Chelsea Wolfe: «Οι Η.Π.Α. είναι μέρος στοιχειωμένο από ιστορίες σκότους και πόνου»

 

Chelsea Wolfe (Φωτογραφία: Ebru Yıldız)

Μια σε βάθος συζήτηση με την Chelsea Wolfe, την Βορειοαμερικανίδα συνθέτρια σκοτεινών gothic rock, metal και folk ηχοτοπίων, ενόψει της πολυαναμενόμενης συναυλίας της στο Gagarin205 Live Music Space την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου.

Ξεκίνησες να γράφεις τραγούδια σε ηλικία 9 ετών. Τι είχες στο μυαλό σου όταν το έκανες τότε και τι είδους στίχους συνέθετες; Τι σε έπεισε να ξεκινήσεις να ηχογραφείς και να κυκλοφορείς την μουσική σου στα 25 σου;

Ξεκίνησε με την ποίηση. Απλώς παρατηρούσα την συρροή ήχων και συναισθημάτων γύρω μου. Ο πατέρας μου είχε ένα απλό στούντιο στο σπίτι, οπότε άκουγα εκείνον και την μπάντα του να γράφουν και να κάνουν πρόβες.

Μια μέρα περιπλανήθηκα στο δωμάτιο του στούντιο και ρώτησα αν μπορούσε να μου δείξει πώς να φτιάξω ένα τραγούδι.

Ξεκίνησα με ένα κίμπορντ Casio και άρχισα να γράφω τραγούδια, με τις αδερφές μου να τραγουδούν δεύτερα φωνητικά.

Έγραφα για πράγματα πέρα ​​από τα χρόνια μου, όπως για έρωτα και στενοχώρια, εμπνευσμένη από τους Fleetwood Mac, την Bonnie Raitt και την Aaliyah, αυτά που άκουγα εκείνη την στιγμή.

Ποτέ δε σταμάτησα πραγματικά να γράφω τραγούδια, ήμουν όμως ήμουν πολύ ντροπαλή να τα δείξω στους άλλους καθώς μεγάλωνα.

Όταν ήμουν 19 και μετακόμισα στην πόλη, οι συγκάτοικοί μου με άκουγαν να γράφω και να τραγουδάω στο δωμάτιό μου και με ενθάρρυναν να δώσω σόου στα τοπικά καφενεία. Έτσι ξεκίνησα.

Θυμάμαι ότι η πρώτη μου παράσταση ήταν σε μια κρεπερί και ήμουν τόσο έκπληκτη από την μεγάλη προσέλευση των φίλων που με στήριξαν: με κατέκλυσε με θετικό τρόπο.

Το Mistake in Parting είναι το ανεπίσημο -και αποκηρυγμένο από σένα- ντεμπούτο σου. Έχεις καταλήξει να το αποδεχτείς με τα χρόνια ως έκφραση του πρώην εαυτού σου;

Οι μελωδικές του γραμμές είναι, σε κάθε περίπτωση, υπέροχες, πιστεύω.

Συνήθιζα να είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου και κρίνω τον νεότερο εαυτό μου, ακόμα και τον εφηβικό μου εαυτό.

Αλλά καθώς έχω μεγαλώσει και καταλαβαίνω πως πάντα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με ό,τι γνωρίζουμε εκείνη την στιγμή, έχω αγαπήσει τον προηγούμενο εαυτό μου.

Δε θα πήγαινα ποτέ σε έναν 16χρονο ή 21χρονο να του πω, «Τι είναι αυτή η βλακεία που κάνεις; Τι είναι αυτή η ανώριμη, σκατένια τέχνη που φτιάχνεις;» Οπότε δεν πρόκειται να το κάνω πια ούτε στον προηγούμενο εαυτό μου.

Το The Grime and The Glow, το επίσημο ντεμπούτο σου, φαίνεται να είναι προϊόν της ευρωπαϊκής περιοδείας σου το καλοκαίρι του 2009. Με ποιους τρόπους διαμόρφωσε αυτή η περιοδεία το καλλιτεχνικό σου όραμα;

Ναι, δεν ήταν μια σωστή περιοδεία, αλλά ακολουθούσα μια ομάδα καλλιτεχνών περφόρμανς. Θα έπαιζα ένα μικρό σύνολο τραγουδιών στο τέλος των παραστάσεων.

Δανειζόμουν εξοπλισμό, οπότε όποιες κιθάρες και όποια πεντάλ ήταν διαθέσιμες/διαθέσιμα, θα τις/τα αξιοποιούσα.

Θα χρησιμοποιούσα την αντήχηση των μεγάλων, παλιών εργοστασιακών χώρων ή την οικειότητα των μικρών δωματίων γκαλερί τέχνης.

Έμαθα πολλά και με ενέπνευσε να γράφω τραγούδια με τον ίδιο τρόπο - χρησιμοποιώντας μόνο αυτό που είχα, μια παλιά οκτακάναλη συσκευή ηχογράφησης, μια κιθάρα, φίλους κι έναν χώρο στην πόλη μου όπως ένα γκαράζ ή ένα στούντιο φίλου.

Το The Grime and the Glow ήταν μια επανεκκίνηση για μένα ως καλλιτέχνιδα, καθώς προφανώς δεν ένιωθα άνετα με τον «γυαλισμένο» ήχο και τον υπερβολικό λυρισμό του Mistake in Parting.

Το Apokalypsis είναι το δεύτερο άλμπουμ σου. Ο ίδιος ο τίτλος υποδηλώνει μια θρησκευτική διάσταση. Η πίστη, η θρησκεία, η φιλοσοφία ή η πνευματικότητα παίζουν ρόλο στην καθημερινότητά σου;

Η πνευματικότητα είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, και φαίνεται επίσης πολύ διαφορετική από το πώς ήταν όταν έγραφα το Apokalypsis ως κάποια στα 20 της.

Εξακολουθούσα να προέρχομαι από μια χριστιανική νοοτροπία τότε, αλλά σε εκείνο το σημείο μπόρεσα να προσεγγίσω την Βίβλο ως θρησκευτική μυθολογία, όπως ανατρέχουμε στην ελληνική μυθολογία.

Αυτό ήταν εν μέρει η έμπνευση για εκείνο το άλμπουμ και τον τίτλο του.

Αφορούσε επίσης την έννοια της επιφοίτησης και της αποκάλυψης, εκείνη την δυνατή στιγμή που κάτι βγάζει νόημα ξαφνικά - μου αρέσουν αυτές οι στιγμές.

Το Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs είναι μια επιστροφή-στα-βασικά συλλογή στοιχειωτικών ακουστικών τραγουδιών.

Δεδομένου του ότι ο πατέρας σου ήταν μουσικός της country, πώς σχετίζεσαι με την λαϊκή μουσική και τη δομική της απλότητα;

Τείνω να πηγαινοέρχομαι από πιο βαριά άλμπουμ σε κάτι πιο απογυμνωμένο γιατί μου αρέσουν και τα δύο, και χρειάζομαι ένα διάλειμμα από το ένα ή το άλλο αφού παραμείνω σ’ αυτό για λίγο.

Καθώς αλλάζω ως άτομο, δεν μπορώ να παίζω πάντα δυνατή, βαριά μουσική όλη την ώρα. Θα τρελαθώ.

Και σε αυτές τις στιγμές τρέλας, το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να επικεντρωθώ στο τραγούδι χωρίς να χρειάζεται να πιέζω την φωνή μου ν’ ακουστεί πάνω από ντραμς και ενισχυτές.

Οπότε θα επιστρέψω στο να κάνω τραγούδια μόνο με την ακουστική κιθάρα μου, για να εστιάσω στην χαρά του τραγουδιού ξανά.

Σε μια σειρά από εντυπωσιακά συνεκτικά άλμπουμ, το Pain is beauty ξεχωρίζει, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Με ποια έννοια βρίσκεις ομορφιά στον πόνο; Υπάρχει επίσης κάτι οδυνηρό στην ομορφιά, κατά την γνώμη σου;

Η ιδέα ότι ο πόνος είναι ομορφιά είναι ασαφής. Αυτό είναι ένα πολύ στοιχειώδες άλμπουμ, και σκεφτόμουν πως μια δασική πυρκαγιά είναι τρομερό πράγμα.

Είναι, όμως, επίσης ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας καθαρισμού του δάσους προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για νέα ανάπτυξη.

Η διαδικασία της προσωπικής ανάπτυξης είναι επίσης συχνά επώδυνη, ένα ξεκαθάρισμα, μια εγκατάλειψη, ένα ταξίδι υγείας και ούτω καθεξής.

«Κουβαλάω ένα βάρος σαν βουνό - με ανάγκασε να παραμείνω ζωντανή και άσχημη», είναι ένας από τους αγαπημένους μου στίχους από εκείνο το άλμπουμ. Είναι τόσο προσωπικό.

Στο Abyss οι χεβυμεταλλικές τάσεις σου είναι πιο εμφανείς από ποτέ, όπως και η διαδικασία της εμβάθυνσης στα όνειρα και το υποσυνείδητο. Είναι το υποσυνείδητό σου ένα μέρος όπου επιστρέφεις συνεχώς για έμπνευση;

Το υποσυνείδητο βασίλειο, και το βασίλειο του ύπνου και των ονείρων είναι ένα βαθύ πηγάδι έμπνευσης για μένα. Εξερεύνησα αυτές τις σφαίρες με πιο σκόπιμo τρόπο στο Abyss, στιχουργικά, μουσικά, θεματικά.

Νιώθω τόσο ευγνώμων σε αυτό το βασίλειο που με δίδαξε τόσα πολλά και για την φαινομενικά ατελείωτη, σαν αβύσσου, φύση του.

To Hiss Spun, το τρίτο μέρος μιας φανταστικής τριλογίας που ξεκινά με το Pain is Beauty, εμβαθύνει ξανά στο προσωπικό και οικογενειακό σκοτάδι, χρησιμεύοντας ως ένα είδος θαρραλέου εξορκισμού.

Είναι η μουσική ένα είδος εξορκισμού για εσένα;

Μου αρέσει η ιδέα αυτών των άλμπουμ ως τριλογίας.

Όταν έγραψα το Hiss Spun, είχα επιστρέψει στην Βόρεια Καλιφόρνια κοντά στην γενέτειρά μου, αφού έλειπα για πολλά χρόνια.

Ήμουν, λοιπόν, αντιμέτωπη με δαίμονες από τα εφηβικά μου χρόνια και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και τους επεξεργαζόμουν μέσα από τραγούδια.

Επομένως, επρόκειτο λίγο για προσωπικό εξορκισμό, αλλά διασκέδασα πολύ κάνοντας το άλμπουμ, αν είμαι ειλικρινής! Είχα πολύ πάθος για την καριέρα μου εκείνη την στιγμή.

Είναι λυπηρό, όμως, ν’ ανατρέχω στο τότε, γιατί πραγματικά αγαπούσα και πίστευα σε αυτό το άλμπουμ, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν εκείνη την εποχή μείωσαν τον ενθουσιασμό μου και με έκαναν να νιώθω ανάξια.

Αυτό οδήγησε σε εξάντληση.

Το Birth of Violence, το έκτο στούντιο άλμπουμ σου, σε βρίσκει «αφημένη εδώ στο αμερικανικό σκοτάδι». Η Αμερική γίνεται πιο σκοτεινή μέρα με τη μέρα;

Οι Η.Π.Α. είναι δυστυχώς χτισμένες πάνω στην γενοκτονία και την σκλαβιά, επομένως είναι εγγενώς ένα σκοτεινό μέρος. Είναι στοιχειωμένο από ιστορίες σκότους και πόνου.

Το She reaches out to she reaches out to she, το πιο πρόσφατο άλμπουμ σου, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο και είναι προϊόν κατακτημένης νηφαλιότητας.  Διεκδίκησες αυτό που ήθελες αποκτώντας «την θέση σου στον ήλιο»;

Ακόμα το δουλεύω. Το She Reaches Out... έχει να κάνει με το να βρίσκομαι σε έναν οριακό χώρο, ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, μυστήριο και παράξενο, και ακόμα νιώθω ότι ζω εκεί.

Ακόμα μαθαίνω τα μαθήματα που μου διδάσκει αυτό το άλμπουμ. Δε νομίζω ότι έχω διεκδικήσει ακόμα τη θέση μου στον ήλιο.

Ακόμα «ακούς τραγούδια στην σιωπή»; Πόσο άνετα αισθάνεσαι στην σιωπή;

Ευδοκιμώ σε ένα ήρεμο, ήσυχο περιβάλλον. Νομίζω ότι το χρειάζομαι για να αντιπαραβάλλω την ένταση του κόσμου, την ένταση της περιοδείας, τα συνεχή τραγούδια και την υπερβολική σκέψη στο κεφάλι μου.

Ζω σε μια καμπίνα στα βουνά και όταν είμαι εκεί νιώθω πάντα πολύ ευγνώμων για την ησυχία.

Έχεις πια ξεπεράσει τον τρόμο της σκηνής;

Έρχεται και φεύγει. Δεν είναι πολύ άνετο για μένα να αισθάνομαι αντιληπτή- θα προτιμούσα να είμαι ένα αόρατο, νεφελώδες ον που επικεντρώνεται απλώς στο να τραγουδά και να παίζει. Η σωματικότητα της παράστασης είναι πιο δύσκολη για μένα.

Έχω καλές νύχτες κατά τις οποίες νιώθω πολύ ενσαρκωμένη και μπορεί να χάσω τον εαυτό μου στην παράσταση, και νύχτες όπου είναι λίγο πιο δύσκολο και πρέπει να χρησιμοποιήσω ενεργά εργαλεία για να ξεπεράσω τον τρόμο της σκηνής.

Ευχαριστώ θερμά την Clare Maxwell (Concord) για την καθοριστική συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης και για την παραχώρηση της φωτογραφίας της καλλιτέχνιδας.

Η Chelsea Wolfe εμφανίζεται ζωντανά στην σκηνή του Gagarin205 Live Music Space την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30, η συναυλία ξεκινάει στις 21:00.