Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Ena Sendijarević: “If you don’t believe in change, you cannot make films”


Winner of this year’s Heart of Sarajevo for best feature film, Take me somewhere nice, the debut feature by Bosnian-Dutch director Ena Sendijarević is a cinematically “fresh”, original and youthful take on the issues of identity, longing and sexuality.

In conversation with the filmmaker.

Do you enjoy watching coming of age films or road movies, hence your choice you shoot Take me somewhere nice in a way that incorporates elements from both genres?

Not at all, actually!

You could argue that every film is a coming of age film. What does it mean, though? It’s a forward movement in a plot related to the knowledge of a character in life.

In that sense, my film is a coming of age one, but it’s a difficult genre.

And worn out.

Especially when you look at it in the teenager sector, it’s very worn out.

What I try to do with this film is actually, instead of avoiding clichés and stereotypes not only in film form but also in society, to “dive” into them. I wanted to use them.

I wanted to apply the Brechtian way of storytelling, utilize these elements that we all know very well from stereotypical depictions of certain people in society and in film form and then invert them.

These film forms are mostly used in in a social-realistic way and they try to capture the reality of what it is to be alive.

You do try that, as well, in your own manner.

In a different manner.

I think that my film is confronting us with how “mouldable” our reality is rather than saying: “This is reality”. That’s a different approach. 



How much did your female lead, Sara Luna Zorić, contribute to the film’s and her character’s reality, since she is a Dutch citizen of Bosnian descent in the same way that you are?

Very much so. In a certain way she also became an object of study for me as a director, because I could see her navigate these two different identities and of course I could see different things than other people would.

She’s also a very rebellious girl and in a way I wanted to be in touch with the rebellious Earth mother inside of myself (laughs). So, it also has to do with this quest of what it is to be a woman, a feminist.

Do you, then, see some aspects of yourself in her or do you try to re-enact some aspects of your own personality through her character?

I’ve tried to reconnect with this rebellious state of being you are in when you are a teenager. Growing up, you feel that society, in different ways, can cut you short and your position can become more and more difficult.

To be in touch again with the rebellious spirit was what I could do through her and through the two boys that I casted. I wanted to grasp their playfulness and not put them in this box of victimhood through cinematic language.



How did they interact with each other on both the human and the artistic/acting level?

The acting style was very demanding for them, because we used this Brechtian approach.

The biggest danger -and I see it happen a lot- is that people become blank, and this is not interesting at all. What is interesting is to see a lot of things happening in the eyes. You have to see that their spirits are alive. This robotic acting can “kill” a film, as well.

I feel that all three of them formed their own small world on the film set, disconnecting themselves from all of us working people (laughs).

Had any of them acted before?

No. First-timers, all three.

All of you, in fact. In total, many challenges to be faced, on many parts.

There were many challenges, but there also was this performative aspect of the acting where, as a teenager, you are also a performer.

You can see this very clearly in A Swedish Love Story by Roy Andersson, an inspiration for me: young people perform coolness. For me it was beneficial that they were first-time performers, because they knew how to perform being young.

And the camera would show the human being behind the performance.

It was more challenging to work with known actors who play the side roles, because they have very clear ideas about cinema.



Such as the lovely Emir Hadžihafizbegović.

For example, yes. They have to “unlearn” and this process, taking place early, is a lot more difficult than that of learning.

The three main characters were open to everything. Of course, as first-timers, it was difficult for them to get used to waking up in the morning for five weeks, going to sleep late at night and working all day. The physical thing was the biggest challenge for them.

Still, they made it- and I would say efficiently, if not brilliantly so. They do seem to have a future in the field of acting.

Yes.

There is also a lot offbeat, weird humor in the way that the script is written and the characters are drawn and being brought to life. How important is the comic element for you?

It is not only because I enjoy it, but also because it’s an act of resistance to the notion that there is one sense of reality.

Using humor in a detached manner is for me a way to show that society is changeable.   

In general, not just the Bosnian society.

Exactly. But in this case the Bosnian- or Dutch, you could say. Every filmmaker has to ask him/herself either inside the narrative or with regard to his/her profession: “Is change possible?

I’m making a film. Why? Because I want to achieve change. But if you don’t believe in change, you cannot make films. 



I assume you believe in the possibility of change, at least.

Right now, at a festival like this, is easy to say “yes”.

On the other hand, what happens when this festival is over, how much has changed in the Bosnian reality, how we handle differences in privilege or freedom of mobility... When I reflect on these, then it can sometimes be hard to believe in change.

If you look at the history of the world, you realize that it’s hard to get rid of the violence, the pain and the hurting. This is what change is about, though, we want to get rid of those things. In the end, if I don’t believe in change there’s no use making films.

Constructing something that might be capable of changing something is my way of making films. This is where my decisions in film form and the depiction of a stylized world come from.

Stylized, but not pretentious at all.

I don’t care about aesthetics when it’s not connected to meaning.

Me neither.

Aesthetics has meaning, it’s inherent.

Through the pacing and the humor I also try to look at life in a different way, not the “efficient” one presented in our neo-liberal society. Life is about humor, unexpected moments- then is when you feel alive. 



Your film indeed gives off this youthful vitality.

I wanted to celebrate that kind of look on life.

Being an artist, do you feel, as Sara mentioned with regard to herself in the Q&A after the press screening of the film at Sarajevo Film Festival, privileged, compared with other Bosnian migrants to the Netherlands?

It’s a good question.

Yes, in the sense that my passport gives me access to free travel more than a Bosnian passport would do. I do feel that Bosnian society is going through a crisis. The Dayton Agreement is ripping up the country, so it’s very hard to do things here.

At the same time, it’s very hard to become a filmmaker everywhere. You have to dedicate everything to the job- and it’s not a job anymore, it’s life.

It’s much easier to gain access to film funding in the Netherlands. Simultaneously, I feel that where I arrived in my career so far is due to discipline and not just to the fact that I’m living in the country.

Otherwise we would have many more Bosnian-Dutch filmmakers, for example, but we don’t, because systems are still quite closed up to newcomers.

Of course we are living in the age of post-colonialism and all the people who have connections with exploited countries are now finding a way inside the system of the exploitative countries. 



Does the very prospect of the screening of your film here makes you anxious with regard to how it may be perceived by the different parts of the domestic audience?

There’s always a great deal of anxiety that you have to deal with as a filmmaker. How the audience perceives and understands your work, how close it is to what you wanted to communicate is part of the anxiety.

As long as people don’t see this as some kind of a fascist film, let it be. This is the purpose of cinema, anyway, to challenge, and not only to entertain.

Will Take me somewhere nice be shown in Greece?

The Heretic Outreach people, our sales agent, are working around it, they are up to date with the list of festivals. There’s a Greek festival in the list, but I’m not sure which one.

In my past life maybe I had Greek roots. Any opportunity for me to be in Greece, I will take it. Maybe one day I’ll make a film there. I hope so!

Photo credit (Ena Sendijarević and crew): Yannis Kontos.

The conversation with Ena Sendijarević was conducted during the course of the 25th Sarajevo Film Festival (16-23 August 2019).

More info about Take me somewhere nice may be found here.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2019

Igor Drljaca: “I call Bosnia and Herzegovina a Kafka country”


In conversation with Sarajevo-born Bosnian-Canadian film director Igor Drljaca, whose highly nuanced documentary The Stone Speakers examines the competing historical, political and religious narratives built around popular tourist sites in Bosnia and Herzegovina.

The documentary is having its Bosnian premiere at the forthcoming 25th Sarajevo Film Festival.

What’s your view of the situation in Bosnia and Herzegovina?

It’s a state divided along ethnic lines and the power is distributed that way.

It’s like saying “there’s no Greece, only a province of Greece.” It’s an absurd situation. I call Bosnia and Herzegovina a Kafka country.

How did this very original -to my mind- approach of yours to Bosnia’s History through the examination of the tourist industry and the competing narratives around it come to life? Was this an issue that you had been researching anyway?

While working on a different project, I became fascinated by how mythology and ideology are intertwined in the creation of meaning for the people here.

One thing I noticed is that you try to create a tourist attraction, whether it relates to a claim that something has happened somewhere, or to an actual thought-out idea.

What I essentially wanted to figure out was how people perceived these places. I didn’t want to be judgemental. But then, through the subtle friction, I realized that there was a lot more to all of them than meets the eye.

If you create a very critical piece of work, you’re actually shutting off dialogue, so if I started criticizing these sites it would be pointless.

That’s clear. You tend to present people’s testimonies or lines of argumentation in a non-judgemental way.  

I wanted all people to think about their own take on the particular History, how and by whom it is informed. I wanted them to think about how History in their own region, family and ethnic groups is created.



Why did you decide to focus on these particular places/cities?

Međugorje has had a lot of pilgrims from all over the world ever since the ‘80s, it constitutes an ever-growing attraction.

With regard to Visoko, they’re trying to re-brand it like a new age phenomenon, and as a result it attracts a lot more tourists again.

I kept hearing about Andrićgrad in Višegrad from people that had visited it.

What about Tuzla?

My grandfather is buried in the graveyard there. What I was fascinated by was the way the city is attempting to create all these new attractions like the salt lakes next to the graveyard.

I was also fascinated by the way they’re trying to tie the struggle that the Kings had in the Middle Ages both against the Orthodox people and the Catholics to the contemporary struggle for a Bosnian identity.

Because, however, of the way the constitution is created there can’t be a meaningful change in the political sphere. So, you have all these center-Left or Left parties, some of which ideologically represent progress, but they don’t have power.

Even if you were to get all of them in the same room, you wouldn’t be able to change the constitution. It doesn’t say that they even exist. You have to tie yourself to one of the three ethnic groups. 



Did you get to know Bosnia and Herzegovina better or more deeply through the process of filming this documentary and the related research?

A bit, especially the Medieval period. Bosnia and Herzegovina has so many medieval structures from before the Ottoman time. What’s fascinating is how Croatian, Serbian and Bosnian historians have a completely different interpretation of that period.

One of the things that I felt, especially while traveling to Višegrad and Međugorje, is the fear that if the state wasn’t structured the way it is, you’d have this ridiculous domination by Muslim forces, even though a large number of Bosniaks are secular.

That fear is not based on any reality, but on mythologies from other periods. In part this is how the war was waged, based on these fears.

Sarajevo is my favorite city abroad, and I feel that films like yours enrich one’s perception and understanding of Bosnia and Herzegovina.

Most people that come here find the place fascinating, they’re perplexed by it, because when you’re on the street you feel that you’re in this weird time-warp, and because it’s like a crossroad - and has been a crossroad of the Christian and the Muslim Empire.

Sarajevo still has this heaviness, but also an optimism. They’re both there, and they exist at the same time.

It’s a city becoming bigger and bigger, but also bears the sensibility of a small town. It always had the ability to make you feel not lost in a big place.

It’s open to everybody, but it’s really hard for people to see a future where this society will have a civic identity. Sarajevo Canton is trying to build that, but we’ll see where it goes.



What about the new film that you’re working on? Is it going to be a fictional one?

It will be a narrative feature. A fictional film set in modern-day Sarajevo, where two young people fall in love and because of the situation in the city and where they come from it’s really hard for them to stay together. It’s a love story.

It’s also an edgy fairytale, structured like a fairytale that doesn’t have a happy ending.

For now, The Stone Speakers is about to have its Bosnian premiere during the course of the forthcoming Sarajevo Film Festival. Does it feel like a moving prospect or not?

I feel a little nervous about it.

When you’re showing it in an environment like this, people are going to read into things that I may not intend to. Everybody always tries to figure out where you come from- ideologically or your ethnic group.

They’re very confused about mine. My name and surname are very Serbian, but then they realize that I’m not fully Serbian -I come from a mixed marriage-, and have a completely different read of me.   

First they try to figure out who you are and then to interpret your film. The danger with this situation is that you’re actually not watching the same film.

I’m not too optimistic.

More info about Igor Drljaca and his work may be found in his personal website.

The Stone Speakers will be screened within the context of BH Film-Documentary Film section of the forthcoming Sarajevo Film Festival (16-23 August 2019) on Monday 19th of August, Multiplex Cinema City, Hall 4, at 20:00.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2019

Rodrigo Sorogoyen: «Φτιάχνοντας αυτή την ταινία είναι ένας τρόπος να εξιλεωθώ για την πολιτική μου αδράνεια»


Με 7 βραβεία Goya και άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Αντόνιο ντε λα Τόρε, Ο έκπτωτος του Rodrigo Sorogoyen είναι ένα καλογυρισμένο πολιτικό θρίλερ για τη διαφθορά στην ισπανική πολιτική σκηνή.

Συναντηθήκαμε με τον σκηνοθέτη στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας. Ο έκπτωτος προβάλλεται από τις 8 Αυγούστου στους κινηματογράφους.

Ο έκπτωτος είναι ένα καλοφτιαγμένο, με εξαιρετικό ρυθμό και σασπένς πολιτικό θρίλερ. Τι σε συναρπάζει περισσότερο στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος;

Αυτό που με συναρπάζει πιο πολύ, αλλά και οποιονδήποτε κινηματογραφιστή αυτού του είδους, είναι η ανάγκη να δημοσιοποιήσω μια πραγματικότητα πολιτική.

Είναι και το είδος των ταινιών που προτιμάς να παρακολουθείς;

Όχι ιδιαίτερα. Μου αρέσουν όλα τα είδη ταινιών. Τόσο για να φτιάχνω φιλμ όσο και για να βλέπω με ενδιαφέρουν όλα τα είδη.

Η συγκεκριμένη ταινία εμπνέεται, έστω και χαλαρά, από γεγονότα που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν στην Ισπανία. Θα ήθελες να μου μιλήσεις για την πηγή της έμπνευσης;

Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς στην Ισπανία που μας έχουν τραβήξει την προσοχή πολύ κι έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις, κάποιες από αυτές μετά από πολλά χρόνια.

Ένα συγκεκριμένο γεγονός μας ενέπνευσε περισσότερο για το χτίσιμο αυτής της ταινίας. Να σου μιλήσω πιο πολύ γι’ αυτό;

Ναι.

Πρόκειται για τις κλασικές περιπτώσεις διοικητών συνήθως της περιφέρειας και δήμων που ανέθεταν σε κάποιους επιχειρηματίες δημόσια έργα και μέσω προμηθειών εισέπρατταν κι αυτοί το μερίδιό τους.

Διαμορφωνόταν, έτσι, ένα πελατειακό δίκτυο και σε αυτό μεγάλες εταιρείες άρχιζαν να χρωστάνε λεφτά σε μέλη πολιτικών κομμάτων. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένας φαύλος κύκλος χρέους. Έτσι προέκυψε η ιδέα για το φιλμ.



Τέτοια γεγονότα προφανώς δεν αφορούν μόνο την Ισπανία. Συνεπώς η ταινία σου έχει πολύ πιο οικουμενική στόχευση.

Φυσικά, έτσι είναι.

Ο βασικός πρωταγωνιστής της, ο πολιτικός Μανουέλ (Αντόνιο ντε λα Τόρε), είναι ένας πολυσύνθετος χαρακτήρας. Πώς δουλεύτηκε αυτός ο χαρακτήρας σε συνεργασία με την σεναριογράφο;

Γιατί πολυσύνθετος;

Ταυτόχρονα είναι εξίσου ένοχος με τους υπόλοιπους και μας γίνεται συμπαθής, γιατί είναι κι αυτός ένα θύμα.

Το περίεργο είναι ότι όλοι οι δημοσιογράφοι κάνουν την ίδια ερώτηση, και πάντοτε με ξαφνιάζει η αναφορά στη «σύνθετη προσωπικότητα». Θεωρώ πως δεν είναι, είναι κάποιος πολύ απλός. Γιατί ένας εγκληματίας δεν μπορεί να είναι συμπαθητικός;

Θα μπορούσε να είναι.

Η πλειονότητα των εγκληματιών συνήθως είναι συμπαθητικοί στο περιβάλλον τους. Τους βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Θεωρώ ότι δεν έχω δημιουργήσει κάποιο πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Ο Αντόνιο ντε λα Τόρε είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Πώς θα περιέγραφες τη μεταξύ σας συνεργασία; Συνέβαλε κι ο ίδιος στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του;

Η συνεργασία ήταν πολύ έντονη, πολύ στενή, είμαστε και πολύ καλοί φίλοι, κατανοούμε ο ένας τη ζωή και το επάγγελμα του άλλου.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στην επιλογή του προσώπου, γιατί όταν με την σεναριογράφο σκεφτήκαμε αρχικά για το χαρακτήρα είχαμε κατά νου αυτόν ως ερμηνευτή.

Είναι ένας άνθρωπος πολύ εξωστρεφής, ευφυής, διασκεδαστικός και καλός, γιατί ήταν καλός άνθρωπος ο Μανουέλ. Το να είναι κάποιος διεφθαρμένος μπορεί να γίνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. 



Μπορεί κάποιος να βρίσκεται στο γραφείο του σκεπτόμενος πώς μπορεί να καταστρέψει τον πολίτη, την κοινωνία. Οι περισσότεροι μπαίνουν σε ένα σύστημα και μπορεί ούτε καν να το καταλάβουν.

Το σύστημα σού προσφέρει μια ευελιξία και μέσα σε αυτή υπάρχει η παγίδα. Παρόλο, λοιπόν, που αυτοί οι άνθρωποι είναι ένοχοι, είναι η «λέρα» της κοινωνίας (γέλιο), για μένα δε σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι.

Μπορεί να συμπεριφερθώ άσχημα, και είναι πιθανό κάποιες φορές να ήμουν κακός -κι εσύ επίσης (γέλιο)- και το πιο πιθανό είναι πως θεωρούμε τους εαυτούς μας καλούς. Εσύ όχι;

Καθένας μας έχει και τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές του. Εσύ πιστεύεις στην πολιτική; Ποια είναι η γνώμη σου για το πώς μπορεί κάποιος να δράσει πολιτικά ως άνθρωπος και σκηνοθέτης;

Είμαι λιγότερο ενεργός πολιτικά από όσο θα μου άρεσε.

Φτιάχνοντας αυτή την ταινία είναι σαν ένας τρόπος να εξιλεωθώ γι’ αυτή την πολιτική αδράνεια. Είμαι πολιτικά ευαισθητοποιημένος. Δεν είμαι, όμως, ακτιβιστής.

Το να είσαι πολιτικά ενεργός δε σημαίνει ότι μπορείς να πας σε μια διαδήλωση μια Κυριακή, πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο και να κάνεις πολλά πράγματα. Εγώ αφιερώνω τη ζωή μου στον κινηματογράφο κι όχι σε ένα πολιτικό ακτιβισμό.



Βρίσκεις κάτι που να σε γεμίζει με αισιοδοξία στην ισπανική πολιτική, κοινωνική, καλλιτεχνική πραγματικότητα, μιας και μιλάμε για σινεμά;

Σε όλους αυτούς τους τομείς σίγουρα υπάρχει αισιοδοξία, αλλά είναι φευγαλέα, δεν είναι κάτι στέρεο. Οι δομές μόνο μου προκαλούν απαισιοδοξία. Την αισιοδοξία μού τη δίνουν μεμονωμένοι άνθρωποι και μεμονωμένες στιγμές.

Eντυπώσεις από την πανελλήνια πρεμιέρα της στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας;

Δεν παρατήρησα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια της προβολής, τα χειροκροτήματα ήταν περιορισμένα, δεν είχε θετική υποδοχή.

Αυτά, όμως, που ακούω από τους δημοσιογράφους και τον κόσμο που ήρθε και μου είπε ότι του άρεσε, ήταν αρκετά.

Η συνέντευξη με τον Rodrigo Sorogoyen πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας.

Ευχαριστώ θερμά τον Στέφανο Άλαν Κόλλια από το Φεστιβάλ και τον Σάκη Τσιτομενέα από τη Seven Films για την πολύτιμη συνδρομή τους.

Η ταινία του Rodrigo Sorogoyen Ο έκπτωτος προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 8 Αυγούστου σε διανομή Rosebud.21 και Seven Films.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

Nayrouz Qarmout: Μια γεμάτη σιγουριά και τόλμη λογοτεχνική φωνή από τη Λωρίδα της Γάζας


Γεννημένη στον προσφυγικό καταυλισμό του Γιαρμούκ στη Δαμασκό το 1984 και «επιστρέψασα» στη Λωρίδα της Γάζας στα 11, η συγγραφέας, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια των γυναικείων δικαιωμάτων Nayrouz Qarmout είναι μια από τις πιο δυναμικές, πολιτικοποιημένες και ταλαντούχες σύγχρονες παλαιστινιακές φωνές.

Το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό -έπειτα από πολλές απορρίψεις παροχής βίζας από τη Μεγάλη Βρετανία- αφότου μετακόμισε στη Γάζα και η συμμετοχή της στην περσινή διοργάνωση του φημισμένου Διεθνούς Φεστιβάλ Βιβλίου Εδιμβούργου δικαιολογημένα προκάλεσαν αξιοσημείωτο ενδιαφέρον για τη δουλειά της.

Χρησίμευσε επίσης ως μια επώδυνη υπόμνηση των βασάνων των Παλαιστίνιων που ζουν υπό ισραηλινή κατοχή, καθώς και της επιμονής τους να συνεχίζουν τον αγώνα για την ύπαρξη και τον αυτοκαθορισμό τους.

Το πολυαναμενόμενο The Sea Cloak, η πρώτη της συλλογή διηγημάτων που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 22 Αυγούστου από τις Εκδόσεις Comma Press, περιλαμβάνει 11 διηγήματα, 10 εκ των οποίων ανέκδοτα, με εξαίρεση το ομότιτλο, που έχει δημοσιευτεί στο The Book of Gaza.

Όλα τους προσφέρουν μια βαθιά και πολυδιάστατη ματιά στη σύγχρονη παλαιστινιακή κοινωνία, κυρίως εκείνη της Γάζας, από μια -ως επί το πλείστον, αλλά όχι αποκλειστικά- γυναικεία οπτική, με έμφαση σε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών.

Το ελεγειακό, συναισθηματικό, και κατά καιρούς ακόμα και χιουμοριστικό ομότιτλο διήγημα δίνει τον τόνο, επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη στιλιστική ωριμότητα και μια αίσθηση αφηγηματικής οικονομίας ασυνήθιστη για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα.

Αυτό που είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η Nayrouz Qarmout τολμά να καταπιαστεί με αμφιλεγόμενα, σύνθετα κι ευαίσθητα ζητήματα, όπως η διαμάχη μεταξύ παλαιστινιακών πολιτικών οργανώσεων (14 June) και η νοοτροπία ενός βομβιστή αυτοκτονίας (Our Milk).

Το The Sea Cloak αναμφίβολα αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως το διήγημα ως φόρμα είναι ολοζώντανο ανάμεσα σε Παλαιστίνιους διαφορετικών ηλικιών και πρέπει να απευθυνθεί σε ευρύτερα αναγνωστικά κοινά παγκοσμίως.

Η συγγραφέας έχει προσκληθεί να συμμετάσχει στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου Εδιμβούργου τη Δευτέρα 12 Αυγούστου (περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ και εδώ).

Ας ελπίσουμε ότι δε θα υποχρεωθεί να βιώσει μαρτύριο παρόμοιο με εκείνο στο οποίο υποβλήθηκε πριν φτάσει στον προορισμό της το 2018.

Η συλλογή διηγημάτων της Nayrouz Qarmout The Sea Cloak & Other Stories κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Comma Press στις 22 Αυγούστου.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019

Nayrouz Qarmout: A confident and daring literary voice from Gaza Strip


Born in Yarmouk Refugee Camp, Damascus, in 1984 and “returned” to Gaza Strip at the age of 11, author, journalist and women’s rights activist Nayrouz Qarmout is one of the most dynamic, politicized and talented contemporary Palestinian voices.

Her first trip abroad -after multiple UK visa rejections- ever since moving to Gaza Strip and participation in last year’s edition of the highly acclaimed Edinburgh International Book Festival justifiably generated considerable interest in her work.

It also served as a painful reminder of the plight of the Palestinian people living under Israeli occupation, as well as of their persistence to continue the struggle for existence and self-determination.

The long-awaited The Sea Cloak, her first collection of short stories due for release on August 22nd by Comma Press, features 11 stories, 10 of which previously unpublished, with the exception of the self-titled one, included in The Book of Gaza.

All of them provide a profound and multidimensional insight into the contemporary Palestinian society, in particular that of Gaza Strip, mostly -but not exclusively- from a female perspective focusing on women of different ages.

The elegiac, emotional, at times even humorous eponymous story sets the tone, displaying remarkable stylistic maturity and a sense of narrative economy uncommon for a debut author.

What is even more remarkable is that Nayrouz Qarmout dares to tackle controversial, complex and delicate issues, such as the fighting between Palestinian political factions (14 June) and the mentality of a suicide bomber (Our Milk).

The Sea Cloak undoubtedly proves for yet another time that the short story form is alive and well among Palestinians of different ages and should reach out to wider audiences on a worldwide level.

The author has been invited to participate in this year’s Edinburgh International Book Festival on Monday 12th of August (more info may be found here, here and here).

Hopefully she won’t have to experience a similar ordeal to the one inflicted on her in 2018 before reaching her destination.

Nayrouz Qarmout’s The Sea Cloak & Other Stories is released by Comma Press on August 22nd.