Συνθετικοί: «Σ’ αυτούς τους καιρούς, δε μας παίρνει να μην είμαστε αισιόδοξοι»

 

Ένα από τα μακροβιότερα, πιο αγαπητά και δημιουργικά ανήσυχα εγχώρια σχήματα ηλεκτρονικής μουσικής, οι Συνθετικοί (Αποστόλης και Διονύσης Αυγερινός), επιστρέφουν στην Αθήνα το Σάββατο 25 Μαΐου για ένα -και μοναδικό- λάιβ.

Συζητώντας μαζί τους επί -σχεδόν- παντός του επιστητού.

Κατάγεστε από το Ληξούρι της Κεφαλονιάς όπου και ζείτε, έχοντας περάσει πολλά -δημιουργικά- χρόνια στην Αθήνα. Μετάβαση από το (μεγάλο) αστικό κέντρο σ’ ένα πολύ μικρότερο, λοιπόν.

Γεννηθήκαμε στο Ληξούρι, μετακομίσαμε όμως σε μικρή ηλικία στην Αθήνα, όπου και πήγαμε γυμνάσιο και λύκειο. Στην Αθήνα μεγαλώσαμε.

Στον Πειραιά, εξάλλου, είχαμε το στούντιό μας, στο οποίο φτιάχναμε την μουσική μας ως Συνθετικοί.

Πού συχνάζατε;

Κυρίως στα Εξάρχεια, την εποχή κατά την οποία δεν είχαν παρακμάσει. Υπήρχε κουλτούρα και κυκλοφορούσαν άνθρωποι όλων των ιδεολογικών αντιλήψεων. Η παρακμή εμφανίστηκε με την εισαγωγή της πρέζας.

Στην παρέα μας, αν και ηλικιακά ήμασταν πολύ νεότεροι, είχαμε επαφές με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, την Κατερίνα Γώγου και λιγότερο με τον Νικόλα Άσιμο που εκείνη την περίοδο είχε ήδη κλειστεί στον εαυτό του.

Σταδιακά, έχει αλλάξει πολύ η Αθήνα, προς το χειρότερο. Και αναφερόμαστε στο κέντρο της.

Αυτό δε σημαίνει ότι δε μας λείπει. Έχουμε πολλά και καλά βιώματα από την πόλη. Γι’ αυτό και, κατά καιρούς, επιστρέφουμε.

Πώς βιώνετε το να μένετε στην Κεφαλονιά, τον τόπο καταγωγής σας, στο πλαίσιο της καθημερινότητας;

Έχουμε περισσότερο χρόνο ν’ ασχοληθούμε με την μουσική απ’ ό,τι είχαμε στην Αθήνα.

Κατά τ’ άλλα, κάνουμε ωραίες βόλτες παραλιακά κι έχουμε κάποιους καλούς φίλους. Το περιβάλλον είναι πολύ κλειστό βέβαια, καθώς πρόκειται για μικρή κοινωνία.

Ο κόσμος, πάντως, μάς αγαπάει λόγω της ενασχόλησής μας με την μουσική. Έτσι κι αλλιώς, η Κεφαλονιά έχει μουσική παράδοση. Δεν είναι τυχαίο πως στο Ληξούρι ιδρύθηκε η πρώτη Φιλαρμονική της Ελλάδας το 1836.

Οι παππούς μας, ο πατέρας μας, οι θείοι μας συμμετείχαν σ’ αυτήν είτε παίζοντας κιθάρα είτε τραγουδώντας.

Εσείς, αν και παραμείνατε στο πεδίο της μουσικής δημιουργίας, «ξεστρατίσατε» αρκετά όσον αφορά στο είδος των «ηχοτοπίων» που ως επί το πλείστον δημιουργείτε και εξερευνάτε.

Θέλαμε να φτιάξουμε κάτι δικό μας. Βέβαια, αυτό το οποίο αντιλαμβάνεσαι ως «δικό σου» κάπου «πατάει», θες δε θες. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη.

Η κεφαλονίτικη παράδοση έχει, πάντως, περάσει σε ορισμένες συνθέσεις μας με μη συνειδητό τρόπο. Έχεις ακούσει τα Αυγουστιάτικα πρωινά ή το Φώτα μου, ήλιε μου;

Το δεύτερο το άκουσα περίπου δέκα φορές «σερί» χτες.

Έχει στοιχεία κεφαλονίτικης καντάδας.

Μου φαίνεται, ξέρετε, πως με την μελοποίηση του Λαπαθιώτη είναι σαν να επανασυνδέεστε, κατά κάποιον τρόπο, με το πιο λυρικό, «παραδοσιακό» κομμάτι του μουσικού σας εαυτού.

Δουλεύοντας πάνω στο συγκεκριμένο πρότζεκτ είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας να «πατήσουμε» στην παράδοση, χωρίς να την αντιγράφουμε.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως, αν ένας μουσικός ή ένας άνθρωπος της τέχνης γενικότερα δε δίνει το προσωπικό του «στίγμα», δεν μπορεί να είναι δημιουργικός. Αν αντιγράφει, το κάνει είτε από αδυναμία είτε για εμπορικούς λόγους.

Εμείς δεν ακολουθήσαμε καμιά από αυτές τις «οδούς». Ίσως γι’ αυτό δεν μπόρεσε το κοινό της εποχής ν’ αποδεχτεί την μουσική μας ως Συνθετικών. Η χρήση των ηλεκτρονικών οργάνων και των υπολογιστών θεωρείτο επίσης τότε κάτι σχεδόν μιαρό.

Εσύ προτιμάς τις δουλειές μας ως Συνθετικών ή την μελοποίηση του Λαπαθιώτη;

Μ’ ενθουσιάζει η πολυμορφία. Άλλη συγκίνηση αντλώ από την μελοποίηση του Λαπαθιώτη, αλλού με «ταξιδεύουν» οι ηλεκτρονικές/electropop/darkwave συνθέσεις σας.

Κι οι δυο μουσικές κατευθύνσεις, πάντως, αποπνέουν κάτι ιδιαίτερο και, όπως αποδεικνύεται, διαχρονικό.

Πάντα πρόθεσή μας είναι να δημιουργήσουμε κάτι που αντέχει. Αν το καταφέρνουμε, θα το κρίνει ο ακροατής.

Ευτυχώς για μας, δουλειές όπως το ντεμπούτο μας ή το Προσωπεία-Εφιάλτες είναι διαχρονικές.

Το Φλιπάρισμα, σε τι φάση είχε γραφτεί;

Ήμασταν έτοιμοι να το απορρίψουμε όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο, γιατί το θεωρούσαμε λίγο ανώριμο συγκριτικά με άλλα κομμάτια.

Ανώριμο, αν και αυθεντικό, καθώς αντιπροσώπευε μια πλευρά του εαυτού μας. Επρόκειτο για το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι που γράψαμε, το 1985. Το περιλάβαμε, λοιπόν, στον δίσκο και συνειδητοποιήσαμε ότι άρεσε, τελικά.

Στην αρχή, βέβαια, τα φωνητικά τα γιουχάρανε.

Με την πάροδο των χρόνων φαίνεται, πάντως, πως πήρατε την «εκδίκησή» σας, κατακτώντας αποδοχή και αναγνώριση από όχι αμελητέο τμήμα του κοινού.

Αν, εκείνη την περίοδο, δεν είχες συμβόλαιο με κάποια εταιρεία, πώς θα άκουγε την δουλειά σου ο κόσμος; Η αναγνώρισή μας, λοιπόν, προέκυψε κατόπιν μέσω του Ίντερνετ. Αν δεν υπήρχε το Ίντερνετ, μπορεί ακόμα και τώρα να ήμασταν άγνωστοι.

Όποιος μελετήσει την Ιστορία της τέχνης θα συμπεράνει ότι πολλοί αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον.

Σκέψου την περίπτωση του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, του ζωγράφου και αγιογράφου. Τον αντιμετώπιζαν ως τον «τρελό του χωριού». Ή του Μάρκου Βαμβακάρη, ο οποίος άλλαξε όλη την ελληνική μουσική. Στο «παρά πέντε» αναγνωρίστηκε.

Λίγοι καλλιτέχνες έχουν απολαύσει εν ζωή την δημοφιλία.

Εσείς, ωστόσο, δε χρειάστηκε να «περιμένετε» και τόσο πολύ.

Ευτυχώς για εμάς!

Μ’ εντυπωσιάζει το πόσος νεαρόκοσμος -κυρίως- γουστάρει την μουσική σας.

Ο νεότερος έχει πιο ανοιχτό ορίζοντα όσον αφορά στην ακρόαση μουσικής. Φτάνοντας στα τριανταπέντε, γίνεσαι πιο συντηρητικός στα ακούσματά σου.

Άλλοι λόγοι που εξηγούν το γεγονός αυτό είναι πως η μουσική μας διαθέτει αυθορμητισμό και ότι τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε στιχουργικά έχουν δυστυχώς γίνει πολύ σύγχρονα.

Οπότε, είναι αναμενόμενο να θέλει ένας νέος να βρει καταφύγιο στην δική μας λογική, γιατί αυτή του δίνει κουράγιο.

Ένας νέος άνθρωπος, είκοσι-είκοσι δύο χρονών με πρόβλημα κατάθλιψης, μας είπε κάποτε πως έφυγε από μια συναυλία μας, «Γεμάτος ελπίδες για την ζωή του». Τον χάρηκα. Τον προτρέψαμε, ωστόσο, να συμβουλευτεί γιατρό για την κατάθλιψή του.

Πολλοί, εξάλλου, δεν αντέχουν τις μπούρδες που κυκλοφορούν κι αναζητούν κάτι άλλο.

Η δεκαετία του 1980, κατά την οποία αρχίσαμε να συνθέτουμε, ήταν η τελευταία που έδωσε φοβερές μουσικές. Από το 2000 και εξής άρχισαν οι αντιγραφές κι οι επαναλήψεις.

Νεότεροι σε ηλικία δημιουργοί, με τους οποίους επικοινωνούμε, μας λένε ότι δεν ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι καινούριο, αλλά απλώς να εκφραστούν. Κι ενώ κάποιοι εξ αυτών έχουν ταλέντο, χρειάζεται να τους μεταφερθεί παιδεία.

Θα ήταν υπέροχο αν προέκυπτε κάτι αξιόλογο από μια δημιουργική συνάντηση καλλιτεχνών από διαφορετικές γενιές.

Δεν έχουμε κάνει ούτε ένα τραγούδι για λεφτά, ούτε ποτέ μας ενδιέφερε ν’ ακούσει την δουλειά μας πολύς κόσμος. Θα μας άρεσε, βέβαια, κάτι τέτοιο, αλλά όχι αν προσαρμοζόμασταν σ’ ένα μέσο γούστο για ν’ ακουστούμε περισσότερο.

Τώρα σκέφτονται πολύ περισσότερο τα χρήματα κι αυτό είναι λογικό, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Τότε -κι αναφερόμαστε στην δεκαετία του 1980- υπήρχαν χρήματα.

Σε πρόσφατο λάιβ σας στην Θεσσαλονίκη είχε πει ο Διονύσης πως, «Επανάσταση σήμερα είναι να είσαι ο εαυτός σου».

Στην σημερινή εποχή υπάρχει ισοπέδωση των πάντων, κι αυτό βολεύει. Όσο λιγότερο σκέφτεται ο κόσμος κι όσο περισσότερο μοιάζει ο ένας στον άλλο, τόσο ευκολότερα τον κάνεις κουμάντο.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, για να κυριαρχήσεις σε μια χώρα σε πολεμικές συνθήκες, το πρώτο που πρέπει ν’ αλλάξεις -και άρα να εκχυδαΐσεις και να φτηνύνεις- είναι η μουσική της. Το είδαμε και στην φετινή διοργάνωση Eurovision.

Ας πέσουμε, πάντως, ακόμα πιο χαμηλά, ας πατώσουμε. Ίσως έτσι έχουμε ελπίδες ν’ ανεβούμε. Σε καμιά εποχή, πάντως, δεν ήταν «ρόδινα» τα πράγματα.

Προσπαθούμε, λοιπόν, να βλέπουμε την κατάσταση ρεαλιστικά. Δεν επιβιώνεις αλλιώς. Τρελαίνεσαι - ιδίως αν έχεις πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις για να την βελτιώσεις.

Κυρίως σε συλλογικό επίπεδο. Γιατί κι εσείς, μολονότι μόνο δύο, καταφέρνετε όσα καταφέρνετε όσα καταφέρνετε ακριβώς επειδή είστε δύο.

Η ισχύς εν τη ενώσει!

Πόσο μάλλον σε συναυλιακό επίπεδο.

Σ’ αυτό, άλλωστε, συνίσταται η συναυλιακή απόλαυση, στο να καταργείται η απόσταση ανάμεσα στον «καλλιτέχνη» και το «κοινό», στην «σκηνή» και την «πλατεία», να γίνονται όλοι/όλες ένα.

Η μουσική δίνει διεξόδους και συμβάλλει στην αυτοψυχαγωγία και την αυτοθεραπεία. Στις συναυλίες μας θέλουμε ο κόσμος να περνάει καλά και να σκέφτεται, να προβληματίζεται.

Η μουσική, από την αρχαιότητα, είναι λειτούργημα, βοηθάει τον άνθρωπο. Το έχουμε ξεχάσει αυτό. Η τελευταία μας δουλειά, με τίτλο Ξέφυγε, είναι η πιο αισιόδοξή μας μέχρι τώρα.

Σ’ αυτούς τους καιρούς, δε μας παίρνει να μην είμαστε αισιόδοξοι.

Οι Συνθετικοί (Αποστόλης και Διονύσης Αυγερινός) εμφανίζονται λάιβ το Σάββατο 25 Μαΐου στο Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή, 21:00).