This Eternal Decay: «Μόνο για την αγάπη αξίζει να πεθάνεις»

 

Συγκεράζοντας industrial, dark wave και synth wave ηχοτοπία, οι Ιταλοί This Eternal Decay αποτελούν ένα από τα πιο συναρπαστικά ευρωπαϊκά συγκροτήματα σ’ αυτό το πεδίο.

Συνομιλώντας με τον Riccardo Sabetti (φωνητικά, κιθάρες, συνθεσάιζερ, προγραμματισμός), εκ των ιδρυτικών μελών του γκρουπ, ενόψει της συναυλίας τους στην Αθήνα το Σάββατο 5 Απριλίου.

Πριν γίνετε οι This Eternal Decay, και τα τρία ιδρυτικά μέλη του γκρουπ είχατε μια αξιοσημείωτη μουσική ιστορία πίσω σας. Τι σας έφερε κοντά, αρχικά;

Μετά από πολλά χρόνια σε μια μπάντα που -ευτυχώς- κάνει περιοδείες, κυκλοφορεί άλμπουμ και έχει φανατικούς θαυμαστές, είναι φυσικό να νιώθεις την ανάγκη να εξερευνήσεις νέες περιοχές, να ξεκινήσεις από το μηδέν έξω από τη ζώνη άνεσής σου.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα γιατί όσοι σε ακολουθούν γενικά περιμένουν από εσένα να συνεχίσει; να κάνεις τα ίδια...

Η ίδρυση των This Eternal Decay ήταν αρχικά μια διέξοδος, αλλά με την πάροδο του χρόνου διαδραμάτισε μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας, σε σημείο που δεν ήταν πλέον απλώς ένα παράπλευρο έργο, αλλά, για κάποιους από εμάς, το κύριο μέσο έκφρασης.

Γιατί επιλέξατε να ονομάσετε το συγκρότημα με αυτόν τον τρόπο; Η επιλογή σας αντανακλά την άποψή σας για τη ζωή, την κοινωνία, την τέχνη ή/και τη μουσική;

Το όνομα This Eternal Decay σίγουρα προέρχεται από έναν προβληματισμό για την εποχή στην οποία ζούμε - όλα είναι σε αποσύνθεση, ασταθή και σε κίνδυνο...

Έμοιαζε σαν ένα κατάλληλο όνομα για τον κόσμο που βιώνουμε, ενώ και φωνητικά ακούγεται πολύ καλό.

«Χρειάζομαι κάτι για να αισθανθώ/ Κάτι για να ματώσω…/ Χρειάζομαι κάτι για να αισθανθώ/ Κάτι για να ματώσω...» τραγουδάς στο The Need από το ντεμπούτο σας, I chose an eternity for this. Για ποιο πράγμα θα μάτωνες/ «πέθαινες»;

Νομίζω ότι μπορεί να ακούγεται σαν μια απλή απάντηση, αλλά πιστεύω πως μόνο για την αγάπη -με την καθαρή και καθολική της έννοια- αξίζει να πεθάνεις, γιατί μόνο η αγάπη μετράει και έχει τη δύναμη να βελτιώσει τη ζωή μας.

«Θέλω να πάω σπίτι και να εξαφανιστώ/ Θέλω απλώς να πάω σπίτι και να εξαφανιστώ/ Θέλω να πάω σπίτι και να εξαφανιστώ/ Και να εξαφανιστώ... να εξαφανιστώ... να εξαφανιστώ...» απελπίζεσαι στο The Abyss. Τι αποκαλείς «σπίτι»;

Το «σπίτι» είναι εκείνο το μέρος όπου νιώθουμε ευτυχώς ευάλωτοι, όπου μπορούμε να εγκαταλείψουμε τις άμυνές μας και να ξεκουραστούμε...

Για κάποιους ανθρώπους, το «σπίτι» είναι το αγαπημένο τους πρόσωπο, για άλλους είναι η οικογένεια...

Για μένα, για παράδειγμα, είναι η μοναξιά - με την έννοια του να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου με εποικοδομητικό τρόπο, να μαθαίνω διαβάζοντας ένα βιβλίο, παίζοντας μουσική, βλέποντας μια ταινία ή απλά χαλαρώνοντας με ένα βιντεοπαιχνίδι.

«Καθόλου χρόνος, Κανένας Θεός/ Καμία αγάπη, Κανένα μέλλον/ Θα εγερθούμε ξανά για να τραγουδήσουμε για πάντα/ Θα εγερθούμε ξανά για να τραγουδήσουμε αυτόν τον μελλοντικό ύμνο», διακηρύσσεις στο Future Anthem, από το Silence, το δεύτερο άλμπουμ σας.

Ακούγεται αρκετά μηδενιστικό. Πιστεύεις σε κάτι;

Το να πιστεύεις γίνεται πιο δύσκολη με την πάροδο του χρόνου. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορείς μόνο να ελπίζεις.

Δεν υπάρχει χρόνος γιατί κινείται υπερβολικά γρήγορα και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε γρήγορα για να εκτιμήσουμε αυτό που μας δίνεται.

Δεν πιστεύω στον Θεό - ποτέ δεν πίστεψα. Στην πραγματικότητα, είμαι πεπεισμένος πως όλες οι θρησκείες είναι απλώς ένα μέσο ελέγχου των ανθρώπων.

Η αγάπη υπάρχει, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνια. Σε αυτήν την εποχή του ατομικισμού, η εύρεση αγάπης μεταξύ των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Όσο για το μέλλον, αναρωτιέμαι κάθε μέρα... Υπάρχει μέλλον;

«Περιμένω τον καιρό μου/ Αυτή η ζωή είναι σαν μία νυκτωδία», συμπεραίνεις στο Nocturne, από το αγαπημένο μου άλμπουμ σας, Nocturnæ. Υποθέτω ότι αυτή η κυκλοφορία είναι ένα «απόσταγμα» της εποχής της «πανδημίας» του Covid 19.

Θα ήθελες, λοιπόν, να αναλύσεις την εμπειρία σας από εκείνη την περίοδο και το πώς σταδιακά αποφασίσατε να τη μεταφράσετε σε στίχους και μουσική;

Όλοι έπρεπε να βρούμε κάτι για να περάσουμε εκείνη την περίοδο - ήταν περισσότερα από δύο σουρεαλιστικά χρόνια, όπου όλα τέθηκαν ξαφνικά υπό αμφισβήτηση από τη μια μέρα στην άλλη.

Είχαμε μόλις ολοκληρώσει μια περιοδεία 24 συναυλιών σε έναν μόνο μήνα στη Γερμανία και μια εβδομάδα μετά την επιστροφή στο σπίτι, άρχισε το λοκντάουν...

Μετά τους πρώτους έξι μήνες, δεν ήμουν πλέον σίγουρος ότι τα πράγματα θα μπορούσαν ποτέ να επανέλθουν στην προηγούμενη μορφή τους. Και πράγματι, βγήκαμε από αυτό δύο χρόνια αργότερα, αλλά ο κόσμος είχε αλλάξει...

Το Nocturnæ ήταν ο τρόπος μου να ενσωματωθώ στον κόσμο εκ νέου μετά από μια μακρά αισθητηριακή συσκότιση.

Στο ABSØLUTIØN, την τέταρτη κυκλοφορία σας, συνθέτετε «Έντεκα ‘δολοφονικές μπαλάντες στο συνθεσάιζερ’ που αντιμετωπίζουν το θέμα της αγάπης ως συναίσθημα ανάπτυξης ή καταστροφής ταυτόχρονα υπό διάφορες πτυχές».

Πώς εξισορροπείτε αυτές τις πτυχές της αγάπης;

Έχω γίνει πολύ κυνικός τα τελευταία δύο χρόνια λόγω κάποιων πολύ αρνητικών προσωπικών εμπειριών. Δεν ξέρω αν θα μιλούσα για ισορροπία αν έγραφα τώρα το ABSØLUTIØN.

Ίσως το πιο πιθανό, τώρα βλέπω πως υπάρχει αγάπη, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνια, όπως προανέφερα. Τις περισσότερες φορές, βρισκόμαστε σε καταστάσεις ευκολίας ή μοναξιάς που λανθασμένα περνάνε για αγάπη...

Πιστεύω ότι χρειάζεται πολύ περισσότερη τύχη παρά ισορροπία.

«Κανένας δε βγαίνει ζωντανός από την αγάπη», προσθέτεις. Πώς καταφέρνεις, λοιπόν, να διατηρείς τη βιολογική αλλά και δημιουργική ζωτικότητα ενώ κουβαλάς τα τραύματά σου;

Είμαστε ζώα στην τελική, ζούμε από ένστικτα, οπότε «αναγκαζόμαστε» να προχωράμε μπροστά παρά τις ουλές και συχνά υποπίπτουμε στα ίδια λάθη.

Το Spettro, το πιο πρόσφατο άλμπουμ σας (Ιανουάριος 2025), «εντρυφά βαθιά στις σκιώδεις γωνιές του ανθρώπινου συναισθήματος, εξερευνώντας μια σπείρα αυτοκαταστροφής τροφοδοτούμενη από τα σκληρά αναπόφευκτα της ζωής».

Πώς ξεπερνάς αυτό το οποίο φοβάσαι περισσότερο;

Δεν καταφέρνουν όλοι να ξεπεράσουν τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγωνίζονται να επιβιώσουν συναισθηματικά, συμβαίνει σε όλους.

Μου συμβαίνει πολύ συχνά. Η μουσική με βοηθάει, όπως και τα αγαπημένα μου πρόσωπα... Όλα έχουν να κάνουν με το τι χτίζουμε για τον εαυτό μας για να τα καταφέρουμε και να παραμείνουμε άνθρωποι.

Εκτός από το άγχος, τον φόβο και το πάθος, τι άλλο θα εξαπολύσετε στο κοινό της πολυαναμενόμενης συναυλίας σας στην Αθήνα το Σάββατο 5 Απριλίου στο Death Disco;

Θα είναι μια πολύ έντονη, σωματική και δυναμική συναυλία...

Θέλουμε να είναι ένα συνεχές κρεσέντο συναισθημάτων για μιάμιση ώρα.

Θα υπάρξει πολύς ιδρώτας, χορός και στιγμές για να νιώσετε βαθιά.

Η setlist που έχουμε ετοιμάσει για αυτήν την περιοδεία περιλαμβάνει μερικά κομμάτια από το Spettro αλλά και μερικά τραγούδια από προηγούμενα άλμπουμ τα οποία δεν έχουν παιχτεί ποτέ ζωντανά.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσκαλέσω τους πάντες να βιώσουν ό,τι δημιουργούμε.

Οι This Eternal Decay εμφανίζονται ζωντανά το Σάββατο 5 Απριλίου στο Death Disco (Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου 24, Ψυρρή).

Τη συναυλία ανοίγει ο The Man & His Failures.