Aμπντελά Ταϊά: «Η Δυτική αποικιοκρατία δεν τελείωσε ποτέ»

 

Αμπντελά Ταϊά (Φωτογραφία: Abderrahim Annag)

Καταγόμενος από φτωχή οικογένεια, ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης Αμπντελά Ταϊά είναι ένας από τους πρώτους ανοιχτά γκέι σύγχρονους Άραβες καλλιτέχνες.

Συνομιλώντας μαζί του με αφορμή το αφιερωμένο στην μητέρα του μυθιστόρημά του, Η ζωή με το δικό σου φως, για το Μαρόκο, την Γαλλία, την Ευρώπη, την Παλαιστίνη, την τέχνη και την ομοφυλοφιλία.

Μεγαλώνοντας στο Μαρόκο της δεκαετίας του 1970 ως γκέι, ήταν η «Δύση» -ιδίως η Γαλλία- συνώνυμα της καλλιτεχνικής/υπαρξιακής/σεξουαλικής απελευθέρωσης, το πλαίσιο μέσα στο οποίο είχες οραματιστεί να υλοποιήσεις τα όνειρά σου;

Γεννήθηκα σε μια φτωχή και πολύτεκνη οικογένεια. Μιλούσαμε στα αραβικά, όπως και η πλειοψηφία των Μαροκινών.

Η γαλλική γλώσσα χρησιμοποιήθηκε από τους πολύ πλούσιους Μαροκινούς για να ξεχωρίσουν από τον υπόλοιπο πληθυσμό και εναντίον ημών, των φτωχών.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι η εκμάθηση γαλλικών θα με ελευθερώσει και θα με βοηθήσει να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.

Από την αρχή ήμουν τόσο πολύ δεμένος με την αραβική γλώσσα μου και τα καλλιτεχνικά μου όνειρα ήταν στα αραβικά και τα πρότυπά μου ήταν οι μεγάλες παλιές αιγυπτιακές ταινίες και οι Αιγύπτιοι αστέρες του κινηματογράφου. 

Η Γαλλία ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητά μου. Δεν επηρεάστηκα από αυτή.

Πιο πολύ επηρεάστηκα από τους αγώνες και τις στρατηγικές επιβίωσης που εφευρέθηκαν από τη μητέρα μου και τις έξι αδερφές μου για να μας βοηθήσουν να ξεφύγουμε από τη φτώχεια. Πάντα ήθελα να είμαι μέρος αυτών των στρατηγικών.

Ως γκέι, επιβίωσα μιμούμενος τη μητέρα μου και τις έξι αδερφές μου.

Η Δύση ήταν εκτός «κάδρου» εκείνη την εποχή για μένα.

Φτάνοντας στην Γαλλία πριν από 25 χρόνια, απογοητεύτηκες ή, αντίθετα, αυτό που αρχικά συνάντησες/βίωσες ενίσχυσε τη θέλησή σου να παραμείνεις «εκπατρισμένος»;

Μόλις έφτασα στη Γαλλία, κατάλαβα πως οι αγώνες μου θα ήταν μεγαλύτεροι εδώ. Γιατί, ξαφνικά, για τους Δυτικούς ήμουν ο Άραβας, ο Μουσουλμάνος.

Με έβλεπαν με τρόπο που δεν περίμενα. Ο ρατσισμός ήταν εκεί, αμέσως. Η ελευθερία στη Γαλλία δεν είναι για όλους, δυστυχώς. Οι άνθρωποι μας έβλεπαν, εμένα, ως κατώτερους: γκέι, ναι, αλλά Άραβα, μουσουλμάνο, όχι τόσο σημαντικό όσο αυτοί.

Η περιορισμένη οπτική τους για την Ιστορία του Ισλάμ και των Αράβων ήταν συγκλονιστική για μένα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να βρεθεί ο σωστός τρόπος να αντισταθώ σε αυτόν τον ωμό ρατσισμό.

«Για να κατακτήσω [τα φτωχά γαλλικά μου], αποφάσισα να γράψω το ημερολόγιό μου στα γαλλικά. Η λογοτεχνική μου γραφή προέκυψε από αυτή τη σχέση και από εκείνο το ημερολόγιο, που κρατούσα για πολλά χρόνια στο Μαρόκο. Έτσι έγινα συγγραφέας» δηλώνεις σε συνέντευξή σου.

Θα ήθελες ν’ αναλύσεις την επίπονη διαδικασία μέσω της οποίας, αρχικά ως φοιτητής, «ανέκτησες» την «γλώσσα των πλουσίων», του καταπιεστή, μετατρέποντάς τη σε ισχυρό εργαλείο για την εκ νέου ανακάλυψη του εαυτού σου;

Σε ηλικία δώδεκα ετών, επηρεασμένος από τον αιγυπτιακό κινηματογράφο, αποφάσισα πως θα γίνω σκηνοθέτης στο μέλλον. Μια μέρα, ανακάλυψα ότι στο Παρίσι υπάρχει μια σπουδαία σχολή κινηματογράφου: η FEMIS.

Ενστικτωδώς, ήξερα πως έπρεπε να πάω εκεί για να σπουδάσω κινηματογράφο. Αλλά ήμουν φτωχός. Δεν είχα τα χρήματα για να κάνω ακριβά ταξίδια στην Γαλλία.

Ποια ήταν τότε η πρώτη κίνηση για να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο; Να τελειοποιήσω το επίπεδό μου στην γαλλική γλώσσα. Να δω τι υπάρχει μέσα της χωρίς να υποκύψω σ’ αυτή.

Γι’ αυτό, στο πανεπιστήμιο του Ραμπάτ, σπούδασα γαλλική φιλολογία επί έξι χρόνια.

Τον πρώτο χρόνο, συνειδητοποίησα ότι τα γαλλικά μου ήταν πραγματικά πολύ άσχημα επειδή προερχόμουν από δημόσιο κυβερνητικό σχολείο όπου το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας γινόταν στα αραβικά.

Το όνειρο του κινηματογράφου οδήγησε στην δεύτερη πολύ σημαντική απόφαση, κάθε μέρα να γράφω σημειώσεις στο ημερολόγιο στα γαλλικά.

Να γράφω για ό,τι βλέπω γύρω μου: για μένα, το παρελθόν, το παρόν, τους αγώνες, την μητέρα μου, την ομοφυλοφιλία μου, την επιθυμία, το φύλο. Να γράφω τα πάντα σε μια γλώσσα που δεν έμαθα, για να γίνω τέλειος σ’ αυτή.

Διαισθητικά, στις σημειώσεις δε μιμήθηκα τα γαλλικά βιβλία, την γαλλική πραγματικότητα, τους Γάλλους συγγραφείς, τις γαλλικές θεωρίες.

Απλώς επέβαλλα στην γαλλική γλώσσα την δική μου πραγματικότητα, τα δικά μου όνειρα, το δικό μου σπίτι, το Μαρόκο των φτωχών, αλλά χωρίς να είμαι μίζερος ή συγκαταβατικός.

Βλέπεις, στο πανεπιστήμιό μου μελετούσα Σταντάλ, Zολά, Φλωμπέρ, Mαργκερίτ Ντυράς, Aρτούρ Ρεμπώ κ.λπ., αλλά δεν τους φοβόμουν, δεν ένιωθα κατώτερός τους.

Έγραφα ταυτόχρονα για την μαροκινή μου πραγματικότητα με την δική της λογική και δυναμική. Το έκανα ασταμάτητα επί επτά χρόνια. Απλώς συνέχισα να προσπαθώ να κυριαρχήσω στα γαλλικά.

Και μια μέρα, κατάλαβα ότι μπορώ να γράφω, είχα στο μυαλό μου τις μεγάλες εμμονές που μπορούν να με κάνουν συγγραφέα. Ίδρυσα τότε έναν λογοτεχνικό κύκλο, με άλλους τρεις φίλους.

Τον ονομάσαμε  Λογοτεχνικό Κύκλο του Ωκεανού. Η γενέτειρά μου, Σαλέ, είναι δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Εντός αυτού του κύκλου έγραψα τα πρώτα μου αληθινά διηγήματα. Ήταν όλα για το σπίτι μου, την γειτονιά μου, την μητέρα μου, τις πόρνες...

Στα γαλλικά, ναι, αλλά με αραβική «γεύση», με βαθιές ρίζες στην μαροκινή πραγματικότητα. Και, φυσικά, υπό την οπτική γωνία ενός φτωχού γκέι Μαροκινού νεαρού: εμένα.

Εκτός από συγγραφέας είσαι και σκηνοθέτης κινηματογράφου. Τι υπαγορεύει την ακριβή μορφή που κάθε φορά προσλαμβάνει η καλλιτεχνική σου έκφραση;

Στο μυαλό και στην καρδιά μου, δε βλέπω διαφορά μεταξύ κινηματογράφου και λογοτεχνίας.

Και τα δύο είναι πολύ συνδεδεμένα μεταξύ τους. Και τα δύο ασχολούνται με το αόρατο. Με αυτά που συμβαίνουν μεταξύ μας, μπροστά μας, και δεν τα βλέπουμε.

Η τέχνη έχει να κάνει με αυτό το πολύ ακριβές μέρος: με το πώς να εξιστορείς, να γράφεις για, να κινηματογραφείς το αόρατο...

Πρέπει να ομολογήσω ότι, επειδή έβλεπα τις υπέροχες παλιές αιγυπτιακές ταινίες στην τηλεόραση την δεκαετία του 1980, έχω μεγαλύτερη εμμονή με τον κινηματογράφο παρά με την λογοτεχνία.

Ο τρόπος που γράφω είναι πολύ κινηματογραφικός. Οι ασπρόμαυρες εικόνες των Αιγύπτιων γυναικών ηθοποιών που μιλούν, χορεύουν, τραγουδούν, ουρλιάζουν, τσακώνονται στα αραβικά εξακολουθούν να υπάρχουν έντονα μέσα μου.

Κάτι συναρπαστικό και τολμηρό επινοήθηκε από τις ηθοποιούς που μιμούμαι. Αυτές οι ηθοποιοί ήταν για μένα το πραγματικό νόημα της Επανάστασης. Το αληθινό. Και στα αραβικά. Τις βρίσκω υπέροχες και εξαιρετικά πολιτικές...

Λοιπόν, ναι, το όνειρο δεν ήταν η Γαλλία, αλλά το να υπάρξω σαν σε μια αιγυπτιακή κινηματογραφική πραγματικότητα, με επαναστατικό τρόπο.

Διαρθρωμένο σε τρία κεφάλαια που καλύπτουν σχεδόν μισό αιώνα Ιστορίας του Μαρόκου, Η ζωή με το δικό σου φως, το τελευταίο σου μυθιστόρημα, αφιερώνεται στην αείμνηστη μητέρα σου, M’Μπαρκά Αλλαλί, την αφηγήτρια του βιβλίου.

Θα περιέγραφες εξίσου αυτό το μυθιστόρημα ως φόρο τιμής στην μητέρα σου, δικαίωσή της και -ίσως- συμφιλίωση μαζί της;

Αυτό το βιβλίο δεν είναι φόρος τιμής. Είναι το αντίθετό του. Δεν είμαι εγώ, ο συγγραφέας Aμπντελά, που εξηγώ τη ζωή της μητέρας μου και της δίνω τα εύσημα που της αξίζουν. Όχι. Ο συγγραφέας είναι σχεδόν απών σ’ αυτό το βιβλίο.

Η μητέρα μου πέθανε το 2010. Και από τότε είναι πιο παρούσα μέσα μου και μαζί μου από ποτέ.

Αυτό το βιβλίο είναι η φωνή της, η φρασεολογία της, η μουσική της, το πνεύμα της, οι πολιτικοί και κοινωνικοί της αγώνες. Η ίδια εξιστορεί την ζωή και τους αγώνες της.

Απλώς την παρακολουθώ χωρίς να προσπαθώ να της επιβάλλω καμία δυτική θεωρία για να δικαιολογήσω αυτό που έκανε ή δεν έκανε.

Είμαι ο γιος της, προέρχομαι από το σώμα της, από την σάρκα και το αίμα της. Η φωνή της είναι η φωνή μου. Η φωνή μου είναι η φωνή της.

Είμαι συγγραφέας γιατί επί πολλά χρόνια έβλεπα πώς αγωνιζόταν διαρκώς για να μας σώσει από την φτώχεια.

Ούρλιαζε χωρίς σταματημό. Ήταν πεισματάρα, τόσο πολύ. Δεν ήταν καλή όλη την ώρα. Είχε πλήρη επίγνωση τού τι συνέβαινε γύρω της πολιτικά.

Και δεν ήθελε ποτέ να πάω στην Γαλλία, επειδή η Γαλλία έστειλε την δεκαετία του 1950 τον πρώτο της σύζυγο στην Ινδοκίνα να πολεμήσει για τους Γάλλους. Εκεί σκοτώθηκε. Εκεί είναι θαμμένος.

Η μητέρα μου δε συγχώρεσε ποτέ την Γαλλία γι’ αυτό το έγκλημα. Μου έλεγε: «Η Γαλλία θα σε σκοτώσει, μην πας...» Αυτό το βιβλίο δεν αφορά σ’ εμένα και την μητέρα μου. Με τίποτα.

Είναι ένα βιβλίο για μια φτωχή μητέρα που παλεύει και παλεύει, πολεμά την Γαλλία, το Μαρόκο, τους άντρες και το μοιραίο.

Και γιατί επέλεξες ν’ αποτυπώσεις αυτά τα τρία περιστατικά -μυθοπλαστικά ή μη- που συμβαίνουν εντός της διάρκειας της ζωής της ή συμπίπτουν μ’ αυτή;

Αυτές οι τρεις περίοδοι μάς δείχνουν μια Μαροκινή εν δράσει. Χωρίς να αυτομαστιγώνεται ή να αυτοθυματοποιείται. Την βλέπουμε να στοχάζεται σχετικά με την διαμόρφωση στρατηγικής πολέμου και αντίστασης.

Είναι φτωχή και προέρχεται από την επαρχία, ναι, αλλά είναι απολύτως ικανή να καταλάβει τι συμβαίνει και να ενεργήσει. Η μητέρα μου δεν ταυτιζόταν με το στερεότυπο που έχουμε για τις Αράβισσες και τις μουσουλμάνες στην Δύση.

Αυτό το βιβλίο όχι μόνο το δείχνει πολύ ξεκάθαρα αλλά δείχνει επίσης μια Μαροκινή που αντιστέκεται στην γαλλική αποικιοκρατία, αντιστέκεται στις κοντόφθαλμες οπτικές που επινοεί η Δύση για τους ανθρώπους του Νότου.

«Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι μόνο με ένα χάρισμα: να επινοούν ψέματα, να τα παίρνουν στα σοβαρά και να ζουν μέσα τους πιστεύοντας πως είναι αλήθεια», ισχυρίζεται η αφηγήτρια. Είναι όλα τα ψέματα βλαπτικά μακροπρόθεσμα;

Πολύ συχνά, νιώθουμε ότι η ζωή μας απλώς προσποιείται πως... Λειτουργούμε σαν... Η εξουσία μάς χρησιμοποιεί και βάζει στο στόμα μας την γλώσσα της για να μας εξουσιάσει και να μας διχάσει...

Είναι πολύ δύσκολο να μπορείς να το δεις αυτό, να το αποδομήσεις και να προχωρήσεις πέρα ​​από τα ψέματα... Είναι πολύ σπάνιο να έχουμε μια γλώσσα αλήθειας μεταξύ μας...

Είμαστε ακόμα πολύ εποικισμένοι, δυστυχώς... Αλλά πρέπει ν’ αντισταθούμε και να μη σταματήσουμε ποτέ ν’ αντιστεκόμαστε.

«Κανένας δεν μπορεί να αψηφήσει τον βασιλιά χωρίς συνέπειες. Κανένας δεν πρέπει να επισκιάσει τον βασιλιά. Κανένας. Ούτε στο Μαρόκο, ούτε έξω από το Μαρόκο», συνεχίζει.

Γιατί ο βασιλιάς παραμένει ο βασικός πυλώνας εξουσίας στο Μαρόκο, ακόμη και μετά την Αραβική Άνοιξη;

Στο Μαρόκο, στην Γαλλία, στις Η.Π.Α., η εξουσία έχει πάντα τους πόρους να εφεύρει εκ νέου τον τρόπο τού να μας εξουσιάζει. Έχει τον στρατό, τα λεφτά, τα Μ.Μ.Ε.

Η Αραβική Άνοιξη είναι μια εξαιρετική στιγμή σ’ αυτόν τον μετα-αποικιακό κόσμο.

Χωρίς καμία «ευλογία» από την Δύση, οι νεαροί Άραβες/νεαρές Αράβισσες μπόρεσαν ν’ αψηφήσουν τους δικτάτορες και να πουν στον αραβικό λαό: ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να τους φοβόμαστε.

Αυτό το μήνυμα παραμένει ακόμα στις αραβικές χώρες. Η Αραβική Άνοιξη δεν έχει πεθάνει. Πίστεψέ με.

«Δεν υπάρχει ελευθερία, Τζάφαρ. Η ελευθερία δεν υπάρχει. Ούτε εδώ, ούτε αλλού», συμπεραίνει. Ποιος είναι ο ορισμός σου για την ελευθερία; Είναι πραγματικά εφικτή μέσα στον καπιταλισμό;

Η ελευθερία δεν μπορεί να οριστεί μόνο από εμένα ή από σένα. Η ελευθερία έχει πολλές έννοιες και πολλούς τρόπους για να πετύχει τον στόχο της. Ο καπιταλισμός είναι πιο δυνατός από εμάς, φυσικά, και είναι μπροστά μας, φυσικά.

Αλλά μπορούμε να αντισταθούμε σ’ αυτόν κοιτάζοντας με την καρδιά τι κάνουν οι άλλοι, τι προσπαθούν να επινοήσουν για να ξεφύγουν από τον καπιταλιστικό ιστό.

Προσέχω ιδιαίτερα αυτό το οποίο κάνουν οι νέες γενιές την παρούσα στιγμή. Οι φοιτητές/φοιτήτριες που υπερασπίζονται την Παλαιστίνη είναι απίστευτη πηγή έμπνευσης.

Είναι σαν να συμβαίνει πάλι η Αραβική Άνοιξη, αλλά -αυτήν την φορά- στην Δύση. Όσα συντελούνται μπροστά στα μάτια μας είναι η αληθινή αντίσταση και η αληθινή ελευθερία.

Δεν καταλαβαίνω τους ενήλικες και τις ελίτ που καταδικάζουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που ξεσηκώνονται.

«Δεν το θέλω αυτό το άσπλαχνο Μαρόκο που δεν κάνει τίποτα για τα παιδιά του. Τους το αφήνω. Ας κρατήσουν και τα σχέδιά τους για το μέλλον, και τις οικονομικές τους προοπτικές για το Μαρόκο του αύριο», οργίζεται ο Τζάφαρ.

Τι γίνεται με σένα; Έχεις επίσης απαρνηθεί το Μαρόκο, ή διατηρείς μια σχέση αγάπης-μίσους μαζί του;

Δεν έχω μίσος για το Μαρόκο, όχι. Η σχέση μου μαζί του είναι εξαιρετικά περίπλοκη και πολύ τραγική. Εξαιτίας όσων μου συνέβησαν όταν ήμουν μικρό αγόρι: των βιασμών, επί σειρά ετών. Κανείς δε με έσωσε. Έπρεπε εγώ να σώσω τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα. Αλλά είμαι ακόμα εδώ. Είμαι πενήντα τώρα. Και βλέπω ξεκάθαρα τις ζημιές μέσα μου, επειδή το Μαρόκο δεν προστάτεψε τον μικρό Aμπντελά.

Επειδή η οικογένειά μου γνώριζε τις τραγωδίες που συνέβαιναν καθημερινά στον μικρό Aμπντελά και δεν έκανε τίποτα για να με βοηθήσει.

Κανένας τους δεν έκανε τίποτα για μένα. Τίποτα. Σκέφτηκα ότι, επειδή επέζησα, αυτά τα τρομακτικά χρόνια είναι νεκρά, αλλά όχι, όλα είναι ακόμα μέσα μου. Οι ζημιές.

Γι’ αυτό θαυμάζω, ζηλεύω και υποστηρίζω τις νέες γενιές: επειδή βλέπω ξεκάθαρα ότι θέλουν να επιλύσουν αυτά τα ζητήματα και τα τραύματα τώρα, όχι αργότερα.

Να σταματήσουν τους βιασμούς και να σκοτώσουν την πατριαρχία παντού, παντού, όχι μόνο στο Μαρόκο.

«Θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμικά μουσουλμάνο. Αισθάνομαι συνδεδεμένος με τους σπουδαίους συγγραφείς και στοχαστές του ισλαμικού πολιτισμού [...] Οι μουσουλμάνοι θα ήταν καλύτερα αν απελευθερώνονταν από την θρησκεία», υπογραμμίζεις.

Πώς μπορεί αυτό το «ρεύμα» της ισλαμικής σκέψης που υποστηρίζεις σταθερά να ανακτήσει την ζωτικότητα και την ελκυστικότητά του, κατά την γνώμη σου;

Το Ισλάμ είναι μια Ιστορία, ένας πολιτισμός, μια μνήμη, μια ευαισθησία, μια αρχιτεκτονική, ένας κήπος, μια λογοτεχνία. Ένα ποίημα στα αραβικά.

Γεννήθηκα στο Μαρόκο, μια μουσουλμανική χώρα. Η καρδιά μου είναι μαροκινή, μουσουλμάνα - σίγουρα. Δεν προσπαθώ καν να ξεφύγω από αυτή.

Αυτό, όμως, που προσπαθώ να πολεμήσω είναι ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία χρησιμοποιεί την ίδια θρησκεία, το Ισλάμ, για να μας εξημερώσει, να μας υποδουλώσει, να μας φιμώσει.

Το πρόβλημα έγκειται πάντα στην εξουσία και σε όσους την εκπροσωπούν και την διατηρούν πάνω μας.

Πώς θα μπορούσε να καταπολεμηθεί η ισλαμοφοβία,  διαδεδομένη τόσο στις δυτικοευρωπαϊκές ελίτ όσο και σε τμήματα του πληθυσμού, υπό το πρίσμα του γενοκτονικού πολέμου του ισραηλινού κράτους εναντίον των Παλαιστινίων;

Βλέπουμε σήμερα πολύ καθαρά ότι η Δυτική αποικιοκρατία δεν τελείωσε ποτέ. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμαστε από την ισχύ, τους στρατούς, τα όπλα και τις ψεύτικες δημοκρατικές αξίες της.

Η ελευθερία που επιβάλλεται από τη Δύση είναι απλώς ένα ακόμη «κύμα» αποικιοκρατίας.

Οι Άραβες κι οι Μουσουλμάνοι -οι άνθρωποι του Νότου γενικά- εξακολουθούν να θεωρούνται κατώτεροι. Ο οριενταλισμός είναι ακόμα εδώ, πολύ ζωντανός, αλαζονικός και καταστροφικός.

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τώρα, η ισλαμοφοβία είναι η σωστή πολιτική εκστρατεία για να κερδηθούν «δημοκρατικά» οι εκλογές. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν παντού στη Δύση.

Και σίγουρα ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους Παλαιστίνιους είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που λέω. Τα βάσανά τους είναι αόρατα για κάποιους ανθρώπους. Είναι «ζώα»... Αυτό είναι λυπηρό, εξαιρετικά λυπηρό.

Αλλά το να βλέπεις τα νέα «κύματα» της δυτικής αποικιοκρατίας σε υποχρεώνει να ξυπνήσεις και να προσπαθήσεις να βρεις τον δικό σου τρόπο ν’ αντισταθείς. Να υπάρξεις. Για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Τέλος, υπήρξε κάποια σημαντική αλλαγή στην αντίληψη της ομοφυλοφιλίας σε κοινωνικό/θεσμικό επίπεδο και στη μεταχείριση των ομοφυλόφιλων στο Μαρόκο από τότε που αποκάλυψες την σεξουαλική σου ταυτότητα το 2006;

Το 2006, όταν αποκάλυψα την σεξουαλική μου ταυτότητα, ήμουν ο μόνος που το είχε κάνει στο Μαρόκο.

Σήμερα, στα μαροκινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην πραγματικότητα, πολύ γενναία και πολύ εμπνευσμένα ΛΟΑΤΚΙ+ νεαρά άτομα ποστάρουν για τον εαυτό τους, τις ζωές τους και τις κοινότητές τους.

Η εξουσία εξακολουθεί να διατηρεί τους νόμους κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αλλά τα άτομα αυτά δε φοβούνται πλέον. Όσοι τολμούν να είναι ο εαυτός τους, αναγκάζουν τους υπόλοιπους να τους ακολουθήσουν.

Επανεφευρίσκουν τρόπους αντίστασης. Τρόπους τού να είσαι γκέι. Τους κοιτάζω και νιώθω ενθαρρυμένος, χαρούμενος, θεραπευμένος. Τους αγαπώ τόσο πολύ!

Μόλις τελείωσα το post-production της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας μου, με τίτλο Cabo Negro: αφορά στα σημερινά Μαροκινά ΛΟΑΤΚΙ+ νεαρά άτομα.

Ευχαριστώ θερμά την Άλκηστη Τριμπέρη (Εκδόσεις Πόλις) για την πολύτιμη συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης, καθώς και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του συγγραφέα.

Το μυθιστόρημα του Aμπντελά Tαϊά Η ζωή με το δικό σου φως κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση του Δημήτρη Δημακόπουλου.