Ζόλταν Φένιβεσι: «Μου αρέσουν οι προκλήσεις, και τα “Δολοφονικά αμαξίδια” ήταν μεγάλη»

Μια άκρως ευρηματική διασταύρωση μαύρης γκανγκστερικής κωμωδίας στο ύφος του Ταραντίνο και μιας ιστορίας ενηλικίωσης, τα Δολοφονικά αμαξίδια του Ούγγρου Ατίλα Τιλ απέσπασαν, πιθανώς ανέλπιστα, τον Χρυσό Αλέξανδρο στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ οι 3 πρωταγωνιστές, 2 από τους οποίους χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι, το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή του Filmcenter ΤΡΙΑΝΟΝ από τις 2 Φεβρουαρίου και με αυτή την αφορμή επιχείρησα να γνωρίσω καλύτερα έναν από τους συμπρωταγωνιστές της, τον Ζόλταν Φένιβεσι. Παρά τη σωματική του αναπηρία, παραμένει ένας άνθρωπος ενεργός, αισιόδοξος και πηγή έμπνευσης.

Μια ευρηματική διασταύρωση μαύρης κωμωδίας αλά Ταραντίνο και μιας ιστορίας ενηλικίωσης. Έτσι αντιλαμβάνεσαι κι εσύ τα Δολοφονικά αμαξίδια; Ποια είναι η σχέση μου το σινεμά, γενικότερα;

Ναι, σίγουρα θα το έλεγα αυτό. Η σχέση μου με το σινεμά συνίσταται στο ότι θα ήθελα να πηγαίνω εκεί, αλλά δεν έχω τόσο χρόνο όσο είχα, όταν ήμουν παιδάκι.

Πώς ενεπλάκης σε αυτή την ταινία, κατ’ αρχήν;

Ενεπλάκην, όταν ο σκηνοθέτης Ατίλα Τιλ μου τηλεφώνησε μια μέρα λέγοντάς μου πως θα ήθελε να συναντηθούμε για καφέ και να μου πει κάποια πράγματα σχετικά με την ταινία. Όταν πρωτοβρεθήκαμε, ήταν παρών ένας ακόμη από τους ηθοποιούς, ο Σάμπολτς Τούροτσι- και οι δυο τους ήταν πολύ καλοί. Από κει και πέρα, έπρεπε να περάσω από κάστινγκ, ενώ εκπαιδευτήκαμε και πολύ, επίσης.

Το γεγονός ότι επρόκειτο για ταινία δράσης με την πιο αυστηρή έννοια της λέξης έκανε την ηθοποιία πιο απαιτητική, αν όχι δύσκολη, για σένα; Ποια υπήρξε η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες σε οποιοδήποτε επίπεδο και η πιο έντονη στιγμή χαράς που βίωσες;

Λοιπόν, μου αρέσουν οι προκλήσεις και σίγουρα αυτή η ταινία ήταν μια μεγάλη, αλλά νομίζω πως οι δραματικές σκηνές ήταν οι πιο δύσκολες για μένα. Απόλαυσα, πάντως, τα γυρίσματα στη λίμνη, είχαν πολλή πλάκα, και πιστεύω ότι, όταν τα κάναμε, ήρθε όλο το καστ πιο κοντά.

Τα Δολοφονικά αμαξίδια δίνουν την εντύπωση της δουλειάς συνόλου- η «χημεία» ανάμεσα στους 3 πρωταγωνιστές είναι απολύτως λειτουργική στην οθόνη. Ήταν έτσι και πίσω από αυτή;

Όταν ξεκινήσαμε να αυτοσχεδιάζουμε και να εκπαιδευόμαστε μαζί, νομίζω πως τα βρήκαμε πολύ γρήγορα και το γεγονός αυτό έκανε το καθετί ευκολότερο. Μετά την ταινία, παραμένουμε φίλοι, αλλά δε βλεπόμαστε τόσο συχνά όσο στη διάρκεια των γυρισμάτων.

Το ότι ο Ατίλα Τιλ είχε στο παρελθόν ξαναδουλέψει με άτομα, τα χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι, έκανε τη συνεργασία σας ομαλότερη;

Εκτιμώ πως ναι, την έκανε. Ήδη γνώριζε τις δυσκολίες και καθετί που σχετίζεται με το να βρίσκεσαι σε ένα καροτσάκι. Το ότι δε χρειαζόταν να του εξηγήσω κάτι διευκόλυνε την κατάσταση.

Αν το δημοκρατικό πνεύμα και η ανοιχτότητα μιας κοινωνίας κρίνονται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα μέλη των μειονοτήτων της- εθνικών, πολιτικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών, κοινωνικο-οικονομικών-, πώς θα χαρακτήριζες την ουγγρική κοινωνία, η οποία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κυρίαρχη πολιτική, μοιάζει με μια από τις πιο συντηρητικές στην Ευρώπη;

Δύσκολη ερώτηση, αλλά θα έλεγα πως οι Ούγροι γίνονται όλο και πιο δεκτικοί. Πρόκειται για αργή διαδικασία, αλλά, παρόλα αυτά, οι άνθρωποι συχνά μου προσφέρουν τη βοήθειά τους- και όχι μόνο σε μένα, αλλά, με τον ίδιο τρόπο, και σε άτομα με προβλήματα όρασης ή σε οποιονδήποτε έχει κάποια αναπηρία. Η κάθε πλευρά έχει, ωστόσο, πολλά να μάθει ακόμα.

Παρά τη σωματική σου αναπηρία, παραμένεις ενεργός και πηγή έμπνευσης. Αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου ως «εκπρόσωπο τύπου» όλων όσων βρίσκονται στην ίδια ή σε παρόμοια με σένα κατάσταση, ως ένα άτομο που προωθεί τον αγώνα για ίσα δικαιώματα, αμοιβαίο σεβασμό και ορατότητα;

Δε θα έλεγα ότι είμαι ένας «εκπρόσωπος τύπου» και σίγουρα δε θέλω να είμαι, γιατί δεν είναι μια εύκολη «δουλειά». Επίσης, απλώς ζω τη ζωή μου όπως μπορώ και προσπαθώ να δείχνω στους άλλους ότι μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους, εξίσου- δεν είναι κάτι εύκολο για κανέναν από μας, αλλά, στο τέλος, αποδίδει.

Τα Δολοφονικά αμαξίδια απέσπασαν τον Χρυσό Αλέξανδρο στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και οι 3 συμπρωταγωνιστές κερδίσατε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Άλλαξε το γεγονός αυτό τη ζωή σου, ή επηρέασε τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με το αθηναϊκό κινηματογραφόφιλο κοινό ενόψει της κυκλοφορίας του φιλμ στις αίθουσες στις 2 Φεβρουαρίου;

Το ότι κερδίσαμε αυτά τα βραβεία ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα ψυχικά. Έχω βρεθεί στην Ελλάδα μερικές φορές, και έχω, επίσης, μερικούς Έλληνες φίλους εδώ στη Βουδαπέστη. Ήταν, λοιπόν, λίγο λυπηρό που δεν μπορούσα να έρθω στο Φεστιβάλ. Πάντα ένιωθα πως οι Έλληνες είναι αυθεντικά ευγενικοί και βοηθούν, επομένως δεν αμφιβάλλω ότι θα τους αρέσει η ταινία.

Ευχαριστώ τον Ζόλταν Φένιβεσι για την προθυμία του να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και την Μαργαρίτα Βόρρα, υπεύθυνη κινηματογραφικής διανομής του Filmcenter ΤΡΙΑΝΟΝ, για την πολύτιμη συμβολή της στο συντονισμό της επικοινωνίας.

Η ταινία του Ατίλα Τιλ Δολοφονικά αμαξίδια με συμπρωταγωνιστές τους Ζόλταν Φένιβεσι, Σάμπολτς Τούροτσι και Άνταμ Φέκετε προβάλλεται στις αίθουσες από τις 2 Φεβρουαρίου σε διανομή του Filmcenter ΤΡΙΑΝΟΝ.