Έλενα Τοπαλίδου: «Αντιλαμβάνομαι τα πράγματα πιο πολύ με την ψυχή και με το ένστικτο»

 

Πολυβραβευμένο στο περσινό ΦΚΘ, το συγκινητικό, DIY αισθητικής road movie του Γιώργου Γούση Μαγνητικά πεδία αφηγείται την τυχαία συνάντηση δύο μοναχικών ανθρώπων κι έναν έρωτα που γεννιέται.

Συνομιλώντας με την Έλενα Τοπαλίδου, την εξαιρετική συμπρωταγωνίστρια, με αφορμή την έξοδο του φιλμ στους κινηματογράφους στις 19 Μαΐου.

Τόσο στο Soul Food όσο και στα Μαγνητικά πεδία είσαι σαν αερικό. Πώς αυτό σχετίζεται με την προσωπικότητά σου, αλλά και με την ερμηνευτική σου προσέγγιση στο θεατρικό και το κινηματογραφικό πεδίο;

Στη ζωή μου πηγαίνω μόνο ψυχικά.

Πριν εμπλακώ στον χορό, είχα σπουδάσει στο Μαθηματικό, ήμουν δηλαδή μαθηματικό μυαλό.

Δεν μπορώ, όμως, να αντιληφθώ τα πράγματα εύκολα με το κεφάλι. Τα αντιλαμβάνομαι πιο πολύ με την ψυχή και, τώρα τελευταία, με το ένστικτο. Με καθοδηγεί κυρίως και βασικά το αίσθημά μου για κάτι. Το εμπιστεύομαι.

Αν πρέπει να διαλέξω κάτι, πιστεύω πολύ σ’ αυτό που νιώθω.

Αυτό ισχύει και για τα Μαγνητικά πεδία;

Μόνο! Δεν ήταν καθόλου απλό να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι μου για 12 μέρες, όταν και σπιτόγατα είμαι, και την ασφάλειά μου έχω ανάγκη, και ήταν ο άντρας και το παιδί μου εκεί, και υπήρχε ο κορονοϊός, και ήταν Χριστούγεννα/Πρωτοχρονιά!

Ήξερα, ωστόσο, ότι αυτό έπρεπε να κάνω.

«Θα ήθελα να κάνουμε ένα βιντεοκλίπ με μια ερωτική ιστορία», μου είχε πει με τον απόμακρο τρόπο του ο Γιώργος ο Γούσης.

Κάναμε αυτό το βιντεοκλίπ, περάσαμε πολύ όμορφα και κατόπιν μου είπε πως ήθελε να γυρίσουμε μια ταινία όπου θα εμπλέκονταν εγώ, μια δική μου ιστορία και κάποιος άλλος, κατόπιν ο Αντώνης ο Τσιοτσιόπουλος.

Μέσα σ’ όλα τού αφηγήθηκα για μια περίοδο της ζωής μου κατά την οποία είχα τρομάξει με την εικόνα μου.

Και αισθανόσουν ότι δε χωρούσες.

Όντως τότε έφυγα από κάπου. Σημειώναμε, λοιπόν, πράγματα που μας ενέπνεαν και που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Στη συνέχεια συναντήθηκαν ο Γούσης με τον Αντώνη και μια μέρα μου ανακοίνωσε ευτυχισμένος: «Έχω την ιστορία!»

Κι έτσι έγινε.

Αυτοσχεδιάζατε;

Αυτοσχεδιάζαμε, κι αυτό στην αρχή μου φάνηκε τρομακτικό. Επειδή, όμως, η «χημεία» με τον Αντώνη ήταν τέτοια, υπήρξε κάτι ανάλαφρο. Δε σταματούσαμε να μιλάμε σε σχέση με τους ρόλους μας.

Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου

Είχε ένα ωραίο άφημα όλο αυτό. Όπως συμβαίνει πράγματι όταν γνωρίζεσαι τυχαία μ’ έναν άνθρωπο κι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ή όχι. Έτσι φυσικά έρρεε;

Πολύ φυσικά. Μπαίναμε στ’ αυτοκίνητο, ο Γιώργος έλεγε «Ξεκινάμε!» και γινόμασταν οι χαρακτήρες.

Όταν ήμουν μικρή, μιλώντας στην θεία μου το πρόσωπό μου έπρεπε μια πιο μακρουλή μορφή. Σε άλλες περιπτώσεις ήταν πιο στρογγυλό.

Η αντίληψή του εαυτού μου ως Έλενα της ταινίας μιλώντας με τον συμπρωταγωνιστή μου είχε πλάσει μια εικόνα του εαυτού μου που αντλούσε στοιχεία από μένα, αλλά άλλαζε και λίγο. Έφτιαξα μια Έλενα που είναι και δεν είμαι εγώ.

Η εκφορά του λόγου της κινηματογραφικής Έλενας έχει μια θεατρικότητα. Είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει και στην καθημερινότητά σου;

Ναι. Μου το λένε κι οι δικοί μου άνθρωποι. Είμαι πολύ θεατρική, έτσι ζω.

Πώς βίωσες την εμπειρία των γυρισμάτων στην Κεφαλονιά τον χειμώνα; Μιας κι είσαι άνθρωπος των αισθήσεων, πώς ήταν να βρίσκεσαι εκεί σε μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου και συγκυρία;

Την πρώτη μέρα που πήγα ένιωσα ότι με «λούζει» το φως και ότι είμαι ευτυχισμένη.

Το ίδιο βράδυ κάναμε το γύρισμα στην ταβέρνα, το οποίο ήταν τρελά αμήχανο. Ήταν η πρώτη στιγμή που έπρεπε να βρεθούμε με τον Αντώνη πρόσωπο με πρόσωπο. Ήμασταν κι οι δύο αληθινά τρομαγμένοι και κουρασμένοι -πτώματα- από το ταξίδι.

Δεν είχατε προβάρει τη σκηνή.

Ποτέ δεν προβάραμε τίποτα. Ήταν πολύ ειλικρινής η αμηχανία. Γι’ αυτό την αγάπησε ο Γιώργος.

Ήταν μια μέρα γεμάτη καλοπροαίρετες αισθήσεις και μυρωδιές. Ήταν η τρυφερότητα των ντόπιων, η ζεστασιά από το κρασί, το συνταρακτικό φαγητό -γίδα και πίτα- και η ανακούφιση πως τα καταφέραμε.

Όταν γύρισα στο δωμάτιο, ήμουν τσακισμένη.

Με φόβιζε κιόλας, γιατί η ιδιοκτήτριά του είχε μαζέψει σ’ αυτό ό,τι αντίκα υπάρχει στη γη. Κρύωνα, εξάλλου, φριχτά, γιατί είχε χαλάσει ο κλιματισμός. Ξεπάγιαζα, ένιωθα πολύ μόνη μου, φοβόμουν πως δε θα κοιμηθώ.

Από την επόμενη μέρα, όμως, η κατάσταση δεν είχε κανένα «σκόνταμμα» από δικής μου πλευράς. Το κρύο ήταν μεν ανυπόφορο, αλλά διαχειρίσιμο, εκτός από τη μέρα που ανεβήκαμε στα μαγνητικά πεδία, στα ραντάρ που δε λειτουργούν πια, στον Αίνο.

Επιστρέφοντας, συνειδητοποιήσαμε ότι η κάμερα δεν είχε τραβήξει τίποτα, γιατί είχε χαλάσει. Πάθαμε σοκ. Ο Γούσης λιποθύμησε. Ο Αντώνης άρχισε να καπνίζει πιο πολύ.

Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

Μετά;

Τα γυρίσματα έγιναν πιο χρονοβόρα, επειδή κάθε φορά, μετά την ολοκλήρωσή τους, έπρεπε να ελέγχεται τι γυρίστηκε. Ήμασταν πολύ μαζί σ’ αυτόν τον κόπο: ένα σώμα, μια ψυχή. Κανένας δεν παραπονέθηκε για κάτι για την πάρτη του.

Έχεις απώτερη καταγωγή από την Κεφαλονιά, χωρίς ωστόσο να έχεις ζήσει εκεί.  Αισθανόσουν οικεία με τους ανθρώπους, τις τοπoθεσίες, την ατμόσφαιρα;

Την γιαγιά μας την Ειρήνη, που έχει «φύγει» χρόνια, την αγάπησα πάρα πολύ. Την είχα ονειρευτεί πολλές φορές κι είχα φανταστεί τον τόπο της. Ένιωθα μια ομορφιά και μια οικειότητα, λοιπόν, αλλά όχι με την έννοια των «ριζών».

Ίσως το όνομα «Κεφαλονιά» με συγκινούσε, γιατί το είχα ακούσει πολλές φορές μικρή. Ήμουν, πάντως, πολύ ανοιχτή στο οτιδήποτε, όπως και η Έλενα της ταινίας.

Όπως είναι και οι δύο χαρακτήρες. Ενός τύπου ερωτική ιστορία είναι τα Μαγνητικά πεδία, άλλωστε.

Ακριβώς. Μιας πολύ μεγάλης γοητείας. Είχαμε από κοινού αποφασίσει πως δε θα συνέβαινε κάποια ερωτική πράξη, γιατί δεν τη χρειαζόμασταν ως κομμάτι της αφήγησης. Το έχω κιόλας άγχος, αν μου ζητηθεί.

Η σχέση των χαρακτήρων έχει πολλή ευγένεια, καλοσύνη, τρυφερότητα, αμηχανία φυσικά, πολύ χιούμορ.

Απλά αισθανόμουν ωραία μαζί του. Αν τον δω τώρα, είναι σαν να συνεχίζεται η ταινία. Αυτή είναι η σχέση μας. Γελάω πολύ με το χιούμορ του.

Έχεις κάνει πολύ θέατρο, αλλά σταδιακά περισσότερο κινηματογράφο. Νιώθεις εξίσου οικεία στο κινηματογραφικό πεδίο, στο κινηματογραφικό πλατό με το θεατρικό «σανίδι»; Υπάρχει διαφοροποίηση;

Τεράστια διαφοροποίηση. Πιο οικεία στο σινεμά πια.

Τι σε κέρδισε σ’ αυτό πιο πολύ;

Στο θέατρο βιώνεις πάντοτε τον φόβο των εκφραστικών σου μέσων. Μοιάζει περισσότερο με τον χορό. Χρειάζεσαι το ηχείο σου, τη φωνή σου, τη δύναμή σου, την αντοχή σου.

Το σινεμά σού επιτρέπει τις πιο χαμηλές εντάσεις. Την Bella την έκανα σε μια εποχή που η φωνή μου ήταν πολύ άρρωστη και δε θα μπορούσα να κάνω θέατρο.

Είχα δυο κάλους φριχτούς, που είχαν αφαιρέσει τη χαρά του τραγουδιού -που λατρεύω- από τη ζωή μου. Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου ότι πάω να μιλήσω και δεν μπορώ.

Ξεκίνησα στο σινεμά με τον Γιώργο Ζώη στο Interruption. Νιώθω τα κινηματογραφικά συνεργεία τρομερά κοντά μου και συντροφικότητα απέναντί τους.

Αγαπώ αυτή την παρέα! Εκτιμώ τον τρόπο που κάθε μέλος τους λειτουργεί για να μπορέσεις εσύ να παίξεις. Το θέατρο είναι πιο προσωπική υπόθεση. Οι δε πρόβες του είναι εξαντλητικές πλέον.

Θεωρώ το σινεμά σκέτη ευτυχία. Είναι λίγο σαν παιχνίδι για μένα. Πολύ ωραίο παιχνίδι. «Καίγομαι» από το σινεμά πολύ περισσότερο στη ζωή μου.

Έλενα Τοπαλίδου

Φαίνεται η σαγήνη που σου ασκεί εκ του τρόπου που αποδίδεις τους χαρακτήρες.

Χαίρομαι!

Έχουν ενθουσιάσει τα Μαγνητικά πεδία όλους όσους τα έχουν δει, εφόσον το ξέρεις;

Μέχρι τώρα ναι. Αυτό που ήταν πολύ σημαντικό για μένα ήταν ο μπαμπάς μου, ο οποίος παρακολουθεί πολύ σινεμά και ξέρει τα πάντα. Είναι 77 χρονών, αυστηρός κριτής και ενήμερος για τα πάντα.

«Είχα να χαρώ πολλά χρόνια με ταινία», μου είπε αφού την είδε. Τον συγκίνησε.

Χρειάζεται -και μάλλον λείπει- αυτή η συγκίνηση της απλής ανθρώπινης επαφής οποιουδήποτε τύπου, ιδίως σε περίοδο «πανδημίας».

Συμφωνώ πάρα πολύ.

Δεν πήγαμε για τα λεφτά. Δεν υπήρχαν, άλλωστε. Θα κάναμε μικρού μήκους φιλμ. Αυτό είχα καταλάβει. Ήμασταν μέσα στον κορονοϊό, που έλειπε -και μου έλειπε- η αγκαλιά. Φοβόμασταν όλοι πολύ.

Ζήσαμε το πόσο μπορούν ν’ αγαπηθούν πέντε άνθρωποι που έρχονται από το πουθενά, φτιάξαμε μια παρέα κι όταν ξανασυναντιόμαστε, είμαστε ευτυχισμένοι. Τους βλέπω και δακρύζω. Δε συμβαίνει πάντα αυτό. Ακόμα δεν το χορταίνω και το χαίρομαι!

Αλλά κι οι άνθρωποι από το Cinobo και τη Heretic συμπεριφέρθηκαν συναρπαστικά σ’ εμάς και στην ταινία. Δεν είναι αυτονόητο ν’ αγκαλιάσεις ένα φιλμ μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν ήξερα ότι θα έφτανε αυτό το πράγμα να έχει τέτοια απήχηση.

Ελπίζω να συνεχίσει να την έχει.

Νιώθω μεγάλη αγωνία, πρέπει να σου πω. Θα ήθελα να πάει έστω λίγος κόσμος να τη δει. Θα το ποθούσα αυτό.

Έχω να ζήσω τέτοια αγωνία από την εποχή που κάναμε με τον Ρήγο τις πρώτες παραστάσεις με την Οκτάνα στο θέατρο Σημείο. Περιμέναμε τον κόσμο απ’ έξω αν θα ερχόταν για να χορέψουμε. Και ερχόταν, σε παραστάσεις μιας τοσησδά ομάδας.

Ό,τι και να γίνει, όμως, μου αρέσει αυτό που μου «ξύπνησε».

Με βοηθάς με τον τρόπο που με ρωτάς. Μου έχεις φέρει πράγματα στο μυαλό που δεν περίμενα να τα σκεφτώ. Μπράβο, σ’ ευχαριστώ!

Ευχαριστώ θερμά την Νιόβη Βουδούρη (Cinobo) για την πολύτιμη συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης και την παραχώρηση της φωτογραφίας της Έλενας Τοπαλίδου.

Η ταινία του Γιώργου Γούση Μαγνητικά πεδία με συμπρωταγωνίστρια την Έλενα Τοπαλίδου προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 19 Μαΐου σε διανομή του Cinobo.