Cole Alexander: «Οι φαντασιώσεις είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας»

 

The Black Lips (Φωτογραφία: Cate Groubert)

Διαβόητοι για τα μεθυστικά γκαράζ, πανκ και ψυχεδελικά τους ηχοτοπία και τις εκρηκτικές ζωντανές τους εμφανίσεις, οι Βορειοαμερικανοί The Black Lips επιστρέφουν στην Ελλάδα για δύο συναυλίες στις 18 και 20 Σεπτεμβρίου.

Συνομιλώντας με τον Cole Alexander, από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, κιθαρίστα και εκ των τραγουδιστών της.

Θεωρούμενοι ως «κίνδυνος συνδεόμενος με την υποκουλτούρα», τα ιδρυτικά μέλη των The Black Lips, Cole Alexander και Jared Swilley, αποβληθήκατε κατά το τελευταίο έτος σας στο λύκειο μετά τη σφαγή στο Columbine το 1999.

Πόσο επικίνδυνοι ήσασταν στην πραγματικότητα; Θεωρούσατε τη μουσική ως την ιδανική διέξοδο;

Δε θα έλεγα ότι ήμασταν και τόσο επικίνδυνοι, αλλά το σχολείο μας ήταν αυτό που φαινόταν να μας αντιλαμβάνεται έτσι, καθώς το προσωπικό του δεν ήταν αρκετά οξυδερκές για να διακρίνει μεταξύ μιας αντιθετικής υποκουλτούρας και μιας άλλης.

Η υποκουλτούρα η οποία στην πραγματικότητα συνδεόταν με τις μαζικές δολοφονίες στα αμερικανικά σχολεία εκείνη την εποχή δεν είχε καμία σχέση με εμάς.

Η μουσική έγινε κατά μία έννοια η διέξοδός μας από τότε που μας απέβαλαν από το σχολείο.

Τελικά. μας οδήγησε σε μια καριέρα μακριά από οτιδήποτε ακαδημαϊκό και περισσότερο βασισμένο στον τομέα του ροκ εντ ρολ, στον οποίο αρχίζαμε να δραστηριοποιούμαστε εκείνη την εποχή.

Γιατί στραφήκατε συγκεκριμένα στο γκαράζ, πριν επεκταθείτε σε άλλα είδη τα επόμενα χρόνια; Θεωρείτε τους εαυτούς σας αναβιωτές/«αναζωογονητές» του είδους;

Ήμασταν ενθουσιασμένοι με το γκαράζ λόγω της αγάπης μας για τις «oldies» πανκ και το ροκ εντ ρολ μουσικές.

Αρχίσαμε να σκάβουμε βαθύτερα σ’ αυτές και αρχίσαμε να έχουμε την αίσθηση πως υπήρχε ένα είδος μυστικής προϊστορίας του πανκ ροκ κρυμμένης μέσα στον συγκεκριμένο ήχο.

Οι πρώτες μας προτιμήσεις ήταν τραγούδια από συγκροτήματα όπως οι Troggs, που ηχογράφησαν το Wild Thing, και οι Kinks με το You Really Got Me.

Καθώς εμβαθύναμε σ’ αυτήν τη μουσική, ανακαλύψαμε μερικά καταπληκτικά underground protο-punk συγκροτήματα από τη δεκαετία του 1960, όπως οι The Swamp Rats και οι Los Saicos.

Τόσο το Black Lips! όσο και το And We Did Not Know the Forest Spirit Made the Flowers Grow παραπέμπουν στον κινηματογράφο.

Αν και οι άμεσες κινηματογραφικές αναφορές απουσιάζουν από τα επόμενα άλμπουμ σας, το κινηματογραφικό πνεύμα συνεχίζει να ζει. Πώς συνδέεστε με τον κινηματογράφο;

Πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε μουσική, κάναμε ταινίες στο σπίτι για διασκέδαση. Έτσι, το πνεύμα που δημιούργησε αυτό το άλμπουμ ήταν πάντα εκεί. Όσον αφορά τις αναφορές σε ταινίες στα δύο πρώτα άλμπουμ, ήταν απλώς μια σύμπτωση.

Το 2013, η Zumi Rosow μπαίνει στο «κάδρο». Με ποιους τρόπους η συμμετοχή της έχει εμπλουτίσει τη μουσική και άλλες δυναμικές του συγκροτήματος;

Σκεφτόμασταν επί καιρό να έχουμε πνευστά στο συγκρότημα, αλλά η Zumi βοήθησε να δοθεί νέα πνοή στο συγκρότημα.

Δεν ήταν ωραίο μόνο το ότι έφερε νέο αίμα μαζί της, τον Oakley και τον Jeff, αλλά και το γεγονός πως ενστάλαξε και λίγη από την τόσο αναγκαία γυναικεία ενέργεια, γεγονός που βοήθησε να αλλάξει λίγο η δυναμική, με έναν πιο υγιή τρόπο.

Συνεισέφερε επίσης ένα πιο έντονο και διασκεδαστικό στοιχείο μόδας στο συγκρότημα.

Το Apocalypse Love, το προηγούμενο άλμπουμ σας και το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία του συγκροτήματος, «διατρέχει το γκοθ, το πανκ και την ρετρό-φουτουριστική ποπ σε μια διασκεδαστική έκρηξη», σύμφωνα με μια κριτική.

Ποια είναι η πιο απολαυστική διάσταση στο να συγχωνεύεις και να αψηφάς διαφορετικά μουσικά είδη;

Πάντα μας άρεσε να ασχολούμαστε με διαφορετικά είδη. Πάντα ήμασταν μια γκαράζ πανκ μπάντα λίγο πολύ κατά βάθος, αλλά ποτέ δε νιώσαμε κολλημένοι με κανέναν τρόπο σε ένα μόνο στιλ.

Στο Apokalypse Love εξερευνάτε τη μουσική του περιθωρίου, για το οποίο φαίνεται να τρέφετε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, σε αναζήτηση έμπνευσης.

Δεδομένου του ότι η μουσική σας είναι εύκολα αρεστή σε ποικίλα κοινά -αν και όχι απαραίτητα εύκολα εύπεπτη συνεχώς- διατηρείτε μια αμφίσημη σχέση με τη σύγχρονη μέινστριμ τέχνη;

Λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε προσπαθήσει να πειραματιστούμε με στοιχεία πιο ποπ και μέινστριμ μουσικής, αν και δεν μπορώ να πω ότι το πετυχαίναμε πάντα. Όπως προφανώς δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να μπούμε στο Τop 40 των charts.

Έχοντας πει αυτό, νομίζω πως η δουλειά μας με τον Mark Ronson ήταν το καλύτερο φλερτ μας με πιο μέινστριμ ιδέες, εμποτισμένες με τις τάσεις μας προς το εφηβικό trash και τη βρωμιά.

Το The Illusion, πρώτο και δεύτερο μέρος, ανοίγουν και κλείνουν Season of the Peach. «Φτάνεις τον ουρανό/ αλλά είναι μια ψευδαίσθηση», τραγουδάτε σε αυτό.

Τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε ότι αυτό στο οποίο ελπίζαμε ήταν μια ψευδαίσθηση;

Συμβαίνει συνέχεια να ψάχνουμε για πράγματα που δεν είναι απαραιτήτως απτά ή δεν υπάρχουν. Παρ’ όλα αυτά, οι φαντασιώσεις είναι ένα διασκεδαστικό και σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

«Το μήνυμά μας ήταν πάντα απλό», δηλώνει ο Jared στο Δελτίο Τύπου. «Απλώς προσπαθούμε να διασκεδάσουμε και να περνάμε καλά».

Σε έναν άθλιο κόσμο με πολέμους και γενοκτονίες που μαίνονται, είναι δυνατόν να «περνάμε καλά»;

Μας αρέσει ακόμα να περνάμε καλά. Υποθέτω ότι στις μέρες μας και στην εποχή μας οι άνθρωποι το χρειάζονται ίσως περισσότερο από ποτέ!

Το Bebop Armageddon, που κυκλοφορεί επίσης στις 19 Σεπτεμβρίου, είναι ο χαοτικός, σκιώδης «αδερφός» του Season of the Peach. Γιατί αποφασίσατε να τα κυκλοφορήσετε μαζί;

Είχαμε πολύ επιπλέον υλικό από την ηχογράφηση του νέου μας άλμπουμ.

Οπότε, η Fire Records μάς ενθάρρυνε να φτιάξουμε έναν διασκεδαστικό μικρό δίσκο περιορισμένης κυκλοφορίας για να αναδείξουμε τις κρυφές, ασυνήθιστες ηχογραφήσεις μας.

Οι συναυλίες σας στην Ελλάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (18 και 20 Σεπτεμβρίου, αντίστοιχα) αναμένονται με ανυπομονησία.

Είστε ακόμα τόσο «τρελoί» επί σκηνής όσο υπήρξατε στο παρελθόν; Ή μήπως έχετε πλέον γίνει πιο εκλεπτυσμένοι και χαλαροί;

Έχουμε ηρεμήσει κάπως, αλλά πάντα υπάρχουν και κάποιες στιγμές κατά τις οποίες αισθανόμαστε την τρελή ενέργεια της νιότης μας. Επομένως, ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Δεν έχουμε, άλλωστε, μεγαλώσει και τόσο πολύ, μόνο λίγο, χαχά!

Ευχαριστώ θερμά την Lauren Barley για την πολύτιμη συμβολή της στην υλοποίηση της συνέντευξης και για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

Οι The Black Lips εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου στο Gazarte - Ground Stage (Βουτάδων 32-34, Γκάζι, 21:30) και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου στο Eightball Club (Πίνδου 1, Λαδάδικα, 21:30).