Barry Adamson: «Η φιλμ νουάρ διάσταση είναι ο τρόπος που περπατώ!»

 

Γνωστός κυρίως από τη συμμετοχή του στους Magazine και στους Bad Seeds του Nick Cave, αλλά και μέσα από τη μακρά σόλο διαδρομή του, o Barry Adamson είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους μουσικούς των τελευταίων τριανταπέντε χρόνων.

Συνομιλώντας μαζί του για τη μουσική, τον κινηματογράφο -ίσως και την ελπίδα-, ενόψει των δύο συναυλιών του στην Αθήνα στις 7 και 8 Φεβρουαρίου.

Γεννηθήκατε στο Moss Side του Μάντσεστερ από λευκή μητέρα και μαύρο πατέρα. Ήταν μια πολυπολιτισμική περιοχή εκείνο τον καιρό; Υπήρχαν και διαφυλετικές/διαπολιτισμικές εντάσεις/συγκρούσεις;

Στα απομνημονεύματά μου, Up Above The City, Down Beneath The Stars, προσπαθώ να χαρτογραφήσω ένα κυριολεκτικό, «ασπρόμαυρο τοπίο» όπου η ιδέα του να μεγαλώνεις σε μια πολυπολιτισμική περιοχή φαντάζει σαν να είσαι σε ένα φιλμ νουάρ.

Προσπαθώ να δώσω στον αναγνώστη μια αίσθηση κινηματογράφου, κάπως απομακρυσμένη από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε, «πραγματικότητα».

Η ένταση και η ανακούφιση είναι μέρος της ζωής και οι πολυπολιτισμικές πτυχές της πόλης τής προσέδιδαν για μένα αυτό το πλεονέκτημα, ένα πλεονέκτημα που δεν καταλάβαινα αλλά μπορούσα να παρατηρήσω και να νιώσω.

Και πώς ήταν να μεγαλώνετε σε ένα διαφυλετικό νοικοκυριό;

Σαν μικρογραφία του έξω κόσμου. Ένταση, ανακούφιση, αγάπη και φόβος σε ίσες δόσεις.

Ως παιδί ήμουν ανάπηρος, οπότε περνούσα πολλή ώρα κοιτάζοντας τον κόσμο από αυτήν την οπτική γωνία και καταναλώνοντας άπληστα μουσική από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα.

Τα προγράμματα αυτά είχαν μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου από την πραγματικότητα. Μου πρόσφεραν μια διέξοδο από την καθημερινότητα. Άκουγα μουσική και των δύο φυλών και βγήκα ζωντανός.

Εγκαταλείψατε το κολέγιο επειδή θέλατε να ασχοληθείτε με την αναδυόμενη πανκ ροκ σκηνή των τελών τέλη της δεκαετίας του 1970, έτσι ενταχθήκατε στους Magazine ως μπασίστας.

Το υλικό τους είναι ποικιλόμορφο και έντονο, συνδυάζοντας πανκ ροκ διαποτισμένο με σόουλ, μεταπάνκ και new wave. Ποιος ήταν ο ρόλος σας στις συνθέσεις; Έχετε διατηρήσει λίγο από το πανκ ροκ ήθος εκείνης της εποχής;

Νομίζω ότι η ορμή και το πνεύμα εκείνης της εποχής είναι αυτά που με κάνουν να βάζω μπρος, συν μια αιώνια αγάπη για την τέχνη, τη μουσική και τον κινηματογράφο.

Οι συνθέσεις μου στους Magazine ήταν αρκετά περιορισμένες και ένιωθα ότι έφτιαχνα γραμμές στο μπάσο μου στις οποίες ο ακροατής μπορούσε να ακουμπήσει και να πιάσει μια μελωδία πέρα από τα ρυθμικά μου καθήκοντα.

Με απασχολούσε ο ήχος της μπάντας και πώς γενικά θα μπορούσα να επηρεάσω αυτόν τον ήχο.

Μετά τη διάλυση των Magazine, ενταχθήκατε στους Bad Seeds του Nick Cave, συμμετέχοντας στα άλμπουμ From Her to Eternity, The Firstborn Is Dead, Kicking Against the Pricks and Your Funeral, My Trial.

Τι κερδίσατε από τη συμετοχή σας στο συγκρότημα και γιατί φύγατε από αυτό;

Οι Bad Seeds απέχουν παρασάγγας από τους Magazine από κάθε άποψη και έτσι ήθελα να γίνω κομμάτι ενός πράγματος που ήταν πολύ πιο επικίνδυνο και δε βασιζόταν στις συνήθεις τεχνικές εκτέλεσης της μουσικής.

Η αφήγηση και το συναίσθημα του Νick έχουν τόσο αναμφισβήτητη δύναμη και αυτό είναι που με τράβηξε.

Επιπλέον, έπρεπε να προσθέσω περισσότερα όργανα στο ενεργητικό μου και να αρχίσω να σκαλίζω ιδέες για το γράψιμο.

Με ταλαιπώρησαν, ωστόσο, προσωπικά προβλήματα. Χαρτογραφώ -και πάλι στα απομνημονεύματά μου- μια «διολίσθηση στην κόλαση από τα ίδια μου τα χέρια», προς ανακούφιση μιας εσωτερικής έντασης.

Αυτή η ανακούφιση δεν μπορούσε να επιτευχθεί πριν προσκρούσω στο έδαφος. Ωθούμενος από ελπίδα, άρχισα να γράφω το Moss Side Story.

Έχοντας, λοιπόν, κυκλοφορήσει το 1989, το Moss Side Story, το ντεμπούτο άλμπουμ σας, είναι το «σάουντρακ» ενός ανύπαρκτου φιλμ νουάρ.

Γιατί σας γοήτευε πάντα το φιλμ νουάρ, η κινηματογραφική μουσική και οι ταινίες, γενικά, σε οποιοδήποτε επίπεδο;

Το Moss Side Story συνοψίζει τις εμπειρίες μου μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής μου. Μέσω αυτού προσπάθησα να περιγράψω τον εσωτερικό μου κόσμο και τις παιδικές μου εμπειρίες, ​​αφήνοντας την ερμηνεία ανοιχτή στον ακροατή.

Η φιλμ νουάρ διάσταση είναι και αναμφίβολα θα συνεχίσει να είναι ο τρόπος που περπατώ! Είναι αυτή που με οδηγεί από το Α στο Β. Αποτελεί για μένα μια γλώσσα που με βοηθάει να κατανοήσω τον κόσμο, ασπρόμαυρο και έγχρωμο.

Πολλά από τα επόμενα άλμπουμ σας είναι επίσης ψευδοσάουντρακ και το Stranger on the Sofa κατατάσσεται μεταξύ των πιο ολοκληρωμένων. Είναι ένα ιδιαίτερο άλμπουμ και για σας; Πώς το συλλάβατε;

Ναι, ευχαριστώ. Μου αρέσει πολύ αυτό το άλμπουμ και βίωνα ένα υπέροχο συναίσθημα δημιουργώντας το.

Είχα βρει ένα μέρος στον κόσμο όπου ζούσα μια σχεδόν «Barry Adamson εμπειρία» καθημερινά. Πολύ θετικές στιγμές κατά τη διάρκεια των οποίων ένιωθα ότι η συνέπειά μου στον τομέα που επέλεξα γινόταν πλέον πιο ισχυρή.

Τριανταπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του Moss Side Story επιστρέφετε με το πιο «Motown» άλμπουμ σας εδώ και χρόνια,  το Cut to Black. Σε τι αναφέρεται το «μαύρο» του τίτλου του;

Όπως με όλα τα έργα μου, κάθε νόημα και ερμηνεία «παίζεται!» Ό,τι μπορεί να σημαίνουν για το άτομο που τα βιώνει.

Κυρίως, ένιωσα ότι ήθελα να υλοποιήσω μια ιδέα που βρίσκεται στα σενάρια ταινιών: πώς τελειώνουν οι ταινίες με την απλή οδηγία «Cut to Black».

«Αλλά όλα είναι καλά/ Κάθομαι ακριβώς εδώ/ Περιμένοντας απλώς το τέλος των καιρών», τραγουδάτε στο Waiting for the End of Time, το αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ.

Σχεδόν τίποτα δεν πάει «καλά», φυσικά: ας σκεφτούμε μόνο τη γενοκτονία των Παλαιστινίων σε Γάζα και Δυτική Όχθη και άλλες φρικαλεότητες παγκοσμίως. Νιώθετε ότι ζούμε κυριολεκτικά σε αποκαλυπτικούς καιρούς;

Έτσι αισθάνομαι. Αλλά πάλι, πάντα αυτό ένιωθα - είτε σε εσωτερικό είτε σε εξωτερικό επίπεδο. Πάντως ναι, έγραψα το συγκεκριμένο τραγούδι ως μια χειρονομία προς τρεις κατευθύνσεις:

Προς τους καιρούς που έρχονται, σ’ εκείνους οι οποίοι παρήλθαν και για τους φίλους που έχασα και προς την ιδέα του να κρύβεσαι μακριά από τον πόνο.

Πώς, λοιπόν, μπορεί η μουσική να βοηθήσει στην επιβράδυνση ή την αντιστροφή του επιταχυνόμενου «ρυθμού της σκληρότητας» για τον οποίο τραγουδούσαν κάποτε οι Magazine;

Χαχά, μήπως στην πορεία η μουσική παρέχει την τέλεια απόδραση με την οποία θα ξεπλύνεις την ψυχή μέχρι να καθαρίσει τελείως και θα διατηρήσεις την πίστη ότι το αύριο θα μπορούσε να είναι καλύτερο;

Ευχαριστώ θερμά την Sue από το τιμ του Barry Adamson για την καθοριστική συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης, καθώς και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του καλλιτέχνη.

Ο Barry Adamson εμφανίζεται ζωντανά στην Αθήνα στις 7 και 8 Φεβρουαρίου στο Loulou is Present (Πειραιώς 105, Γκάζι), στις 21:00.