Steve Savale: «Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας μορφής φασισμού σε Ευρώπη και Η.Π.Α.»

 

Asian Dub Foundation (Φωτογραφία: Umberto Lopez)

Από τα πλέον πολιτικοποιημένα και εκρηκτικότερα συγκροτήματα της εποχής μας, η μουσική κολεκτίβα από το Λονδίνο Asian Dub Foundation παράγει, τριάντα χρόνια τώρα, ένα μεθυστικό μουσικό «χαρμάνι».

Ενόψει της αθηναϊκής συναυλίας τους στο Fuzz την Κυριακή 17 Νοεμβρίου συνομιλούμε με το μακροβιότερο σταθερό μέλος τους, τον κιθαρίστα, παραγωγό και συνθέτη Steve Savale.

Έγινες μέλος των Asian Dub Foundation στις αρχές του 1994, πριν από περίπου 30 χρόνια, και αυτήν την στιγμή είσαι το παλαιότερο σταθερό μέλος του γκρουπ, έχοντας επιβιώσει από πολλές αλλαγές στην σύνθεση.

Πόσο και προς ποιες κατευθύνσεις έχει εξελιχθεί, διευρυνθεί και ωριμάσει έκτοτε η αντίληψή σου για τους ADF και οι ίδιοι οι ADF - καλλιτεχνικά και πολιτικά;

Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι σχεδόν το ίδιο με πριν από 30 χρόνια σχετικά με τον σκοπό και την μεθοδολογία του συγκροτήματος.

Γι’ αυτό στη νέα συλλογή πίστεψα ότι ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένα κομμάτι που να δείχνει πως το βασικό μοντέλο των ADF εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Η δημιουργία, δηλαδή, ενός κομματιού μέσω της Community Music και ενθαρρύνοντας έναν νεαρό Ασιάτη MC, τον Chowerman, να σχολιάσει την τρέχουσα εποχή.

Αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από το κομμάτι Broken Britain.

Στον πυρήνα τους, οι ADF είναι ένα ηλεκτρονικό συγκρότημα με πανκ ευαισθησίες που θολώνουν τα όρια της ραπ, της ροκ, της dub, του dancehall, της ράγκα και της μουσικής της Νότιας Ασίας.

Παράλληλα, χρησιμοποιούν ροκ όργανα όπως ηλεκτρικό μπάσο και κιθάρα. Είναι η βιωμένη διαφορετικότητα ένα όπλο;

Τουλάχιστον το συγκρότημα έχει δημιουργήσει ένα όραμα για μια ριζική ενσωμάτωση πολιτισμών στον ήχο του. Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ θετικό.

«Επειδή είναι μέρος της αποστολής μου/ Να τσακίσω τον διχασμό/ τον ψυχικό διαχωρισμό/ τις ψυχολογικές φυλακές/ Θα σπείρω τους σπόρους της κοινότητας/ Θα ικανοποιήσω κάθε χρώμα κάθε ανάγκη», τραγουδούν οι ADF στο Rebel Warrior (2000).

Θα ήθελες να αναλύσεις την βαθιά εκτίμηση που τρέφετε ως σχήμα για την έννοια, την λειτουργία και τον ρόλο της κοινότητας, ειδικά στο πλαίσιο της κυνικά ατομικιστικής εποχής μας;

Κατά κάποιον τρόπο όλοι πρέπει να φτιάξουμε τις δικές μας κοινότητες. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω πραγματικά μια βαθιά εκτίμηση για να είμαι ειλικρινής. Βρήκα την κοινότητά μου μέσω των ADF και της μητρικής του οργάνωσης, Community Music.

Η «κοινότητα» είναι μια πολύ ευέλικτη ιδέα Τι την ορίζει; Συμμετοχικότητα ή αποκλειστικότητα; Θα μπορούσε να είναι και τα δύο στην πράξη.

«Ο μόνος τρόπος να ζεις σε αυτόν τον πλανήτη/ Με οποιαδήποτε ανθρώπινη αξιοπρέπεια αυτή τη στιγμή είναι να παλεύεις», τραγουδούν επίσης οι ADF στο Reluctant Warrior.

Κόντρα σε τι -και με ποιους- πολεμάτε κυρίως -ή υπέρ- και κατά πόσο ο αγώνας σας αποδίδει;

Υποθέτω ότι είναι ένας συνεχής αγώνας ενάντια στην παθητική αποδοχή του status quo.

Αν μιλάς από μια μακροσκοπική οπτική, τότε είναι δύσκολο να ισχυριστεί κάποιος πως έχει αποδώσει, όταν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας μορφής φασισμού σε όλη την Ευρώπη και τις Η.Π.Α.

«Είμαστε τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης / Χωρίς σύνορα, μόνο αληθινή σύνδεση / Ανάψτε το φιτίλι της εξέγερσης / Αυτή η γενιά δεν έχει έθνος / Η πίεση από τα κάτω είναι η μόνη λύση», διακηρύσσετε στο Fortress Europe (2003).

Στις μέρες μας, η Ευρώπη -και όχι μόνο η Ε.Ε.- μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα ξενοφοβικό/ισλαμοφοβικό, αναπολογητικό καπιταλιστικό μόρφωμα που προορίζεται για τις εύπορες άρχουσες ελίτ. Ποια είναι η άποψή σου γι’ αυτό;

Έχω πολλές ελπίδες για την πρώτη γενιά που δε γνωρίζει τίποτα άλλο εκτός από το διαδίκτυο.

Στην δεκαετία του 1960, πολλά μέχρι πρότινος φτωχά κοινωνικά στρώματα στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α. έγιναν σχετικά εύπορα.

Η νεολαία εκείνης της εποχής ανέπτυξε φρέσκες ιδέες όπως ο φεμινισμός, η οικολογία και ο αντιρατσισμός που έχουν ενσωματωθεί στην ευρύτερη κουλτούρα, αν όχι απαραιτήτως καθορίζοντας την εν λόγω κουλτούρα.

«Βγες μπροστά, νεολαία Την στιγμή της αλήθειας/ Μην περισπάσαι, μην είσαι η ανόητη/ Βγες μπροστά Την στιγμή της αλήθειας/ Πήγαινε πέρα ​​από τις αισθήσεις Απόκτησε μια ξεκάθαρη άποψη», παροτρύνετε την «νεολαία» στο Hope (2005).

Γιατί η σημερινή «νεολαία» να είναι ο φορέας της ανατροπής;

Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι τα παιδιά που δε γνωρίζουν τίποτα εκτός από το διαδίκτυο θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο όταν ενηλικιωθούν.

Πώς αξιολογείς το εξίσου ζοφερό -κατά την γνώμη μου, τουλάχιστον- πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό τοπίο στην Μεγ. Βρετανία, όπου Εργατικό Κόμμα και Τόρις υιοθετούν ουσιαστικά παρόμοιας ακροδεξιάς κοπής λόγο και πρακτική;

Δυστυχώς -κι αυτό δε φαίνεται πάντα έτσι-, έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν. Πάρα πολλοί άνθρωποι επέτρεψαν να παραπλανηθούν ή να γίνουν απαθείς.

Υπό το πρίσμα της συνεχιζόμενης γενοκτονίας των Παλαιστινίων και εν μέσω σκληρής δίωξης/ποινικοποίησης οποιασδήποτε κριτικής του ισραηλινού αποικιοκρατικού/εποικιστικού καθεστώτος και των πρακτικών του, ποια είναι η ευθύνη καλλιτεχνών όπως οι ADF;

Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι πιστοί στον εαυτό τους και να μην αυτολογοκρίνονται. Προσπαθούμε να ανταποκρινόμαστε σ’ σε αυτό το στάνταρ.

Παίζετε στην Αθήνα ανήμερα της 51ης επετείου της φοιτητικής εξέγερσης στο Πολυτεχνείο Αθηνών κατά της στρατιωτικής δικτατορίας το 1973. Εμπνέεστε από παραδείγματα συλλογικής πάλης, ευρέως τεκμηριωμένα ή λιγότερο γνωστά;

Φυσικά, ένα από τα πρώτα και καλύτερα τραγούδια μας, το Naxalite, αφορούσε ένα σχεδόν άγνωστο κίνημα στην Ινδία.

Ευχαριστώ θερμά τον Bobby Marshall, μάνατζερ των Asian Dub Foundation, για την πολύτιμη συμβολή του στην υλοποίηση της συνέντευξης και την Clémence Amilhat για την παραχώρηση της φωτογραφίας τους.

Οι Asian Dub Foundation εμφανίζονται ζωντανά στο Fuzz Club την Κυριακή 17 Νοεμβρίου. Την συναυλία ανοίγει ο MC Yinka. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.