Sacha Got (La Femme): «Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι να κάνεις καλή μουσική»

 

Αποτελούν την επιτομή της σύγχρονης ποπ μουσικής, αψηφώντας, θολώνοντας και συνταιριάζοντας είδη. Πρόκειται για τους La Femme, οι οποίοι επιστρέφουν στην Αθήνα για ένα εκρηκτικό συναυλιακό διήμερο στις 23 και 24 Μαΐου.

Ενόψει του διημέρου, κουβεντιάζουμε με τον Sacha Got, εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί επιλέξατε να ονομάσετε το συγκρότημα σας La Femme;

Και αν υποθέσουμε ότι αποτελείτε την επιτομή της ποπ μουσικής -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον-, πώς ορίζετε την ποπ μουσική/κουλτούρα στις μέρες μας, καλλιτεχνικά και κοινωνιολογικά;

Αγαπούσαμε αυτό το όνομα από την αρχή ακόμα κι αν δεν είχε ακριβή σημασία για εμάς. Είναι σαν ένας φόρος τιμής στην Γυναίκα, έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να είναι η φίλη μας, η μαμά μας, η κόρη μας ή η ερωμένη μας.

Όσον αφορά στην ποπ μουσική, αν σκεφτείς μέινστριμ πράγματα, τώρα οι νέοι ποπ σταρ είναι περισσότεροι ραπ παιδιά ή DJs.

Έχουμε ροκ εν ρολ καταβολές, αλλά τελικά, κατά κάποιον τρόπο, κάνουμε και ποπ μουσική, τα ανακατεύουμε όλα στο είδος που μας αρέσει.

Εμπνεόμενοι από συγκροτήματα/καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς όπως οι Velvet Underground, Kraftwerk, Françoise Hardy, Jacno, Morricone και Moroder, είστε ένα συγκρότημα το οποίο αψηφά/θολώνει τα είδη.

Είναι η σύνθεση της μουσικής μια διαδικασία συνεχούς επανεφεύρεσης;

Ναι, μας αρέσει να δοκιμάζουμε κάποια πράγματα, να κάνουμε κάποια περίεργη διασταύρωση μεταξύ εποχών.

Νομίζω πως είναι ένας τρόπος να είμαστε απρόβλεπτοι στην εποχή μας, γιατί έχουν γίνει πολλά.

Απλώς μας αρέσει η μουσική γενικά, σχεδόν σε κάθε στυλ, και όταν αγαπάμε πραγματικά ένα τραγούδι εμπνεόμαστε και προσπαθούμε να κάνουμε τη δική μας εκδοχή μιξαρισμένη με διαφορετικό τρόπο, με μια ρετρό-φουτουριστική προσέγγιση.

Όχι και πολλά χρόνια πριν -γύρω στα 16 μέχρι τώρα-, ίσα που μπορούσατε να προκαλέσετε ενδιαφέρον για τη μουσική σας και αδυνατούσατε να πείσετε μια δισκογραφική να σας υπογράψει και να βρείτε έναν χώρο για να παίξετε ζωντανά.

Έκτοτε, έχετε δώσει 600 και πλέον συναυλίες και περιγράφεστε ως «το μεγαλύτερο ίσως ροκ συγκρότημα στη Γαλλία αυτήν τη στιγμή». Ανατρέχοντας στις ταπεινές σας απαρχές, νιώθετε δικαίωση; Πώς αντιμετωπίζετε την επιτυχία και τη φήμη;

Ήταν μακρύς δρόμος.

Νομίζω ότι όταν ξεκινήσαμε υπήρχε χώρος για ένα συγκρότημα σαν εμάς.

Ήμασταν πραγματικά ριζοσπαστικοί, τραγουδώντας στα γαλλικά με ένα σωρό synth στη σκηνή, ενώ όλοι έκαναν κιθαριστικό ροκ προσπαθώντας να μιμηθούν τους Strokes ή τους White Stripes.

Οι πρώτοι άνθρωποι από τη βιομηχανία τους οποίους γνωρίσαμε στη Γαλλία μας είπαν ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να γυρίσουμε όλο τον κόσμο τραγουδώντας στα γαλλικά.

Διαπιστώσαμε, ωστόσο, το αντίθετο, πως στους ανθρώπους αρέσει αυτός ο εξωτισμός.

Ποτέ δεν είχαμε μεγάλη επιτυχία, όμως. Πάντα το καθετί γινόταν βήμα βήμα. Δεν είναι ότι μας αναγνωρίζουν πολλοί άνθρωποι στον δρόμο.

Αλλά έπειτα τα σκέφτομαι όλα αυτά και αισθάνομαι πραγματικά περήφανος. Κάποιες φορές βρίσκομαι σε μια άλλη χώρα, για παράδειγμα στη Βουλγαρία ή αλλού, και παίζουν ένα κομμάτι μας σε κάποιο café. Αυτό, νομίζω, είναι εκπληκτικό.

Ωστόσο, όλα μπήκαν στη θέση τους με το εκπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ σας, το Psycho Tropical Berlin, του οποίου ο τίτλος συνοψίζει τέλεια -ή τουλάχιστον υπονοεί- τις απολαύσεις που περιέχονται σ’ αυτό.

Τι σχέση έχει το Βερολίνο με το οτιδήποτε;

Είναι σαν μια διάθεση.

Όταν ξεκινούσαμε, το Βερολίνο ήταν το καινούριο Ελντοράντο για νεαρούς χίπστερ καλλιτέχνες που ήθελαν να διασκεδάσουν, να κάνουν πάρτι και να ζήσουν φθηνά. Και υπάρχει όλη αυτή η κουλτούρα της ηλεκτρονικής μουσικής.

Έτσι βάλαμε το Βερολίνο στον τίτλο για την ηλεκτρονική διάσταση του δίσκου και για το πνεύμα της πόλης, το Psycho για τον περίεργο ήχο και την ψυχεδελική διάθεση και το Tropical για τη(ν) surf / beach / ηλιόλουστη πτυχή.

Το Teatro Lucido, τραγουδισμένο στα ισπανικά, είναι το πρώτο από τα δύο άλμπουμ της Collection Odyssey, ενώ το Paris-Hawaii, η συνέχεια του, αποτελείται από τραγούδια αγάπης της Χαβάης.

Πώς προέκυψαν οι ισπανικές και χαβανέζικες περιπέτειές σας;

Ταξιδεύουμε πολύ στο Μεξικό και την Ισπανία και νομίζω ότι προέκυψε από το γεγονός αυτό. Η παραμονή σε αυτές τις χώρες και η εκμάθηση της γλώσσας μάς κάνουν φυσικά να γράφουμε στα ισπανικά.

Αγαπάμε επίσης τις συγκεκριμένες κουλτούρες, Είναι πολύ δυνατές: οι τελετουργίες, τα πνευστά, η κλασική κιθάρα, το φλαμένκο. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος για να ερμηνεύσεις ξανά και να εμπνευστείς από αυτόν.

Το Rock Machine, το τελευταίο σας άλμπουμ μέχρι στιγμής και το πρώτο που τραγουδήθηκε εξ ολοκλήρου στα αγγλικά, είναι εμπνευσμένο από τις περιοδείες σας στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Νότια Αμερική, την Αυστραλία και, όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, είναι ένας φόρος τιμής στο ροκ εν ρολ.

Θα ήθελες να αναφερθείς πιο αναλυτικά στη γοητεία που σας ασκεί το ροκ εν ρολ ως άτομα και ως συγκρότημα;

Είναι ο κόσμος από τον οποίο προήλθαμε.

Ως έφηβος, όταν καθορίζεται η προσωπικότητά σου, άκουγα Nirvana, Jimi Hendrix, The Doors, Iggy Ρop, μετά πολλά άλλα πράγματα, μουσική της δεκαετίας του ’60, Johnny Cash.

Το ροκ εν ρολ είναι πνεύμα και τρόπος ζωής. Είναι επίσης ένας τρόπος να φτιάξεις ένα συγκρότημα με φίλους, να έχεις μια κοινότητα, να κάνεις πρόβες παρέα. Όταν είσαι έφηβος, δίνει έναν άλλο τρόπο σκέψης στη ζωή σου.

Ακόμα κι αν μας αρέσουν τόσα άλλα είδη στυλ που υπάρχουν και στη μουσική μας, νομίζω ότι όταν έρχεσαι να δεις ζωντανά τους La Femme, νιώθεις πραγματικά αυτήν τη ροκ εν ρολ ατμόσφαιρα.

Τα εξώφυλλα των άλμπουμ σας φαίνεται να είναι συνυφασμένα με τη μουσική και τους στίχους. Υπάρχει μια ενοποιητική ιδέα πίσω από αυτά τα στοιχεία; Και αν ναι, μέσα από ποια διαδικασία καθορίζεται;

Ναι, μας αρέσει να φροντίζουμε τα εξώφυλλα, πρέπει να αντικατοπτρίζουν τη διάθεση της μπάντας και τη μουσική. Μερικές φορές πιστεύουμε πως πρέπει να ταιριάζουν με τον τίτλο του δίσκου, πρέπει να είναι εμβληματικά.

Οι La Femme είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που παρουσιάζουν ένα εντελώς ζωντανό σόου, χωρίς υπολογιστές ή προηχογραφημένα backing κομμάτια.

Γιατί είναι τόσο σημαντική για εσάς η αφιλτράριστη/μη διαμεσολαβημένη σχέση με τη ζωντανή μουσική και το κοινό σας;

Ξεκινήσαμε έτσι και σκεφτήκαμε ότι ήταν ενδιαφέρον να παίξουμε μια μουσική με μινιμαλιστικό ηλεκτρονικό στοιχείο όπως τα ντραμς και το μπάσο αλλά με αληθινούς ανθρώπους, γιατί κανείς δεν το κάνει αυτό, να παίζει μπάσο arpeggio με τα χέρια του.

Αλλά μερικές φορές έχουμε δοκιμάσει κάποιο πειραματικό σόου με drum machine και τέτοια πράγματα, είμαστε ανοιχτοί σε αυτό.

Nομίζω, όμως, πως είναι πάντα κάπως περίεργο όταν μπάντες παίζουν backing κομμάτια με πολλούς διαφορετικούς ήχους και δεν μπορείς καν να πεις ποιος κάνει τι στη σκηνή: είναι ο πραγματικός μπασίστας που παίζει μπάσο ή ο υπολογιστής;

Μερικές φορές προτιμώ να είμαι περισσότερο ριζοσπαστικός, χρησιμοποιώντας μονάχα έναν υπολογιστή και τραγουδώντας σαν τους Sleaford Mods, ή ένα drum machine, αλλά όχι υπολογιστή.  

Όταν ξεκινάς ένα συγκρότημα, είναι δύσκολο να είναι πολύς κόσμος στη σκηνή και να πληρώνονται όλοι. Έπειτα, καταλαβαίνω πως αυτό που τελικά έχει σημασία είναι να κάνεις καλή μουσική.

Δεδομένου ότι η Clémence Quélennec, η πρώην τραγουδίστρια των La Femme, ακολούθησε σόλο καριέρα από το 2019, ποιος την «αντικαθιστά» στα λάιβ σας έκτοτε - συμπεριλαμβανομένων αυτών που θα δώσετε στην Αθήνα τον Μάιο;

Ακολούθησε σόλο καριέρα, αλλά επιστρέφει μερικές φορές για κάποιες συναυλίες. Νομίζω πως είναι μια καλή ισορροπία για εκείνη να το κάνει αυτό, είναι υπέροχη!

Οι La Femme επιστρέφουν στην Αθήνα για ένα εκρηκτικό διήμερο ζωντανών εμφανίσεων την Παρασκευή 23 και το Σάββατο 24 Μαΐου στο Universe Live Stage (Λεωφόρος Κηφισού 87, Αιγάλεω).

Special guests: French79 (FR), New Candys (IT), Sam Quealy (FR), Kobrah Habibi (GR) (23/5).

Acid Baby Jesus (GR), The Bonnie Nettles (GR), 33 Lovers (GR) (24/5).