Φήλια Παπαγγελίδη: «Θέλω να δοκιμάσω πολλούς ρόλους, θέλω να κάνω τα πάντα»

 

Σχεδόν δεκαέξι χρονών, η Φήλια Παπαγγελίδη έγραψε Ιστορία στο φετινό Φεστιβάλ Δράμας αποσπώντας το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για τον ρόλο της Μίτσης, ενός δυναμικού «αγοροκόριτσου», στο ομότιτλο φιλμ της Γεύης Δημητρακοπούλου.

Αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη, ειλικρινής, κατασταλαγμένη αλλά -ενίοτε- και αμήχανη, η Φήλια αποπνέει μια μεταδοτική ζεστασιά. Μια συνάντηση μαζί της ενόψει των επόμενων προβολών της Μίτσης.

Μιλάμε για επιθυμίες, όνειρα, αναγνώριση, εκτίμηση. Πόσο νωρίς σου γεννήθηκε η ιδέα να ασχοληθείς με καλλιτεχνικές δραστηριότητες οποιουδήποτε τύπου;

Φήλια Παπαγγελίδη: Από την Ε’ Δημοτικού!

Ποια ήταν η αρχική κατεύθυνση; Η υποκριτική;

Φ.Π.: Ο κινηματογράφος μου αρέσει, η κάμερα. Όποτε έβλεπα μια ταινία, ήθελα να γίνω ο χαρακτήρας που πρωταγωνιστούσε: αν ήταν μπαλαρίνα, ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Αν ήταν μαγείρισσα, μαγείρισσα.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι αν ήμουν ηθοποιός, θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά, να περάσω από ένα σωρό διαφορετικά σώματα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η σκέψη.

Επομένως, από τόσο μικρή έβλεπες περισσότερο τον εαυτό σου ως ερμηνεύτρια χαρακτήρων. Ήθελες να μπεις στο «πετσί» τους.

Φ.Π.: Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μπαίνεις σε άλλες ζωές. Είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Τέλειο!

Καθώς περνούσε ο καιρός, αυτή η ανάγκη σου γινόταν πιο έντονη; Συνέχισες, παρακολουθώντας φιλμ, να ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες;

Φ.Π.: Ήμουν obsessed. Μπορεί να έβλεπα μια ταινία και να έκλαιγα τόσο πολύ επειδή ευχόμουν να είμαι ένας από τους χαρακτήρες, ήθελα να είμαι στην ταινία.

Σε οποιαδήποτε ταινία, ακόμα κι αν δε σου πολυάρεσε;

Φ.Π.: Βασικά βλέπω ταινίες που μου αρέσουν. Μου αρέσουν, ωστόσο, οι περισσότερες. Ελάχιστες δε θα μου αρέσουν.

Ποιες προτιμούσες ή προτιμάς περισσότερο;

Φ.Π.: Οι περιπέτειες, οι ταινίες δράσης και φαντασίας είναι οι αγαπημένες μου, αλλά και οι κωμωδίες. Μου αρέσει πολύ να παίζω κάποιον ο οποίος έχει προβλήματα.

Που τον απασχολούν πράγματα.

Φ.Π.: Θα ήθελα, ας πούμε, να είμαι στον ρόλο του Όουεν Κούπερ. Είναι τέλειος.

Τι σε γοητεύει πιο πολύ στην υποκριτική;

Φ.Π.: Μου αρέσει να κλαίω και να είμαι θυμωμένη, μου αρέσουν τα δύσκολα πράγματα.

Πριν την Μίτση είχες παίξει κάπου αλλού; Εννοώ και σε σχολικές παραστάσεις.

Φ.Π.: Πριν την Μίτση είχα συμμετάσχει σε θεατρικά και κάποια μιούζικαλ, αλλά δεν είχα καμία επαφή με την κάμερα. Ήταν κάτι εντελώς καινούριο για μένα. Την αγαπώ!

Τζίνα Φωτεινοπούλου (μητέρα Φήλιας): Η Φήλια πρωτοτραγούδησε σε ηλικία τρεισήμισι ετών το Τριανταφυλλάκι του Σούμπερτ στα ελληνικά, στο πλαίσιο της χορωδίας στην οποία μετείχε. Έχει τέλεια ακοή, αυτό της αναγνωρίστηκε από παιδί.

Η δικιά μου χορωδία αποτελείτο από παιδιά μικρής ηλικίας, αρχικά δημοτικού και κατόπιν γυμνασίου, αλλά δε στόχευα να φτιάξω τέλειες φωνές.

Πιο πολύ με ενδιέφερε να μπουν στον κόσμο της ιστορίας και του στίχου, να τα ωθήσω να γίνουν παραστατικά. Οπότε η Φήλια βίωσε τη θεατρικότητα και το γκροτέσκο στοιχείο της διαδικασίας από πολύ μικρή.

Η αγάπη της, όμως, για την κάμερα ήταν κάτι ξεχωριστό.

Όταν, λοιπόν, είδες την κάμερα για πρώτη φορά στα γυρίσματα της Μίτσης, πώς αισθάνθηκες; Ότι, κατά μία έννοια, αυτός είναι ο κόσμος σου;

Φ.Π.: Ένιωσα μια οικειότητα με την κάμερα, σαν να μην υπήρχε. Ταυτόχρονα, αισθανόμουν και πιο άνετα. Δεν ξέρω γιατί.

Στο θέατρο και στα μιούζικαλ πρέπει να είσαι πιο υπερβολικός, ενώ στις ταινίες -συνήθως- είσαι όπως και στη ζωή.

Σαν να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς σου.

Φ.Π.: Ακριβώς.

Ήταν, τελικά, εύκολο, δύσκολο, παράξενο να μπαίνεις όντως στο «πετσί» ενός χαρακτήρα; Της Μίτσης, στην περίπτωσή σου. Πώς, δηλαδή, αισθάνθηκες όταν κάτι που ονειρευόσουν άρχισες να το κάνεις πράξη;

Φ.Π.: Δε με δυσκόλεψε η κάμερα. Όντως ήμουν η Μίτση, έτσι ένιωθα κατά 80%. Ήταν σαν να μην υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω. Φυσικά, τους είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Μοιάζεις, πάντως, μεγαλύτερη στην οθόνη, να ξέρεις.

Φ.Π.: Ναι;

Τ.Φ.: «Πας σχολείο;» την ρώτησε κάποιος θεατής μετά την προβολή.

Άρα κι άλλοι το σκέφτηκαν. Πώς ερμηνεύεις το ότι μπορεί να δείχνεις μεγαλύτερη ή πιο σκληροτράχηλη, σαν «αγοροκόριτσο»;

Φ.Π.: Μου εξήγησε η Γεύη πως είμαι αυτό το άτομο. Από εκεί και πέρα, έκανα αυτό που μου είπε. Βρήκα γρήγορα τον δρόμο, μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο ρόλος.

Τι σε ενθουσίασε περισσότερο στον ρόλο της Μίτσης, αν το έχεις σκεφτεί;

Φ.Π.: Κατ’ αρχάς, το μαγικό στοιχείο. Με τρελαίνει. Μ’ αρέσει επίσης ότι η Μίτση είναι ήσυχη, δε μιλάει πολύ, αλλά καταλαβαίνει πολλά.

Κι όταν κάποιος την ενοχλεί, μπορεί να τον καταστρέψει! (Γέλιο). Είναι πολύ δυναμικό άτομο. Την συμπαθώ πάρα πολύ. Είναι καθαρή.

Πώς το εννοείς; Ότι είναι καθαρές οι προθέσεις της;

Φ.Π.: Ναι. «Είμαι αυτό, δε θέλω να με ενοχλείτε. Ξέρω τι με ενοχλεί, μην το κάνετε», δηλώνει. Δεν είναι ψεύτικη, ούτε υποκρίτρια.

Νιώθεις πως θα μπορούσε να είναι φίλη σου στην «πραγματική» ζωή; Θα την εμπιστευόσουν;

Φ.Π.: Μη με σκοτώσει κιόλας! (Γέλιο).

Θα τα βρίσκατε, νομίζεις, αν ήσασταν συνομήλικες;

Φ.Π.: Δεν ξέρω καθόλου. Μπορεί να ήμασταν καλές φίλες ή απλά να τσακωνόμασταν, να μου έσπαγε τα νεύρα και να με σκότωνε μετά.

Η κολλητή μου είναι πολύ γλυκιά, η Μίτση δεν είναι και τόσο. Δεν έχει πολλούς φίλους. Δεν ξέρω αν θέλει να έχει κιόλας. Είναι ανεξάρτητη, θέλει να είναι μεγαλύτερη.

Με την -επίσης γλυκύτατη- πιτσιρίκα που υποδύεται την αδερφή σου στο φιλμ, την Αγάπη Ζωή Σαλτογιάννη, πώς τα πήγατε;

Φ.Π.: Ήταν τέλεια, με βοήθησε πάρα πολύ. Γενικά, όλοι με βοήθησαν πολύ. Αν παίζω με καλούς ηθοποιούς, φαίνομαι κι εγώ καλή. Είχαμε καλή χημεία με την Αγάπη.

Δεν ήθελε να σε μιμείται λίγο, ως χαρακτήρας, να σε έχει ως πρότυπο;

Φ.Π.: Ήθελε την προσοχή μου. Είναι το αγαπημένο άτομο της Μίτσης στον κόσμο. Απλά η Μίτση θέλει την ησυχία της, όχι να παίζει όλη την ώρα.

Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν συμμαθητές, συμμαθήτριες, φίλες και φίλοι μετά την Μίτση;

Φ.Π.: Τίποτε απολύτως.

Εσύ, έχεις αλλάξει καθόλου;

Φ.Π.: Όχι, απλά είμαι πολύ χαρούμενη. Ειδικά τις πρώτες μέρες μετά τη Δράμα, δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Αν μου ζητούσε κάποιος να ορίσω την έννοια του «απίστευτου», ήταν αυτό που ζούσα.

Τη συνέχεια, πώς τη βλέπεις;

Φ.Π.: Θέλω να συνεχίσω. Ό,τι έκανα στην Μίτση ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Πέρασα τέλεια, η εμπειρία αυτή ήταν μαγευτική.

Φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε διαφορετικούς ρόλους στο μέλλον;

Φ.Π.: Θέλω να δοκιμάσω πολλούς ρόλους, θέλω να κάνω τα πάντα.

Αυτό το οποίο απασχολεί εμένα είναι να μη χάνει ένας άνθρωπος τη χαρά τού να είναι δεκαπέντε χρονών, όπως είσαι εσύ τώρα, να χαίρεται την ηλικία του χωρίς να μπαίνει βαθιά και σε άλλα «νερά».

Ελπίζω να καταφέρεις να διατηρήσεις αυτήν την ισορροπία - και στη σκηνή των Νυχτών Πρεμιέρας, όπου φαντάζομαι ότι θα σε καλέσουν πριν ή μετά την προβολή του φιλμ την Κυριακή 5 Οκτωβρίου.

Φ.Π.: Ωχ, φοβάμαι! Δεν ξέρω αν θα χρειαστεί να πω κάτι. Ίσως βγω και κλάψω.

Τ.Φ.: Θα είμαστε όλη η οικογένεια παρούσα!

Στη Δράμα πώς αισθάνθηκες στην πρώτη προβολή, σχεδόν άγνωστη μεταξύ κυρίως αγνώστων;

Φ.Π.: Ήμουν ελάχιστα αγχωμένη, σαν να είχα πάθει σοκ, δεν την απόλαυσα όπως την προβολή την οποία είχαμε κάνει μεταξύ μας.

Είχα πάθει υπερπληροφόρηση, κοίταζα ολόγυρα. Αλλά μου άρεσε πάρα πολύ που εβλεπα τον εαυτό μου να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει και μου έχει συμβεί.

Εύχομαι να χαρείς εξίσου και οτιδήποτε κάνεις στο μέλλον, αλλά και την υπόλοιπη ζωή σου, όπως σου αξίζει.

Φ.Π.: Να είστε καλά!

Ευχαριστώ θερμά την Τζίνα Φωτεινοπούλου, μητέρα της Φήλιας Παπαγγελίδη, η οποία όχι μόνο συνέβαλε καθοριστικά στον προγραμματισμό της συνάντησης, αλλά και ήταν παρούσα με φροντιστικό -αλλά καθόλου υπερπροστατευτικό- τρόπο.

Η μικρού μήκους ταινία Μίτση της Γεύης Δημητρακοπούλου απέσπασε στο 48^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το βραβείο Onassis Culture, ενώ η Φήλια Παπαγγελίδη το βραβείο γυναικείας ερμηνείας.

Το φιλμ προβάλλεται στο πλαίσιο του Διαγωνιστικού Ελληνικές Ιστορίες Μικρού Μήκους των 31^ων Νυχτών Πρεμιέρας την Κυριακή 5 Οκτωβρίου (κινηματογράφος Άστορ, 17:00).