Bob Mould: «Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να βρουν την αγάπη πριν πεθάνουν»

 

Bob Mould (Φωτογραφία: Bob Ryan)

Συνιδρυτής του εμβληματικού πανκ ροκ συγκροτήματος Hüsker Dü και με πλούσια όσο και πολυδιάστατη κατοπινή μουσική προσφορά, ο Bob Mould εμφανίζεται λάιβ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 14 και 15 Νοεμβρίου, αντίστοιχα.

Μια κουβέντα μαζί του.

Συνιδρύσατε το πανκ ροκ/χάρντκορ πανκ/εναλλακτικό ροκ συγκρότημα Hüsker Dü στα μεθυστικά τέλη της δεκαετίας του 1970.

Γιατί στραφήκατε στο πανκ, κατ’ αρχήν; Ήταν θέμα ηλικίας, εποχής, ανάγκης να εκτονωθείτε, επιθυμίας να εκφραστείτε πολιτικά;

Ακούγοντας τους Ramones, τους Sex Pistols και τους New York Dolls συνειδητοποίησα ότι οι Hüsker Dü μπορούσαν να φτιάξουν τέτοια μουσική.

Το Zen Arcade (1984), το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, αποτελεί ορόσημο στην πανκ ροκ/χάρντκορ πανκ σκηνή.

Γιατί ήταν κόνσεπτ; Ταυτιζόσασταν με τον πρωταγωνιστή του, τον νεαρό ο οποίος εγκαταλείπει το σπίτι του και ρίχνεται σε έναν αφιλόξενο κόσμο;

Ήταν ένα κόνσεπτ άλμπουμ με την έννοια πως αφηγείτο μια χαλαρή ιστορία για ένα παιδί που έφυγε από το σπίτι για να αναπτύξει βιντεοπαιχνίδια στην Καλιφόρνια.

Ο «κεντρικός χαρακτήρας» έχει κομμάτια από την προσωπική ιστορία και των τριών μελών του συγκροτήματος.

Ήμουν ακόμα έφηβος όταν πρωτογνώρισα το προσωπικό σας μουσικό σύμπαν μέσω του Workbook (1989), ενός άλμπουμ ελαφρύτερου από τη δισκογραφία του Hüsker Dü - αν και σε καμία περίπτωση λιγότερο δυναμικού.

Γιατί αποφασίσατε να επιβραδύνετε;

Δεν αποφάσισα τίποτα. Ακολούθησα τη δημιουργική μου μούσα, η οποία με απομάκρυνε από τον ήχο του Hüsker Dü.

Και από πού αντλήσατε έμπνευση για το Sunspots, αυτήν την υπέροχα χαλαρή σύνθεση, που θυμίζει τόσο πολύ ένα outtake ενός χαμένου άλμπουμ των Grateful Dead;

Μάθαινα μόνος μου κιθάρα με τα δάχτυλα. Δεν ξέρω πολλά για τους Grateful Dead.

Περιλαμβάνοντας το If I can’t change your mind, από τα πιο αιχμηρά, κολλητικά ποπ ερωτικά τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ, το Copper Blue (1992) είναι το μεθυστικό ντεμπούτο των Sugar, τους οποίους σχηματίσατε εκείνη τη χρονιά.

Πόσες φορές έχετε αλλάξει γνώμη στη ζωή σας και πόσο χρήσιμη σας έχει φανεί - ή όχι- αυτή η επιλογή;

Χμμ.

Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποφασίσατε να κάνετε coming out. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η απόφαση τότε και σε ποιον βαθμό σας έχει επιτρέψει να εξελιχθείτε ως άνθρωπος και καλλιτέχνης από τότε;

Δεν πίστευα ότι η σεξουαλικότητά μου καθόριζε το έργο μου, επομένως δεν αυτοπροσδιοριζόμουν ως κουίρ καλλιτέχνης. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, συνειδητοποίησα πως η σεξουαλικότητά μου επηρέαζε το έργο μου.

Το Blue Hearts (2020) είναι ένα θυμωμένο, παθιασμένο, ωμό και ασυμβίβαστο μουσικό ξέσπασμα που δε χαρίζεται κανέναν και θυμίζει την ενέργεια και τη ζωντάνια των πρώιμων Hüsker Dü, αν και με αυξημένη πολιτική συνείδηση.

Το American Crisis, ειδικότερα, είναι ακόμη πιο επιτακτικό στις μέρες μας, ιδίως μετά την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία για δεύτερη φορά. Ποιοι είναι οι κύριοι εχθροί σας, στις Η.Π.Α. και στον κόσμο, γιατί και πώς τους καταπολεμάτε;

Εκ μέρους όλων των λογικών Αμερικανών, αισθάνομαι θλίψη και ταπείνωση εξαιτίας της κατάσταση της σημερινής κυβέρνησης των Η.Π.Α.

Φτιάχνω μουσική, λέω τις προσωπικές μου ιστορίες και ελπίζω ότι, με αυτόν τον τρόπο, όσοι αντιτίθενται στις απόψεις μου θα επανεξετάσουν τις συνέπειες της υποστήριξης του τρέχοντος καθεστώτος.

Το Here we go crazy (2025), το 15ο σόλο άλμπουμ σας, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Blue Hearts, αν και -ίσως απροσδόκητα- αφήνει κάποιο περιθώριο για ελπίδα.

Την αναζητάτε -και την βρίσκετε- στις στενές ανθρώπινες σχέσεις, όπως προτείνεται στο ανακουφιστικό Your Side;

Φυσικά. Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να βρουν την αγάπη πριν πεθάνουν.

Ακούγοντας τη δουλειά συγκροτημάτων όπως -ενδεικτικά- οι Pixies, οι Nirvana, οι Green Day ή οι Foo Fighters επιβεβαιώνεται το εύρος και το βάθος της επιρροής σας και των Hüsker Dü στη βορειοαμερικανική σκηνή της εναλλακτικής ροκ.

Αν και είναι λίγο αμήχανο να αξιολογήσετε αυτήν την επιρροή ενώ είστε ακόμα δημιουργικά ενεργός, πώς βιώνετε τον εαυτό σας στη γενεαλογία της σύγχρονης ροκ;

Κάνω τη δουλειά μου, και αρέσει στον κόσμο.

Μερικές φορές, άνθρωποι στους οποίους τους αρέσει η δουλειά μου γράφουν τα δικά τους τραγούδια και ιστορίες και μετά βρίσκουν άλλους ανθρώπους για να σχηματίσουν συγκροτήματα προκειμένου να πουν αυτές τις ιστορίες.

Όλοι μαθαίνουμε ιστορίες από τους μεγαλύτερους μας, πλαισιώνουμε τους εαυτούς μας στις δικές μας ιστορίες. Καθώς οι νέες ιστορίες επηρεάζουν μια νέα γενιά, εκείνη θα πει τις δικές της.

Και πόσο κοντά νιώθετε στους συγχρόνους σας, καθώς και στους μουσικούς των νεότερων γενεών;

Παρακολουθώ τη δουλειά των συναδέλφων και των συνομηλίκων μου. Ακούω πολλή νέα μουσική όταν μπορώ. Είμαι πολύ απασχολημένος με τη δουλειά μου.

Στις 14 και 15 Νοεμβρίου παίζετε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα. Είναι αυτή η προοπτική συναρπαστική - και γιατί;

Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που εμφανίστηκα στην Ελλάδα. Ανυπομονώ να σας δω όλους στις συναυλίες. Θα περάσουμε υπέροχα.

Ευχαριστώ θερμά τον David Gottlieb από το μάνατζμεντ του καλλιτέχνη για την καθοριστική συμβολή του στην υλοποίηση της συνέντευξης.

Ο Bob Mould εμφανίζεται λάιβ στην Αθήνα την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου στο Gazarte - Ground Stage (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 15 Νοεμβρίου στο Eightball Club (Πίνδου 1, Λαδάδικα).