Δημιουργημένο από τον
περιζήτητο κιμπορντίστα/κιθαρίστα Adam Wakeman, οι Jazz Sabbath είναι
ένα βρετανικό τζαζ τρίο που παίζει παιχνιδιάρικες εκδοχές συνθέσεων
των «ογκόλιθων» του heavy
metal,
Black
Sabbath.
Με δύο άλμπουμ στο
ενεργητικό τους, καταφθάνουν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 21
και 22 Δεκεμβρίου για δύο απρόβλεπτα λάιβ. Συνομιλώντας με
τον Adam
Wakeman.
Γεννήθηκες εντός μιας
μουσικής οικογένειας κι έχεις συνεργαστεί και περιοδεύσει ευρέως με τον πατέρα
σου -και πρώην κιμπορντίστα των YES-, Rick Wakeman.
Η ενασχόλησή σου με τη
μουσική ήταν αναπόφευκτη, ενστικτώδης, αυθόρμητη ή μια -πράγματι- υπολογισμένη
κίνηση;
Ήμουν περίπου οκτώ χρονών
όταν ξεκίνησα μαθήματα πιάνου κι αφού είδα τον πατέρα μου να παίζει με τους YES στη σκηνή στο Wembley Arena.
Λίγα χρόνια αργότερα,
αποφάσισα ότι το να είμαι μουσικός ήταν αυτό που ήθελα να κάνω για τα προς το
ζην.
Ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω
κάτι άλλο εκτός από τη μουσική από εκείνη τη στιγμή και μετά.
Πριν «γεννήσεις» τους Jazz Sabbath, είχες σχηματίσει το progressive rock συγκρότημα Headspace, μαζί με τον τραγουδιστή
Damian
Wilson,
τον κιθαρίστα Pete
Rinaldi,
τον μπασίστα Lee
Pomeroy
και τον ντράμερ Richard
Brook.
Λόγω της αγάπης σου για
το progressive
rock;
Οι Headspace ποτέ
δεν ξεκίνησαν με την προκαθορισμένη αντίληψη ότι είναι ένα progressive rock συγκρότημα.
Ήθελα απλώς να έχω ένα
συγκρότημα με τους φίλους μου που ήταν όλοι απίστευτα ταλαντούχοι μουσικοί για να
έχουμε μια διέξοδο για τη μουσική δημιουργία, αντί να μου λένε τι να παίζω σε
άλλα συγκροτήματα.
Το μουσικό στιλ που υιοθέτησαν
οι Headpace
προέκυψε
με φυσικό τρόπο.
Δε θα αποκαλούσα τον
εαυτό μου «οπαδό» του heavy
metal
συνολικά - πιθανώς το αντίθετο!
Συνεχώς, ωστόσο, ξανασυναντώ
την πρώιμη ηχογραφημένη δουλειά των Black Sabbath, και ειδικά τους πρώτους
τέσσερις σκοτεινούς -και συχνά πολιτικοποιημένους- δίσκους τους. Ποια είναι η γνώμη
σου γι’ αυτούς;
Μεγάλωσα ακούγοντας Black Sabbath, Led Zeppelin, Van Halen, Whitesnake και Deep Purple. Μου άρεσε αυτή η περίοδος της
μουσικής, κατά την οποία οι μουσικοί ενθαρρύνονταν να ξεπεράσουν τα όρια και να
κάνουν ακριβώς αυτό που ήθελαν.
Η ωμότητα με γοήτευσε και
οι Black Sabbath ήταν το σημείο εκκίνησης
για τόσες πολλές μπάντες.
Έχεις υπάρξει μέλος της
μπάντας του Ozzy
Osbourne
στα πλήκτρα για 19 χρόνια. Έχετε, επίσης, συνθέσει από κοινού τους στίχους για έξι
κομμάτια στο πλατινένιο άλμπουμ του Ozzy, SCREAM, το 2010, το οποίο
είχε υποψηφιότητα για Grammy.
Πώς θα τον περιέγραφες
τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άνθρωπο; Είναι δύσκολη η διαχείριση της
επικοινωνίας μαζί του;
Με
τιμά πολύ να θεωρώ τον Ozzy
φίλο, αλλά και «Αφεντικό»!
Ως καλλιτέχνης είναι
μοναδικός. Η φωνή του, το στυλ γραφής του, η εκφορά του και τα πάντα σ’ αυτόν
είναι Ozzy
Osbourne.
Υπάρχουν μόνο λίγοι
καλλιτέχνες σαν κι αυτόν στον κόσμο. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος για
τόσους πολλούς ανθρώπους.
Έχω κάνει πολλές
περιοδείες σε όλο τον κόσμο μαζί του και έχω δει την επίδραση που ασκούν αυτός
και η μουσική του στους ανθρώπους - είναι κάτι απίστευτο. Στο λεξικό, κάτω από
το λήμμα «Θρύλος» θα πρέπει να διαβάσεις: *Δείτε Ozzy Osbourne...
Στράφηκα στους Jazz Sabbath, την τελευταία σου
συλλογική μουσική «ενσάρκωση», από φίλο/σύντροφο και λάτρη του heavy metal, κι αμέσως με έλκυσε η
«ανορθόδοξη» προσέγγισή σου στο ποικίλο υλικό των Black Sabbath.
Εφόσον είσαι ο «πατέρας»
των Jazz
Sabbath,
το συγκρότημα ξεκίνησε -και πιθανώς συνεχίζει να λειτουργεί- περισσότερο ως ένα
παιχνιδιάρικο, αλλά πολύ επαγγελματικά εκτελεσμένο, «αστείο»;
Ή μήπως υπάρχει κάτι
δημιουργικά σοβαρό που «μαγειρεύεται» κάτω από την επιφάνεια;
Είναι αρκετά δύσκολο να
περιγράψεις τους Jazz
Sabbath
στους ανθρώπους και προκαλεί σύγχυση σε κάποιους!
Λατρεύω την κωμωδία. Όλα
ξεκίνησαν με το ντοκιμαντέρ Comedy
που έκανα, ακολουθώντας τον φανταστικό χαρακτήρα «Milton Keanes» και την πεποίθησή του ότι
δημιούργησε όλη τη μουσική των Black
Sabbath.
Έχοντας αυτόν κατά νου,
ήθελα να δημιουργήσω ένα είδος ραχοκοκαλιάς σε στυλ Spinal Tap, αλλά η μουσική έπρεπε να αντέχει
και να είναι αξιόπιστη, όπως νομίζω πως είναι.
Επιπλέον είναι πολύ
δημιουργική διαδικασία καλλιτεχνικά κι ένα ποσοστό του σόου της τάξης του 70%
είναι αυτοσχεδιασμός, οπότε κάθε σόου είναι πολύ διαφορετικό και μπορεί να οδηγηθεί
σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις!
Βρίσκεις κάποιες
αναλογίες/ομοιότητες στον τρόπο που επινοούνται, συντίθενται και εκτελούνται η
τζαζ, το progressive
rock
και το heavy
metal;
Για μένα, η μουσική είναι
μουσική και δε σκέφτομαι πολύ τις μεθόδους ή τους δεσμούς μεταξύ των ειδών. Όλη
η μουσική έχει έμπνευση και επιρροές από άλλους καλλιτέχνες και συγκροτήματα,
και αυτό είναι μέρος της ομορφιάς της, νομίζω.
Τι είδους κοινό
προσελκύετε συνήθως στις συναυλίες; Μόλις τελειώσουν αυτές οι συναυλίες, το
κοινό είναι κυρίως εκστατικό ή σαστισμένο;
Όταν ξεκίνησα τους Jazz Sabbath, νόμιζα πως το κοινό θα
ήταν κατά 90% θαυμαστές του heavy
metal
και λίγοι θαυμαστές της τζαζ. Όπως αποδεικνύεται, η αναλογία είναι 10% οπαδοί
του metal
και οι υπόλοιποι λάτρεις της τζαζ και γενικά της μουσικής.
Η πλειονότητα δεν ξέρει
ότι παίζω με τον Ozzy
κι έχω παίξει με τους Black
Sabbath
για πολλά χρόνια ή πως ο πατέρας μου είναι ο Rick Wakeman. Ντύνομαι ως άντρας 85
ετών με γκρίζα μαλλιά κ.λπ., οπότε αυτό μάλλον μπερδεύει λίγους.
Παραμένω επίσης ως ο
χαρακτήρας που έχω δημιουργήσει για τον εαυτό μου σε όλη την παράσταση -και
μετά, όταν πάω και συναντώ κόσμο-, γεγονός που είναι πάντα διασκεδαστικό!
Τι είδους κοινό περιμένεις
να συναντήσεις στις δύο συναυλιακές εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 21
και 22 Δεκεμβρίου, αντίστοιχα;
Ας ελπίσουμε ανθρώπους
στους οποίους αρέσει η μουσική!!!
Και τέλος, μόλις
εξαντληθεί το υλικό που σχετίζεται με τους Black Sabbath, σκοπεύεις να στραφείς
σε άλλες κατευθύνσεις για να συλλέξεις συνθέσεις προσαρμοσμένες σε τζαζ πλαίσιο;
Δεν έχω ιδέα! Αισθάνομαι
ότι μόλις ξεκινήσαμε και θέλω πραγματικά να συνεχίσω να παίζω ζωντανά σε όλο
τον κόσμο. Έτσι νομίζω ότι οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να καταλάβουν περί
τίνος πρόκειται.
Ευχαριστώ θερμά τον
Mark
(Blacklake Records) για την πολύτιμη
συβολή του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Adam
Wakeman.
Οι Jazz
Sabbath
εμφανίζονται
λάιβ
στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου (Mylos Club, 21:00) και στην Αθήνα
την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου (Gazarte, 21:00).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου