Ron Halinoja (Perkele): «Δεν ήθελα η μουσική να είναι δουλειά για μένα»

 

Perkele (Φωτογραφία: Lysann Junge)

Γεννημένοι στο Γκέτεμποργκ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 εν μέσω ανόδου του νεοναζιστικού εξτρεμισμού στην χώρα, οι Σουηδοί Perkele είναι το σημαντικότερο -ίσως- σκανδιναβικό πανκ ροκ συγκρότημα.

Ιδιαιτέρως αγαπητοί -και- στην Ελλάδα, έρχονται για δύο συναυλίες στις 26 και 27 Απριλίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα. Κουβεντιάζοντας με τον Ron Halinoja, εκ των ιδρυτικών μελών της μπάντας.

Πώς ήταν η κατάσταση στην Σουηδία όταν ξεκινήσατε ως πανκ ροκ συγκρότημα;

Ως συγκρότημα ξεκινήσαμε το 1993. Στο παρελθόν άκουγα χέβι μέταλ και θρας μέταλ, έκανα σκέιτ κι έβλεπα πολλές ταινίες που αφορούσαν το σκέιτ.

Ήταν δημοφιλές το πανκ εκείνη την εποχή στην Σουηδία ή κυρίως ακούγατε μπάντες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή τις Η.Π.Α.;

Το σουηδικό πανκ ροκ άρχισε να γίνεται δημοφιλές στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990.

Πριν, ωστόσο, συμβεί αυτό, άκουγα συγκροτήματα όπως οι Bad Religion, οι Minor Threat, οι Pennywise.

Κάνοντας σκέιτ στην Σουηδία συνάντησα ανθρώπους οι οποίοι άκουγαν και σουηδικό πανκ ροκ, που αναδυόταν.

Προέκυψε ως κάτι πολύ φυσικό ν’ αρχίσω να το ακούω κι εγώ: είχε την ίδια μελωδία, απέπνεε την ίδια ενέργεια, ενώ κι οι στίχοι αφορούσαν σε παρόμοια θέματα - και τους καταλάβαινα καλύτερα.

Παρόλα αυτά, η σουηδική εκδοχή του πανκ ήταν πιο «γυαλισμένη».

Χωρίς ν’ ακουστώ σαρκαστικός και λαμβάνοντας υπόψη τις κυρίαρχες τότε κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Σουηδία, αυτό φανταζόμουν. Οπότε, η ενασχόληση με το πανκ θα ήταν μάλλον περιθωριακή δραστηριότητα.

Το πανκ ροκ στην Σουηδία πήγαζε από την ίδια αντίδραση που είχε γεννήσει το γκραντζ, κι απ’ την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα στιχουργικά πιο σημαντικό περιεχόμενο. Από αυτούς τους ανθρώπους προήλθε.

Επομένως, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι -κι εσύ ανάμεσά τους- θεωρούσατε τους εαυτούς σας πιο πολιτικοποιημένους ή έχοντες επίγνωση της κοινωνικής κατάστασης;

Απολύτως.

Η συνειδητοποίηση προέκυψε με την ακρόαση της μουσικής και των στίχων, που πολλές φορές ήταν κάπως αριστερόστροφοι, και το γεγονός αυτό παρείχε το πρίσμα υπό το το οποίο μπορούσες ν’ αντιληφθείς την κοινωνία.

Επιπλέον, η κατάσταση στην χώρα ήταν κάπως ζόρικη με τους τους νεοναζί στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Συντελείτο ένας μικρής κλίμακας πόλεμος. (Γέλιο).

Το παράξενο ήταν ότι το νεοναζιστικό κίνημα ήταν μια τάση σε μια ιδιαιτέρως διαιρεμένη κοινωνία.

Ένα τμήμα της νεολαίας αισθανόταν πως ανήκε σ’ αυτό το εθνικιστικό κίνημα. Από την άλλη, υπήρχαν οι λάτρεις του πανκ ροκ και άλλοι. Δυο διαφορετικές κουλτούρες.

Άρα, η δημιουργία των Perkele ήταν το μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού, ας πούμε, ένας τρόπος να εκφράσετε τον θυμό σας έναντι της κατάστασης που μόλις μου περιέγραψες.

Σωστά, ακριβώς.

Οι στίχοι των πρώτων ντέμο κασετών μας σχετίζονταν, μάλιστα, πολύ με το νεοναζιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου.

Είχα δεχτεί επίθεση από νεοναζί το 1995, νομίζω, με ξυλοκόπησαν κι έριξαν δακρυγόνα στο σπίτι μου. Κατέληξα στο νοσοκομείο. Ήξεραν ποιος είμαι γιατί ήμουν πολύ αθυρόστομος απέναντί τους. Φρικτή εποχή!

Υποθέτω ότι δεν το έβαλες κάτω - ούτε ως άτομο ούτε ως μέλος ενός πανκ ροκ συγκροτήματος.

Σε καμία περίπτωση!

Μιας και το άτομο που με ξυλοκόπησε συνελήφθη, χρησιμοποίησα τα χρήματα τα οποία μου επιδικάστηκαν ως αποζημίωση για την ηχογράφηση και την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου μας.

Επομένως, το ξύλο που «έφαγες» απέδωσε «καρπούς».

Ακριβώς! (Γέλιο).

Είναι, πάντως, γεγονός πως πίσω από άτομα όπως αυτό που με ξυλοκόπησε κρύβονται άλλοι. Σκέψου ότι ο συγκεκριμένος ήταν παλιότερα «πάνκης» και συμμεριζόταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις.

Τι του συνέβη, λοιπόν;

Όντας «πάνκης», ήθελε να λειτουργεί προκλητικά. Επειδή δεν του αρκούσε να είναι «πάνκης», στράφηκε στην ακρόαση μουσικής white power επηρεαζόμενος από κάποιους φίλους του.

Δεν ήταν εξ αρχής κακός άνθρωπος. Είναι ενδιαφέρον το πώς οι άνθρωποι μπορούν να μεταστραφούν ιδεολογικά.

Κατά την γνώμη μου, όταν κάνεις ρηχές επιλογές -όχι, δηλαδή, επειδή είσαι επαρκώς συνειδητός, αλλά επειδή ακολουθείς μια μόδα-, τότε είναι πολύ εύκολο να μετατοπιστείς πολιτικά από την Αριστερά στον νεοναζισμό.

Το μόνο που σε νοιάζει είναι η διάθεση για πρόκληση, το να «πλακώνεσαι» και η εκδήλωση μιας «μάτσο» συμπεριφοράς.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυτό που «μετρούσε» ήταν σε ποια πλευρά ανήκαν οι φίλοι σου. Δεν είχες επαρκή επίγνωση.

Βεβαίως, υπήρχαν και άνθρωποι οι οποίοι ήταν πιο βαθιά μπλεγμένοι, αλλά χρησιμοποιούσαν εκείνους που είχαν πιο βίαιη νοοτροπία.

Έχει αλλάξει, επιδεινωθεί ή επιδεινωθεί με διαφορετικό τρόπο η κοινωνικοπολιτική κατάσταση και ο ακροδεξιός/νεοναζιστικός εξτρεμισμός στην Σουηδία έκτοτε;

Κάποτε, οι σκανδιναβικές χώρες θεωρούνταν πυλώνες ανεκτικότητας, ανοιχτότητας και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης. Τι συμβαίνει στις μέρες μας, λοιπόν;

Όσον αφορά στον νεοναζισμό, είναι ένα πολύ περιθωριακό φαινόμενο σήμερα, μια μικρή σέκτα που δεν προσελκύει καινούρια μέλη. Αντιμετωπίζονται ως περίεργοι άνθρωποι που κάνουν περίεργα πράγματα. Χαίρομαι γι’ αυτό.

Υπάρχει, όμως, κι η υπόλοιπη Δεξιά και Ακροδεξιά. Τι γίνεται μ’ αυτή; Δεν ασκεί κοινωνική επίδραση;

Δεν ξέρω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ενδιαφέρομαι και τόσο για την πολιτική πλέον.

Διαβάζω, βεβαίως, εφημερίδες, ξέρω ποιες είναι οι πεποιθήσεις μου -κι αυτό είναι το σημαντικότερο-, και προσπαθώ να μην εστιάζω υπερβολικά στο τι συμβαίνει.

Για μένα, ό,τι και να ψηφίσεις στις εκλογές είναι -σχεδόν- το ίδιο, με την έννοια πως δεν κάνει κάποια διαφορά.

Η Σουηδία είναι στην «ψυχή» της σοσιαλδημοκρατική, νομίζω. Οπότε, ακόμα κι αν κυριαρχεί η δεξιά πολιτική, παραμένουμε ακόμα σοσιαλδημοκράτες. Έτσι αισθάνομαι.

Εσύ ζεις στην χώρα, οπότε δεν μπορώ να αμφισβητήσω την θετική σου εκτίμηση/αίσθηση βάσει μόνο όσων διαβάζω ή μου μεταφέρουν άλλοι.

Τι γίνεται, αλήθεια, με την σουηδική πανκ ροκ σκηνή στις μέρες μας;

Υπάρχουν όντως πολλές πανκ ροκ μπάντες στην Σουηδία, αλλά οι περισσότερες τραγουδάνε κυρίως στα σουηδικά, επομένως δεν παίζουν και τόσο στο εξωτερικό όσο εμείς, αν κι έχουν μεγάλο εγχώριο κοινό.

Γνωστά συγκροτήματα είναι οι Millencolin και οι The Baboon Show. Eμείς, όμως, ήμασταν από τους πρώτους που βγάλαμε το σουηδικό πανκ ροκ στο εξωτερικό.

Το πανκ ροκ γερνάει, όμως, κι ελπίζω να εμφανιστούν νέες μπάντες, ώστε να μην πεθάνει μαζί μ’ εμάς.

Ή να μην καταλήξει ένα «απολίθωμα», ή σε κάποιο μουσείο.

Ακριβώς. Νομίζω, πάντως, ότι υπάρχουν ποικίλες πανκ ροκ τάσεις στην Σουηδία, αλλά και πολλοί καλοί μουσικοί.

Εξάλλου, επειδή η πανκ ροκ σκηνή περιορίζεται και γερνάει, ερχόμαστε κοντά και παίζουμε παρέα στα φεστιβάλ.

Έχετε καταφέρει να βιοποριστείτε επαρκώς μέσω της μουσικής -και ιδίως της πανκ μουσικής- όλα αυτά τα χρόνια, όσο κι αν κάτι τέτοιο μπορεί -για κάποιους- να φαντάζει αντιφατικό;

Θα μπορούσαμε όντως να ζούμε απ’ την μουσική, αλλά επιλέξαμε να κάνουμε «κανονικές» δουλειές.

Τις καθημερινές πάμε στην δουλειά, και τα Σαββατοκύριακα δίνουμε συναυλίες ή κάνουμε περιοδείες.

Δεν ήθελα η μουσική να είναι δουλειά για μένα, ήθελα κάθε φορά που δίνουμε μια συναυλία να είναι διασκέδαση. Συνεπώς, πρέπει ν’ αποδεχόμαστε κάθε πρόσκληση για συναυλία, αλλά δεν είναι όλες διασκεδαστικές!

Θέλω, εξάλλου, να παράγω την μουσική μου με την καρδιά μου, κι όχι να νιώθω πιεζόμενος πως πρέπει να παραγάγω κάτι.

Πού οφείλεται η αγαπησιάρικη σχέση την οποία έχετε αναπτύξει με το ελληνικό κοινό;

Πρόκειται για κάτι αρκετά αυθόρμητο.

Δεν ξέρω, όμως, γιατί συμβαίνει, αν κι έχω κατά νου μια ερμηνεία. Έχει να κάνει με την αγάπη στους Iron Maiden. Αγαπάμε τους Iron Maiden, και το ελληνικό κοινό αγαπάει τους Iron Maiden, οπότε έχουμε κάτι κοινό.

Ίσως κάπου να παίζουν ρόλο και οι στίχοι, μέσω των οποίων προσπαθούμε να δίνουμε στους ανθρώπους ελπίδα.

Στην Ελλάδα, αν κρίνω από τις συναυλίες μας, οι στίχοι μας σημαίνουν κάτι για τους ανθρώπους. Τους παίρνουν σοβαρά και τους κατανοούν.

Οι Perkele εμφανίζονται λάιβ την Παρασκευή 26 Απριλίου στην Αθήνα (Kύτταρο Live Club) και το Σάββατο 27 Απριλίου στην Θεσσαλονίκη (Πολυχώρος Mylos).