Mark Eitzel: «Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου»

 

Τον έχουν περιγράψει ποικιλοτρόπως -και αισθάνεται μάλλον άβολα γι’ αυτό-, δεν παύει όμως να είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς - είτε με τους American Music Club, είτε στην προσωπική διαδρομή του.

Ο λόγος, φυσικά, για τον Mark Eitzel, ο οποίος επισκέπτεται την Αθήνα την Κυριακή 4 Μαΐου για ένα ξεχωριστό λάιβ. Εν μέσω πτήσεων, απαντά στις ερωτήσεις μου.

Στο διάβα του χρόνου, έχεις αποκληθεί «Ο ποιητής των αθέατων κόσμων», «Ο χρονικογράφος των χαμένων ψυχών», «Ο τελευταίος ρομαντικός τροβαδούρος».

Σε ποιον βαθμό και με ποιους τρόπους ταυτίζεσαι με τον καθένα -ή όλους- αυτούς τους χαρακτηρισμούς;

Δε νομίζω ότι ταυτίζομαι με κάποιον από αυτούς. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα με μισούσαν στη ζωή μου και προσπαθούσα να αναρωτηθώ γιατί.

Σ’ ευχαριστώ για την ερώτησή σου, πάντως. Με κάνει να νιώθω σαν να είμαι ντυμένος στα μεταξωτά και στα σατέν, αλλά στην πραγματικότητα φοράω ζαρωμένα ρούχα και ένα καπέλο που μυρίζει.

Και τι σημαίνει η ποίηση για σένα, τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άτομο;

Αν είναι ΤΕΛΕΙΑ, τότε τη λατρεύω. Αλλά είμαι ένας απλός τραγουδοποιός και ο κανόνας είναι να δημιουργείς μια ιστορία τριών λεπτών η οποία είναι λίγο πολύ κατανοητή από το κοινό.

Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να διαβάσω την περισσότερη ποίηση. Ακούγεται σαν τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να μου προκαλέσουν βαριεστημάρα στο κολέγιο.

Μου αρέσει ένας στίχος ο οποίος έχει αντιφατικές σημασίες και που σε κάνει να νομίζεις πως πετάς - ή δέκα πνευστά τα οποία παίζουν μια συγχορδία σε στενή αρμονία.

«Ολοκλήρωσε την προσευχή που ξεκίνησε ως φιλί/ Το συντριπτικό όνειρο της ευτυχίας/ Θα σου δώσω όλη μου την καλή τύχη/ Για το συντριπτικό όνειρο το οποίο μας σκοτώνει», προσκαλείς τον αγαπημένο σου στο Firefly.

Ποια είναι τα πιο έντονα, επίμονα και «συντριπτικά» όνειρά σου; Και γιατί μπορεί, κάποια από αυτά, κατά καιρούς να μας «σκοτώνουν»;

Όταν σκαρφαλώνεις σε έναν τοίχο και νομίζεις ότι μπορεί να πέσεις, είναι η απογοήτευση που σε σκοτώνει, όχι ο θάνατος.

«Ώρα μου να φύγω/ Θα αποκτήσω νέο όνομα, θα αποκτήσω νέο πρόσωπο/ Όχι, δεν ανήκω σε αυτό το μέρος/ Αλλά δε θα σε ρωτήσω γιατί/ Νομίζεις πως η παρέλαση σε προσπέρασε/ Ή αν όλα τα καλά έχουν πετάξει στον δυτικό ουρανό», συλλογίζεσαι στο Western Sky.

Αυτό είναι ίσως ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σου. Υπάρχει μια νύξη στο Northern Sky του Nick Drake εδώ;

Ασφαλώς, πάντα υπάρχει μια νύξη.

Πώς έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις τα αισθήματα του μη ανήκειν δεν ανήκετε ή ότι είσαι στην απέξω;

Ποιος λέει ότι τα έχω ξεπεράσει;

«Πέφτω, πέφτω/ Έι, δε βλέπω τον πάτο/ Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι; / Θα είσαι το τελευταίο μου λιμάνι;» αναρωτιέσαι στο Last Harbor. Ποιος ή ποιο είναι το «τελευταίο λιμάνι» σου; “

Ένα τραγούδι είναι, όχι η ιστορία της ζωής μου.

«Αναζητώντας την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη/ Στα πεζοδρόμια και στον ουρανό/ Ψάχνω κάτι που κανείς δεν μπορεί να μου δώσει/ Και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να αγοράσω», απελπίζεσαι στο Jesus’ Hands.

Γιατί η αγάπη είναι τόσο άπιαστη;

Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραφα!

«Ένας πραγματικός σόουμαν ξέρει να εξαφανίζεται/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο/ Στο προσκήνιο, στο προσκήνιο», προτείνει ο Johnny Μatthis στο ομώνυμο τραγούδι.

Πώς εξαφανίζεται κάποιος όταν βρίσκεται «στο προσκήνιο» και γιατί είναι σημαντικό;

Λοιπόν, είναι καλό να το λέω, νομίζω. Ποτέ δεν το σκέφτηκα τόσο βαθιά.

«Αν θέλεις να δεις κάτι πατριωτικό, υπάρχει ένας στρίπερ/ Δε φαίνεται τόσο καλός, / αλλά έχει ένα παναμερικανικό χαμόγελο/ [...] Όλοι θέλουμε την καρδιά ενός πατριώτη», τραγουδάς στο Patriot’s Heart.

Γιατί παρομοιάζεις τον (Αμερικανό) πατριώτη με στρίπερ, πώς ορίζεις τον «πατριωτισμό» στις μέρες μας, ειδικά στην Αμερική του Τραμπ, και γιατί όλοι θέλουμε -ή θα θέλαμε- «την καρδιά ενός πατριώτη»;

Λοιπόν, η χώρα μου έχει μονάχα να κάνει με το να αφήνεις τα κρύα χρήματα να χαϊδεύουν τη ζεστή κοιλίτσα σου.

Το The Ugly American είναι μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία. Γιατί αποφάσισες να ξαναδουλέψεις τα τραγούδια των American Music Club σε ρεμπέτικο στυλ;

Σκέφτηκα πως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και παραγωγός ήταν ο σπουδαίος Μανώλης Φάμελλος.

Μάζεψε μερικούς από τους πιο εκπληκτικούς μουσικούς τους οποίους έχω ακούσει ποτέ και με προκαλούσε όλη την ώρα να προσαρμόσω αυτά τα τραγούδια σε αυτήν τη μουσική. Είμαι τόσο χαρούμενος που το έκανε. Είμαι περήφανος γι’ αυτόν τον δίσκο.

«Μια ζωή που δεν την έχεις ζήσει πονάει περισσότερο/ Είναι ραμμένη στα χείλη του φαντάσματος σου», καταλήγεις στο τελευταίο μέχρι τώρα -και ένα από τα πιο υπαρξιακά άλμπουμ σου μέχρι σήμερα-, Hey Mr Ferryman.

Έχεις απολαύσει μια τέτοια ζωή;

Λοιπόν, ασφαλώς και την έχω απολαύσει. 

Την Κυριακή 4 Μαΐου επιστρέφεις στην Αθήνα για μια πολυαναμενόμενη ακουστική συναυλία. Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις σου από την Ελλάδα;

Οι άνθρωποι, το φαγητό, η ομορφιά του τόπου. Ακούγεται σαν κλισέ, το ξέρω, αλλά -σοβαρά- ανυπομονώ να επιστρέψω.

Θα παίξεις και κάποια τραγούδια από το άλμπουμ πάνω στο οποίο δουλεύεις αυτήν τη στιγμή;

Απολύτως. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ θερμά τον Chris Metzler (Decor Records) για την πολύτιμη συμβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Mark Eitzel.

O Mark Eitzel εμφανίζεται ζωντανά την Κυριακή 4 Μαΐου στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Κουκάκι).