Μια λάιβ συνάντηση κι ένας αποχαιρετισμός: Porridge Radio, «An» Club, 6 Μαΐου

 

Ένας/μία στιχουργός μπορεί πάντα να κρύβεται πίσω από τη μουσική και τις φθαρμένες τεχνικές. «Σε ένα ποίημα, όμως, δεν μπορείς να κρυφτείς», εξομολογείται η Dana Margolin, frontwoman του βρετανικού indie rock γκρουπ Porridge Radio.

Και οι  Porridge Radio δεν κρύβονται πίσω από τη μουσική, αλλά αποκαλύπτονται μέσα από τους στίχους τους.

Το συγκρότημα γεννιέται στο Μπράιτον το 2015 ως ένα όχημα αυτοέκφρασης της Dana Margolin, η οποία αντλεί έμπνευση από τη θάλασσα και το παραθαλάσσιο σπίτι της στο Μπράιτον.

Με τέσσερα άλμπουμ και τρία EP στο ενεργητικό τους, στην «κόψη» του indie rock και της post-punk ευαισθησίας, διαποτισμένα από την μπλουζ φωνή της Dana Margolin και τους βαθιά συναισθηματικούς στίχους, οι Porridge Radio συναντούν την αποδοχή.

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το γλυκόπικρο EP The Machine Starts To Sing, αποτελεί και το «κύκνειο άσμα» τους, καθώς το συγκρότημα θα διαλυθεί μετά την ολοκλήρωση της εν εξελίξει βορειοαμερικανικής και ευρωπαϊκής περιοδείας του.

Με την ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει και τους στίχους της, η Dana Margolin δηλώνει σχετικά:

«Ένα συγκρότημα δημιουργημένο γύρω από τον σπαραγμό, που φτιάχνει τραγούδια για τον σπαραγμό, δε θα μπορούσε παρά να συνεχίσει να αναδημιουργεί τον σπαραγμό, χρειάζεται μια οριστική παύση για να δημιουργήσει χώρο για οτιδήποτε νέο να συμβεί».

Αυτό το «νέο» ίσως αναδυθεί μελλοντικά. Στο μεταξύ, οι Porridge Radio κάνουν μια συναυλιακή στάση στο ιστορικό An Club (Σολωμού 13-15, Εξάρχεια) την Τρίτη 6 Μαΐου.

Εκεί, θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε επί σκηνής για πρώτη -και όπως όλα δείχνουν για τελευταία- φορά ένα συγκρότημα σε πλήρη δημιουργική ακμή λίγο πριν διαλυθεί.

Οι πόρτες του An ανοίγουν στις 20:30. Special guests, τα Τζιτζιφρίκια, ένα ντουέτο από την Αθήνα το οποίο ηχογραφεί μουσική από το 2018.

Zola Jesus: «Η ζωή μπορεί να συμβεί μόνο συλλογικά»

 

Γνωστή με το όνομα «Zola Jesus», η ρωσικής, γερμανικής, σλοβενικής και ουκρανικής καταγωγής Αμερικανίδα τραγουδίστρια/τραγουδοποιός Nika Roza Danilova φτιάχνει μουσική στο σημείο τομής της electronica, της industrial και του goth.

Στην πολυαναμενόμενη συναυλία της στην Αθήνα την Τετάρτη 7 Μαΐου παρουσιάζει τα τραγούδια της σε μια απογυμνωμένη, πιανιστική σόλο εκδοχή. Συνομιλώντας μαζί της.

Χρησιμοποιείς το καλλιτεχνικό όνομα «Zola Jesus». Με ποιους τρόπους εμπνέεσαι από τον Ζολά και με ποιους από τον Ιησού; Και πώς, όταν συνδυάζονται, αυτές οι αναφορές επηρεάζουν την ταυτότητά σου ως καλλιτέχνιδας;

Επινόησα το όνομα όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Ήταν κάτι υποσυνείδητο που αναδύθηκε από μέσα μου και δεν το καταλάβαινα πραγματικά εκείνη την εποχή.

Στοχαζόμενη, όμως, πάνω σ’ αυτό, ο Ζολά αφορά στη λογική και τον ορθολογισμό και ο Ιησούς στην πνευματικότητα. Μαζί δημιουργούν αυτή την ενότητα πίστης και γνώσης.

Αλλά σε αυτό το σημείο το όνομα έχει αποκτήσει τη δική του σημασία με τη μουσική μου.

Διαθέτεις ένα αναζωογονητικά ανάμικτο, κυρίως σλαβικό υπόβαθρο. Πόσο καθοριστική είναι αυτή η πτυχή της ταυτότητάς σου στην καθημερινότητά σου;

Στην καθημερινότητά μου, δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι πολύ. Αλλά μεγαλώνοντας, με προσέλκυσαν πτυχές της προγονικής μου κουλτούρας οι οποίες φαίνονταν ιδιοσυγκρασιακές στην οικογένειά μου.

Και αυτό είναι που μου δημιουργεί το σπίτι μέσα μου.

Η ταυτότητα είναι απλώς ένας τρόπος να αισθάνομαι πως ανήκω και όταν ασχολούμαι με τη σλαβική κουλτούρα μου ή τις παραδόσεις της οικογένειάς μου, νιώθω όντως συνδεδεμένη με μια βαθύτερη αίσθηση σπιτιού.

Νομίζω ότι γι’ αυτό είναι σημαντικό να μεταλαμπαδεύουμε τον πολιτισμό στα παιδιά και να μην αφήνουμε αυτή ντη γενεαλογία να πεθάνει. Μας βοηθά να συνδεθούμε με το παρελθόν, και πιο άμεσα με τον εαυτό μας.

Είναι σημαντικό για μένα να τιμώ τους προγόνους μου. Είναι ο μόνος λόγος που ζω σε αυτήν την ενσάρκωση..

Ακατέργαστη και ευάλωτη εξίσου, η μεγαλειώδης φωνή σου είναι ίσως το πιο ισχυρό καλλιτεχνικό σου πλεονέκτημα.

Πότε συνειδητοποιήσεις για πρώτη φορά τις δυνατότητές σου ως τραγουδίστριας; Έχεις λάβει επίσημη εκπαίδευση ως τέτοια; Πώς δουλεύεις με τη φωνή σου;

Το παρατσούκλι μου ως μωρό ήταν «τιτιβίσματα» γιατί δεν σταματούσα να κελαηδάω. Ήμουν ένα ωδικό πουλί από τη γέννησή μου.

Άρχισα να κάνω μαθήματα φωνητικής όταν ήμουν επτά χρονών και σχεδόν ποτέ δε σταμάτησα. Συνεχίζω να ασκούμαι επίσημα μέχρι σήμερα.

Ως παιδί ήθελα να γίνω τραγουδίστρια όπερας, αλλά ο φόβος μου να τραγουδήσω δημόσια με εμπόδισε να το κάνω αυτό.

Μόλις άρχισα να φτιάχνω μουσική μόνη μου, είχα το θάρρος να τραγουδήσω για άλλους. Μου έδωσε την κυριότητα της μουσικής. Το να τραγουδάς κλασικό ρεπερτόριο ασκεί μεγάλη πίεση και ποτέ δεν ήθελα να απογοητεύσω τη μουσική.

Αλλά αν την έγραφα μόνη μου, θα μπορούσε να είναι ό,τι ήθελα. Εκπαιδεύομαι ακόμα να τραγουδάω όπερα, γιατί μου αρέσει η τεχνική.

Και σιγά σιγά νιώθω πιο άνετα να τραγουδάω όπερα δημόσια, αλλά το να ξεπεράσω αυτόν τον φόβο της κρίσης υπήρξε μια πολύ μακρά διαδικασία. Η τεχνική είναι μια διά βίου μελέτη. Είναι κάτι αθλητικό.

«Δεν έχω λόγο να επιστρέψω στο σπίτι/ Λοιπόν, τι πρέπει να κάνω; / Τι πρέπει να κάνω; / Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου πρέπει να είμαι/ Και πρέπει να είμαι μαζί σου/ Είμαι καθ’ οδόν τώρα», «ανακοινώνεις» στο Manifest Destiny.

Τι αποκαλείς «σπίτι»;

Σπίτι είναι η οικογένειά μου. Και το Ουισκόνσιν. Δεν νομίζω ότι πουθενά αλλού θα μπορούσα πραγματικά να αισθάνομαι τόσο πολύ σαν στο σπίτι μου όσο εκεί. Είναι αναπόφευκτα αυτό που με έφερε πίσω εδώ.

Αλλά σε εκείνο το τραγούδι ήμουν νέα και ετοιμαζόμουν να μετακομίσω στο Λος Άντζελες για να ακολουθήσω τον τότε σύντροφό μου. Οπότε μιλούσα από ένα διαφορετικό στάδιο της ζωής μου.

«Γιατί θα προτιμούσαμε να καθαρίσουμε το αίμα ενός ζωντανού ανθρώπου/ Προτιμούμε να σκύβουμε, να κρατάμε το ζεστό χέρι σου/ Θα θέλαμε να καθαρίσουμε το αίμα ενός ζωντανού ανθρώπου/ Θα μισούσαμε να σε βλέπουμε να παραδίνεσαι σε εκείνες τις κρύες, σκοτεινές νύχτες μέσα στο κεφάλι σου», δηλώνεις στο Siphon.

Mια πολύ αναζωογονητική αίσθηση κάθαρσης επικρατεί εδώ. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο ατομικισμός, υπάρχει ακόμα κάποιο περιθώριο για ενσυναίσθηση και κοινή ύπαρξη;

Σίγουρα το ελπίζω. Είναι τα μόνα πράγματα που θα μας σώσουν.

Πιστεύεις στην ικανότητα των ανθρώπων να αλλάξουν συλλογικά την πορεία της ζωής τους;

Συλλογικά; Η ζωή μπορεί να συμβεί μόνο συλλογικά.

«Όταν έγραψα αυτό το τραγούδι, ένιωσα ότι όλοι όσοι ήξερα προσπαθούσαν να νιώσουν ουσιαστικοί. Τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν κολλήσει σε ένα μοτίβο συγκράτησης, απογοητευμένοι από την αδυναμία τους να βρουν ένα δοχείο για τις δυνατότητές τους», ισχυρίζεσαι στο Lost από το Arkhon.

Γιατί ένιωσες την ανάγκη να απευθυνθείς σε άλλους καλλιτέχνες για να επανασυνδεθείς με/ξεκλειδώσεις τις δικές σου δυνατότητες;

Δεν ξέρω τις δυνατότητές μου μέχρι να τις δει ο άλλος. Έχω γράψει τόση πολλή μουσική μόνη μου, αλλά είναι πάντα ως απάντηση στον κόσμο. Έπρεπε να υπάρχει ο κόσμος για να συμμετέχω σε αυτόν. Και ο κόσμος είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Η πιο πρόσφατη ηχογράφησή σου, Plyve Kacha, είναι ένα ουκρανικό λαϊκό τραγούδι που αγαπάς. Τι το ιδιαίτερο έχει;

Είναι ένα τραγούδι το οποίο παίζεται για στρατιώτες που έχουν πέσει στον πόλεμο. Την πρώτη φορά κατά την οποία το άκουσα με σταμάτησαν.

Ήθελα να δημιουργήσω τη δική μου εκδοχή που να δίνει φωνή στον πόνο του τραγουδιού και σε αυτό το οποίο αντιπροσωπεύει.

«Ένα μέρος των εσόδων θα ωφελήσει το New Beginnings for Refugees, ένα τοπικό πρόγραμμα που έχει βοηθήσει πρόσφυγες από την Ουκρανία, το Αφγανιστάν, το Κονγκό και άλλες χώρες οι οποίες έχουν πληγεί από τον πόλεμο να επανεγκατασταθούν στο Κεντρικό Ουισκόνσιν», γράφεις.

Αυτό το πρόγραμμα ισχύει και για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες; Και πού στέκεσαι σε σχέση με το μείζον ηθικό ζήτημα της εποχής μας, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα;

Ισχύει για όλους τους πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται να εγκατασταθούν στην Αμερική. Προφανώς βρίσκω απεχθή τη γενοκτονία.

Το Alive in Cappadocia (2022), μια μινιμαλιστική αλλά συναρπαστική ζωντανή ηχογράφηση, αναδεικνύει/εδραιώνει περαιτέρω το ταλέντο σου ως τραγουδίστριας και περφόρμερ.

Μας δίνει επίσης μια πρόγευση από το επερχόμενο λάιβ σου στην Αθήνα την Τετάρτη 7 Μαΐου. Υπάρχει κάτι το οποίο θα ήθελες να μοιραστείς πριν από αυτό;

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που έρχομαι στην Αθήνα. Δεν έχω βρεθεί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Είναι ένα μέρος το οποίο κρατάω βαθιά στην καρδιά μου: η Ιστορία, η σύνδεση με την αγάπη μου, την Μαρία Κάλλας.

Νιώθω τόσο τυχερή που μπορώ να επιστρέψω και να φέρω αυτό το σόλο πιάνο σόου στην Ελλάδα. Πραγματικά τιμή!

Η συνδρομή της Stephanie Hornstra (Semaphore Management) στην υλοποίηση της συνέντευξης με την Zola Jesus υπήρξε καθοριστική, και την ευχαριστώ θερμά.

Την ευχαριστώ επίσης για την παραχώρηση της φωτογραφίας της καλλιτέχνιδας.

Η Zola Jesus εμφανίζεται ζωντανά την Τετάρτη 7 Μαΐου στο Arch Club - Live Stage (Πέτρου Ράλλη 29 και Κρήτης 1, Ταύρος). Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00.

A Place to Bury Strangers: «Πάντα προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια»

 

Φημισμένοι για τις έντονες συναυλίες τους και την υψηλή ένταση του ήχου τους, οι Αμερικανοί A Place to Bury Strangers είναι από τα πιο ξεχωριστά και συνεπή noise rock/post-punk συγκροτήματα.

Λίγο πριν τους υποδεχτούμε στην Αθήνα την Παρασκευή 2 Μαΐου, κουβεντιάζουμε με τον frontman, τραγουδιστή, κιθαρίστα και μπασίστα του γκρουπ, Oliver Ackermann.

«Είναι πιθανό ότι το συγκρότημα εμπνεύστηκε το όνομά του από τον Aleister Crowley του οποίου το έργο ‘Ακελδάμα’ έχει τον υπότιτλο ‘A Place to Bury Strangers’», διαβάζω στη Wikipedia.

Ανεξάρτητα από το αν αυτή η πληροφορία είναι ακριβής ή όχι, σχετίζεστε καθόλου με τον εσωτερισμό ή απλά πήρατε αυτό το όνομα επειδή το γουστάρατε;

Αποδέχομαι οπωσδήποτε πράγματα τέτοιας πολυπλοκότητας που είναι δύσκολο να περιγραφούν όταν το άτομο στην άλλη πλευρά της μετάδοσης πρέπει να βρει τη δική του ερμηνεία για το τι έχει εκφραστεί και μεταμορφώνεται σε κάτι πιο προσωπικό ή πιο παράξενο ή πιο κοσμικό ή οτιδήποτε άλλο συμβαίνει.

Αυτή η χαλαρή μετάδοση της πρόθεσης είναι μαγική. Νομίζω πως η ανακάλυψη κάνει πράγματα που είναι δύσκολο να ακουστούν και να κατανοηθούν να γεμίσουν με θαύμα και μυστήριο κι είναι ένα από τα πολλά πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις τη ζωή.

Όσο για το αν μου άρεσε το όνομα, ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά μου αρέσουν οι άνθρωποι που τους άρεσε, κι έτσι άλλαξα τη γνώμη μου.

«Πρέπει να βρω ένα μέρος για κρυψώνα/ Μακριά από τις σκιές του μυαλού μου/ Φως και γέλιο, αγάπη για πάντα/ Πόσο λαχταρώ να βρω ένα μέρος για να κρυφτώ», απελπίζεστε στο She Dies από το ντεμπούτο άλμπουμ των APTBS.

Η τέχνη -γενικά- και η μουσική -ειδικά- είναι για εσάς ένα είδος «καταφυγίου»; Ή τι άλλο; Και γιατί;

Αυτοί είναι στίχοι από ένα τραγούδι των Carpenters, αλλά είναι υπέροχοι.

Αισθάνομαι πως η ζωή στο σπίτι είναι σαν ένα καταφύγιο, ένα ασφαλές μέρος για να κάνεις ό,τι θέλεις.

Ένας συναυλιακός χώρος μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, μια αποθήκη, ένα άδειο χωράφι, το δάσος. Είναι πραγματικά ξεχωριστό να έχεις έναν χώρο όπου νιώθεις την ελευθερία να φωνάξεις ή ό,τι άλλο θέλεις να κάνεις.

Μπορεί να πάρει πολλές μορφές, οπότε κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου αυτό που θέλεις.

Οι APTBS παίζουν δυνατά - και αυτό είναι ένας ευφημισμός για τους αμύητους στις συναυλίες σας. Γιατί τόσο δυνατά;

Παίζουμε σε μια ένταση η οποία είναι αρμονική με το ανθρώπινο σώμα. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από ένταση, είναι η όλη ατμόσφαιρα και κατάσταση. Είναι μια συναυλία όπως ο τρόπος που μεγαλώσαμε, σπρωγμένος στα άκρα.

Έχω πάει σε χιλιάδες συναυλίες και έχω μια εμπειρία η οποία δε μοιάζει με άλλες, οπότε είναι σημαντικό να τη μοιραστώ. Γύρνα τον χρόνο πίσω για να βιώσεις πώς ήταν συνήθως μια συναυλία.

Διατηρείτε επίσης το ήθος/πρακτική του DIY που σας οδήγησε στη μουσική εξαρχής.

Πώς έχει εξελιχθεί το DIY με την πάροδο του χρόνου, τόσο καλλιτεχνικά όσο και κοινωνικά/κοινωνιολογικά, και πώς βλέπετε τον εαυτό σας στο πλαίσιο του σήμερα;

Πάντα προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια και να είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Νομίζω ότι είναι εύκολο να υιοθετήσεις μια εύκολη προσέγγιση στα πράγματα. Αν, όμως, θέλεις να κάνεις κάτι εξαιρετικό, πρέπει να προσαρμόσεις τα εργαλεία που χρησιμοποιείς ώστε να κάνεις αυτά τα οποία θέλεις να κάνεις.

Αυτό απαιτεί από σένα να κάνεις κάτι, και πρέπει να το κάνεις μόνος σου.

Φτάνουμε σε μια εποχή κατά την οποία μπορείς να ζητήσεις από κάτι άλλο να κάνει κάτι. Αυτό ισoδυναμεί με βαρετά αποτελέσματα. Είναι οκ για την οργάνωση υπολογιστικών φύλλων, αλλά πρόκειται να κάνει την αγάπη ήπια.

«Κλειστά μάτια/ Δόξα τω Θεώ/ Δώσε τέλος στον πόνο/ Παρακαλώ βοήθησε», τραγουδάτε στο My Head Is Bleeding από το See Through You. Ακούγεται σαν έκκληση για βοήθεια, όσο με αφορά.

Τι περνούσες/περνούσατε σε εκείνη τη φάση και πώς το ξεπέρασες/ξεπεράσατε;

Ω, δεν μπορώ να μπω ακριβώς σε λεπτομέρειες, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό είναι ένα κοινό συναίσθημα που συμβαίνει -θα φανταζόμουν- στη ζωή όλων μας.

Δεν πιστεύεις πως έχεις τη δύναμη να τα βγάλεις πέρα ​​σε μια κατάσταση και φαίνεται ότι τα πράγματα θα είναι άσχημα, γι’ αυτό και ζητάς βοήθεια από το σύμπαν.

Αυτή μπορεί να είναι μια καλή στιγμή για να φανταστείς αν υπάρχει ένας θεός ο οποίος θα σε βοηθήσει. Είναι εντελώς παράλογο, αλλά αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να έρθει κάποιος να σε σώσει, αξίζει να το ρωτήσεις.

«Χρειάζομαι τον φόβο μόνο για να νιώθω ότι είμαι ζωντανός/ Ζωντανός/ Τώρα παρατηρώ/ Τώρα παρατηρώ/ Τώρα παρατηρώ/ Ο φόβος μεγαλώνει/ Ο φόβος κυριαρχεί», καταλήγετε στο Fear of Transformation από του Synthesizer, το τελευταίο σας άλμπουμ.

Ζούμε σε καιρούς τρομολαγνείας κι  η εξουσία πάντα ενσταλάζει τον φόβο -για την «τρομοκρατία», την «πανδημία», τον «ισλαμικό εξτρεμισμό»- ώστε να κρατήσει τις μάζες υπό έλεγχο. Πώς μετατρέπουμε τον φόβο σε εργαλείο απελευθέρωσης;

Νομίζω ότι όταν αναγνωρίζουμε πως αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνται από φοβισμένους και αδύναμους ανθρώπους, μπορούμε να κάνουμε δυο πράγματα:

Eίτε να αγνοήσουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή μας, είτε να βρούμε έναν τρόπο να δώσουμε θετικό σκοπό στα εργαλεία σ’ αυτόν τον κόσμο.

Όταν βλέπουμε τον φόβο ως εργαλείο, μπορούμε να θυμίσουμε στον εαυτό μας να μην ενδίδει σ’ αυτόν.

«Τα όνειρα ρέουν ελεύθερα από μια ανοιχτή πληγή», επισημαίνετε στο Join the Crowd. Πώς συνδέονται τα όνειρα και οι πληγές, με το μυαλό σας;

Έχω συχνά όνειρα τα οποία σχετίζονται με τον τρόπο που αισθάνομαι όταν είμαι ξύπνιος.

Οι πληγές μεταμορφώνονται σε άλλες εκδηλώσεις τις οποίες το υποσυνείδητό σου μπορεί να μετατρέψει σε ιστορίες και σενάρια ενώ κοιμόμαστε, και αυτά τα όνειρα διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας.

«Λένε ότι η αγάπη έχει χαθεί/ Τσεκάρετε αυτό το ολοκαίνουργιο πλαστικό μέλλον/ Δε θα εγκαταλείψω την αγάπη/ Καθώς εγκαταλείπω το μέλλον», επισημαίνετε στο Plastic Future.

Γιατί η εμπειρία των αγαπητικών σχέσεων είναι μια πρόγευση ενός συγκεκριμένου μέλλοντος;

Είναι λιγάκι μπηχτή για την εμπορευματοποίηση, τις υπηρεσίες παράδοσης λουλουδιών, τη θρησκεία, την προπαγάνδα. Μπορείς να νιώσεις αγάπη με το να κάθεσαι σε ένα άδειο χωράφι.

Επιδιώκετε επίσης να μοιραστείτε αυτή την πρόγευση ενός φωτεινότερου, πιο συλλογικού μέλλοντος μέσω των οργιαστικών συναυλιών σας;

Ναι, εντελώς. Αυτές είναι στιγμές που μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί και να παρτάρουμε παρέα. Οι άνθρωποι είναι διασκεδαστικοί, ας γιορτάσουμε το ανθρώπινο μυαλό και το σώμα. Σ’ ευχαριστώ!

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Steven Matrick (Kepler Events) για την πολύτιμη συνδρομή του στην υλοποίηση της συνέντευξης με τον Oliver Ackermann.

Οι A Place to Bury Strangers εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα την Παρασκευή 2 Μαΐου στο Arch (Πέτρου Ράλλη 29 και Κρήτης 1, Ταύρος) και το Σάββατο 3 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη στο Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33).

Special guests: Commuter/ Psychedelic Trips To Death (Αθήνα), Psychedelic Trips To Death / The Love Underground (Θεσσαλονίκη).

Mark Eitzel: «Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου»

 

Τον έχουν περιγράψει ποικιλοτρόπως -και αισθάνεται μάλλον άβολα γι’ αυτό-, δεν παύει όμως να είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς - είτε με τους American Music Club, είτε στην προσωπική διαδρομή του.

Ο λόγος, φυσικά, για τον Mark Eitzel, ο οποίος επισκέπτεται την Αθήνα την Κυριακή 4 Μαΐου για ένα ξεχωριστό λάιβ. Εν μέσω πτήσεων, απαντά στις ερωτήσεις μου.

Στο διάβα του χρόνου, έχεις αποκληθεί «Ο ποιητής των αθέατων κόσμων», «Ο χρονικογράφος των χαμένων ψυχών», «Ο τελευταίος ρομαντικός τροβαδούρος».

Σε ποιον βαθμό και με ποιους τρόπους ταυτίζεσαι με τον καθένα -ή όλους- αυτούς τους χαρακτηρισμούς;

Δε νομίζω ότι ταυτίζομαι με κάποιον από αυτούς. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου και προσπαθούσα να αναρωτηθώ γιατί.

Σ’ ευχαριστώ για την ερώτησή σου, πάντως. Με κάνει να νιώθω σαν να είμαι ντυμένος στα μεταξωτά και στα σατέν, αλλά στην πραγματικότητα φοράω ζαρωμένα ρούχα και ένα καπέλο που μυρίζει.

Και τι σημαίνει η ποίηση για σένα, τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άτομο;

Αν είναι ΤΕΛΕΙΑ, τότε τη λατρεύω. Αλλά είμαι ένας απλός τραγουδοποιός και ο κανόνας είναι να δημιουργείς μια ιστορία τριών λεπτών η οποία είναι λίγο πολύ κατανοητή από το κοινό.

Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να διαβάσω την περισσότερη ποίηση. Ακούγεται σαν τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να μου προκαλέσουν βαριεστημάρα στο κολέγιο.

Μου αρέσει ένας στίχος ο οποίος έχει αντιφατικές σημασίες και που σε κάνει να νομίζεις πως πετάς - ή δέκα πνευστά τα οποία παίζουν μια συγχορδία σε στενή αρμονία.

«Ολοκλήρωσε την προσευχή που ξεκίνησε ως φιλί/ Το συντριπτικό όνειρο της ευτυχίας/ Θα σου δώσω όλη μου την καλή τύχη/ Για το συντριπτικό όνειρο το οποίο μας σκοτώνει», προσκαλείς τον αγαπημένο σου στο Firefly.

Ποια είναι τα πιο έντονα, επίμονα και «συντριπτικά» όνειρά σου; Και γιατί μπορεί, κάποια από αυτά, κατά καιρούς να μας «σκοτώνουν»;

Όταν σκαρφαλώνεις σε έναν τοίχο και νομίζεις ότι μπορεί να πέσεις, είναι η απογοήτευση που σε σκοτώνει, όχι ο θάνατος.

«Ώρα μου να φύγω/ Θα αποκτήσω νέο όνομα, θα αποκτήσω νέο πρόσωπο/ Όχι, δεν ανήκω σε αυτό το μέρος/ Αλλά δε θα σε ρωτήσω γιατί/ Νομίζεις πως η παρέλαση σε προσπέρασε/ Ή αν όλα τα καλά έχουν πετάξει στον δυτικό ουρανό», συλλογίζεσαι στο Western Sky.

Αυτό είναι ίσως ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σου. Υπάρχει μια νύξη στο Northern Sky του Nick Drake εδώ;

Ασφαλώς, πάντα υπάρχει μια νύξη.

Πώς έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις τα αισθήματα του μη ανήκειν δεν ανήκετε ή ότι είσαι στην απέξω;

Ποιος λέει ότι τα έχω ξεπεράσει;

«Πέφτω, πέφτω/ Έι, δε βλέπω τον πάτο/ Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι; / Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι;» αναρωτιέσαι στο Last Harbor. Ποιος ή ποιο είναι το «τελευταίο λιμάνι» σου; “

Ένα τραγούδι είναι, όχι η ιστορία της ζωής μου.

«Αναζητώντας την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη/ Στα πεζοδρόμια και στον ουρανό/ Ψάχνω κάτι που κανείς δεν μπορεί να μου δώσει/ Και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να αγοράσω», απελπίζεσαι στο Jesus’ Hands.

Γιατί η αγάπη είναι τόσο άπιαστη;

Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραφα!

«Ένας πραγματικός σόουμαν ξέρει να εξαφανίζεται/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο», προτείνει ο Johnny Μatthis στο ομώνυμο τραγούδι.

Πώς εξαφανίζεται κάποιος όταν βρίσκεται «στο προσκήνιο» και γιατί είναι σημαντικό;

Λοιπόν, είναι καλό να το λέω, νομίζω. Ποτέ δεν το σκέφτηκα τόσο βαθιά.

«Αν θέλεις να δεις κάτι πατριωτικό, υπάρχει ένας στρίπερ/ Δε φαίνεται τόσο καλός, / αλλά έχει ένα παναμερικανικό χαμόγελο/ [...] Όλοι θέλουμε την καρδιά ενός πατριώτη», τραγουδάς στο Patriot’s Heart.

Γιατί παρομοιάζεις τον (Αμερικανό) πατριώτη με στρίπερ, πώς ορίζεις τον «πατριωτισμό» στις μέρες μας, ειδικά στην Αμερική του Τραμπ, και γιατί όλοι θέλουμε -ή θα θέλαμε- «την καρδιά ενός πατριώτη»;

Λοιπόν, η χώρα μου έχει μονάχα να κάνει με το να αφήνεις τα κρύα χρήματα να χαϊδεύουν τη ζεστή κοιλίτσα σου.

Το The Ugly American είναι μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία. Γιατί αποφάσισες να ξαναδουλέψεις τα τραγούδια των American Music Club σε ρεμπέτικο στυλ;

Σκέφτηκα πως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και παραγωγός ήταν ο σπουδαίος Μανώλης Φάμελλος.

Μάζεψε μερικούς από τους πιο εκπληκτικούς μουσικούς τους οποίους έχω ακούσει ποτέ και με προκαλούσε όλη την ώρα να προσαρμόσω αυτά τα τραγούδια σε αυτήν τη μουσική. Είμαι τόσο χαρούμενος που το έκανε. Είμαι περήφανος γι’ αυτόν τον δίσκο.

«Μια ζωή που δεν την έχεις ζήσει πονάει περισσότερο/ Είναι ραμμένη στα χείλη του φαντάσματος σου», καταλήγεις στο τελευταίο μέχρι τώρα -και ένα από τα πιο υπαρξιακά άλμπουμ σου μέχρι σήμερα-, Hey Mr Ferryman.

Έχεις απολαύσει μια τέτοια ζωή;

Λοιπόν, ασφαλώς και την έχω απολαύσει. 

Την Κυριακή 4 Μαΐου επιστρέφεις στην Αθήνα για μια πολυαναμενόμενη ακουστική συναυλία. Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις σου από την Ελλάδα;

Οι άνθρωποι, το φαγητό, η ομορφιά του τόπου. Ακούγεται σαν κλισέ, το ξέρω, αλλά -σοβαρά- ανυπομονώ να επιστρέψω.

Θα παίξεις και κάποια τραγούδια από το άλμπουμ πάνω στο οποίο δουλεύεις αυτήν τη στιγμή;

Απολύτως. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ θερμά τον Chris Metzler (Decor Records) για την πολύτιμη συμβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Mark Eitzel.

O Mark Eitzel εμφανίζεται ζωντανά την Κυριακή 4 Μαΐου στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Κουκάκι).