Stella Rose Gahan: «Σε κάθε συναυλία προσπαθώ να τα δίνω όλα!»

 

Έχοντας στις αποσκευές της το πολλά υποσχόμενο σκοτεινό ποπ ντεμπούτο άλμπουμ Eyes of Glass και στα σκαριά το ΕΡ της Hollybaby, η εν μέρει ελληνικής καταγωγής Stella Rose Gahan δίνει την πρώτη συναυλία της στην Αθήνα στις 22 Νοεμβρίου.

Μια κεφάτη κουβέντα με την ανερχόμενη καλλιτέχνιδα.

Το να μεγαλώνεις σ’ ένα τόσο καλλιτεχνικό σπιτικό, με πατέρα τον Dave Gahan και μητέρα την Jennifer Sklias-Gahan, μπορεί να είναι ευλογία ή κατάρα. Πώς το βιώνεις εσύ;

Έχει υπάρξει υπερβολικά όμορφο, νομίζω. Όλη μου η οικογένεια είναι υπερβολικά δημιουργική, κι αυτό με την σειρά του δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα για να μεγαλώνεις μέσα της.

Αισθάνομαι ότι όλα είναι παιχνιδιάρικα και ασόβαρα και ναι, μερικές φορές κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει χαοτικό και τρελό.

Είναι, όμως, τύχη να έχω μια οικογένεια της οποίας ο δημιουργικός κόσμος είναι η δουλειά της, και το να δέχομαι την υποστήριξή της με κάνει καλή καλλιτέχνιδα.

Οπότε το βιώνω πιο πολύ ως ευλογία παρά ως κατάρα.

Είσαι τυχερή, καθώς για άλλους γόνους «γνωστών» οικογενειών μια τέτοια συγγενική σχέση είναι κυρίως βάρος, γιατί αισθάνονται πως πρέπει να φανούν αντάξιοι προσδοκιών ή του μύθου άλλων.

Το να συγκρινόμαστε μεταξύ μας είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων και το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αλλά μπορείς να αλλάξεις την προοπτική και να μη βιώνεις το οτιδήποτε ανταγωνιστικά.

Αν είσαι αρκετά καλός/καλή και αντέξεις στον χρόνο, τότε οι άνθρωποι τελικά θα σταματήσουν να σε συγκρίνουν.

Στην αρχή της πορείας σου είναι βέβαια εύκολο να σε συγκρίνουν γιατί είσαι καινούριος/καινούρια. Αν, όμως, επικρατήσεις και συνεχίσεις, τότε ίσως οι άλλοι σε πάρουν πιο σοβαρά. Τι να κάνεις; Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα!

Το σημαντικό είναι να βρεις, τελικά, την διακριτή φωνή σου. Μόλις αυτό συμβεί κι η φωνή σου αρχίζει να εξελίσσεται, καμία σύγκριση -υπαινικτική ή επιβεβλημένη από άλλους- δεν επηρεάζει την δικιά σου πραγματικότητα.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την μουσική για σένα; Ήταν μια ιδέα, ένα τραγούδι, κάποια μουσική, μια λαχτάρα να καταπιαστείς με κάτι δημιουργικό;

Πάντα, νομίζω, με συγκινούσε η μουσική και την βίωνα ως εργαλείο που με έκανε να νιώθω καλύτερα ή να τραγουδάω όταν αισθάνομαι κακοδιάθετη και σκοτεινιασμένη. Άκουγα πολλά.

Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητο άτομο, κι αυτό με έκανε να ασχοληθώ με δημιουργικά εγχειρήματα.

Δεν ξέρω, όμως, αν υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία αποφάσισα να γίνω τραγουδίστρια, αν και στο παρελθόν έχω πει ότι στο σχολείο συμμετείχα σε μια τζαζ μπάντα κι έτσι συνειδητοποίησα πως υπήρχε μια τέτοια επιλογή.

Η ενασχόληση με την τζαζ είχε μεγάλη απήχηση σε μένα, καθώς είναι μια εξαιρετικά συναισθηματική και συγκινητική μουσική. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ την μουσική γα να αποσπώ ορισμένες αντιδράσεις από τους ανθρώπους.

Η φωνή σου όντως ακούγεται ξεχωριστή - και δε στο λέω ως κολακεία. Μισώ την κολακεία, είτε ως δότης είτε ως δέκτης, άλλωστε. Δεν είναι του στιλ μου. Απολαμβάνεις το να δουλεύεις την φωνή σου;

Όταν τραγουδάω, αισθάνομαι πολύ καλά, ακόμα κι αν το να ολοκληρώσω ένα τραγούδι είναι αγώνας. Νιώθω πως αυτό είμαι προορισμένη να πράττω για την υπόλοιπη ζωή μου, ότι αυτό είναι το σωστό. Πρόκειται για ευτυχία!

Μέσα σου αναζητάς την έμπνευση σε στιχουργικό επίπεδο; «Καταδύεσαι» στον εαυτό σου για να «εξορύξεις» το περιεχόμενο των συνθέσεών σου;

Στο πρώτο μου άλμπουμ χρησιμοποιώ μεγάλο μέρος της προσωπικής ζωής μου ως πηγή από την οποία αντλώ θέματα για τα οποία θέλω να μιλήσω.

Όσον αφορά στο ΕΡ, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο, είναι μεγαλύτερο από μένα. Σ’ αυτό ήθελα να μιλήσω για την μοναξιά και το πώς είναι να μην ξέρεις τι κάνεις ή να νιώθεις χαμένη. Μ’ ενδιέφερε, επίσης, η οπτική του διάσταση.

Τυπικά συναισθήματα των εικοσιπεντάρηδων: την μια στιγμή να αισθάνεσαι ότι ξέρεις τι κάνεις και κάπου φτάνεις, και την άλλη όλα γύρω σου καταρρέουν. Τα σκαμπανεβάσματα με εμπνέουν τελικά, νομίζω. Δυστυχώς.

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Κι η μουσική σίγουρα είναι ένα εργαλείο χρησιμοποίησης των συναισθημάτων που βιώνω. Μερικές φορές είναι δύσκολο να είμαι ειλικρινής. Αυτό προσπαθώ, όμως.

Είναι όμορφο να έχεις την μουσική μέσα σου και να την μοιράζεσαι. Το χαίρεσαι πολύ αυτό;

Μόλις ολοκλήρωσα το πρώτο μισό της περιοδείας μου παρέα με τους A Place to Bury Strangers οι οποίοι με ενέπνευσαν να αντιμετωπίζω τον εξοπλισμό ως παιχνίδι.

Τώρα πλέον ταξιδεύω σόλο, οπότε με απασχολεί περισσότερο το είδος του εξοπλισμού τον οποίο θέλω να έχω.

Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτησή σου.

Απάντησες, αλλά αισθάνεσαι αυτοπεποίθηση όντας σόλο; Ή έχεις ακόμα δρόμο μπροστά σου;

Είναι όμορφο να έχεις ανθρώπους δίπλα στην σκηνή γιατί ανταλλάσσεις ενέργεια μαζί τους και μπορείς να βασιστείς πάνω τους, αν κάτι πάει στραβά στο σετ.

Απολαμβάνω, όμως, το να παίζω σόλο. Είναι δυνατή εμπειρία, αλλά και απειλητική. Δεν είμαι, εξάλλου, η καλύτερη κιθαρίστρια στον κόσμο.

Παίζω, όμως, το πρώτο κομμάτι και κατόπιν τελειώνει. Πραγματικά μου αρέσει να ζωγραφίζω την δικιά μου εικόνα για το κοινό. Επίσης, χορεύω και χρησιμοποιώ πολύ το σώμα μου. Βιώνω τις συναυλίες ως θέατρο, αισθάνομαι λίγο σαν μαέστρος.

Και προφανώς τραγουδάω. Το να τραγουδάς, εξάλλου, ζωντανά κοιτάζοντας το κοινό κατάματα σημαίνει ότι πρέπει να εννοείς τους στίχους που τραγουδάς. Έτσι δημιουργείται η πιο όμορφη σύνδεση την οποία μπορείς να έχεις μ’ έναν ξένο.

Όταν, όμως, τελειώσει η συναυλία, αυτή η σύνδεση χάνεται. Δεν μπορεί να επαναληφθεί μ’ έναν τυχαίο ξένο στον δρόμο.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια ενδιαφέρουσα «φούσκα», όπου συνδέεσαι με ανθρώπους με τους οποίους υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα συνδεόσουν.

Όλοι με κοιτάνε με ερωτηματικά βλέμματα επειδή είμαι καινούρια. Κι αυτό με κάνει να θέλω να δουλέψω σκληρότερα. Σε κάθε συναυλία προσπαθώ να τα δίνω όλα!

Είναι καλό να προκαλείς τον εαυτό σου, ακόμα και σ’ ένα πρώιμο στάδιο. Και είναι καλό ν’ αποτυγχάνεις.

Δεν ξέρω πώς κάθε άνθρωπος νοηματοδοτεί την επιτυχία ή την αποτυχία, αλλά υπάρχει σαγήνη στο απρόβλεπτο και στο μη ελεγχόμενο. Το ντεμπούτο σου, πάντως, ακούγεται πολύ υποσχόμενο. Το δούλευες καιρό;

Σε επίπεδο παραγωγής επί μια διετία, με τον Yves Rothman.

Στιχουργικά, από τα δεκαπέντε μου, συλλέγοντας ποιητικά αποσπάσματα ή σπαράγματα συνομιλιών τρίτων. Ήθελα να είναι άλμπουμ επειδή είχα πολλά να πω και την επιθυμία να εξερευνήσω ήχους και την φωνή μου.

Με την έλευση του κορονοϊού άρχισα να αντιμετωπίζω την διαδικασία της σύνθεσης πιο σοβαρά και να μελοποιώ όσα «ξερνούσα» στο χαρτί.

Ανέκαθεν ήξερα ότι ήθελα να τραγουδάω. Ίσως και να σκηνοθετώ, να παίζω. Δεν ξέρω. Απλώς θέλω να είμαι περφόρμερ. Ενθουσιάζομαι υπερβολικά! Πίνω υπερβολικά πολύ τσάι. (Γέλιο).

Θα παίξεις, φαντάζομαι, και ορισμένα από τα κομμάτια του καινούριου ΕΡ σου στην Αθήνα την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου.

Ναι, άλλωστε η περιοδεία έχει πάρει το όνομά της από τον τίτλο του ΕΡ, Hollybaby, οπότε θα παίξω και τα τέσσερα τραγούδια που περιέχονται σ’ αυτό.

Μ’ ενθουσιάζει, σε κάθε περίπτωση, η προοπτική της συναυλίας. Είμαι Ελληνίδα, και μεγάλο μέρος της οικογένειάς μου θα έρθει - ανάμεσά τους κι η γιαγιά μου: προσκάλεσε όλους τους συγχωριανούς της. Θα είναι σίγουρα μια νύχτα γιορτής!

Ευχαριστώ θερμά την Laurel Matsui για την πολύτιμη συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης και τον Riccardo Biondetti (Swamp Booking) για την παραχώρηση της φωτογραφίας της καλλιτέχνιδας.

H Stella Rose Gahan εμφανίζεται λάιβ στο Death Disco (Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου 24, Ψυρρή) την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00.