Λεσλί Καπλάν: «Στη Γαλλία μεγάλος αριθμός ανθρώπων πραγματικά επιθυμεί μια αλλαγή!»

 

Εμπνευσμένη από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, η πολιτική παραβολή της Λεσλί Καπλάν Αναταραχή. Κομμένη η μαλακία! είναι μια «δηλητηριώδης» και ξεκαρδιστική λογοτεχνική συνηγορία του ταξικού «εγκλήματος».

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου στα ελληνικά από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων συνομιλούμε με την συγγραφέα.

Σύμφωνα με το βιογραφικό σας, γεννηθήκατε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, αλλά μεγαλώσατε και μορφωθήκατε στη Γαλλία, όπου ζείτε. Είστε εξίσου ριζωμένη στον «Παλιό» και τον «Νέο» Κόσμο;

Ή στην πολιτική σας «καρδιά» νιώθετε Παριζιάνα;

Γεννήθηκα στο Μπρούκλιν, αλλά ήρθα στο Παρίσι όταν ήμουν δύο χρονών και μεγάλωσα εδώ, σε μια αμερικανική οικογένεια.

Ανέκαθεν ζούσα στη Γαλλία και μολονότι προσπαθώ να πηγαίνω στη Νέα Υόρκη και τις Η.Π.Α. όσο γίνεται περισσότερο, έχω καλύτερη επίγνωση των λεπτομερειών της γαλλικής πολιτικής.

Το Αναταραχή. Κομμένη η μαλακία!, που πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, είναι μια «δηλητηριώδης» και ξεκαρδιστική λογοτεχνική υποστήριξη του ταξικού «εγκλήματος», εμπνευσμένη από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Μιας και πρόκειται για μια παραβολή, ποια είναι η σημασία της στην κοσμοθεωρία σας;

Έγραψα την Αναταραχή... γιατί είχα κουραστεί να ακούω ότι υπήρχε βία προερχόμενη «από τα κάτω». Σκέφτηκα πως ήταν καλή ιδέα να προσποιηθώ ότι παίρνω αυτή την ψευδή δήλωση στα σοβαρά και φανταζόμενη τι θα μπορούσε να συμβεί.

Είναι λιγότερο μια αυστηρά δομημένη και εύκολα ταξινομήσιμη δουλειά, και περισσότερο ένα «ανοιχτό» κείμενο που παιχνιδιάρικα προ(σ)καλεί τον αναγνώστη να εμπλακεί στην παραγωγή του νοήματός του. Συμφωνείτε;

Απολύτως!

Οι πανταχού παρόντες «ειδικοί» επιδιώκουν να αποπολιτικοποιήσουν τις τυχαίες και ασυντόνιστες πράξεις (αντι)βίας που εξιστορούνται στο βιβλίο σας.

Είναι η πολιτική (αντι)βία, συμβολική ή μη, όντως τόσο απαράδεκτη όσο οι εξουσιαστές θα ήθελαν να πιστεύουμε;

Αυτό που είναι απαράδεκτο είναι το διαρκώς επαναλαμβανόμενο ψέμα πως όλα πάνε καλά στην κοινωνία μας, ότι η κατάσταση πρέπει να συνεχίσει ως έχει, πως τίποτα δεν πρέπει ν' αλλάξει.

Αλλά και το γεγονός ότι όσοι βρίσκονται στην εξουσία δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τα προνόμιά τους έτσι απλά.

Το Αναταραχή. Κομμένη η μαλακία! είναι ένα πνευματώδες/ζωτικό δείγμα λογοτεχνίας της εργατικής τάξης. Υπάρχει, νομίζετε, μια «αναγέννηση» αυτού του είδους στη σημερινή Ευρώπη;

Δεν είμαι σίγουρη τι εννοείς με τον όρο «λογοτεχνία της εργατικής τάξης». Ελπίζω, πάντως, το βιβλίο να καλλιεργήσει αμφισβήτηση και την επιθυμία για πραγματική, βαθιά αλλαγή!

Έχουν περάσει 54 χρόνια από τα γεγονότα του Μάη του ’68.

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το «αποτύπωμα» εκείνης της εποχής στη σημερινή κουλτούρα και πολιτική εκτός από μερικά σκόρπια ευρηματικά σλόγκαν, ύπουλα καπηλευόμενα από την κυριαρχία;

Και ποιο είναι το «ίχνος» που έχεις αφήσει σ’ εσάς, μιας και συμμετείχατε σε κάποια από εκείνα τα γεγονότα;

Ο Μάης του ’68 όντως άλλαξε κάποια πράγματα: για τους μαθητές και τους φοιτητές, για τις γυναίκες, για παράδειγμα, αν και υπήρχε πολύ μεγάλη απογοήτευση.

Επίσης, ποτέ δεν υπάρχει εγγύηση πως ό,τι έχει κερδηθεί δε θα στο πάρουν πίσω. Κοίτα τι συμβαίνει τώρα στις Η.Π.Α. με τα δικαιώματα των γυναικών.

Όσο για μένα, ήταν πολύ σημαντικό που έζησα τα γεγονότα του Μάη του ’68 μέσα σ’ ένα κατειλημμένο εργοστάσιο όπου είχα ξεκινήσει να δουλεύω και να γίνω μάρτυρας τού πώς η απεργία, η κατάληψη και το κίνημα έξω άλλαξαν τα πράγματα.

Έχω γράψει γι’ αυτή την περίοδο στα βιβλία μου Depuis maintenant (Miss Nobody knows) και Mai 68, Le chaos peut être un chantier. 

Έστω ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση λειτουργεί ως ένδειξη υπαρχουσών ή αναδυόμενων κοινωνικών τάσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο, πώς αξιολογείτε την αξιοσημείωτη φθορά του Μακρόν και της ακροκεντρώας αντίληψής του για την πολιτική στις πρόσφατες εθνικές εκλογές στη Γαλλία;

Φαίνεται ότι στη Γαλλία ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων πραγματικά επιθυμεί μια αλλαγή!

Από την άλλη, τόσο η αριστερίστική συμμαχία NUPES υπό την ηγεσία του Ζαν Λικ Μελανσόν όσο και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν βγήκαν ενισχυμένα. Πώς ερμηνεύετε την αυξανόμενη απήχηση του τελευταίου, ιδίως;

Οι ρατσιστικές ιδέες και το μίσος συχνά έχουν να κάνουν με ένα αίσθημα εγκατάλειψης, κι ο Μακρόν και η κουστωδία του δεν έχουν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Το αντίθετο.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το Αναταραχή. Kομμένη η μαλακία! είναι εμπνευσμένο από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Πού εντοπίζετε τις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης στη σημερινή Γαλλία -και αλλού στην Ευρώπη- και ποια είναι τα πολιτικά τους «χρώματα»;

Νομίζω ότι στη Γαλλία υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις που αντιτίθενται στην πολιτική του Μακρόν: δάσκαλοι, φοιτητές, εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία, υπάλληλοι της Air France…

Ο συνασπισμός Nupes στ’ αριστερά είναι μια νέα πολιτική δύναμη, αλλά στ’ ακροδεξιά το Εθνικό Μέτωπο, το οποίο εκμεταλλεύεται το προαναφερθέν αίσθημα εγκατάλειψης και τη δυσαρέσκεια, διαθέτει 89 αντιπροσώπους.

Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν κι είναι πολύ τρομακτικό.

Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα Λεγάκη (Εκδόσεις των Συναδέλφων) για την πολύτιμη συμβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με την Λεσλί Καπλάν.

Ευχαριστώ επίσης την συγγραφέα για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας της που συνοδεύει την ανάρτηση και τον χρόνο που μου διέθεσε.

Το βιβλίο της Λεσλί Καπλάν Αναταραχή. Κομμένη η μαλακία! κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων σε μετάφραση του Γιώργου Χαρλαμπίτα.