον διωκόμενο, προς διακρίβωση των περιστατικών που έλαβαν χώρα στις 27/1/2014.

Επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, ότι ο ίδιος ζήτησε τη συνάντηση -«σκέφτηκα σε κάποιο ουδέτερο χώρο», υποστήριξε-, αλλά για το ποσό «δε θυμάμαι πόσο ακριβώς ήταν. Έβαλα κάποια λεφτά να σωθώ. Ας πούμε 1.500. Κατ’ εμέ δεν τους όφειλα».

«Χαρίσατε λεφτά;», απόρησε η εισαγγελέας.

«Καταστρεφόταν η επιχείρησή μου, εφόσον είχαν κάνει τις παρεμβάσεις», της απάντησε.

«Πόσες παρεμβάσεις είχαν γίνει μέχρι τις 12/2/2014;», τον ρώτησε.

«Στην αρχή ήταν καθημερινά, και μετά επιλεκτικά, Σάββατο και Κυριακές», ισχυρίστηκε ψευδώς.

«Πόσα χρήματα είχατε βάλει μέσα;», επέμεινε η εισαγγελέας.

«Ό,τι είχα πει στην προηγούμενη κατάθεσή μου», απάντησε παρελκυστικά.

«Μας είπε: “Ελάτε να συζητήσουμε. Παιδιά, είστε δυνατοί”. “Δεν παίζουμε μπρα ντε φερ εδώ πέρα”. “Aφήνω ένα φάκελο εδώ, έχει 1.500. Αυτό από μένα”», εξιστόρησε ο διωκόμενος.

«Γιατί δεν τα πήρανε;», αναρωτήθηκε η εισαγγελέας.

«Γιατί μου λένε: “Θα στα πάρουμε όλα”», συνέχισε με τα φαντασιοκοπήματά του ο πρώην ιδιοκτήτης του Σαλαντίν.

Ήταν τέτοια η αφέλεια και το θράσος του, που λίγες στιγμές αργότερα αποκάλυψε πως είχε αναζητήσει... μπράβους, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από τους ενοχλητικούς εργαζόμενους.

«Σε μπράβους πήγα και ρώτησα τι κάνω σ’ αυτή την περίπτωση», δήλωσε ξεδιάντροπα.

Προς τούτο, απευθύνθηκε, μάλιστα, σε γνωστό επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στο χώρο της νυχτερινής διασκέδασης στην περιοχή της Ιεράς Οδού, ο οποίος του συνέστησε «να μην μπλέξει» και «να πάει στην Αστυνομία»!

«Αντί να πάτε στην Αστυνομία, προτιμήσατε να πάτε στους μπράβους», παρατήρησε η εισαγγελέας.

«Απολύθηκα το Γενάρη του ’14. Δουλεύαμε “μαύρα” 2 χρόνια. Υπήρχαν θέματα που δεν είχαν διεκδικηθεί και επιλυθεί. Η απόλυσή μου ήταν παραδειγματική, γιατί ενοχλούσαμε με τις αξιώσεις μας», κατέθεσε ο πέμπτος διωκόμενος.

«Αποφασίσαμε να κάνουμε παρεμβάσεις, παράλληλα απολύθηκαν άλλοι συνάδελφοι. Το Σεπτέμβρη του ’13 δηλωθήκαμε φουλ, γιατί φοβόντουσαν μην ελεγχθούν», συνέχισε, αναφερόμενος στην εργοδοσία του Σαλαντίν.

«Γίναν περισσότερες παρεμβάσεις, γιατί η εργοδοσία δεν ήθελε να δοθεί λύση. Γι’ αυτό έκλεισε το μαγαζί. Δεν έγινε κάτι ιδιαίτερο στις παρεμβάσεις στο “Σαλαντίν”», ξεκαθάρισε.

Όσο για τη συνάντηση της 27/1/2014, όπου παρίστατο:

«Έγινε σε πολύ χαλαρό κλίμα. Του εξηγήσαμε ότι το ζήτημά μας δεν είναι μόνο τα χρήματα, αλλά η επαναπρόσληψη. Το μόνο που ειπώθηκε από μας είναι πως εμείς δεν παίρνουμε έτσι χρήματα», διασαφήνισε.

«Από την αρχή αυτοί οι άνθρωποι δεν ήθελαν ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα πρώτα ένσημα κολλήθηκαν μισά το Μάιο του 2013. Εντείναμε τις διεκδικήσεις μας», υπογράμμισε ο διωκόμενος.

Εισαγγελέας: Το ότι άνοιξε μια επιχείρηση πρώην συνέταιρος άσκησε επιρροή στο κλείσιμο του Σαλαντίν;

Διωκόμενος: Σίγουρα.

Εισαγγελέας: Η επιχείρηση έκλεισε από σας;

Διωκόμενος: Εννοείται πως όχι.

Εισαγγελέας: Από τι έκλεισε;

Διωκόμενος: Διώξανε έναν υπεύθυνο, διαλύσανε μια ομάδα εργαζομένων.

Εισαγγελέας: Οι εργαζόμενοι είναι η επιχείρηση;

Διωκόμενος: Οι εργαζόμενοι παράγουν. Οι πελάτες μάς γνωρίζανε προσωπικά. Ο κόσμος έφυγε για δυο λόγους: για την κοινωνική επαφή και επειδή κοινοποιήσαμε και δημοσιοποιήσαμε μια εργασιακή συνθήκη που δεν είναι αρεστή.

«Είχαμε ξεκάθαρη συνδικαλιστική δράση, γι’ αυτό και απολυθήκαμε. Ήταν παράνομη η απόλυσή μου, ανακοινώθηκε τηλεφωνικά», επεσήμανε ο τελευταίος από τους παρόντες διωκόμενους, εκ των απολυμένων του Σαλαντίν.

Εισαγγελέας: Για ποιο λόγο έκλεισε η επιχείρησή του;

Διωκόμενος: Πιστεύω ότι ήταν η κακή διαχείριση του καταστήματος -και η οικονομική- από την αρχή, δεν είχαν ιδέα, η σχέση με το προσωπικό, τα δικαιώματα του προσωπικού και η ικανοποίησή τους.

Εισαγγελέας: Αυτό επιβεβαιώνει τη δική του θέση, τι δεν καταλαβαίνετε;

Διωκόμενος: Ίσως ήταν αδιάλλακτοι με κάθε αίτημα που προτείναμε και οι πελάτες δεν είναι χαζοί να μην καταλαβαίνουν ότι υπάρχει μια αδικία σ’ ένα μαγαζί.

Εισαγγελέας: Θεωρείτε πως έχετε τη δύναμη να κλείσετε ένα μαγαζί;

Διωκόμενος: Όχι. Ο κόσμος επηρεάζεται από τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σ’ ένα μαγαζί και επιλέγει πού πάει και πού δεν πάει.

Εισαγγελική πρόταση

«Θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να μακρηγορήσω σε μια διαδικασία που ήταν υπεραναλυτική», υπογράμμισε η εισαγγελέας, ξεκινώντας την αγόρευσή της.

Σε σχέση, λοιπόν, με τις κατηγορίες τις απόπειρας εκβίασης του ιδιοκτήτη του café bar Βοτανοπωλείο και της ηθικής αυτουργίας κατά συρροή που αποδίδονται σε τρία μέλη του ΣΣΜ πρότεινε την απαλλαγή τους. Για να συνεχίσει:

«Για έναν μάρτυρα που δεν κάνει την τιμή να εμφανιστεί στο δικαστήριο, δε θεωρώ ότι το δικαστήριο θα πρέπει ν’ ασχοληθεί. Θεωρώ ότι είναι αναξιόπιστος και κατά τεκμήριο αυτά που έχει καταθέσει ψευδή».

«Ήταν σαφής παραβάτης της εργατικής νομοθεσίας, κι αυτό φάνηκε», συμπλήρωσε. «Όταν κάποιος είναι παράνομος, πρέπει πρώτα να λύσει τις δικές του παρανομίες. Η απουσία του αποδεικνύει ότι ήταν ψευδόμενος», συμπέρανε.

Απαλλακτική, εξάλλου, υπήρξε η πρότασή και για τις ίδιες κατηγορίες, οι οποίες αφορούν στην περίπτωση του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν.

«Δε με έπεισε ο [πρώην ιδιοκτήτης του Σαλαντίν] για την αξιοπιστία του. Θεωρώ ότι έχει υποπέσει σε πλείστες αντιφάσεις. Καθ’ ομολογίαν του έχει παραβιάσει συστηματικά τα δικαιώματα των εργαζομένων», επεσήμανε.

«Οι επιχειρήσεις δεν ευημερούν με την καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και το αίμα τους. Δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη από το δικαστήριο η βασιμότητα αυτών που λέει», υπογράμμισε.

«Για πρώτη φορά στη ζωή μου διαβάζω ένα κατηγορητήριο που δεν μπορώ να αντιληφθώ. Δε “βγαίνει” αυτό το κατηγορητήριο, γιατί δεν είναι κατανοητό. Αυτά που διαλαμβάνονται ως απόπειρα εκβίασης δεν είναι απόπειρα εκβίασης», σημείωσε.

«Δεν είναι δουλειά του ποινικού δικαστηρίου αν αυτές οι παρεμβάσεις είναι νόμιμες ή όχι. Η νομοθεσία δεν είναι όσο σκληρή θα έπρεπε όσον αφορά στην καταπάτηση δικαιωμάτων των εργαζομένων», συνέχισε.

«Γίνεται απόπειρα ποινικοποίησης του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι. Το δικαστήριο πρέπει να σταθεί ανάχωμα σ’ αυτή την προσπάθεια», κατέληξε.

Χωρίς ειρμό και έρμα -αξιακό, ηθικό, νομικό, πολιτικό-, η μακρά αγόρευση του συνηγόρου πολιτικής αγωγής, Κυβέλου, που ακολούθησε, το μόνο που κατάφερε να προκαλέσει στο ακροατήριο ήταν γέλωτες, μειδιάματα και αρκετή κόπωση.

Η δίκη ολοκληρώνεται την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου στο κτίριο 13, αίθουσα (αμφιθέατρο) 106 των Δικαστηρίων της Ευελπίδων, 11 π.μ., με τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης και την ανακοίνωση της απόφασης.