Justin Sullivan: «Έχω προσπαθήσει να σεβαστώ τους θεούς της δημιουργικότητας»

 

Από τα μακροβιότερα -και πιο πολιτικοποιημένα- εν ενεργεία ροκ συγκροτήματα, οι Βρετανοί New Model Army επιστρέφουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για δύο συναυλίες στις 28 και 29 Νοεμβρίου.

Με αυτήν την αφορμή, κουβεντιάζουμε με τον Justin Sullivan, βασικό τραγουδιστή, στιχουργό και κιθαρίστα του γκρουπ.

Είσαι το μόνο «επιζόν» ιδρυτικό μέλος των New Model Army στην τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος.

Υπάρχει λίγη μοναξιά σε αυτήν την πραγματικότητα ή έχεις καταφέρει να διατηρήσεις ένα συγκεκριμένο συλλογικό πνεύμα παρά τις αλλαγές προσωπικού όλα αυτά τα χρόνια;

Στην πραγματικότητα, ήμουν το μόνο αρχικό μέλος μέχρι το 1985! Η αργή, οργανική εναλλαγή μελών ήταν πολύ ωφέλιμη για εμάς, επειδή ένα νέο μέλος αλλάζει όλες τις δυναμικές μέσα στην ομάδα, έτσι δεν κολλάμε ποτέ.

Ο κόσμος φαντάζεται ότι, επειδή είμαι το μόνο αυθεντικό μέλος, είμαι εγώ και μερικοί μουσικοί, πως είναι η δική ΜΟΥ μπάντα. Αλλά δε λειτουργούμε καθόλου έτσι - είμαι άχρηστος μόνος μου και πρέπει να λειτουργώ στο πλαίσιο μιας συλλογικότητας.

«Το μόνο που θέλαμε ήταν ένας σκοπός για τον οποίο θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε/ Μία ευκαιρία για τους ήρωες να κερδίσουν την ημέρα/ Το μόνο που θέλαμε ήταν μια ευκαιρία να δούμε τον κόσμο/ Σε ασπρόμαυρο αντί για εκατό αποχρώσεις του γκρι», τραγουδάς στο The Cause, από την πρώιμη περίοδο.

Ποιοι σκοποί σας κινητοποιούσαν κυρίως τότε; Πιστεύεις πως έχετε συμβάλει, έστω και σε μέτριο βαθμό, στο να γίνουν αντιληπτοί μέσω της μουσικής σας;

Ω, όλα τα συνηθισμένα πράγματα... Κυρίως ο αγώνας για έναν πιο δίκαιο κόσμο - αν και αυτό το τραγούδι αφορούσε μόνο τη νεότητα και τη ζωή στους δρόμους του Μπράντφορντ.

Έχω συνεισφέρει; Δεν είναι δική μου δουλειά να το κρίνω. Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα και έχω προσπαθήσει να σεβαστώ τους θεούς της δημιουργικότητας.

Αρκετά χρόνια αργότερα τραγουδάς σχετικά με «την αγάπη των ανέλπιδων σκοπών». Πώς ορίζεις έναν «ανέλπιδο» σκοπό στις μέρες μας και γιατί αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτόν;

Νομίζω ότι αυτό επιστρέφει στην ίδια ιδέα σχετικά με τις μάχες για δικαιοσύνη και τον αγώνα για έναν πιο δίκαιο και συμπεριληπτικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.

Κάποιες μικρές μάχες κερδίζονται, κάποιες χάνονται. Η ουτοπία δεν είναι προ των πυλών - και ποτέ δεν ήταν - αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να παραδοθούμε στις δυνάμεις του σκότους!

«Πιστεύω στη δικαιοσύνη/ Πιστεύω στην εκδίκηση/ Πιστεύω στη σύλληψη του μπάσταρδου, τώρα», σχολιάζετε στο Vengeance.

Κατά τη γνώμη σου, συγχέονται η δικαιοσύνη και η εκδίκηση; Και πώς μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα θεμελιωδώς άδικο σύστημα;

Αχ, αυτό το τραγούδι!

Το έγραψα σε 5 λεπτά αφότου είδα ένα ντοκιμαντέρ για τον Κλάους Μπάρμπι, τον διαβόητο Ναζί εγκληματία πολέμου που δραπέτευσε στη Νότια Αμερική.

Δεν είχε σκοπό να είναι μια φιλοσοφική δήλωση (κανένας από τους στίχους μου δεν έχει τέτοιο σκοπό), αλλά απλώς μια μικρή κραυγή οργής.

Κι εγώ «πιστεύω στη συγχώρεση» όπως όλοι - αλλά πιστεύω ότι για να λειτουργήσει η κοινωνία, πρέπει να φαίνεται πως απονέμεται δικαιοσύνη.

«Ακόμα και σε αυτή την εποχή του συγκεκριμένου, ακόμη και σε αυτή την εποχή της λογικής/ Έρχεται μια στιγμή που βάζεις τη ζωή σου/ Στα χέρια των θεών», καταλήγετε στο The Attack.

Η πολιτική και η πνευματικότητα συχνά συγκλίνουν στους στίχους σου. Πώς συνδέονται, για εσένα;

Συνδέονται; Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό συμβαίνει, αλλά και τα δύο είναι μέρος της ζωής.

«Ουρλιάξατε ‘Δώστε μας Ελευθερία ή δώστε μας Θάνατο’/ Τώρα που έχετε και τα δύο, τι θέλετε μετά; / Έρχεται ο πόλεμος - σβήστε τα φώτα στην Εποχή της Λογικής», απελπίζεσαι στο Here Comes The War.

Είναι η πορεία προς έναν γενικευμένο πόλεμο αναστρέψιμη;

Είμαστε στην πραγματικότητα βίαιοι, φυλετικοί χιμπατζήδες. Είναι στο DNA μας. Ήμασταν τυχεροί που ζήσαμε πολλά ειρηνικά χρόνια στη Δυτική Ευρώπη, αλλά αυτό ήταν ιστορικά σπάνιο.

Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο. Το τραγούδι γράφτηκε το 1991, με ιδιαίτερη αναφορά στην αλαζονεία της Δύσης μετά το 1989 και στον εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

«Ποτέ δε φοβήθηκα να πεθάνω, ίσως φοβήθηκα να ζήσω», εξομολογείσαι στο Apocalypse Dreams από το ενδοσκοπικό, χαμηλών τόνων ακουστικό σόλο σου διαμάντι, Navigating By The Stars.

Με ποια έννοια έχεις «φοβηθεί να ζήσεις»;

Δεν αφορά απαραίτητα κάθε στίχος όπου χρησιμοποιώ τη λέξη «εγώ» εμένα. Προσπαθώ να μη γράφω πολλά για τον εαυτό μου, αλλά ίσως αυτή ήταν μια μικρή στιγμή περισυλλογής. Όλα περνούν!

Ενώ «πλοηγείσαι με τα αστέρια», είτε μεταφορικά είτε πραγματικά, είχες έστω την ευκαιρία να ατενίσεις το «τυχερό» σου αστέρι;

Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στη ζωή μου έχω υπάρξει εξαιρετικά ευλογημένος και τυχερός.

«Και για δειλούς σαν εμένα, το ασφαλέστερο μέρος το οποίο ξέρουμε/ Είναι εδώ, ανάμεσα στην αναχώρηση και την άφιξη - αλλά χωρίς να φτάνουμε ποτέ», παραδέχεσαι στο Never Arriving.

Εκτός από το να παρέχει ασφάλεια, υπάρχει κάτι το παράξενα απελευθερωτικό στο να κινείται κάποιος συνεχώς προς μια κατεύθυνση;

Ω, ναι. Αυτή είναι μια μικρή εξομολόγηση που πιθανώς ισχύει πολύ για μένα - συνέχισε να κινείσαι και μπορείς να συνεχίσεις να προσποιείσαι ότι η ζημιά την οποία έχεις προξενήσει δε θα σε προλάβει ποτέ.

«Κάποιοι σαλπάρουν για να κατακτήσουν, κάποιοι σαλπάρουν για να ανακαλύψουν/ Κάποιοι σαλπάρουν με έναν στρατό θυμωμένων σταυροφόρων/ Εμείς σαλπάρουμε με ένα πλοίο γεμάτο ανόητους/ Χαμογελάμε στον καιρό», χαίρεστε στο Maps.

Μπορεί αυτό να ερμηνευτεί ως μεταφορά για τη συλλογική ανοησία της ανθρωπότητας;

Ναι, πρόκειται για την αποδοχή της ομορφιάς, της ματαιότητας και της τρέλας της ζωής.

Το «πλοίο» σας θα φτάσει τελικά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στις 28 και 29 Νοεμβρίου, αντίστοιχα. Έχεις κυρίως θερμές αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις/συναυλίες σας στην Ελλάδα;

Πάντα! Πέρασα ένα μήνα στην Εύβοια όταν ήμουν 14 ετών και από τότε είμαι ερωτευμένος με την Ελλάδα.

Ευχαριστώ θερμά το μάνατζμεντ των New Model Army για την πολύτιμη συμβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Justin Sullivan.

Οι New Μodel Army εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου στο Κύτταρο Live Club (Ηπείρου 48 & Αχαρνών) και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στο Mylos Club (Γεωργίου Ανδρέου 56).

Special guests στην Αθήνα: Frank Panx & Sαλταδόροι.