Fantastic Negrito: «Όλα προέρχονται από τα μπλουζ»

 

Στιλιστικά αταξινόμητος, σεμνός και εξαιρετικά φιλοσοφημένος, ο Fantastic Negrito (κατά κόσμον Xavier Amin Dphrepaulezz) είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μπλουζ καλλιτέχνες της εποχής μας.

Λίγες μέρες πριν τη ζωντανή εμφάνισή του στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions στην Αθήνα συζητάμε μαζί του.

Καλώς σε βρίσκω από την ασφυκτικά ζεστή Αθήνα των 35 βαθμών Κελσίου. Δεν ξέρω τι σου προκαλεί ένας τέτοιος καιρός.

Πρόσφατα ήμουν στην Ιαπωνία, όπου η θερμοκρασία ήταν αντίστοιχη. Στην Καλιφόρνια, ωστόσο, είναι καλοκαίρι, είμαι με τα παιδιά μου κι όλα είναι καλά.

Καλά πράγματα έχω ακούσει κι εγώ γι’ αυτόν τον τόπο.

Έχω, όμως, μια απορία: το όνομά σου, Xavier, είναι ευκολομνημόνευτο, το επίθετό σου (Dphrepaulezz), από την άλλη, δύσκολο ακόμα και να προφερθεί.

Το επίθετό μου ηχεί ελληνικό.

Από όλα τα πιθανά ψευδώνυμα που θα μπορούσες, λοιπόν, να επιλέξεις, κατέληξες στο «Fantastic Negrito». Γιατί;

Η απάντηση είναι πολύ εύκολη.

Ο λόγος για τον οποίο το διάλεξα είναι επειδή ανέκαθεν ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής σε όλη τη μαύρη μουσική που υπήρξε πριν από μένα.

Οι μαύροι άνθρωποι στις Η.Π.Α. συνεισέφεραν σε τεράστιο βαθμό στη μουσική και στους στίχους, κι έτσι αποφάσισα πως αυτό θα είναι το όνομά μου για πάντα.

Περιεκτική και επί της ουσίας απάντηση.

Σε ποια φάση της ζωής μπήκε η μουσική και ιδίως τα μπλουζ στην καθημερινότητά σου;

Δε βλέπω τη μουσική όπως ο περισσότερος κόσμος, με βάση τα είδη: μπλουζ, σόουλ, φολκ. Για μένα, όλα είναι ένα. Όλα προέρχονται από τα μπλουζ. Τα μπλουζ ήταν στο αίμα μου από την αρχή.

Σε πολύ μεγάλη ηλικία, όταν ήμουν πια σαράντα πέντε χρονών, άρχισα να νιώθω περισσότερο αυτήν τη μουσική.

Όταν, επομένως, τη βιώνεις ως πνευματική εμπειρία, κατόπιν την κατανοείς καλύτερα κι έτσι τείνεις περισσότερο να δημιουργείς κάτι παρόμοιο.

Η μουσική σου, εκτός από βαθιά, είναι και πολύ πλούσια σε αναφορές, αλλά όχι με ένα ακαδημαϊκό τρόπο.

Πιο πολύ, αποπνέει την αίσθηση της βιωμένης εμπειρίας. Υπάρχουν σ’ αυτήν στοιχεία μπλουζ, σόουλ, φανκ, αλλά οργανικά συναρμοσμένα, γεγονός το οποίο με ανταμείβει ως ακροατή.

Εκτιμώ πολύ αυτό που λες. Είναι πολύ συναρπαστικό να μην έχεις όρια, νομίζω.

Εσύ έχεις κάποια όρια όταν συνθέτεις ή παίζεις μουσική ζωντανά; Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες αισθάνεσαι ότι έχεις περιορισμούς ως συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής;

Όταν ξεκίνησα, ήμουν περιορισμένος επειδή, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νεότερων ηλικιών, ήθελα να γίνω διάσημος, ροκ σταρ, να έχω ένα μεγάλο σπίτι, να παντρευτώ ένα μοντέλο. Όλες αυτές τις ανόητες φιλοδοξίες, ξέρεις.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι τα πάντα μπορούν να εμπορευματοποιηθούν, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο πρέπει να παρακάμψεις πνευματικά και οικονομικά.

Ως σαραντάρης, δε νοιαζόμουν πλέον γι’ αυτό το ζήτημα.

Πώς, λοιπόν, κατάφερες να ξεπεράσεις όλα αυτά τα πλασματικά πρότυπα και τις ανόητες φιλοδοξίες; Απαιτεί κάποιο χρόνο, έτσι δεν είναι;

Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι, ποιος είναι ο σκοπός σου. Όταν το μάθεις, τότε ο δρόμος είναι εύκολος.

Όταν, όμως είσαι νεότερος και δεν έχεις τη δύναμη ή τη σοφία, εξακολουθείς ακόμα να μην κατανοείς ποιος είσαι.

Αν δε γνωρίζεις τον εαυτό σου, μπορεί να σνιφάρεις κοκαΐνη από τον κώλο μιας πόρνης. Αν, πάλι, τον γνωρίζεις, θα περιβάλλεσαι από καλούς ανθρώπους, από μια ομάδα. Χωρίς ομάδα, δεν υπάρχει και όνειρο.

Το συλλογικό πνεύμα είναι πολύ σημαντικό, καθώς ζούμε σε πολύ ατομικιστική εποχή.

Απορρίπτω τον ατομικισμό.

Η μουσική -κι όχι μόνο αυτή- χρειάζεται να είναι συλλογική εμπειρία ή να βιώνεται ως τέτοια.

Απολύτως!

Αυτό την κάνει πιο δυνατή και με μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Ακόμα και το άτομο χρειάζεται την ομάδα για να αντιληφθεί ποιος είναι ο κοινός τους στόχος, ποια είναι τα καλά πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε.

Στην τελική, αυτό είναι το πιο σημαντικό: ποια είναι τα καλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όσο είμαστε ζωντανοί. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι καλό, λοιπόν! Μ’ αρέσει αυτή η φιλοσοφική στάση.

«Μόνο όσοι ονειρεύονται επιβιώνουν», τραγουδάς καπου στο τελευταίο σου άλμπουμ, Son of a broken man.

Είναι ένας από τους καλύτερους στίχους μου.

Ονειρεύεσαι πολύ - στον ξύπνιο σου, εννοώ;

Και τώρα που μιλάμε ονειρεύομαι! Το να ονειρευόμαστε καθορίζει το πόσο δημιουργικοί, παραγωγικοί, αγαπησιάρηδες, συμπονετικοί και ευρηματικοί μπορούμε να είμαστε. Το πλησιέστερο στον Θεό είναι η δημιουργικότητα.

Αυτό θέλουν να δουν όσοι άνθρωποι επισκέπτονται την Ελλάδα: τι δημιουργήθηκε εκεί μερικές χιλιάδες χρόνια πριν.

Αν και λίγοι όντως αντιλαμβάνονται τι πραγματικά δημιουργήθηκε. Οι περισσότεροι έχουν μια επιφανειακή σχέση ή επίγνωση του τι έχει συμβεί, κι αυτό αφορά τόσο σε άτομα ελληνικής υπηκοότητας όσο και στους υπόλοιπους.

Νομίζεις ότι σου «ανήκει» ένας πολιτισμός, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις ιδέα γι’ αυτόν.

Μετράει η πρόθεση, νομίζω. Αυτή υπερισχύει των πάντων. Όταν αγκαλιάζουμε την πνευματική διάσταση του κάθε πράγματος, εγειρόμαστε. Όταν αγκαλιάζουμε τον επιφανειακό υλισμό, πεθαίνουμε ή διαπράττουμε γενοκτονίες.

Κοίτα πώς στις Η.Π.Α. συλλαμβάνονται άνθρωποι στον δρόμο.

Όχι μόνο στις Η.Π.Α., αλλά και στην Παλαιστίνη και αλλού, τα πράγματα πήγαιναν και πάνε κατά διαόλου.

Αυτό συνέβαινε πάντα.

Γιατί υπήρξε ο πατέρας σου ένας «τσακισμένος άνθρωπος»;

Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου ήταν πενήντα τριών χρονών και η μητέρα μου τριάντα.

Πρώτα από όλα, ήταν τσακισμένος από το σύστημα στις Η.Π.Α., το σύστημα του θεσμοθετημένου ρατσισμού, ιδίως εκείνη την εποχή.

Γεννήθηκε το 1905, ήταν γενναίος και έξυπνος. Κι αυτό είναι καλό. Σε μια τέτοια περίοδο, όμως, σου προκαλεί μπελάδες. Γι’ αυτό και ήταν βασανισμένος.

Από την άλλη, ο πατέρας μου με απέρριψε. Οπότε, είχα δύο επιλογές: ή θα γινόμουν σπουδαίος ή θα αισθανόμουν καλύτερα. Επέλεξα να μοιραστώ την ιστορία μου, κι ίσως αυτό βοηθήσει άλλους ανθρώπους.

Συνέθετες το τελευταίο σου άλμπουμ για πολύ καιρό, υποθέτω.

Ακόμα κι αν υπήρξε κακός, ο πατέρας μου ήταν κι ένας ήρωας για εμάς, άρα απαιτείτο προσοχή στον τρόπο με τον οποίο θα αναφερόμουν σ’ εκείνον.

Έχεις συμφιλιωθεί μαζί του με την πάροδο του χρόνου;

Με εγκατέλειψε σε ίδρυμα όταν ήμουν δώδεκα χρονών.

Από την άλλη, πρέπει να καταλαβαίνεις τι περνούν οι άλλοι άνθρωποι. Αν μπορείς να καταλάβεις γιατί οι άλλοι άνθρωποι πονούν, η ζωή σου γίνεται καλύτερη.

Εσύ, τουλάχιστον, εξελίχθηκες σε άνθρωπο και καλλιτέχνη δημιουργικό και με ενσυναίσθηση, ικανό να μοιραστεί όμορφες εμπειρίες ζωής. Οπότε, ό,τι κι αν σου έχει συμβεί στο παρελθόν, φαίνεται να το έχεις ξεπεράσει.

Προσπαθώ σκληρά κάθε μέρα, Γιάννη. Και αποτυχαίνω, επίσης.

Αναμένω, επομένως, με πολλή ανυπομονησία την καλλιτεχνική σου προσπάθεια την Τρίτη 22 Ιουλίου στο Θέατρο Δόρας Στράτου στην Αθήνα.

Ανυπομονώ κι εγώ. Θα φέρουμε όλα όσα έχουμε!

Ευχαριστώ θερμά τον Gabriel Turek (Storefront Records) για την πολύτιμη συνδρομή του στην υλοποίηση της συνέντευξης με τον καλλιτέχνη και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του.

O Fantastic Negrito εμφανίζεται ζωντανά την Τρίτη 22 Ιουλίου στο Θέατρο Δόρας Στράτου στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions.