The Absorbus Machine: «Η ψυχεδέλεια δίνει ένα μικρό στίγμα χαράς και χρώματος»

 

Μετρώντας περίπου οκτώ χρόνια (συναυλιακής) ζωής, οι The Absorbus Machine είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά εγχώρια σχήματα ψυχεδελικής μουσικής.

Ενόψει της συναυλίας τους στις 5 Ιουλίου, στο πλαίσιο της οποίας θα παρουσιάσουν το πρώτο τους άλμπουμ, Μέσα στην καρδιά μου έχω χρώματα, συναντιόμαστε με τους Bill Hunchback και Αντώνη Νομικό, δύο από τα μέλη του συγκροτήματος.

Πού τοποθετείται στον χρόνο η συνάντηση των μελών των The Absorbus Machine;

Bill Hunchback: Υπήρξαν ζυμώσεις μέχρι να φτάσουμε στην τελική μορφή του συγκροτήματος.

Ξεκινήσαμε πριν από οκτώ περίπου χρόνια ως μετεξέλιξη των The Athenian Phanerothyme Conspiracy.

Αρχικά μέλη ήταν ο Παναγιώτης Θανασούλης -γνωστός από την συμμετοχή του ως ηθοποιός στις ταινίες Γλυκιά Συμμορία και Singapore Sling-, που έκανε spoken word, ο Φώτης Μεγαλούδης (The Illusion Fades), ο οποίος έπαιζε κρουστά, κι εγώ.

Η συγκεκριμένη σύνθεση προχώρησε λίγο, γιατί ήταν κλειστού χαρακτήρα, μικρού βεληνεκούς και απευθυνόταν σε περιορισμένο κοινό.

Μ’ ενδιέφερε ν’ «ανοίξουν» τα τραγούδια.  

Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε, λοιπόν, με τον Αντώνη Νομικό, με τον οποίο γνωριζόμασταν από ένα φεστιβάλ στην Νάξο.

Δεν είχατε «τζαμάρει»;

B.H.: Όχι, απλώς είχε εκτιμήσει ο ένας την δουλειά του άλλου.

Σιγά σιγά άρχισε να αλλάζει ο τρόπος ενορχήστρωσης των συνθέσεων των The Absorbus Machine και να μεγαλώνει η αποδοχή τους.

Στην τελευταία μορφή του συγκροτήματος προστέθηκε η τραγουδίστριά μας, η Konstantina Mort -την οποία «βαφτίσαμε» εκ νέου «Νταϊάνα»-, και ο Νίκος Μπάρδης (Διάφανα Κρίνα).

Έτσι πορευτήκαμε μέχρι την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ, στοχεύοντας στο μεταξύ στην πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων live.

Και όντως παίξαμε σε πολλά: πότε εμείς ήμασταν καλοί, πότε κακοί, αντίστοιχα και οι χώροι.

Η επαφή με το κοινό ήταν πάντα θεμελιώδης επιθυμία.

Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του Jerry Garcia των The Grateful Dead, ο οποίος σηματοδοτεί τις μουσικές ιδέες μου, την εξής δήλωση:

«Την ηχογράφηση είναι καλό να την προσφέρεις ως δώρο στο τέλος μιας σειράς ζωντανών εμφανίσεων, κι όχι από την αρχή».

Συμφωνήσαμε από κοινού, επομένως, πως ήταν καλή ιδέα να προχωρήσουμε με βάση αυτό το σκεπτικό.

Στο τέλος μιας σειράς live, αποφασίσαμε να γράψουμε. Μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησης, η οποία πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις, ο Νίκος αποφάσισε ότι κουράστηκε κι έτσι αποχώρησε.

Οπότε στην τρέχουσα σύνθεση του συγκροτήματος εντάχθηκε ο Ισραηλινός Dor Koren (lead κιθάρα, φλογέρα, φωνητικά), που έχει ζήσει σε Η.Π.Α. και Ευρώπη.

Το όνομα της μπάντας προφανώς παραπέμπει στην «απορροφητική» διάστασή της, στον τρόπο με τον οποίο φιλτράρει και «μεταβολίζει» τα κάθε είδους ερεθίσματα.

Πώς «παντρεύονται» αυτές οι -πιθανώς διαφορετικές για κάθε μέλος- μουσικές, κι ευρύτερα πολιτισμικές, αναφορές;

Β.Η.: Ακόμα κι αν έχουμε διαφορετικά ακούσματα -που έχουμε-, ταυτιζόμαστε αισθητικά. Επομένως, το μουσικό στίγμα του συγκροτήματος αναδύεται ξαφνικά μέσω της ταύτισης.

Αντώνης Νομικός: Οι επιρροές μας δεν αφορούν μόνο στο μουσικό πεδίο. Καθένας και καθεμιά μας ασχολούμαστε με διαφορετικής φύσης καλλιτεχνικές δραστηριότητες.

O Bill, για παράδειγμα, είναι αρχιτέκτονας και καταπιάνεται με την ποίηση και την ζωγραφική.

Εγώ προέρχομαι από τον χώρο της ζωγραφικής κι έχω ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με την θεατρική σκηνογραφία. Η Νταϊάνα, εξάλλου, είναι γεωπόνος κι έχει δικό της φυτώριο.

Το ποικιλόμορφο αυτό υπόβαθρο έρχεται στην επιφάνεια μέσω του αισθητικού στίγματος της εκάστοτε έμπνευσης.

Συνήθως ο Bill φέρνει μια ιδέα ή κάποιους στίχους, και την/τους εξελίσσουμε από κοινού, συνεισφέροντας κάθε μέλος από την πλευρά του. Εκτός κι αν κάποιος άλλος έχει μια δική του «φλογίτσα» την οποία θέλει να μεταδώσει.

Πολύ εύκολα και γρήγορα, λοιπόν, πραγματώνεται μια ιδέα.

Β.Η.: Η μεταξύ μας ζύμωση είναι τέτοια, ώστε όντως απορροφάται το ερέθισμα από την «μηχανή». Η ιδιότητα του ονόματος του συγκροτήματος υλοποιείται, συνεπώς, από τις ίδιες τις σχέσεις των μελών του.

Αν μη τι άλλο, καλολαδωμένη «μηχανή», λοιπόν.

Α.Ν.: Ή διαθέτει καλής ποιότητας γράσο! (Γέλιο).

Και το σιτάρ, το -ασυνήθιστο- σήμα κατατεθέν σας, είναι ένας τέτοιος «γρασαδόρικος» μηχανισμός;

Β.Η.: Στην εγχώρια πραγματικότητα, είμαστε δύο που το χρησιμοποιούμε δημοσίως. Ο Δημήτρης Ρουμελιώτης, που είναι παλαιότερος, «ρισπεκτερότερος» και εμφανίζεται σπάνια, κι εγώ.

Ώρες ώρες, πρόκειται για «τζαναμπέτικο» όργανο.

Γιατί;

Β.Η.: Επειδή το έχουμε εξηλεκτρίσει για να βγαίνει σε μεγάλα stages, μερικές φορές αντιδρά παράξενα.

Πιάνει ήχους και κάνει αναδράσεις συνεχόμενα ή παράγοντας έναν πιο «ξερό» ήχο, για παράδειγμα. Πρέπει να το προστατεύεις για να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Μεγάλο ρόλο διαδραματίζει και ο εκάστοτε χώρος στον οποίο παίζουμε, η θερμοκρασία και η υγρασία του. Αν, πάντως, ως όργανο ξεφύγει, έχουμε μάθει να το ρυθμίζουμε.

Έχεις ζήσει και ταξιδέψει στην Ινδία;

B.H.: Η βασική μου εκπαίδευση πραγματοποιήθηκε στο Άσραμ του Σανκάρ. Η δυτικότροπη προσέγγιση που είχα άλλαξε όταν πήγα στην Ινδία. Εκεί έμαθα και έζησα την Ανατολή, που με όρισε.

Εισάγοντας το σιτάρ τόσο στους The Athenian Phanerothyme Conspiracy όσο και στους The Absorbus Machine, έπρεπε να το επαν-ισορροπήσω σε Δυτικό πλαίσιο.

Α.Ν.: Σε κάποιο τραγούδι μπορεί το σιτάρ ν’ ακουστεί πιο ανατολίτικα, σε άλλο πιο δυτικότροπα.

Σε κάθε περίπτωση, σας ενδιαφέρουν οι συναντήσεις και οι μίξεις.

Β.Η.: Είτε μιλάμε για την νεοκλασική μουσική, είτε για την όποια μετάλλαξη του ροκ εντ ρολ, από την στιγμή που κατέρρευσε η δισκογραφική βιομηχανία ο μόνος δρόμος για την εξέλιξη της μουσικής είναι, κατά την γνώμη μου, η επιμειξία κόσμων.

Α.Ν.: Δε λειτουργούμε ως καταγραφείς της Ιστορίας: εκφραζόμαστε -σχεδόν απόλυτα- με καλλιτεχνική αντίληψη και πρωτοτυπία, προσπαθώντας ν’ αποφύγουμε την πεπατημένη και αναζητώντας καινούρια μονοπάτια και καινούριους συνδυασμούς.

Ένας από τους μουσικούς όρους που συχνά χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον ήχο των The Absorbus Machine είναι η «ψυχεδέλεια».

Πώς αντιλαμβάνεστε τον συγκεκριμένο όρο, στο σήμερα;

Α.Ν.: Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η ψυχεδέλεια ήταν συνυφασμένη με την trance μουσική. Χωρίς να είμαι φαν της trance, την είχα συσχετίσει, λοιπόν, με την ψυχεδέλεια.

Κατόπιν, άρχισα να την αντιλαμβάνομαι ως μια εκδήλωση της ψυχής που μπορείς να συναντήσεις σε πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη, από την ροκ μέχρι τα παραδοσιακά ακούσματα.

Η ψυχεδέλεια αφορά, επομένως, περισσότερο σε μια στάση ζωής, και σίγουρα στάση έναντι της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Β.Η.: Ο όρος, όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην μουσική το 1966 με το The Psychedelic Sounds of the 13^th Floor Elevators, σηματοδοτούσε μια μουσικο-καλλιτεχνική έκφραση έξω από πιεστικούς μουσικούς κανόνες.

Τους «προπάτορες» της ψυχεδέλειας τους βοήθησαν, βέβαια, και κάποιες ουσίες.

Και οι ευρύτερες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες της εποχής.

Β.Η.: Όταν, λοιπόν, γεννήθηκε η electronica, προσπάθησε ν’ αναπαράξει αυτό το παρελθόν στο σήμερα.

Αυτήν την στιγμή, η ψυχεδέλεια είναι το μοναδικό είδος που εξελίσσεται μουσικά.

Καλλιτέχνες στο εξωτερικό προσπαθούν να εισαγάγουν σε μια βασική μουσική δομή ήχους της φύσης, τιτιβίσματα πουλιών, στοιχεία ηλεκτρονικής και παραδοσιακής μουσικής από διάφορους λαούς.

Η ψυχεδέλεια δίνει, θεωρώ, ένα μικρό στίγμα χαράς και χρώματος.

Αναδύεται αυτό το «στίγμα χαράς και χρώματος» και μέσα από το πρώτο σας άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο;

Β.Η.: Ο δίσκος τιτλοφορείται Μέσα στην καρδιά μου έχω χρώματα. Και μόνο αυτό, είναι ενδεικτικό!

A.N.: Όταν παίζω ή ακούω κάτι μέσα στους Absorbus, η αίσθηση της ψυχεδέλειας συνδέεται με την βίωση της ανθρώπινης πλευράς μου καθώς «επιπλέω» στο αχανές σύμπαν, με τα μαβιά και μπλε νεφελώματά του και τα φώτα από τους αστερισμούς.

Είμαστε μέρη ενός όλου.

Πόση ανάγκη τέτοιων ακουσμάτων νιώθετε ότι υπάρχει στο ανήσυχο τμήμα του εγχώριου κοινού;

Β.Η.: Μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση.

Αυτό που έχουμε βιώσει ως Αbsorbus -και χωρίς να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως art rock συγκρότημα όπως, για παράδειγμα, οι Genesis- είναι η ανάγκη του κόσμου να βρει κάτι λίγο διαφορετικό, με μαγικά και θεατρικά στοιχεία.

Το ζήτημα είναι πώς, από εκεί και πέρα, θα απευθυνθείς σ’ αυτόν τον κόσμο, μέσω ποιων διαύλων. Όταν μας βρουν ή τους βρούμε, το ενδιαφέρον γίνεται αντιληπτό πολύ γρήγορα.

Ωστόσο, ζούμε σε μια μικρή χώρα όπου όλοι καταπιάνονται με κάτι καλλιτεχνικό, άρα το κομματάκι της «πίτας» το οποίο μας ανήκει είναι λίγο δύσκολο να το βρούμε.

Από την εποχή που κατέρρευσε η δισκογραφική βιομηχανία, «ρίχνεις» πράγματα στο Ίντερνετ και βλέπεις. Γι’ αυτό και «στρώσαμε κώλο», και φτιάξαμε τον δίσκο.

Θεωρήσαμε πως θα λειτουργήσει σαν μενίρ, σαν φάρος, για να προσελκύσει τον κόσμο.

Α.Ν.: Οι Absorbus είναι σαν ένα παιδί που, μεγαλώνοντας, θέλει να δει τον εαυτό του διαφορετικά απ’ ό,τι το βλέπει ο πατέρας του - ως καλλιτέχνη στην ψυχή.

Αν, λοιπόν, κρατήσει το παράστημά του, θα γνωρίσει στην πορεία της ζωής κι άλλα άτομα τέτοιας φύσης. Και ξαφνικά δε θα αισθάνεται μόνο.

Ως συγκρότημα, αντίστοιχα, ευθύνη μας είναι να υπάρχουμε, να δουλεύουμε, να εξελισσόμαστε και να επικοινωνούμε αυτό που είμαστε στο διάβα του χρόνου, έτσι ώστε να φέρνουμε κοντά τον κόσμο που γνωρίζουμε μέσω της μαγείας του σύμπαντος.

Οι The Absorbus Machine εμφανίζονται live στον Μικρό Κεραμεικό (Ευμολπιδών 13, Γκάζι) την Παρασκευή 5 Ιουλίου στις 21:00.