Simon Allard: «Καθώς μεγαλώνω, μετανιώνω λιγότερο»

 

Frontman της εμβληματικής -και πολύ αγαπημένης στην Ελλάδα- βρετανικής post-punk μπάντας Sad Lovers & Giants, ο Simon Allard μάς ανοίγει την καρδιά και το μυαλό του ενόψει της συναυλίας τους το Σάββατο 15 Νοεμβρίου στο Gagarin205.

«Και όταν κοιτάζω έξω/ Υπάρχει ένας κόσμος όπου πουθενά δεν μπορώ να κρυφτώ από την ψυχρή πραγματικότητα/ Έχω κυνηγήσει αμέτρητους φίλους/ Γέμισα τη ζωή μου με αμέτρητες τάσεις/ Αλλά δε με έκανε να δω», απελπίζεσαι στο Imagination, από το πρώτο EP των Sad Lovers & Giants.

Συνδεόταν άραγε αυτό το αίσθημα απογοήτευσης με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1980, ή μήπως είχε να κάνει και με τα αδιέξοδα των μελών του συγκροτήματος;

Δεν ήταν κανένα από τα δύο. Οι περισσότεροι στίχοι του Imagination προέρχονται από ένα ποίημα που έγραψα περίπου ένα χρόνο νωρίτερα.

Ήμουν είκοσι δύο ετών και ήθελα απεγνωσμένα να φύγω από το σπίτι, κι έτσι μετακόμισα σε ένα φθηνό διαμέρισμα στο Λονδίνο χωρίς κανέναν γνωστό.

Δούλευα σε μια τράπεζα. Αρχικά όλα πήγαν καλά και πήρα προαγωγή, αλλά μετά δυσκολεύτηκα πολύ.

Τα βράδια έπινα πολύ μόνος μου, έγραφα ποίηση και άσχημα τραγούδια, ενώ ονειρευόμουν να δραπετεύσω και να μπω σε μια μπάντα. Οπότε τώρα μπορείς να δεις από πού προέρχεται η απελπισία!

«Αλλά στο βάθος ενός ονείρου/ Όπου το γρασίδι είναι πάντα τόσο πράσινο/ Και ο ουρανός είναι πάντα γαλανός/ Δραπετεύω σιωπηλά/ Απορρίπτω βίαια/ Αυτόν τον κόσμο για κάτι καινούργιο», ελπίζεις στο ίδιο τραγούδι.

Έγραψα τον τελευταίο στίχο όταν με είχαν υποβιβάσει στην τράπεζα, σύρθηκα στο σπίτι στους γονείς μου, ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος και εντάχθηκα στους Traumatics που έγιναν οι SL&G.

Στην πραγματικότητα, αυτός ο στίχος θα μπορούσε σχεδόν να αφορά το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα και είναι περιτριγυρισμένο από δέντρα και χωράφια.

Το εξώφυλλο, μάλιστα, του άλμπουμ των Echo and The Bunnymen, Crocodiles, φωτογραφήθηκε σε δάσος περίπου 500 μέτρα από τον κήπο των γονιών μου.

Ποιος είναι ο ρόλος που παίζουν τα όνειρα και η φαντασία στην καλλιτεχνική και προσωπική/κοινωνική σου ζωή;

Διευκολύνουν απλώς προσωρινές φανταστικές αποδράσεις ή μήπως επιτρέπουν και την πραγματική μεταμόρφωση της πραγματικότητας, κοινωνικής και προσωπικής;

Είναι ένα πολύ υπαρξιακό ερώτημα στο οποίο είναι δύσκολο να δοθεί απάντηση και τροφοδοτεί την «προσωπική ταυτότητα», που είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω αξιοπρεπώς.

Τα όνειρα δεν είναι πραγματικότητα, αλλά τίποτα δε γίνεται πραγματικότητα χωρίς να το ονειρευτεί πρώτα κάποιος.

Η γυναίκα μου λέει πάντα:

«Σπαταλάς τον χρόνο σου ονειρευόμενος πράγματα που δε θα συμβούν ποτέ». Εγώ λέω: «Για μένα είναι περισσότερο σαν στόχοι· πρέπει να έχω κάτι στο οποίο να αποσκοπώ». Εκείνη απαντά: «Πρέπει να ζεις περισσότερο στο παρόν». Όλα αυτά είναι αλήθεια.

Αλλά μερικά από τα όνειρά μου έχουν μεταμορφώσει τη ζωή μου.

Όταν ήμουν ένας μίζερος 22χρονος τραπεζικός υπάλληλος, ζώντας μόνος μου σε μια ξένη πόλη, καπνίζοντας και πίνοντας μέχρι θανάτου, ονειρευόμουν να είμαι σε μια μπάντα.

Στην πραγματικότητα, προσκολλήθηκα σε αυτό το όνειρο και αυτό από πολλές απόψεις με έσωσε.

Όταν έγραψα τους στίχους του Imagination, μου δόθηκε η ταυτότητά μου. Ήξερα ότι ήμουν στιχουργός, όχι τραπεζικός υπάλληλος. Λοιπόν, κυρία Allard, έχετε συχνά δίκιο, αλλά σε αυτή την περίπτωση ίσως όχι.

Με ποια έννοια είναι επίσης «Εξομολογήσεις στους νεκρούς/ Σαν μια ξεχασμένη αμαρτία»; (Siren).

Τα περισσότερα από τα όνειρά μου δεν είναι ασήμαντα πράγματα, όπως οι εξομολογήσεις στους νεκρούς.

Στο Siren, αυτά τα λόγια τα τραγουδάει η Σειρήνα, λέγοντας στο θύμα ότι είναι εντάξει να αποπλανηθεί από αυτήν.

Στο εν λόγω τραγούδι εξερεύνησα την αποπλάνηση και τη σχετική λύπη, την ενοχή και το σκοτάδι που περιβάλλουν τις πράξεις μας σε σχέση με τη συχνά θολή αίσθηση του σωστού και του λάθους.

Στην ομηρική Οδύσσεια, ο Οδυσσέας αποφεύγει το δόλωμα των Σειρήνων βάζοντας κερί στα αυτιά του πληρώματός του και δένοντας τον εαυτό του στο κατάρτι, αλλά ήταν ηρωικός και οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε.

Το Epic Garden Music, ντεμπούτο άλμπουμ των SL&G, καθορίζει το είδος και περιέχει αρκετές συνθέσεις-ορόσημα. Μία εξ αυτών, το Things We Never Did, φαινομενικά ένα ερωτικό τραγούδι, μπορεί να διαβαστεί και ευρύτερα υπαρξιακά.

Ανατρέχοντας στην μουσική σου «καριέρα» αλλά και στην προσωπική σου ζωή, υπάρχουν τύψεις είτε για επιλογές/χειρονομίες οι οποίες έγιναν είτε για όσες δεν έγιναν - ή τουλάχιστον δεν έγιναν σωστά/έγκαιρα;

Η ζωή μου είναι γεμάτη τύψεις. Να και πάλι η λέξη «υπαρξιακός».

Όταν έγραφα τους στίχους του Things We Never Did, βρισκόμουν σε μια εξαιρετική σχέση, ήμουν ικανός στην τραπεζική μου δουλειά και συμμετείχα σε ένα συγκρότημα που μόλις είχε κάνει ένα session για τον John Peel στο BBC.

Θα μπορούσα να έχω γράψει ένα ερωτικό τραγούδι, αλλά δεν το έκανα επίτηδες.

Υποθέτω ότι η επιρροή των Joy Division ήταν ένας παράγοντας, αλλά έγραψα αυτά τα λόγια γνωρίζοντας πως θα γεράσω, όπως μου συμβαίνει τώρα, και θα πεθάνω.

Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι πιστεύουν αλαζονικά ότι είναι αθάνατοι, αλλά εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι με τις ελπίδες, τους φόβους και τα όνειρά μας. Αυτό το τραγούδι λέει πως ακόμα και μέσα στην αγάπη βρισκόμαστε στον θάνατο.

Για να είμαι ειλικρινής, καθώς μεγαλώνω μετανιώνω λιγότερο.

Συνήθιζα να μετανιώνω που δεν έφυγα από την τράπεζα, συνήθιζα να μετανιώνω που δεν πήγα στην Καλών Τεχνών, που οι SL&G δεν υπέγραψαν σε κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και πιο πρόσφατα που άφησα τον κόσμο να με φωνάζει Garce!

Αλλά καθώς κάνουμε πρόβες για τη συναυλία τον Νοέμβριο, βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στο 8ο κανονικό μας άλμπουμ και συνεργαζόμαστε με την ολλανδική εταιρεία η οποία γυρίζει μια ταινία για εμάς, νιώθω πολύ ευλογημένος.

Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτό το στάδιο της ζωής μου που έχουν την ευκαιρία να κάνουν κάτι για το οποίο είναι τόσο παθιασμένοι, να ταξιδέψουν σε πόλεις όπως η Αθήνα, για τις οποίες είναι επίσης παθιασμένοι, και να γνωρίσουν ανθρώπους παθιασμένους με τους SL&G.

Είναι ένας όμορφος κύκλος και εσύ Γιάννη, είσαι μέρος του.

«Γιατί ακούγεται τόσο καλό αυτό στη μέση της νύχτας;» σχολιάζει ένας χρήστης του YouTube για το 3ο άλμπουμ σας, The Mirror Test. Υπάρχουν ώρες της ημέρας -ή της νύχτας- που σου αρέσει ιδιαίτερα να συνθέτεις μουσική/γράφεις στίχους;

Συνήθιζα να γράφω μέσα στη νύχτα, αλλά πρόσφατα ανακάλυψα τον ύπνο και τη νηφαλιότητα, οπότε το γράψιμο κατά τη διάρκεια της ημέρας λειτουργεί μια χαρά αυτήν τη στιγμή.

Το Treehouse Poetry είναι από τα αγαπημένα μου κατοπινά άλμπουμ σας. Πώς σχετίζεσαι με την ποίηση;

Πριν αρχίσω να γράφω στίχους, διάβαζα λογοτεχνία και ποίηση. Η μητέρα μου έχει διδακτορικό στην αγγλική λογοτεχνία, οπότε υποθέτω ότι αυτό με επηρέασε.

Ήμουν ενεργός αθλητής, αλλά αγαπούσα και τα βιβλία, συνήθως την ιστορική ή κλασική λογοτεχνία, επομένως η ελληνική μυθολογία μου είναι οικεία, αλλά δε θα ισχυριζόμουν πως είμαι μελετητής Κλασικών Σπουδών.

Έχω πτυχίο στις Καλές Τέχνες, αν και θα ήμουν εξίσου ευτυχής σπουδάζοντας λογοτεχνία.

Υπάρχουν ορισμένα ποιήματα τα οποία απλώς υπάρχουν σε μια ζώνη όπου ο χρόνος σταματάει και ξέρω ποιες είναι οι απαντήσεις στα μεγάλα μυστήρια της ζωής.

Συχνά αναφέρομαι στη λογοτεχνία και τα ποιήματα στους στίχους μου, για παράδειγμα σε ένα τραγούδι από το νέο άλμπουμ με τίτλο Down To The Wire το ρεφρέν λέει:

«Θα τελειώσει ο κόσμος με πάγο ή με φωτιά, με παγωμένο μίσος ή με φλόγες επιθυμίας;» Ο στίχος προέρχεται από ένα ποίημα του Ρόμπερτ Φροστ, αλλά ακούγεται τόσο επίκαιρος στο σήμερα.

Κάποια στιγμή κάποιος θα ψάξει όλους τους στίχους μου και θα βρει μια τεράστια λίστα με αναφορές σε ποιήματα και βιβλία.

Δεν είμαι, όμως, ποιητής. Αυτήν τη στιγμή βλέπω τον εαυτό μου ως Οδυσσέα, με τους Sad Lovers & Giants να είναι το τελευταίο μου ταξίδι.

Το Melting in the Fullness of Time, το 6ο κανονικό άλμπουμ των SL&G, διαθέτει έναν ακόμη ευρηματικό τίτλο. Με ποια έννοια μπορεί κάποιος να «λιώσει» στην πληρότητα του χρόνου; Και πώς νιώθεις για το πέρασμα του χρόνου, γενικά;

Το Melting in the Fullness of Time ήταν ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε και γράφτηκε σε μεγάλο βαθμό από εμένα και τον Tony McGuinness.

Υπήρξε μια απροσδόκητη ευχαρίστηση και ήρθε μετά από μια παύση αφότου είχε καταρρεύσει η δισκογραφική Midnight Music.

Όταν τελειώσαμε την ηχογράφηση, αισθανόμουν σαν να ήταν πιθανώς το τελευταίο μας άλμπουμ, οπότε ο τίτλος δίνει μια αίσθηση σταδιακής αποσύνθεσης, κάτι που κατά κάποιο τρόπο είναι ειρωνικό, αν το σκεφτείς.

Στη συνέχεια κάναμε περιοδεία στην Αμερική, παρουσιάσαμε τις εμφανίσεις μας στο SXSW, παίξαμε σε μερικές από τις μεγαλύτερες συναυλίες μας στην Ευρώπη και μέχρι το 2026, θα κυκλοφορήσουμε δύο ακόμη άλμπουμ.

Σχετικά με το πέρασμα του χρόνου γενικά, αν πω ότι έχω περάσει τη ζωή μου προσπαθώντας να φτάσω στον ωκεανό, αλλά τώρα που έχω φτάσει εκεί, τι κάνω μετά, θα καταλάβαινες;

Έχω, ωστόσο, φτάσει στον ωκεανό και πρέπει με κάποιο τρόπο να είμαι ικανοποιημένος.

Beauty is Truth, συμπεραίνετε στο τελευταίο σας άλμπουμ μέχρι σήμερα, Mission Creep. Γιατί βρίσκεις αλήθεια στην ομορφιά; Πού αλλού βρίσκεις ομορφιά -και αλήθεια- στις μέρες μας;

«Η ομορφιά είναι αλήθεια και η αλήθεια, ομορφιά» είναι ένας στίχος από ένα ποίημα ενός από τους αγαπημένους μου ποιητές, του John Keats, με τίτλο Ωδή σε μια ελληνική υδρία.

Τον εκλαμβάνω ως ένδειξη ότι η Αλήθεια και η Ομορφιά είναι το ίδιο, όπως ακριβώς κάποια ποίηση είναι όμορφη και ειλικρινής.

Σε μια υποτιθέμενη εποχή της «μετά-αλήθειας», διαπιστώνω πως το έργο των ποιητών και των καλλιτεχνών συχνά απευθύνεται στους ισχυρούς που κηρύττουν άσχημες αλήθειες.

Οι SL&G έχουν διαλυθεί και επανενωθεί αρκετές φορές, συχνά με διαφορετικές συνθέσεις. Τι εξακολουθεί να «τροφοδοτεί τη φλόγα», για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του υπέροχου δεύτερου άλμπουμ σας;

Κάτι λειτουργεί στο τωρινό μας line-up. Υπάρχει μια δημιουργική ένταση, αλλά ποτέ δεν καταλήγει σε αλληλοσυγκρούσεις.

Επίσης, παίζουμε μόνο όταν έχουμε όρεξη και φροντίζουμε να μένουμε σε καλά ξενοδοχεία και να τρώμε υπέροχα.

Tο γεγονός ότι δουλεύουμε συνεχώς πάνω σε νέο υλικό, αν και με ταχύτητα παγετώνα, βοηθάει να διατηρούμε τα πάντα ζωντανά, αντί να γινόμαστε μια tribute μπάντα των SL&G η οποία παίζει μόνο τα τραγούδια των δύο πρώτων άλμπουμ.

Υποθέτω πως με ένα νέα άλμπουμ και μια ταινία που θα κυκλοφορήσουν σύντομα θα πρέπει να κάνουμε κάποια προώθηση, κάτι στο οποίο θα προβούμε με χαρά, αλλά οι μέρες που κοιμόμασταν σε ένα βαν έχουν περάσει προ πολλού.

Ποια είναι η άποψή σου για τη σύγχρονη post-rock/darkwave «σκηνή» στην Ευρώπη, στην ανάπτυξη της οποίας αναμφισβήτητα έχετε ως γκρουπ συμβάλει;

Έχουμε παίξει με τους Lebanon Hanover μερικές φορές και έχω συναντήσει τους Drab Majesty και τον κιμπορντίστα τους που ήρθε στην τελευταία μας συναυλία στο Λονδίνο.

Είναι, λοιπόν, περίεργο όταν τους μιλάς για την άποψή τους για το παρελθόν, του οποίου είμαστε μέρος, αλλά το βρίσκω πολύ αναζωογονητικό.

Επιστρέφετε στην Αθήνα για μια ακόμη συναυλία το Σάββατο 15 Νοεμβρίου στο Gagarin205. Πού μπορεί να αποδοθεί η ιδιαίτερη σχέση την οποία φαίνεται να διατηρείτε με το ελληνικό κοινό;

Πάντα είχαμε μια μεγάλη βάση θαυμαστών στην Ελλάδα, το τρίτο μας άλμπουμ είχε μεγάλη διανομή στην Ελλάδα και από τότε που κάναμε μια συναυλία στο Gagarin205 το 2010, επιστρέφουμε τακτικά ενώπιον ενός αυξανόμενου κοινού.

Νομίζω ότι οι Έλληνες είναι παθιασμένοι και εκφραστικοί και σίγουρα τους αρέσει να συζητούν και να αντιπαρατίθενται σχετικά με διάφορα θέματα. Υπάρχει πολύ κοινό έδαφος στη μουσική μας και στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται το ελληνικό κοινό.

Η προσωπική μου παρατήρηση είναι ότι μοιραζόμαστε αυτό το «σήκωμα των ώμων» που επιδεικνύουμε στον κόσμο όταν μας λέει τι να κάνουμε.

Ευχαριστώ θερμά τον Simon Allard για τον χρόνο του και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του συγκροτήματος.

Oι Sad Lovers & Giants εμφανίζονται ζωντανά το Σάββατο 15 Νοεμβρίου στο Gagarin205 Live Music Space (Λιοσίων 205). Τη συναυλία ανοίγουν οι Forever Grey και οι Data Fragments.