Cole Alexander: «Οι φαντασιώσεις είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας»

 

The Black Lips (Φωτογραφία: Cate Groubert)

Διαβόητοι για τα μεθυστικά γκαράζ, πανκ και ψυχεδελικά τους ηχοτοπία και τις εκρηκτικές ζωντανές τους εμφανίσεις, οι Βορειοαμερικανοί The Black Lips επιστρέφουν στην Ελλάδα για δύο συναυλίες στις 18 και 20 Σεπτεμβρίου.

Συνομιλώντας με τον Cole Alexander, από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, κιθαρίστα και εκ των τραγουδιστών της.

Θεωρούμενοι ως «κίνδυνος συνδεόμενος με την υποκουλτούρα», τα ιδρυτικά μέλη των The Black Lips, Cole Alexander και Jared Swilley, αποβληθήκατε κατά το τελευταίο έτος σας στο λύκειο μετά τη σφαγή στο Columbine το 1999.

Πόσο επικίνδυνοι ήσασταν στην πραγματικότητα; Θεωρούσατε τη μουσική ως την ιδανική διέξοδο;

Δε θα έλεγα ότι ήμασταν και τόσο επικίνδυνοι, αλλά το σχολείο μας ήταν αυτό που φαινόταν να μας αντιλαμβάνεται έτσι, καθώς το προσωπικό του δεν ήταν αρκετά οξυδερκές για να διακρίνει μεταξύ μιας αντιθετικής υποκουλτούρας και μιας άλλης.

Η υποκουλτούρα η οποία στην πραγματικότητα συνδεόταν με τις μαζικές δολοφονίες στα αμερικανικά σχολεία εκείνη την εποχή δεν είχε καμία σχέση με εμάς.

Η μουσική έγινε κατά μία έννοια η διέξοδός μας από τότε που μας απέβαλαν από το σχολείο.

Τελικά. μας οδήγησε σε μια καριέρα μακριά από οτιδήποτε ακαδημαϊκό και περισσότερο βασισμένο στον τομέα του ροκ εντ ρολ, στον οποίο αρχίζαμε να δραστηριοποιούμαστε εκείνη την εποχή.

Γιατί στραφήκατε συγκεκριμένα στο γκαράζ, πριν επεκταθείτε σε άλλα είδη τα επόμενα χρόνια; Θεωρείτε τους εαυτούς σας αναβιωτές/«αναζωογονητές» του είδους;

Ήμασταν ενθουσιασμένοι με το γκαράζ λόγω της αγάπης μας για τις «oldies» πανκ και το ροκ εντ ρολ μουσικές.

Αρχίσαμε να σκάβουμε βαθύτερα σ’ αυτές και αρχίσαμε να έχουμε την αίσθηση πως υπήρχε ένα είδος μυστικής προϊστορίας του πανκ ροκ κρυμμένης μέσα στον συγκεκριμένο ήχο.

Οι πρώτες μας προτιμήσεις ήταν τραγούδια από συγκροτήματα όπως οι Troggs, που ηχογράφησαν το Wild Thing, και οι Kinks με το You Really Got Me.

Καθώς εμβαθύναμε σ’ αυτήν τη μουσική, ανακαλύψαμε μερικά καταπληκτικά underground protο-punk συγκροτήματα από τη δεκαετία του 1960, όπως οι The Swamp Rats και οι Los Saicos.

Τόσο το Black Lips! όσο και το And We Did Not Know the Forest Spirit Made the Flowers Grow παραπέμπουν στον κινηματογράφο.

Αν και οι άμεσες κινηματογραφικές αναφορές απουσιάζουν από τα επόμενα άλμπουμ σας, το κινηματογραφικό πνεύμα συνεχίζει να ζει. Πώς συνδέεστε με τον κινηματογράφο;

Πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε μουσική, κάναμε ταινίες στο σπίτι για διασκέδαση. Έτσι, το πνεύμα που δημιούργησε αυτό το άλμπουμ ήταν πάντα εκεί. Όσον αφορά τις αναφορές σε ταινίες στα δύο πρώτα άλμπουμ, ήταν απλώς μια σύμπτωση.

Το 2013, η Zumi Rosow μπαίνει στο «κάδρο». Με ποιους τρόπους η συμμετοχή της έχει εμπλουτίσει τη μουσική και άλλες δυναμικές του συγκροτήματος;

Σκεφτόμασταν επί καιρό να έχουμε πνευστά στο συγκρότημα, αλλά η Zumi βοήθησε να δοθεί νέα πνοή στο συγκρότημα.

Δεν ήταν ωραίο μόνο το ότι έφερε νέο αίμα μαζί της, τον Oakley και τον Jeff, αλλά και το γεγονός πως ενστάλαξε και λίγη από την τόσο αναγκαία γυναικεία ενέργεια, γεγονός που βοήθησε να αλλάξει λίγο η δυναμική, με έναν πιο υγιή τρόπο.

Συνεισέφερε επίσης ένα πιο έντονο και διασκεδαστικό στοιχείο μόδας στο συγκρότημα.

Το Apocalypse Love, το προηγούμενο άλμπουμ σας και το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία του συγκροτήματος, «διατρέχει το γκοθ, το πανκ και την ρετρό-φουτουριστική ποπ σε μια διασκεδαστική έκρηξη», σύμφωνα με μια κριτική.

Ποια είναι η πιο απολαυστική διάσταση στο να συγχωνεύεις και να αψηφάς διαφορετικά μουσικά είδη;

Πάντα μας άρεσε να ασχολούμαστε με διαφορετικά είδη. Πάντα ήμασταν μια γκαράζ πανκ μπάντα λίγο πολύ κατά βάθος, αλλά ποτέ δε νιώσαμε κολλημένοι με κανέναν τρόπο σε ένα μόνο στιλ.

Στο Apokalypse Love εξερευνάτε τη μουσική του περιθωρίου, για το οποίο φαίνεται να τρέφετε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, σε αναζήτηση έμπνευσης.

Δεδομένου του ότι η μουσική σας είναι εύκολα αρεστή σε ποικίλα κοινά -αν και όχι απαραίτητα εύκολα εύπεπτη συνεχώς- διατηρείτε μια αμφίσημη σχέση με τη σύγχρονη μέινστριμ τέχνη;

Λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε προσπαθήσει να πειραματιστούμε με στοιχεία πιο ποπ και μέινστριμ μουσικής, αν και δεν μπορώ να πω ότι το πετυχαίναμε πάντα. Όπως προφανώς δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να μπούμε στο Τop 40 των charts.

Έχοντας πει αυτό, νομίζω πως η δουλειά μας με τον Mark Ronson ήταν το καλύτερο φλερτ μας με πιο μέινστριμ ιδέες, εμποτισμένες με τις τάσεις μας προς το εφηβικό trash και τη βρωμιά.

Το The Illusion, πρώτο και δεύτερο μέρος, ανοίγουν και κλείνουν Season of the Peach. «Φτάνεις τον ουρανό/ αλλά είναι μια ψευδαίσθηση», τραγουδάτε σε αυτό.

Τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε ότι αυτό στο οποίο ελπίζαμε ήταν μια ψευδαίσθηση;

Συμβαίνει συνέχεια να ψάχνουμε για πράγματα που δεν είναι απαραιτήτως απτά ή δεν υπάρχουν. Παρ’ όλα αυτά, οι φαντασιώσεις είναι ένα διασκεδαστικό και σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

«Το μήνυμά μας ήταν πάντα απλό», δηλώνει ο Jared στο Δελτίο Τύπου. «Απλώς προσπαθούμε να διασκεδάσουμε και να περνάμε καλά».

Σε έναν άθλιο κόσμο με πολέμους και γενοκτονίες που μαίνονται, είναι δυνατόν να «περνάμε καλά»;

Μας αρέσει ακόμα να περνάμε καλά. Υποθέτω ότι στις μέρες μας και στην εποχή μας οι άνθρωποι το χρειάζονται ίσως περισσότερο από ποτέ!

Το Bebop Armageddon, που κυκλοφορεί επίσης στις 19 Σεπτεμβρίου, είναι ο χαοτικός, σκιώδης «αδερφός» του Season of the Peach. Γιατί αποφασίσατε να τα κυκλοφορήσετε μαζί;

Είχαμε πολύ επιπλέον υλικό από την ηχογράφηση του νέου μας άλμπουμ.

Οπότε, η Fire Records μάς ενθάρρυνε να φτιάξουμε έναν διασκεδαστικό μικρό δίσκο περιορισμένης κυκλοφορίας για να αναδείξουμε τις κρυφές, ασυνήθιστες ηχογραφήσεις μας.

Οι συναυλίες σας στην Ελλάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (18 και 20 Σεπτεμβρίου, αντίστοιχα) αναμένονται με ανυπομονησία.

Είστε ακόμα τόσο «τρελoί» επί σκηνής όσο υπήρξατε στο παρελθόν; Ή μήπως έχετε πλέον γίνει πιο εκλεπτυσμένοι και χαλαροί;

Έχουμε ηρεμήσει κάπως, αλλά πάντα υπάρχουν και κάποιες στιγμές κατά τις οποίες αισθανόμαστε την τρελή ενέργεια της νιότης μας. Επομένως, ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Δεν έχουμε, άλλωστε, μεγαλώσει και τόσο πολύ, μόνο λίγο, χαχά!

Ευχαριστώ θερμά την Lauren Barley για την πολύτιμη συμβολή της στην υλοποίηση της συνέντευξης και για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

Οι The Black Lips εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου στο Gazarte - Ground Stage (Βουτάδων 32-34, Γκάζι, 21:30) και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου στο Eightball Club (Πίνδου 1, Λαδάδικα, 21:30).

Peter Hook: «Ο ηδονισμός έχει φύγει, αλλά έχει μείνει το καλύτερο: η μουσική»

 

Peter Hook (Φωτογραφία: Julien Lachaussée)

Εκ των ιδρυτικών μελών των Joy Division και των New Order, o Peter Hook παραμένει  ευτυχής, υγιής και δημιουργικός, και μας επισκέπτεται με την μπάντα του, τους The Light, στις 20 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του Death Disco Open Air Fest.

Μια απολαυστική συζήτηση μαζί του.

Τρέφεις γενειάδα, απ’ ό,τι βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή.

Από τα είκοσι ένα μου. Όταν γνώρισα την σύζυγό μου, μού ζήτησε να την ξυρίσω και το έκανα για πρώτη φορά σε είκοσι χρόνια. Δεν της άρεσε, ωστόσο.

Ένδειξη αγάπης από την πλευρά σου, ίσως.

Ή απελπισίας, πιθανόν.

Εκτός από τη γενειάδα, έχουμε ένα ακόμα κοινό: την αγάπη για τη μουσική. Τη μουσική του παρελθόντος, ασφαλώς, αλλά και του μέλλοντος.

Σε μια-δυο μέρες (σημ.: 13 Φεβρουαρίου), σύμφωνα με τη Wikipedia, είναι τα γενέθλιά σου. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Πολύ τρομοκρατημένος, στην πραγματικότητα. Με κάνει να νιώθω πολύ θνητός, γιατί -στη σκέψη- είσαι ακόμα είκοσι ενός. Συνειδητοποιείς, όμως, την ηλικία σου και... σκατά!

«Δε θέλω να σου προκαλέσω κατάθλιψη», μου είπε ένας φίλος, «αλλά πόσα καλοκαίρια νομίζεις ότι σου απομένουν;»

Και τι του απάντησες;

Είμαι ευτυχισμένος και υγιής, οπότε ανυπομονώ για τα γενέθλιά μου. Οι κόρες μου πάντα με κακομαθαίνουν.

Δε νομίζω πως τα γηρατειά είναι για τους λιπόψυχους, πάντως.

Όταν αναλογίζεσαι το παρελθόν -το μουσικό ή το γενικότερο-, τι φέρνει στην επιφάνεια η ανάμνηση του πρώτου μπάσου που έπαιξες;

Το παρελθόν μου με κατακλύζει, λόγω των Joy Division.

Βαρύ φορτίο.

Όταν πρωτοέπιασα μπάσο στα χέρια μου, δε σκεφτόμουν τη μουσική.

Τι σκεφτόσουν;

Να μιμηθώ τους Sex Pistols. Κι όταν ανακάλυψα τη μουσική, ήταν ένα σοκ. (Γέλιο). Καθόμασταν, λοιπόν, με τον Bernie να γράψουμε μουσική, κάτι που δεν είχαμε κάνει ποτέ. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε, επίσης, οπότε οι πιθανότητές μας δεν ήταν πολλές.

Κι όμως, καταφέραμε και κατάφερα να συνεχίσω ως επαγγελματίας μουσικός συμμετέχοντας σε πέντε, έξι συγκροτήματα. Είναι κάτι εκπληκτικό.

Είμαι πολύ ευγνώμων και περήφανος που μοιράζομαι τη μουσική μου με άλλους ανθρώπους. Αυτό ήθελα να κάνω πάντα.

Υπήρξε μια περίοδος με τους New Order κατά την οποία ίσα που παίζαμε, κι αυτό μου ράγιζε την καρδιά.

Από την άλλη, αυτό το οποίο κάνουμε με το τρέχον συγκρότημα που συμμετέχω, τους The Light, είναι απολύτως υπέροχο. Κι όταν βρίσκουμε ανθρώπους να το μοιραστούμε μαζί  τους, είναι φανταστικό.

Θα ήθελα να παραμείνουμε λίγο ακόμα στο παρελθόν, και να κουβεντιάσουμε για εκείνη την περίοδο, των μέσων των σέβεντις μέχρι τα τέλη τους.

Υπήρξε μια εποχή η οποία ενθάρρυνε άτομα και γκρουπ να εμπλακούν στη δημιουργία μουσικής, είτε είχαν επίσημη εκπαίδευση είτε όχι;

Η επίσημη εκπαίδευση δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο που θέλαμε ήταν να είμαστε πανκ. Ποτέ δε μας απασχόλησε το μέλλον ή αν θα κάναμε κάτι με διάρκεια. Το ζητούμενο ήταν να αιχμαλωτίσουμε εκείνη τη στιγμή.

Με τους Sex Pistols, τους Buzzcocks πραγματικά δε σκεφτόμασταν κάτι άλλο.

Ο Ian Curtis ήταν ο ηγέτης, μάς έλεγε τι να κάνουμε και πως ήμασταν καλοί. Πάντα υποστήριζε, «Στα χρόνια που θα έρθουν θα κάνουμε το ένα και το άλλο», κι εγώ με τον Barnie ήμασταν έκπληκτοι. Είχε στ’ αλήθεια ένα όραμα για το μέλλον.

Είναι, επομένως, θλιβερά ειρωνικό το ότι, αν και διέθετε το όραμα στο οποίο μόλις αναφέρθηκες, ήταν ο πρώτος που «έφυγε».

Μας άφησε το μέλλον, γεγονός το οποίο είναι ειρωνικό.

Είναι υπέροχο το ότι μπορούμε να παίζουμε τη μουσική των Joy Division, η δημοφιλία της οποίας έχει γίνει ολοένα και μεγαλύτερη. Ως New Order, δεν την παίζαμε ποτέ.

Γιατί, όμως;

Επειδή ο Bernie θεωρούσε πως ήταν μίζερη. (Γέλιο).

Ίσως γιατί συνδεόταν με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο.

Δεν ξέρω, θα πρέπει να ρωτήσεις τον Bernie. Εγώ δεν την έβρισκα μίζερη, την έβρισκα υπέροχη. Στα soundcheck παίζαμε με τον Stephen τραγούδια των Joy Division διαρκώς. Δεν μπορείς, όμως, να υποχρεώσεις κάποιον να παίξει κάποια τραγούδια.

Ο μακαρίτης ο Ian Curtis θα ήταν ίσως πιο τρομοκρατημένος λόγω της συνεχιζόμενης -πιθανόν και αυξανόμενης- δημοφιλίας των Joy Division. Από την άλλη, ίσως και να το λάτρευε αυτό. Δεν ξέρω.

Ήταν απολύτως πεπεισμένος -και είχε απολύτως δίκιο- ότι θα ήμασταν δημοφιλείς σε όλο τον κόσμο και πως η μουσική μας θα ακουγόταν παντού στον κόσμο. Το μόνο που δε μας είπε ήταν ότι δε θα ήταν μαζί μας.

Φιλοδοξούσαμε να κάνουμε περιοδεία στις Η.Π.Α., αλλά -κατά ειρωνικό τρόπο- αυτοκτόνησε πριν από την έναρξη της περιοδείας.

Η φιλοδοξία του Ian ήταν να βρεθεί στη Νέα Υόρκη και να συναντήσει τον Άντι Γουόρχολ. Είχε εμμονή με βορειοαμερικανική μουσική: με τους Velvet Underground, τους Doors.

Όταν, ως New Order, πραγματοποιήσαμε περιοδεία στις Η.Π.Α, μείναμε στο ξενοδοχείο το οποίο εκείνος είχε προτείνει.

Μετά από μια τέτοια απώλεια, πόσο χρόνο χρειάστηκες για να μπορέσεις -και να μπορέσετε- να δημιουργήσεις -και να δημιουργήσετε- χωρίς πίεση ή αίσθημα ασφυξίας;

Οι τρεις που μείναμε δε σταματήσαμε να δημιουργούμε μουσική, γιατί εμείς τη δημιουργούσαμε και τη συνθέταμε όταν ο Ian δε βρισκόταν εκεί. Οπότε συνεχίσαμε να κάνουμε ό,τι κάναμε εξ αρχής.

Απλώς αυτήν τη φορά δεν υπήρχε κανένας για να αναλάβει τα φωνητικά, επομένως έπρεπε να τα αναλάβουμε εμείς. Δε θέλαμε να σταματήσουμε να είμαστε συγκρότημα.

Ξέραμε, όμως, πως δε θα μπορούσαμε να είμαστε οι Joy Division χωρίς εκείνον, έτσι χρειαζόταν να αλλάξουμε το όνομα του συγκροτήματος. Τόσο απλό ήταν.

Μόλις αποφασίσαμε να επανασχηματιστούμε, αρχίσαμε να γράφουμε μουσική και πάλι. Ήμασταν εξαιρετικά παραγωγικοί. Και είμαστε ακόμα. Αλλά στην αρχή ήταν δύσκολο.

Πότε ανακτήσατε την αυτοπεποίθησή σας;

Πήρε καιρό. Μετά την κυκλοφορία του Movement. Πιθανόν με το Power, Corruption and Lies.

Με την πάροδο των ετών, μπορέσατε/μπόρεσες να προσαρμοστείτε/προσαρμοστείς στις εκάστοτε καινούριες τάσεις - μουσικές και άλλες;

Aνατρέχοντας στο παρελθόν, το πιο εκπληκτικό είναι ότι συνεχίσαμε και σήμερα παραμένουμε ενεργοί μουσικοί, παίζοντας παλιά και καινούρια μουσική. (Γέλιο).

Παράξενο. Όταν ήμασταν πανκ, θέλαμε να πεθάνουν οι κωλόγεροι. Τώρα, εμείς είμαστε οι κωλόγεροι.

Δεν ξέρω, πάντως, πολλούς ακροατές που θα εύχονταν να ψοφήσετε, είτε δημιουργικά είτε βιολογικά.

Τις προάλλες, προσκληθήκαμε να παίξουμε σε μια συναυλία του Billy Idol, ενός από τους ήρωές μου. Πόσο φανταστικό! Έχω υπάρξει πολύ τυχερός, φίλε μου.

Σε κάποιον εκεί πάνω -υποπτεύομαι στον Ian Curtis- αρέσω και μας φροντίζει. Είναι, χωρίς αμφιβολία, το δεξί χέρι του Θεού.

Είσαι ευτυχής, υγιής και ευδιάθετος, αλλά πώς τα βγάζεις πέρα με τις συναυλίες; Ρίχνοντας μια ματιά στο συναυλιακό σας πρόγραμμα των επόμενων μηνών, είναι τρομακτικό.

Όχι για μένα.

Είμαι πολύ ευτυχής με τον τρόπο που λειτουργώ, με τη φόρμα στην οποία βρίσκομαι, με τον έλεγχο ποιότητας. Μου παίρνει λίγο χρόνο να μάθω τα καινούρια άλμπουμ, αλλά όταν αυτό συμβεί, όλα είναι καλά.

Πέρυσι πήγα σε μια συναυλία του Bruce Springsteen και ήταν φανταστικός. «Γάμα τα», σκέφτηκα, «αν μπορεί να το κάνει αυτός, τότε μπορώ κι εγώ».

Αντλείς ικανοποίηση από το feedback ακροατών νεότερων γενεών;

Είναι πολύ όμορφο όταν δίνεις μια συναυλία και την παρακολουθούν πολλοί νέοι άνθρωποι. Τεράστιο κομπλιμέντο, αναμφίβολα.

Πόσοι άνθρωποι κάνουν αυτό που αγαπούν, συνεχίζουν να το κάνουν και βιοπορίζονται από αυτό; Το βρίσκω σπουδαίο.

Πόσο σπουδαίο είναι κι όταν ταξιδεύει η μουσική μέσα από τις εποχές και τις γενιές. Σε μια συναυλία τους στην Αθήνα φέτος, οι Calexico έπαιξαν το Love will tear us apart. Η διπλανή μου, μια νεαρή κοπέλα, ενθουσιάστηκε.

Το Love will tear us apart -το οποίο γράφτηκε σε τρεις ώρες- και το Blue Monday παραμένουν τα πιο δημοφιλή μας τραγούδια. Είμαι πολύ περήφανος και για τα δύο.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγχρονη βρετανική μουσική σκηνή;

Το ενδιαφέρον του να είμαι πολυάσχολος ως μουσικός είναι ότι δεν έχω χρόνο να ακούσω μουσική. Κι όταν βρίσκω, εμβαθύνω πολύ στο παρελθόν.

Όσον αφορά στην καινούρια μουσική, βασίζομαι στο Spotify και ομολογώ πως η εκπαίδευση που μου παρέχει είναι πολύ καλή. Ακόμα κι αν πληρωμή των δικαιωμάτων από τα τραγούδια δεν είναι! (Γέλιο).

Εσύ, πάντως, φαίνεται να πηγαίνεις σε πολλές συναυλίες.

Προσπαθώ, όσο μπορώ, να αφιερώνω χρόνο σε ό,τι πραγματικά μετράει για μένα.

Ποιο είναι το αγαπημένο συγκρότημα;

Θα ήθελα πολύ να έχω παρακολουθήσει μια συναυλία του Nick Drake. Ή των MC5.

Όμορφη μπάντα!

Ή περισσότερες του Mark Lanegan.

Ήταν υπέροχος άνθρωπος.

Προτιμώ να χαίρομαι με επιλογές τις οποίες κάνω, παρά να μετανιώνω για άλλες που δεν κάνω.

Κανένας λόγος να αισθάνεσαι θλίψη. Υπάρχει και το Ίντερνετ, και οι επιλογές τις οποίες προσφέρει σε κατακλύζουν. Απλώς ξύνεις την επιφάνεια. Στους παλιούς καιρούς, έπρεπε να βγούμε και να ψάξουμε για μουσική.

Κουβεντιάζαμε με έναν φίλο πρόσφατα. Παλιότερα, όλα ήταν πολύ ηδονιστικά, λέγαμε, και νομίζαμε ότι αυτό ήταν το ζητούμενο. Τώρα, ο ηδονισμός έχει φύγει, αλλά έχει μείνει το καλύτερο: η μουσική και η ικανότητα να τη μοιραζόμαστε.

Ο ηδονισμός δε διήρκεσε, η μουσική όμως διήρκεσε. Και χαίρομαι γι’ αυτό.

Κι εγώ. Ας κρατήσουμε το φως -το κυριολεκτικό και το μεταφορικό- αναμμένο.

Να λάμπει!

Ευχαριστώ θερμά τον Ian Cheek για την καθοριστική συμβολή του στην πραγματοποίηση της διαδικτυακής συνέντευξης με τον Peter Hook.

Oι Peter Hook & The Light είναι οι headliners της πρώτης ημέρας του φετινού Death Disco Open Air Fest (Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων).