Μια επώδυνη, και εν τέλει λυτρωτική, κατάδυση στις προσωπικές της μνήμες, αλλά και στη συλλογική μνήμη της ιρανικής κοινωνίας, επιχειρεί η σημαντική Ιρανο-σουηδή ντοκιμαντερίστρια Ναχίντ Πέρσον Σαρβεστάνι με την Κλεμμένη μου επανάσταση, την ταινία που προσωπικά ξεχώρισα από την 6η μέρα του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αριστερίστρια ακτιβίστρια η ίδια και πολέμιος του Σάχη, αναγκάζεται, φοιτήτρια τότε, να εγκαταλείψει το Ιράν το 1979, με την άνοδο των Ισλαμιστών του Χομεϊνί στην εξουσία. Στοιχειωμένη από το θάνατο του αδερφού της Ρόσταμ, που εκτελέστηκε από το καθεστώς του Χομεϊνί, και αισθανόμενη ένοχη για την τραγική του κατάληξη, απωθεί για χρόνια τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, μέχρι που, τρεις δεκαετίες αργότερα, οι διαδηλώσεις στο Ιράν της ξυπνούν μνήμες και αρχίζει να αναζητά τις παλιές της συντρόφισσες. Θα καταφέρει να εντοπίσει πέντε από αυτές στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική και θα τις προσκαλέσει στο σπίτι της. Μαζί της θα μοιραστούν τις επώδυνες εμπειρίες τους από την περίοδο της φυλάκισής τους. Αναλυτική συνέντευξη με την Ναχίντ Πέρσον Σαρβεστάνι θα ακολουθήσει σε επόμενη ανάρτηση.
Στα πλαίσια του κεντρικού αφιερώματος του 15ου ΦΝΘ στον κορυφαίο Χιλιανό ντοκιμαντερίστα Πατρίσιο Γκουσμάν, παρακολούθησα τον Σταυρό του Νότου, μία συναρπαστική κινηματογραφική μελέτη της λατινοαμερικανικής θρησκευτικότητας, από τις προκολομβιανές δοξασίες μέχρι την κοινωνικά και πολιτικά ριζοσπαστική θεολογία της απελευθέρωσης. Αν και ο ίδιος δεν είναι Καθολικός, αποφάσισε να γυρίσει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ γοητευμένος από την ποιητική διάσταση κάθε θρησκείας και το τελετουργικό της, όπως δήλωσε σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα που προηγήθηκε της προβολής.
Τα γεγονότα του Εμφυλίου, με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή του Γράμμου, αποπειράται να ανατάμει η Γιάννα Ευαγγελίδου στο ντοκιμαντέρ της Γράμμος, το βουνό της ήττας, μέσα από μαρτυρίες ανταρτών του Δ.Σ.Ε. Παράλληλα, ασκεί αυστηρή κριτική στις στρατηγικές επιλογές του ηγετικού πυρήνα του Κ.Κ.Ε. εκείνης της περιόδου. Το ντοκιμαντέρ αποτελεί κομμάτι ενός πολύ ευρύτερου υλικού, που ενδέχεται να προβληθεί μελλοντικά από τη Δημόσια Τηλεόραση. Σε ερώτηση θεατή γιατί απουσίαζε από τη δουλειά της η "αλλη πλευρά", διευκρίνισε ότι δεν είναι υποχρεωμένο ένα ντοκιμαντέρ να την περιλαμβάνει.
Αναπάντεχα ενδιαφέρον αποδείχτηκε το γερμανικό ντοκιμαντέρ Πέρα από το Βρίτσεν του Ντάνιελ Άμπμα, το οποίο παρακολουθεί τις ζωές 3 παραβατικών νέων, του Τζάνο, του Ίμο και του Μαρσέλ, μετά την αποφυλάκισή τους από το σωφρονιστήριο του Βρίτσεν. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για σπουδαστική ταινία, η οποία μάλιστα βραβεύτηκε στη σχετική κατηγορία στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ, ο σκηνοθέτης της καταφέρνει μέχρι τέλους να διατηρήσει τον έλεγχο του πλούσιου υλικού του, χωρίς να πλατειάσει και σεβόμενος τους ήρωές του.
Κοινότοπο και κουραστικό, αντίθετα, υπήρξε το Αντίο, Κωνσταντινούπολη (Adieu, Istanbul) του Ντίτερ Ζάουτερ, με θέμα τη φθίνουσα ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, που προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα, παρουσία του σκηνοθέτη και του παραγωγού. Το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι του ντοκιμαντέρ αφορούσε άτομα ελληνικής καταγωγής από ηλικιακά νεότερες γενιές που αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη και τη σχέση τους με τους παλαιότερους εναπομείναντες κατοίκους. Είναι πραγματικά κρίμα που ο σκηνοθέτης δεν ανέπτυξε περισσότερο αυτή την πτυχή της ιστορίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου