Π.Ε. Δημητριάδης: «Προσπαθώ να μη με παίρνω πολύ στα σοβαρά»

 

Συνομιλώντας με τον Π.Ε. Δημητριάδη, ιδρυτικό μέλος των ιδιοσυγκρασιακών Κόρε.Ύδρο. και του διάδοχου σχήματος, Τα Παιδιά της Παλαιότητας, ενόψει των δύο συναυλιών τους την Πέμπτη 3 και την Παρασκευή 4 Απριλίου στην Αθήνα.

Σου γράφω από τη συννεφιασμένη Αθήνα, μέρα «εθνικής επετείου». Ποια είναι η σχέση σου με τις επετείους, «εθνικές» και πιο προσωπικές;

Σου απαντάω από το σπίτι μου στην Κέρκυρα, αναρρώνω από βαριά ίωση που με κράτησε στο κρεβάτι σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στην Αθήνα για την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ για τους Κόρε. Ύδρο. στο Άστορ και για τις τελευταίες πρόβες των Παιδιών της Παλαιότητας για τα live του Απριλίου.

Την ημέρα της εθνικής επετείου έφευγα οδικώς από την Αθήνα.

Θεώρησα ότι θα ήταν ευκολότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά είχαν κλείσει κεντρικοί δρόμοι, με αποτέλεσμα οι δρόμοι από το Πολύγωνο, όπου έμενα, μέχρι τη Βεΐκου, να είναι μια πραγματική κόλαση. Οπότε τη βλαστήμησα δεόντως την επέτειο.

Κατά τ’ άλλα, όχι, η όποια σχέση μου με τις εθνικές επετείους διεκόπη στην πρώτη λυκείου, που βγήκα για τελευταία φορά παρέλαση. Μια απ’ τα ίδια και με τις προσωπικές, από τα 40 και μετά δε γιορτάζω ούτε τα γενέθλιά μου.

Οι Κόρε.Ύδρο. γεννήθηκαν το φθινόπωρο του 1993 και επί σειρά ετών παρέμειναν δραστήριοι στο (παρα)καλλιτεχνικό/underground κερκυραϊκό κύκλωμα μέσα από την κυκλοφορία κασετών και βιντεοκλίπ και τη διεξαγωγή DIY συναυλιών.

Απόσταγμα αυτής της περιόδου είναι το δισκογραφικό ντεμπουτο των Κόρε.Ύδρο, Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ, που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της εγχώριας δισκογραφίας. Φοβόσασταν -τότε- ότι όλα θα τέλειωναν εκεί;

Προσωπικά είχα μια εμμονή με το τέλος, της ζωής, των σχέσεων, του κόσμου... Αναφορικά με τις σχέσεις μάλιστα, συνήθως το προετοιμάζω, το τέλος, από την πρώτη μέρα.

Νομίζω καθοριστικό ρόλο έπαιξαν τα χρόνια που ζούσα (στο κεφάλι μου) ως καρκινοπαθής, από τα 10 μέχρι τα 17 μου χρόνια. Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτό διεξοδικά.

Τέλος πάντων, ας πούμε ότι με ενέπνεε η ιδέα του τέλους, του πεπερασμένου. Νομίζω σ’ αυτή τη «λογική» δόθηκε και αυτός ο τίτλος στον εν λόγω δίσκο.

«Με λίγη προσπάθεια/ θα μπορούσα να γίνω/ ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο», τραγουδάς στον εν λόγω δίσκο. Πώς κατάφερες να μετασχηματίσεις την ψυχική σκοτεινιά σε καλλιτεχνική δημιουργία;

Είναι αυτό που σου είπα παραπάνω. Θυμάμαι στις εκθέσεις που έγραφα στο δημοτικό πάντα κάποιος πέθαινε στο τέλος.

Είχε καλέσει και μια δασκάλα τη μάνα μου γι’ αυτό. Τα τραγούδια αυτά, του πρώτου δίσκου, γράφτηκαν υπό το καθεστώς της πρώτης μου ενσυνείδητης υπαρξιακής αναζήτησης.

Προσπαθούσα να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στις σχέσεις υπό τη σκιά μιας πολύ ταραχώδους εισόδου στον κόσμο της σεξουαλικής ζωής. 

«Με χλεύασαν, γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς/ Σου είπαν ‘Βγάλε τα γυαλιά’ και σε χαστούκισαν, / γιατί ζήλευαν την εφηβεία σου/ Μας πήραν τα παιχνίδια μας/ και τα κατέστρεψαν, / γιατί φοβούνταν τα όνειρά μας», τραγουδάς αλλού.

Τι ονειρευόσουν - και τι ονειρεύεσαι; Σε φοβίζουν καμιά φορά τα όνειρά σου;

Με τρόμαζαν κάποτε κάποια ερωτικά όνειρα ή όνειρα που σχετίζονταν με το θάνατό μου, που έβλεπα πολλά τέτοια στην εφηβεία μου.

Όταν έχω ερωτική σχέση, ένα σύνηθες όνειρό μου είναι η συνεύρεσή μου με όψεις της τελειότητας, που φυσικά δεν είναι τα πρόσωπα με τα οποία σχετίζομαι στην πραγματική ζωή.

Όταν έχω άγχος, βλέπω ότι είμαι χαμένος σε ανύπαρκτα μέρη κατά τα άλλα οικείων πόλεων.

Πρόσφατα είδα ένα πολύ τρομακτικό όνειρο, ίσως το πιο τρομακτικό που έχω δει ποτέ:

Ένα κάποτε προσφιλές μου πρόσωπο είχε διαπράξει ένα έγκλημα και, ως τιμωρία, σε σπίτι στο οποίο φιλοξενούμουν, σε τακτά χρονικά διαστήματα ακουγόταν ένας βόμβος, ο χώρος σκοτείνιαζε και σειόταν και από μια πόρτα εμφανιζόταν μια ομάδα γαϊδουρόμορφων τεράτων σκεπασμένη με ένα σεντόνι, ενώ ταυτόχρονα παρουσιαζόταν κι ένας πάνθηρας στη μέση του σαλονιού.

Η φρικιαστική αυτή παράσταση διαρκούσε μερικά λεπτά και ο χώρος επανερχόταν στην ήρεμη κατάστασή του μέχρι να ξαναρχίσει η ίδια ιστορία μετά από κάποια ώρα.

Το φοβερό είναι ότι μερικές μέρες μετά διεκόπησαν οριστικά οι σχέσεις μου με το πρόσωπο που στο όνειρο είχε διαπράξει το έγκλημα και για το οποίο τιμωρούμουν εγώ.

«Όχι πια έρωτες/ Δεν ξαναλέω πια πως συνέχεια σε σκέφτομαι, / δεν ξαναλέω πια πως σ’ αγαπώ/ Όχι πια έρωτες, / γιατί εσύ το ζήτησες/ και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ». Είναι κι οι χαμένοι έρωτες «καύσιμο» για ζωή και δημιουργία;

Είναι το βασικό «καύσιμο». Τα 9 στα 10 τραγούδια μου εκκινούν από γεγονότα ερωτικής φύσεως. Και για ανθρώπους όπως εγώ, που τα όρια μεταξύ ζωής και δημιουργίας είναι συγκεχυμένα, τα πράγματα είναι ιδιαίτερα σκληρά...

«Είναι στιγμές που μας πνίγει η οργή/ Είμαστε τα παιδιά της άπληστης γενιάς/ και σαν το μήλο το χάρτινο οι ελπίδες μας/ στα χέρια των ανθρώπων που σκότωσαν την Τέχνη, / στα χέρια των ανθρώπων που κατέστρεψαν το μέλλον μας», απελπίζεσαι.

Γιατί «της άπληστης γενιάς»; Και ποιους -ή τι- εχθρεύεσαι περισσότερο;

Νιώθω ότι η γενιά η δικιά μου, που έζησε την ψηφιακή επανάσταση, χαρακτηρίζεται από μια απληστία. Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος ανοιγόταν μπροστά της και, μοιραία, ήθελε να τον ζήσει σε κάθε του διάσταση.

Από την άλλη, γνωρίσαμε το χειροπιαστό, μεγαλώσαμε μ’ αυτό, με το χαρτί, το μολύβι, το βιβλίο, το άλμπουμ. Κάποια στιγμή βιώσαμε μια σύγχυση. Θέλω να πιστεύω πως προσωπικά έχω καταφέρει να κρατήσω τις ισορροπίες.

Πάντα ήμουν λίγο τεχνοφοβικός και ένιωθα άβολα με τις αλλαγές. Άργησα να πάρω υπολογιστή και κινητό, ακόμα και με το ευρώ είχα σοβαρό θέμα προσαρμογής.

Τώρα με το AI δεν έχω ασχοληθεί καθόλου, ούτε από περιέργεια, είναι κάτι που δε με ελκύει καθόλου, θα έλεγα μάλιστα ότι μου προκαλεί αποστροφή.

Οι Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό έκλεισαν τον «κύκλο» των Κόρε.Ύδρο. ανοίγοντας έναν καινούριο, εκείνο των Παιδιών της Παλαιότητας.

Τι έχει αλλάξει για σένα στο διάστημα που μεσολάβησε, υπαρξιακά και δημιουργικά, και τι προσδοκίες καλλιεργείς -αν το κάνεις- για το μέλλον; Παραμένεις «το γάλα μέσα στις μύγες»;

Δεν ξέρω αν παραμένω, αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα νιώθω έτσι. Ιδιαίτερες προσδοκίες για το μέλλον δεν έχω. Το μόνο που επιθυμώ αυτή τη στιγμή είναι να ανακτήσω την υγεία μου εν όψει των συναυλιών, γιατί έχω καταπονηθεί πάρα πολύ.

Έχω ταξιδέψει δύο φορές στην Αθήνα και μία στη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα και στο μεσοδιάστημα αρρώστησα. Μεθαύριο (είναι Κυριακή τώρα που γράφω) ξαναφεύγω για Αθήνα.

Η είσοδος σε και η έξοδος από τις μεγάλες πόλεις με διαλύει ψυχολογικά. Πιο πολύ το αίσθημα πως βιώνω κάτι παρανοϊκό.

Το ίδιο μου συμβαίνει και όταν μπαίνω στα πλοία εταιρείας της γραμμής Κέρκυρα - Ηγουμενίτσα με τα αρχικά KL. H πλειοψηφία των παρκαδόρων της είναι αγενέστατοι και νευρικοί. Ουρλιάζουν, φτύνουν, χτυπάνε τα αυτοκίνητα.

Υπερβάλλω, αλλά όχι εντελώς. Την τελευταία φορά έπεσα πάνω σε ό,τι χειρότερο υπάρχει, έναν υπάνθρωπο που μας έκανε μπούλινγκ στο γυμνάσιο. Τώρα κάνει στους οδηγούς.

Κλείστηκα στο αυτοκίνητο για δέκα λεπτά μετά και χτυπούσα το κεφάλι μου στο τιμόνι. Είμαι εντελώς αθωράκιστος απέναντι στην ελληνική παράνοια.

Πρόσφατα άκουγα μία συνέντευξη ενός πολύ γνωστού συγγραφέα που έλεγε πως, αν δεν πας στρατό, δεν καταλαβαίνεις πώς είναι η υπόλοιπη κοινωνία.

Θυμήθηκα αυτόματα τη στιγμή που έπιασα έναν διοικητή και του είπα: «Αν μείνω, αυτοκτονώ». Ήταν η πιο αντικοινωνική στιγμή της ζωής μου. Και η πιο ηρωική συνάμα. Τέτοια κοινωνία αρνούμαι να την καταλάβω.

Aνέκαθεν συνθέτατε μια ποπ ιδιόμορφη, ιδιοσυγκρασιακή, ιδιοφυή, προσωπική, αιχμηρή, συχνά συγκινητική. Για κάποιους, η ποπ ειδολογικά είναι κάτι ελαφρύ, εφήμερο, ρηχό και φευγαλέο. Για εσένα, τι ήταν και τι είναι;

Είναι πολύ δύσκολη η ερώτησή σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι από την πρώτη μέρα γράφω το ίδιο τραγούδι. Είναι το ποπ τραγούδι των ονείρων μου. Και μιλάω κυριολεκτικά. Το έχω ακούσει στον ύπνο μου, αυτό το τέλειο.

Πρόσφατα μάλιστα έγραψα δίσκο γεμάτο τέτοια μέσα σ’ ένα όνειρο. Αν πλησίασα ποτέ σ’ αυτό το ιδανικό, αυτή είναι η επιτυχία μου.

Τον Μάιο του 2013 δώσατε την τελευταία συναυλία σας ως Κόρε.Ύδρο. στο Gagarin 205, το «δεύτερο σπίτι σας». Τι σας συνέδεε με τον συγκεκριμένο χώρο;

Για μένα είναι ο χώρος που έμαθα τι θα πει σκηνή. Ήμουν ένα επαρχιωτάκι που δεν ήξερε πού του παν τα τέσσερα και ξαφνικά το 2006 βρέθηκα εκεί. Χωρίς να έχω παίξει ουσιαστικά πουθενά.

Το γεγονός ότι μου βγήκε σα να το έκανα χρόνια μού έδωσε δύναμη. Δέθηκα αμέσως με το χώρο, με περιέβαλε και ο Νίκος Τριανταφυλλίδης με την αγάπη του. Και κάπως έτσι προέκυψε το «δεύτερο σπίτι».

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τους Κόρε.Ύδρο., Εδώ μιλάνε για λατρεία - Η ιστορία των Κόρε.Ύδρο., σάς επανέφερε στο (μιντιακό) προσκήνιο. Πώς διαχειρίζεσαι τη δημοφιλία, τη δημοσιότητα και τη σχέση με το κοινό;

Όλα αυτά τα χρόνια έχω περάσει από διάφορα στάδια. Την εποχή της αναπάντεχης επιτυχίας της Φτηνής Ποπ δυσκολεύτηκα αρχικά να τη διαχειριστώ.

Θυμάμαι ήθελα να αποσυρθεί ο δίσκος από τα δισκοπωλεία, ο ψυχίατρός μου τότε το είχε ονομάσει «success phobia». Το ξεπέρασα αμέσως, με το που μου το όρισε.

Στην πορεία αφέθηκα, κάναμε συναυλίες, το απολάμβανα. Μετά, κάποια στιγμή ξανάρχισα την ενδοσκόπηση. Ποιος είμαι, τι κάνω, πού ανήκω. Προσπαθώ να μη με παίρνω πολύ στα σοβαρά, νομίζω αυτό είναι το μυστικό.

Έτυχε να έχω κάποια ισχυρά βιώματα και κάποιες στιγμές έμπνευσης, να έχω ένα κομμάτι εαυτού έξω από νόρμες, ψυχολογικές, κοινωνικές...

Τώρα με το ντοκιμαντέρ ήρθαν πολλά νέα παιδιά, μιλήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, τους υπέγραψα, μοιραστήκαμε πράγματα προσωπικά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, τόσο μικρές ηλικίες και τέτοια αμεσότητα.

Είμαι κι εγώ μεγάλος πια, δεν έχω απέναντί μου μόνο συνομηλίκους μου. Και το γεγονός ότι μου εκφράζεται όλο και περισσότερο πόση δύναμη έχω δώσει σε κάποια παιδιά, είναι η μοναδική μου καταξίωση.

Ευχαριστώ τον Π.Ε. Δημητριάδη για την παραχώρηση της φωτογραφίας του.

Τα Παιδιά της Παλαιότητας εμφανίζονται ζωντανά στη Μουσική Σκηνή Βαβέλ (Πέτρου Ράλλη 29 και Κρήτης 1) την Πέμπτη 3 και την Παρασκευή 4 Απριλίου.

Τις συναυλίες ανοίγουν η Bipolia και οι Messier13, αντίστοιχα.

Το ντοκιμαντέρ του Βύρωνα Κριτζά, Εδώ μιλάνε για λατρεία - Η ιστορία των Κόρε. Ύδρο., προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο Άστορ από τη Δευτέρα 7 Απριλίου.