A Place to Bury Strangers: «Πάντα προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια»

 

Φημισμένοι για τις έντονες συναυλίες τους και την υψηλή ένταση του ήχου τους, οι Αμερικανοί A Place to Bury Strangers είναι από τα πιο ξεχωριστά και συνεπή noise rock/post-punk συγκροτήματα.

Λίγο πριν τους υποδεχτούμε στην Αθήνα την Παρασκευή 2 Μαΐου, κουβεντιάζουμε με τον frontman, τραγουδιστή, κιθαρίστα και μπασίστα του γκρουπ, Oliver Ackermann.

«Είναι πιθανό ότι το συγκρότημα εμπνεύστηκε το όνομά του από τον Aleister Crowley του οποίου το έργο ‘Ακελδάμα’ έχει τον υπότιτλο ‘A Place to Bury Strangers’», διαβάζω στη Wikipedia.

Ανεξάρτητα από το αν αυτή η πληροφορία είναι ακριβής ή όχι, σχετίζεστε καθόλου με τον εσωτερισμό ή απλά πήρατε αυτό το όνομα επειδή το γουστάρατε;

Αποδέχομαι οπωσδήποτε πράγματα τέτοιας πολυπλοκότητας που είναι δύσκολο να περιγραφούν όταν το άτομο στην άλλη πλευρά της μετάδοσης πρέπει να βρει τη δική του ερμηνεία για το τι έχει εκφραστεί και μεταμορφώνεται σε κάτι πιο προσωπικό ή πιο παράξενο ή πιο κοσμικό ή οτιδήποτε άλλο συμβαίνει.

Αυτή η χαλαρή μετάδοση της πρόθεσης είναι μαγική. Νομίζω πως η ανακάλυψη κάνει πράγματα που είναι δύσκολο να ακουστούν και να κατανοηθούν να γεμίσουν με θαύμα και μυστήριο κι είναι ένα από τα πολλά πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις τη ζωή.

Όσο για το αν μου άρεσε το όνομα, ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά μου αρέσουν οι άνθρωποι που τους άρεσε, κι έτσι άλλαξα τη γνώμη μου.

«Πρέπει να βρω ένα μέρος για κρυψώνα/ Μακριά από τις σκιές του μυαλού μου/ Φως και γέλιο, αγάπη για πάντα/ Πόσο λαχταρώ να βρω ένα μέρος για να κρυφτώ», απελπίζεστε στο She Dies από το ντεμπούτο άλμπουμ των APTBS.

Η τέχνη -γενικά- και η μουσική -ειδικά- είναι για εσάς ένα είδος «καταφυγίου»; Ή τι άλλο; Και γιατί;

Αυτοί είναι στίχοι από ένα τραγούδι των Carpenters, αλλά είναι υπέροχοι.

Αισθάνομαι πως η ζωή στο σπίτι είναι σαν ένα καταφύγιο, ένα ασφαλές μέρος για να κάνεις ό,τι θέλεις.

Ένας συναυλιακός χώρος μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, μια αποθήκη, ένα άδειο χωράφι, το δάσος. Είναι πραγματικά ξεχωριστό να έχεις έναν χώρο όπου νιώθεις την ελευθερία να φωνάξεις ή ό,τι άλλο θέλεις να κάνεις.

Μπορεί να πάρει πολλές μορφές, οπότε κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου αυτό που θέλεις.

Οι APTBS παίζουν δυνατά - και αυτό είναι ένας ευφημισμός για τους αμύητους στις συναυλίες σας. Γιατί τόσο δυνατά;

Παίζουμε σε μια ένταση η οποία είναι αρμονική με το ανθρώπινο σώμα. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από ένταση, είναι η όλη ατμόσφαιρα και κατάσταση. Είναι μια συναυλία όπως ο τρόπος που μεγαλώσαμε, σπρωγμένος στα άκρα.

Έχω πάει σε χιλιάδες συναυλίες και έχω μια εμπειρία η οποία δε μοιάζει με άλλες, οπότε είναι σημαντικό να τη μοιραστώ. Γύρνα τον χρόνο πίσω για να βιώσεις πώς ήταν συνήθως μια συναυλία.

Διατηρείτε επίσης το ήθος/πρακτική του DIY που σας οδήγησε στη μουσική εξαρχής.

Πώς έχει εξελιχθεί το DIY με την πάροδο του χρόνου, τόσο καλλιτεχνικά όσο και κοινωνικά/κοινωνιολογικά, και πώς βλέπετε τον εαυτό σας στο πλαίσιο του σήμερα;

Πάντα προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια και να είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Νομίζω ότι είναι εύκολο να υιοθετήσεις μια εύκολη προσέγγιση στα πράγματα. Αν, όμως, θέλεις να κάνεις κάτι εξαιρετικό, πρέπει να προσαρμόσεις τα εργαλεία που χρησιμοποιείς ώστε να κάνεις αυτά τα οποία θέλεις να κάνεις.

Αυτό απαιτεί από σένα να κάνεις κάτι, και πρέπει να το κάνεις μόνος σου.

Φτάνουμε σε μια εποχή κατά την οποία μπορείς να ζητήσεις από κάτι άλλο να κάνει κάτι. Αυτό ισoδυναμεί με βαρετά αποτελέσματα. Είναι οκ για την οργάνωση υπολογιστικών φύλλων, αλλά πρόκειται να κάνει την αγάπη ήπια.

«Κλειστά μάτια/ Δόξα τω Θεώ/ Δώσε τέλος στον πόνο/ Παρακαλώ βοήθησε», τραγουδάτε στο My Head Is Bleeding από το See Through You. Ακούγεται σαν έκκληση για βοήθεια, όσο με αφορά.

Τι περνούσες/περνούσατε σε εκείνη τη φάση και πώς το ξεπέρασες/ξεπεράσατε;

Ω, δεν μπορώ να μπω ακριβώς σε λεπτομέρειες, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό είναι ένα κοινό συναίσθημα που συμβαίνει -θα φανταζόμουν- στη ζωή όλων μας.

Δεν πιστεύεις πως έχεις τη δύναμη να τα βγάλεις πέρα ​​σε μια κατάσταση και φαίνεται ότι τα πράγματα θα είναι άσχημα, γι’ αυτό και ζητάς βοήθεια από το σύμπαν.

Αυτή μπορεί να είναι μια καλή στιγμή για να φανταστείς αν υπάρχει ένας θεός ο οποίος θα σε βοηθήσει. Είναι εντελώς παράλογο, αλλά αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να έρθει κάποιος να σε σώσει, αξίζει να το ρωτήσεις.

«Χρειάζομαι τον φόβο μόνο για να νιώθω ότι είμαι ζωντανός/ Ζωντανός/ Τώρα παρατηρώ/ Τώρα παρατηρώ/ Τώρα παρατηρώ/ Ο φόβος μεγαλώνει/ Ο φόβος κυριαρχεί», καταλήγετε στο Fear of Transformation από του Synthesizer, το τελευταίο σας άλμπουμ.

Ζούμε σε καιρούς τρομολαγνείας κι  η εξουσία πάντα ενσταλάζει τον φόβο -για την «τρομοκρατία», την «πανδημία», τον «ισλαμικό εξτρεμισμό»- ώστε να κρατήσει τις μάζες υπό έλεγχο. Πώς μετατρέπουμε τον φόβο σε εργαλείο απελευθέρωσης;

Νομίζω ότι όταν αναγνωρίζουμε πως αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνται από φοβισμένους και αδύναμους ανθρώπους, μπορούμε να κάνουμε δυο πράγματα:

Eίτε να αγνοήσουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή μας, είτε να βρούμε έναν τρόπο να δώσουμε θετικό σκοπό στα εργαλεία σ’ αυτόν τον κόσμο.

Όταν βλέπουμε τον φόβο ως εργαλείο, μπορούμε να θυμίσουμε στον εαυτό μας να μην ενδίδει σ’ αυτόν.

«Τα όνειρα ρέουν ελεύθερα από μια ανοιχτή πληγή», επισημαίνετε στο Join the Crowd. Πώς συνδέονται τα όνειρα και οι πληγές, με το μυαλό σας;

Έχω συχνά όνειρα τα οποία σχετίζονται με τον τρόπο που αισθάνομαι όταν είμαι ξύπνιος.

Οι πληγές μεταμορφώνονται σε άλλες εκδηλώσεις τις οποίες το υποσυνείδητό σου μπορεί να μετατρέψει σε ιστορίες και σενάρια ενώ κοιμόμαστε, και αυτά τα όνειρα διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας.

«Λένε ότι η αγάπη έχει χαθεί/ Τσεκάρετε αυτό το ολοκαίνουργιο πλαστικό μέλλον/ Δε θα εγκαταλείψω την αγάπη/ Καθώς εγκαταλείπω το μέλλον», επισημαίνετε στο Plastic Future.

Γιατί η εμπειρία των αγαπητικών σχέσεων είναι μια πρόγευση ενός συγκεκριμένου μέλλοντος;

Είναι λιγάκι μπηχτή για την εμπορευματοποίηση, τις υπηρεσίες παράδοσης λουλουδιών, τη θρησκεία, την προπαγάνδα. Μπορείς να νιώσεις αγάπη με το να κάθεσαι σε ένα άδειο χωράφι.

Επιδιώκετε επίσης να μοιραστείτε αυτή την πρόγευση ενός φωτεινότερου, πιο συλλογικού μέλλοντος μέσω των οργιαστικών συναυλιών σας;

Ναι, εντελώς. Αυτές είναι στιγμές που μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί και να παρτάρουμε παρέα. Οι άνθρωποι είναι διασκεδαστικοί, ας γιορτάσουμε το ανθρώπινο μυαλό και το σώμα. Σ’ ευχαριστώ!

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Steven Matrick (Kepler Events) για την πολύτιμη συνδρομή του στην υλοποίηση της συνέντευξης με τον Oliver Ackermann.

Οι A Place to Bury Strangers εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα την Παρασκευή 2 Μαΐου στο Arch (Πέτρου Ράλλη 29 και Κρήτης 1, Ταύρος) και το Σάββατο 3 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη στο Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33).

Special guests: Commuter/ Psychedelic Trips To Death (Αθήνα), Psychedelic Trips To Death / The Love Underground (Θεσσαλονίκη).

Mark Eitzel: «Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου»

 

Τον έχουν περιγράψει ποικιλοτρόπως -και αισθάνεται μάλλον άβολα γι’ αυτό-, δεν παύει όμως να είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς - είτε με τους American Music Club, είτε στην προσωπική διαδρομή του.

Ο λόγος, φυσικά, για τον Mark Eitzel, ο οποίος επισκέπτεται την Αθήνα την Κυριακή 4 Μαΐου για ένα ξεχωριστό λάιβ. Εν μέσω πτήσεων, απαντά στις ερωτήσεις μου.

Στο διάβα του χρόνου, έχεις αποκληθεί «Ο ποιητής των αθέατων κόσμων», «Ο χρονικογράφος των χαμένων ψυχών», «Ο τελευταίος ρομαντικός τροβαδούρος».

Σε ποιον βαθμό και με ποιους τρόπους ταυτίζεσαι με τον καθένα -ή όλους- αυτούς τους χαρακτηρισμούς;

Δε νομίζω ότι ταυτίζομαι με κάποιον από αυτούς. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου και προσπαθούσα να αναρωτηθώ γιατί.

Σ’ ευχαριστώ για την ερώτησή σου, πάντως. Με κάνει να νιώθω σαν να είμαι ντυμένος στα μεταξωτά και στα σατέν, αλλά στην πραγματικότητα φοράω ζαρωμένα ρούχα και ένα καπέλο που μυρίζει.

Και τι σημαίνει η ποίηση για σένα, τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άτομο;

Αν είναι ΤΕΛΕΙΑ, τότε τη λατρεύω. Αλλά είμαι ένας απλός τραγουδοποιός και ο κανόνας είναι να δημιουργείς μια ιστορία τριών λεπτών η οποία είναι λίγο πολύ κατανοητή από το κοινό.

Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να διαβάσω την περισσότερη ποίηση. Ακούγεται σαν τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να μου προκαλέσουν βαριεστημάρα στο κολέγιο.

Μου αρέσει ένας στίχος ο οποίος έχει αντιφατικές σημασίες και που σε κάνει να νομίζεις πως πετάς - ή δέκα πνευστά τα οποία παίζουν μια συγχορδία σε στενή αρμονία.

«Ολοκλήρωσε την προσευχή που ξεκίνησε ως φιλί/ Το συντριπτικό όνειρο της ευτυχίας/ Θα σου δώσω όλη μου την καλή τύχη/ Για το συντριπτικό όνειρο το οποίο μας σκοτώνει», προσκαλείς τον αγαπημένο σου στο Firefly.

Ποια είναι τα πιο έντονα, επίμονα και «συντριπτικά» όνειρά σου; Και γιατί μπορεί, κάποια από αυτά, κατά καιρούς να μας «σκοτώνουν»;

Όταν σκαρφαλώνεις σε έναν τοίχο και νομίζεις ότι μπορεί να πέσεις, είναι η απογοήτευση που σε σκοτώνει, όχι ο θάνατος.

«Ώρα μου να φύγω/ Θα αποκτήσω νέο όνομα, θα αποκτήσω νέο πρόσωπο/ Όχι, δεν ανήκω σε αυτό το μέρος/ Αλλά δε θα σε ρωτήσω γιατί/ Νομίζεις πως η παρέλαση σε προσπέρασε/ Ή αν όλα τα καλά έχουν πετάξει στον δυτικό ουρανό», συλλογίζεσαι στο Western Sky.

Αυτό είναι ίσως ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σου. Υπάρχει μια νύξη στο Northern Sky του Nick Drake εδώ;

Ασφαλώς, πάντα υπάρχει μια νύξη.

Πώς έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις τα αισθήματα του μη ανήκειν δεν ανήκετε ή ότι είσαι στην απέξω;

Ποιος λέει ότι τα έχω ξεπεράσει;

«Πέφτω, πέφτω/ Έι, δε βλέπω τον πάτο/ Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι; / Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι;» αναρωτιέσαι στο Last Harbor. Ποιος ή ποιο είναι το «τελευταίο λιμάνι» σου; “

Ένα τραγούδι είναι, όχι η ιστορία της ζωής μου.

«Αναζητώντας την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη/ Στα πεζοδρόμια και στον ουρανό/ Ψάχνω κάτι που κανείς δεν μπορεί να μου δώσει/ Και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να αγοράσω», απελπίζεσαι στο Jesus’ Hands.

Γιατί η αγάπη είναι τόσο άπιαστη;

Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραφα!

«Ένας πραγματικός σόουμαν ξέρει να εξαφανίζεται/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο», προτείνει ο Johnny Μatthis στο ομώνυμο τραγούδι.

Πώς εξαφανίζεται κάποιος όταν βρίσκεται «στο προσκήνιο» και γιατί είναι σημαντικό;

Λοιπόν, είναι καλό να το λέω, νομίζω. Ποτέ δεν το σκέφτηκα τόσο βαθιά.

«Αν θέλεις να δεις κάτι πατριωτικό, υπάρχει ένας στρίπερ/ Δε φαίνεται τόσο καλός, / αλλά έχει ένα παναμερικανικό χαμόγελο/ [...] Όλοι θέλουμε την καρδιά ενός πατριώτη», τραγουδάς στο Patriot’s Heart.

Γιατί παρομοιάζεις τον (Αμερικανό) πατριώτη με στρίπερ, πώς ορίζεις τον «πατριωτισμό» στις μέρες μας, ειδικά στην Αμερική του Τραμπ, και γιατί όλοι θέλουμε -ή θα θέλαμε- «την καρδιά ενός πατριώτη»;

Λοιπόν, η χώρα μου έχει μονάχα να κάνει με το να αφήνεις τα κρύα χρήματα να χαϊδεύουν τη ζεστή κοιλίτσα σου.

Το The Ugly American είναι μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία. Γιατί αποφάσισες να ξαναδουλέψεις τα τραγούδια των American Music Club σε ρεμπέτικο στυλ;

Σκέφτηκα πως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και παραγωγός ήταν ο σπουδαίος Μανώλης Φάμελλος.

Μάζεψε μερικούς από τους πιο εκπληκτικούς μουσικούς τους οποίους έχω ακούσει ποτέ και με προκαλούσε όλη την ώρα να προσαρμόσω αυτά τα τραγούδια σε αυτήν τη μουσική. Είμαι τόσο χαρούμενος που το έκανε. Είμαι περήφανος γι’ αυτόν τον δίσκο.

«Μια ζωή που δεν την έχεις ζήσει πονάει περισσότερο/ Είναι ραμμένη στα χείλη του φαντάσματος σου», καταλήγεις στο τελευταίο μέχρι τώρα -και ένα από τα πιο υπαρξιακά άλμπουμ σου μέχρι σήμερα-, Hey Mr Ferryman.

Έχεις απολαύσει μια τέτοια ζωή;

Λοιπόν, ασφαλώς και την έχω απολαύσει. 

Την Κυριακή 4 Μαΐου επιστρέφεις στην Αθήνα για μια πολυαναμενόμενη ακουστική συναυλία. Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις σου από την Ελλάδα;

Οι άνθρωποι, το φαγητό, η ομορφιά του τόπου. Ακούγεται σαν κλισέ, το ξέρω, αλλά -σοβαρά- ανυπομονώ να επιστρέψω.

Θα παίξεις και κάποια τραγούδια από το άλμπουμ πάνω στο οποίο δουλεύεις αυτήν τη στιγμή;

Απολύτως. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ θερμά τον Chris Metzler (Decor Records) για την πολύτιμη συμβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Mark Eitzel.

O Mark Eitzel εμφανίζεται ζωντανά την Κυριακή 4 Μαΐου στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Κουκάκι).

Sun Kil Moon/Mark Kozelek στο Gazarte, 25 Απριλίου: μια φολκ ροκ μυσταγωγία

 

Γέννημα-θρέμμα του Οχάιο, ο Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, παραγωγός δίσκων, ηθοποιός και ερασιτέχνης φωτογράφος, Mark Kozelek, είναι μια από τις πλέον ιδιοσυγκρασιακές φυσιογνωμίες της σύγχρονης φολκ ροκ σκηνής.

Εξαιρετικά χαρακτηριστική είναι η φωνή του, μια διασταύρωση Mark Eitzel και Will Oldham.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής του indie rock σχήματος Red House Painters, οι οποίοι κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ μεταξύ 1988 και 2001 οπότε διαλύθηκαν, στην πλειονότητά τους μέσω της θρυλικής βρετανικής εταιρείας 4AD.

Ως διάδοχο σχήμα των Red House Painters, οι Sun Kil Moon δημιουργήθηκαν το 2002. Κατά κύριο λόγο προσωπικό όχημα του Mark Kozelek, έχουν έκτοτε καθιερωθεί ως ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα της σύγχρονης φολκ ροκ σκηνής.

Το όνομα του γκρουπ είναι εμπνευσμένο από τον Νοτιοκορεάτη πυγμάχο κατηγορίας μύγας Sung-Kil Moon. Ο ίδιος ο Kozelek είναι, εξάλλου, γνωστός φαν της πυγμαχίας.

Τόσο η μουσική τους όσο και -κυρίως- οι βαθιά εξομολογητικοί και προσωπικοί στίχοι του Mark Kozelek κάθε άλλο παρά ως «κατηγορίας μύγας» θα μπορούσαν βέβαια  να περιγραφούν.

Το ατμοσφαιρικό ντεμπούτο άλμπουμ των Sun Kil Moon, Ghosts of the Great Highway (2003), γνωρίζει την κριτική αποδοχή, αποτελώντας δίσκο αναφοράς.

Μια από τις πιο συγκινητικές συνθέσεις του είναι το 14-λεπτο Duk Koo Kim, αφιερωμένο στον Νοτιοκορεάτη πυγμάχο Κim Duk-koo, ο οποίος πέθανε πέντε μέρες μετά από έναν αγώνα ως συνέπεια μιας γροθιάς από τον αντίπαλό του, Ray Mancini.

«Βάλσαμο» για τους λάτρεις της κλασικής ακουστικής κιθάρας, το υπνωτιστικό τέταρτο άλμπουμ των Sun Kil Moon, Admiral Fell Promises, είναι ένα κομψοτέχνημα ενδοσκοπικής ψυχεδελικής φολκ που σε στοιχειώνει.

Για πολλούς το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά τους, το Benji (2014) συνδυάζει στιχουργικό βάθος και ρηξικέλευθη συνθετική προσέγγιση.

Αποτελεί επίσης έναν φόρο τιμής σε οικείους του Kozelek που έχασαν πρόωρα τη ζωή τους.

Πολλά φιλικά πρόσωπα του από τα σχολικά του χρόνια πέθαναν σε ατυχήματα, ενώ η ξαδέρφη του Carissa, για την οποία συνέθεσε το ομώνυμο τραγούδι, κι ένας θείος του σκοτώθηκαν από εκρήξεις καίγοντας σκουπίδια στην αυλή τους.

Ο ίδιος, μάλιστα, μπήκε σε κέντρο αποκατάστασης σε ηλικία μόλις δέκα τεσσάρων χρονών, προκειμένου να ξεπεράσει την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.

«Βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο σαν μυθιστοριογράφο ή πολυγαμικό, παρά ως μουσικό, όσον αφορά στο υλικό μου», δηλώνει σε συνέντευξή του στην Laura Snapes στον Guardian το 2015.

Το τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ των Sun Kil Moon, All the Artists (2025), μια από τις ωριμότερες και πιο προσωπικές μουσικές καταθέσεις ψυχής του Mark Kozelek, συγκεράζει τον ήχο του πιάνου και της κιθάρας με τη spoken word περφόρμανς.

Οι Sun Kil Moon θα μας ταξιδέψουν στο ανυπόκριτα ευαίσθητο σύμπαν τους την Παρασκευή 25 Απριλίου, στο Gazarte - Roof Stage (Βουτάδων 32-34, Γκάζι).

Τη συναυλία ανοίγουν οι Project Sacromonte. Ώρα προσέλευσης: 20:30, Ώρα έναρξης: 21:30.

Darkways: «Μας λυπεί η παγκόσμια κοινωνική στροφή προς τον ατομικισμό»

 

Καταγόμενοι από τη Βαρκελώνη, οι Darkways είναι ένα άκρως υποσχόμενο συγκρότημα darkwave, το οποίο συνδυάζει στοιχεία ροκ, μέταλ, post-punk και ποπ με βάση το συνθεσάιζερ.

Το Σάββατο 26 Απριλίου ανεβαίνουν στη σκηνή του Death Disco για την πρώτη συναυλία τους επί ελληνικού εδάφους. Κουβεντιάζουμε μαζί τους.

Με καταγωγή από τη Βαρκελώνη, είστε ένα συγκρότημα darkwave, που συνδυάζει στοιχεία ροκ, μέταλ, post-punk και ποπ με βάση το συνθεσάιζερ.

Θα θέλατε να αναφέρετε αναλυτικά το μουσικό σας υπόβαθρο, τόσο ως ακροατές όσο και ως μουσικοί;

Το μουσικό μας ταξίδι είναι μια περίπλοκη ποικιλία επιρροών: στην πραγματικότητα προερχόμαστε από τη «μέταλ σκηνή».

Οι επιρροές αυτές αντικατοπτρίζουν τόσο το προσωπικό μας υπόβαθρο όσο και τους ήχους οι οποίοι αντηχούν βαθιά μέσα μας, ως ακροατές και ως μουσικοί.

Βουτηγμένο στο σκοτάδι και τον ζόφο -από το εξώφυλλό του μέχρι τους στίχους-, αλλά με μια νύξη φωτός/ελπίδας, το Resonance είναι το ντεμπούτο σας άλμπουμ. Από πού αντλεί την έμπνευσή της η φιγούρα στο εξώφυλλο;

Ενώ στοχεύαμε σε μια μινιμαλιστική προσέγγιση σχεδιαστικά, το εξώφυλλο είναι βρίθει συμβολικού νοήματος.

Ο τίτλος του άλμπουμ, Resonance, μιλά για την ιδέα μιας παρατεταμένης δόνησης ή ηχούς - έναν κυματισμό προς τα έξω, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά.

Η μοναχική γυναίκα αντιπροσωπεύει την ενδοσκόπηση, με φόντο ένα σκοτεινό, αιθέριο σκηνικό. Στοιχεία της φύσης, όπως η θάλασσα από κάτω της, ενισχύουν αυτήν την αίσθηση του βάθους.

Συνολικά, αντανακλά τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση την οποία νιώσαμε σε όλη τη δημιουργική διαδικασία.

«Μου αρέσει η νύχτα (και αρέσω στη νύχτα)», τραγουδάτε στη φαινομενικά μάλλον σήμα κατατεθέν σύνθεσή σας από το Resonance.

Τι απολαμβάνετε περισσότερο στην επικράτεια της νύχτας, κυριολεκτικά και μεταφορικά; Και τι σας ανταποδίδει;

Όπως καταλαβαίνεις από τους στίχους και τις μουσικές μας επιρροές, είμαστε πολύ νοσταλγικοί άνθρωποι.

Οι στίχοι του I Like the Night μάς ταξιδεύουν πίσω στα εφηβικά μας χρόνια. Θυμόμαστε τη νυχτερινή ζωή ως χώρο διασκέδασης και ελευθερίας, όπου τα συναισθήματα και οι σκέψεις μπορούσαν να ρέουν χωρίς αναστολές.

Την αισθανόμασταν μαγική - έναν τόπο σύνδεσης, ανακάλυψης και μιας βαθιάς αίσθησης στην κοινότητα.

«Όταν επιλέγουμε να ζούμε από μίσος/ Η ζωή πονάει/ Υπερβολικά πολλές φορές/ Αλλά ανυπομονείς να δεχτείς τα χτυπήματα/ Σήκω/ Γεύσου τα δάκρυά σου/ Και προχώρα για να γνωρίσεις τον εαυτό σου», μάς «ενθαρρύνετε» στο Dark & ​​Light.

Το να γεύεται κάποιος τα δάκρυά του είναι η πύλη προς την αυτογνωσία και την ωριμότητα, σύμφωνα με εσάς;

Το βλέπουμε ως μέρος της διαδικασίας της ενηλικίωσης - τελικά, αποδεχόμενοι τα πιο ευάλωτα και αντιφατικά μέρη του εαυτού μας.

Το να γεύεσαι τα ίδια σου τα δάκρυα -είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά- είναι μια πράξη τού να είσαι παρών, να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει τον πόνο χωρίς να απομακρύνεται από αυτόν.

Δυστυχώς, συχνά μέσα από επώδυνες εμπειρίες αρχίζει να αναδύεται μια βαθύτερη επίγνωση τού ποιοι πραγματικά είμαστε.

Για εμάς, η ωριμότητα δεν είναι να αισθανόμαστε λιγότερα, αλλά να έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας πληγώνει, να το κατανοούμε και να το αφήνουμε να συνυπάρξει με αυτά που μας φέρνουν χαρά.

Στο Dark & ​​Light δεν αναζητούμε απόλυτες απαντήσεις - εξερευνούμε αυτήν την άβολη αλλά απαραίτητη ισορροπία μεταξύ του σκοταδιού το οποίο μας διαμορφώνει και του φωτός που μας μεταμορφώνει.

«Μας περιφρόνησαν και τώρα/ Θέλουμε να κάψουμε τον κόσμο/ Είναι καιρός να δουν τις φλόγες στα μάτια μας/ Δε θα υπακούσουμε/ Οι κανόνες δεν προέρχονται από την επιθυμία μας/ Και όταν είμαστε στην κορυφή/ Θα δούμε όλα αυτά τα φώτα νέον να σβήνουν». (Neon Lights).

Ακούγεστε θυμωμένοι και πολιτικοί εδώ, αλλά με έναν ωμό και κυριαρχούμενο από συναισθήματα τρόπο. Είστε πολιτικοποιημένοι ως συγκρότημα ή/και άτομα;

Ως συγκρότημα, δε θεωρούμε τους εαυτούς μας πολιτικοποιημένους, αν και φυσικά, ο καθένας μας έχει τις δικές του προσωπικές απόψεις.

Όλοι προερχόμαστε από μια αρκετά υποβαθμισμένη πόλη - τη Hospitalet de Llobregat, ακριβώς δίπλα στη Βαρκελώνη.

Είναι απίστευτα πυκνοκατοικημένη και οικονομικά αρκετά φτωχή, αλλά πάντα είχε ισχυρά δίκτυα υποστήριξης της κοινότητας και μια ζωντανή κουλτούρα από καθοδηγούμενες από εθελοντές ενώσεις βάσης. Δυστυχώς, αυτό τώρα ξεθωριάζει.

Έχουμε βαθιά επίγνωση και υπερηφάνεια για τις ρίζες μας. Αυτό που μας λυπεί σήμερα είναι η παγκόσμια κοινωνική στροφή προς τον ατομικισμό.

Πιστεύουμε πως η ενσυναίσθηση είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Οι πρόγονοί μας δε θα είχαν επιβιώσει χωρίς την υποστήριξη των κοινοτήτων γύρω τους.

Μας πονά να βλέπουμε πόσο εύκολα η κοινωνία ξεχνά από πού προερχόμαστε - και ότι, ως άνθρωποι, είμαστε εγγενώς κοινωνικά πλάσματα. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Το Madness είναι μια ακόμη ωραία σύνθεση. Εδώ, καταπιάνεστε με «το θάρρος να απεγκλωβίζεσαι από τα δεσμά των συμβάσεων χωρίς να αντιμετωπίζεις την κρίση πως σε εκλαμβάνουν ως διαταραγμένο».

Τι σημαίνει να είσαι «τρελός», δηλαδή αντισυμβατικός, στις μέρες μας;

Το να είσαι «τρελός» σήμερα σημαίνει να τολμάς να νιώθεις χωρίς φίλτρα, να σπας το καλούπι χωρίς να ζητάς άδεια. Είναι να επιλέγεις τη δική σου αλήθεια, ακόμα κι αν σε κλονίζει, ακόμα κι αν κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα.

Η τρέλα δεν είναι χάος - είναι γενναιότητα. Είναι η ηχώ ενός μυαλού που αρνείται να ζήσει μουδιασμένο. Σημαίνει να δείχνεις βαθιά συναισθήματα, να μιλάς για την ψυχική υγεία, να λες «δεν είμαι καλά» χωρίς να φοβάσαι την κρίση.

Κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά, θεωρείται «τρέλα». Αλλά στην πραγματικότητα, είναι μια μορφή ελευθερίας.

«Αγκάλιασε τις ουλές, φόρεσέ τις με περηφάνια/ Ένας χάρτης μαχών που αψήφησες/ Στα βάθη, βρίσκεις τη φωνή σου/ Με κάθε βήμα, αφήνεις πίσω σου/ Αγώνες του παρελθόντος οι οποίοι κάποτε περιόριζαν/ Και αγκάλιασε το φως που λάμπει τόσο έντονα». (Resonance).

Υπέροχοι στίχοι, πράγματι, και κάπως ελπιδοφόροι. «Αγκαλιάζετε» τις ουλές σας «με περηφάνια»; Αναζητάτε ακόμα τη φωνή σας «στα βάθη»;

Το «αγκάλιασε τις ουλές με περηφάνια» δεν αφορά απλώς στην αποδοχή του πόνου, αλλά στην αναγνώριση των ίδιων των ουλών σου και των ιστοριών τις οποίες αφηγούνται.

Δεν έχει να κάνει με την περηφάνια για τα βάσανα, αλλά με τον σεβασμό γι’ αυτό που χτίζουν και ό,τι αντιπροσωπεύει από το παρελθόν σου.

Με τα χρόνια, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτές οι ουλές είναι μέρος του εαυτού μας και βοηθούν στο να προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε.

Και ναι, συνεχίζουμε ακόμα να αναζητούμε αυτές τις φωνές βαθιά μέσα μας, γιατί η ζωή είναι ένα διαρκές ταξίδι, συνεχώς εξελισσόμενο.

Καθώς φτάνεις στα βάθη, αυτές οι «φωνές» αποκαλύπτουν όλο και περισσότερες αλήθειες για τον εαυτό σου, και με κάθε αποκάλυψη, ωριμάζεις ως άνθρωπος.

Στο Lies στοχάζεστε για «την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συνδέσεων και τις επιλογές που κάνουμε για να βρούμε την άκρη στη λεπτή ισορροπία μεταξύ διαφάνειας και απόκρυψης».

Τι συμβαίνει όταν αυτή η ισορροπία διαταράσσεται;

Όταν διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ διαφάνειας και απόκρυψης, δημιουργείται ρήγμα στην εμπιστοσύνη. Είναι σαν να σκίζεται ένα πέπλο - ξαφνικό και ακατέργαστο.

Μόλις φύγει αυτό το πέπλο, δεν είναι μόνο η αλήθεια που αποκαλύπτεται, αλλά και τα τρωτά σημεία τα οποία προσπαθούμε να προστατεύσουμε.

Στο Lies, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνη τη στιγμή που το προσωπείο καταρρέει και μας έχει απομείνει η άβολη πραγματικότητα αυτού το οποίο έχει κρυφτεί.

Είναι μια υπενθύμιση του ότι, ενώ μπορούμε να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτό που βλέπουμε, η αλήθεια έχει τρόπο να αποκαλύπτεται, και μερικές φορές, σ’ αυτήν την έκθεση μαθαίνουμε τα περισσότερα για τον εαυτό μας και ο ένας για τον άλλον.

Η λεπτή ισορροπία είναι εύθραυστη και όταν σπάσει, είναι και οδυνηρή και διαφωτιστική.

Το Σάββατο 26 Απριλίου δίνετε την πρώτη συναυλία σας στην Αθήνα.

Έχοντας κατά νου ότι φαίνεται να υπάρχει μια «αναγέννηση» των darkwave συγκροτημάτων σε όλη την Ευρώπη, νιώθετε κομμάτι μιας ευρύτερης μουσικής κοινότητας;

Οι μουσικές μας ρίζες δεν προέρχονται από αυτήν την κοινότητα, αλλά μας έχουν αγκαλιάσει και μας στηρίζουν περισσότερο κάθε μέρα.

Ετούτη τη στιγμή αισθανόμαστε υιοθετημένοι από αυτή και μπορούμε μόνο να εκφράσουμε αιώνια ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας συμβαίνουν.

Πραγματικά οφείλουμε τόσα πολλά σε όλους όσους μας έχουν υποστηρίξει. Σ’ ευχαριστούμε!

Οι Darkways εμφανίζονται ζωντανά στο Death Disco (Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου 24, Ψυρρή) το Σάββατο 26 Απριλίου. Τη συναυλία ανοίγουν οι Reflection Black.