Νεριτάν Ζιντζιρία: «Δεν εμπιστεύομαι τα όνειρα πλήρως, αλλά είμαι εκεί όταν συμβαίνουν»

 

Παλιός γνώριμος του Φεστιβάλ Δράμας, ο Νεριτάν Ζιντζιρία κέρδισε φέτος με το Noi, μια ταινία για την εκδίκηση, τη συγχώρεση, το τραύμα, το πένθος και την υπέρβαση, για άλλη μια φορά τον Χρυσό Διόνυσο.

Μια συνάντηση με τον σκηνοθέτη ενόψει των επόμενων προβολών του φιλμ.

Εκτός από τη φετινή βράβευσή σου με τον Χρυσό Διόνυσο για το Noi στη Δράμα παρατήρησα ότι αποκόμισες και πολλή εκτίμηση -αν όχι και αγάπη- από τη μεγάλη πλειονότητα των μελών της εγχώριας κινηματογραφικής κοινότητας.

Πώς, ως άνθρωπος ήπιος και χαμηλών τόνων -όσο σε έχω γνωρίσει-, εισπράττεις και «μεταβολίζεις» αυτήν τη συνθήκη είτε σε καθαρά ανθρώπινο ή και σε δημιουργικό επίπεδο;

Λόγω προβλημάτων υγείας οικείου μου προσώπου αυτήν την περίοδο, πριν από τη Δράμα βίωνα φέτος μια ένταση η οποία δεν εναρμονιζόταν καθόλου με το φεστιβαλικό πλαίσιο, τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του.

Όταν, λοιπόν, μοιράζομαι με τους ανθρώπους μια ταινία που αγαπώ και αποτελεί μια επένδυση ενέργειας, χρόνου και ονείρου, μια τέτοια αντιμετώπιση είναι πολύ τιμητική.

Είναι, όμως, και εφήμερη. Τώρα με θυμούνται όλοι, γεγονός το οποίο με χαροποιεί πολύ, αλλά δε θα κρατήσει. Σύντομα θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη συνθήκη, γιατί έτσι είναι η ζωή.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν πάρα πολύ καλά, τα χρεώνω στην τύχη. Όταν πηγαίνουν σκατά, λέω πως είμαι ο καλύτερος.

Με αυτόν τον τρόπο κρατώ ισορροπία και δεν παίρνω προσωπικά τα όσα θα μου πουν ή θα μου συμβούν. Τα προσλαμβάνω με νηφαλιότητα και τάξη.

Δε σε αγχώνει, επομένως, αυτή η κατάσταση.

Όχι.

Η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου ήταν όταν ήμουν πιτσιρικάς και μου την είχαν «πέσει» μετά το Χαμομήλι - από Μ.Μ.Ε. μέχρι πολιτικά κόμματα. Τότε έφυγα για το Βουκουρέστι, όπου βρέθηκα με έναν κύκλο άλλων κινηματογραφιστών.

Έκτοτε έχω «ψηθεί», έχω μάθει τα όριά μου και έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι κακό να λέμε «όχι» ανεξαρτήτως από το πώς θα το προσλάβει ο άλλος.

Από την άλλη, όταν προβάλλεται η δουλειά σου χρειάζεται προωθητικές ενέργειες. Είναι, άρα, χαρά μου να συνομιλώ με κάποιους ανθρώπους και δύσκολο να συνομιλώ με κάποιους άλλους. Είναι, όμως, μέσα στο παιχνίδι.

Υπάρχει, εξάλλου, μεγαλύτερο δώρο από το να μιλάς για το σινεμά, ιδίως αν είσαι σκληροπυρηνικός σινεφίλ;

Ιδίως σε εποχές βαρβαρότητας.

Απόλυτης, κτηνώδους βαρβαρότητας σε live streaming, η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτή είναι η ζωή και γιατί καταλήγεις να εξηγείς με ποια πλευρά είσαι.

Δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα έπρεπε να αιτιολογήσω το ότι είμαι με το φως και τη ζωή.

Με χαροποίησε, επίσης, που τα παρόντα μέλη της εγχώριας κινηματογραφικής κοινότητας στη Δράμα σε αγαστή σύμπνοια διατράνωσαν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους και την εναντίωσή τους στη γενοκτονία.

Αυτονόητη στάση, ίσως, αλλά στην εποχή μας τα αυτονόητα συχνά αμφισβητούνται και επαναπροσδιορίζονται.

Η σύγχρονη πραγματικότητα προκαλεί τη νηφαλιότητά σου και προσκρούει στη λογική.

Η κινηματογραφική κοινότητα, από την άλλη, κατά τη δική μου αντίληψη διανύει μια περίοδο αλληλεγγύης και συνεργατικότητας, γεγονός το οποίο με χαροποιεί.

Πώς το ερμηνεύεις;

Οι δυσκολίες, αφ’ ενός, στο γύρισμα μιας ταινίας εν μέσω μιας εν εξελίξει, δεκαετούς πραγματικότητας έχουν «ψήσει» το εγχώριο κινηματογραφικό «οικοσύστημα».

Αφ’ ετέρου, έχει εξομαλυνθεί η έννοια της «φεστιβαλικής επιτυχίας» -ο μέσος κινηματογραφιστής έχει κάνει από μία-, ενώ και το φεστιβαλικό πλαίσιο έχει αποκαλύψει το πρόσωπό του:

Δε βοηθάει τις ταινίες, τις «σκοτώνει». «Σκοτώνει» την οποιαδήποτε ορμή μπορεί να διαθέτει ένας κινηματογραφιστής να προσπαθήσει να εξελίξει τη φιλμική γλώσσα.

Η κινηματογραφική κοινότητα είναι, επομένως, πιο ενημερωμένη, συνειδητοποιημένη και αθώα. Μ’ αρέσει αυτή η λέξη, γιατί από τη μία αποτυπώνει τη μη ενοχή και από την άλλη ενέχει το στοιχείο της αγνότητας απέναντι στον κόσμο.

Αρκετά μέλη της κοινότητας είναι μαχητικά σε διάφορα πεδία, κάτι το οποίο μπορεί να έχει συνέπειες.

Το βάρος της θέσης έχει και προσωπική και συλλογική διάσταση.

Θα δούμε, λοιπόν, πού μπορεί να καταλήξει η προσπάθειά μας για ένα καλύτερο αύριο μέσα από το σινεμά και έξω από αυτό.

Το Noi, η βραβευμένη με Χρυσό Διόνυσο στο Φεστιβάλ Δράμας πιο πρόσφατη δουλειά σου, γεννήθηκε μέσα από ένα όνειρο.

Τι ρόλο διαδραματίζουν για σένα τα όνειρα στη δημιουργική διαδικασία, είτε αφορούν μια συγκεκριμένη ταινία ή την εν γένει οπτική σου στην κινηματογραφική δημιουργία;

Σίγουρα επαληθεύουν τον ξύπνιο. Ξεχωρίζουν, δηλαδή, τον υπερβατικό κόσμο από τον γήινο και βάρβαρο.

Από την άλλη, επειδή είναι η φύση του κινηματογράφου να μπολιάζεται με τη φαντασία, κάπως συνομιλούν οι δύο κόσμοι.

Το θέμα είναι αν εσύ, που εκτελείς χρέη μεταφραστή, πιάνεις συχνοτικά το κατάλληλο κανάλι.

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, οπότε και καμιά φορά με έπαιρνε στην καμπίνα προβολής ο ύπνος, μπέρδευα τις ταινίες μεταξύ τους, γεγονός πολύ σημαντικό για μένα.

Η σύγχυση η οποία χαρακτηρίζει το όνειρο φλερτάρει με την ανατολική φιλοσοφία ζωής, μια φιλοσοφία της εμπειρικής σύνδεσης,  που -τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο- μου είναι πολύ οικεία.

Οπότε, δεν εμπιστεύομαι τα όνειρα πλήρως, αλλά τα ακούω. Είμαι εκεί όταν συμβαίνουν.

Στην περίπτωση του Noi η ονειρική διάσταση παρέμεινε και στον κινηματογραφικό «ξύπνιο».

Ναι, αν αναλογιστείς πως είδα το όνειρο το 2019.

Μεσολάβησε η περίοδος του Covid. Κατόπιν, προκηρύχθηκε ένας διαγωνισμός και διερωτηθήκαμε με την Ιφιγένεια Koκεδήμα, την στενή μου συνεργάτιδα, αν άξιζε τον κόπο να γραφτεί ένα σενάριο.

Το καταθέσαμε, κέρδισε βραβείο σεναρίου από το υπουργείο Πολιτισμού κι αυτό παρείχε τη δυνατότητα να καταθέσουμε και για τη χρηματοδότηση της παραγωγής.

Ο «θεός» του σινεμά τοποθέτησε τα κατάλληλα πρόσωπα στις κατάλληλες θέσεις και στον σωστό χρόνο, κι έτσι η παραγωγή υλοποιήθηκε.

Δεν είναι τρομερό να συζητάμε για ένα όνειρο του 2019 το 2025;

Αποδεικνύει σίγουρα πως τα όνειρα, τουλάχιστον στη δικιά σου περίπτωση, συχνά μετασχηματίζονται σε απτή πραγματικότητα, δυνητικά διαμοιραζόμενη με άλλους ανθρώπους.

Οτιδήποτε θέλει να συνεχίσει το συνειδητό πρέπει όχι μόνο να δικαιώσει την αφορμή, αλλά και να την κατασκευάσει με τρόπο αναγνώσιμο από τους θεατές, κυρίως μέσα από τις αλχημείες του μοντάζ.

Οι δουλειές σου συχνά χαρακτηρίζονται από απουσία διαλόγου και σιωπές. Γιατί;

Είναι τεράστιο το ζήτημα του λόγου, αλλά όχι πρωταγωνιστικό.

Πιστεύω πολύ στο «στομάχι» που αναπτύσσεται στη διάρκεια του μοντάζ. Η ίδια η ταινία, δηλαδή, εφόσον είσαι τυχερός, αποκτά μέσω αυτού δικό της σώμα και φωνή.

Στην περίπτωση του Noi, ενώ είχαν γυριστεί διαλογικές σκηνές με συμμετέχοντα δυο πιτσιρίκια που ήθελαν να κλέψουν το άλογο του πρωταγωνιστή, το μοντάζ μάς υπέδειξε να κινηθούμε μάλλον διαφορετικά.

Γενικότερα, αμφιταλαντεύομαι ως προς τι μου αρέσει περισσότερο όσον αφορά στον διάλογο. Κλίνω, όμως, τελικά στο τι θέλει το φιλμ, ανεξάρτητα από την επιθυμία μου.

Πώς συμβιβάζονται η επιθυμία σου και οι ανάγκες, το «στομάχι» της ταινίας;

Είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω την υποστήριξη της παραγωγής όταν χρειάζεται να μοντάρω για μεγάλο διάστημα, κάτι όχι συνηθισμένο. Τα άλογα, για παράδειγμα, στο Noi τα μοντάραμε για καιρό.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις τι εξελίσσει το φιλμικό σύμπαν του φιλμ. Για να αντιληφθείς, λοιπόν, τι χρόνο έχει χωρίς τη δική σου παρουσία απαιτείται τριβή και τύχη.

Αυτό, βέβαια, συνιστά μια πρόταση. Και, για να επαληθευτεί, πρωτίστως θέλει ρίσκο και τον εξωτερικό χρόνο.

Είναι κι οι μύθοι κάθε λογής στοιχεία που τροφοδοτούν την κινηματογραφική σου δημιουργία;

Για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότερες ταινίες μου είναι εσωτερικές αναζητήσεις. Είναι μοναχικά ταξίδια όπου σε παρασέρνει η δύναμη των πρωταγωνιστών ή ενός ψυχοπομπού. Δε χωράνε πολλά διαλογικά σημεία.

Η οπτική μου συγγενεύει αρκετά με το κάθετο, αναπαραστατικό θέατρο της αρχαίας τραγωδίας. Είναι μεγάλο στοίχημα η συνεργασία με τους ηθοποιούς.

Πώς, λοιπόν, επικοινωνείς την επιθυμία, τον λόγο και την οπτική σου με τους ηθοποιούς, ιδίως με όσους δεν έχουν την οποιαδήποτε προηγούμενη εμπειρία με τον κόσμο του κινηματογράφου;

Θεωρώ σημαντική την επαφή επαγγελματιών ηθοποιών, εκπαιδευμένων σε μια μεθοδολογία, και ανθρώπων οι οποίοι κουβαλούν την αλήθεια της πραγματικότητάς τους - ή μπορούν να κουβαλήσουν την αλήθεια μιας άλλης πραγματικότητας.

Στο Noi συμμετείχαν μόνο δύο επαγγελματίες ηθοποιοί - οι γονείς του πρωταγωνιστή. Ο υπόλοιπος κύκλος είναι άνθρωποι από το χωριό.

Επειδή δεν κάνω πρόβες αλλά χορογραφίες, μιλάω πολύ με τον εκάστοτε ηθοποιό έτσι ώστε να αποκτήσουμε διαλεκτική και συναισθηματική τριβή.

Από κοινού χτίζουμε ένα «οικοσύστημα», διαμορφώνουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και ευελπιστώ να έχει πέσει μέσα το ένστικτό μου.

Από εκεί και πέρα απαιτείται ταχυδακτυλουργική ικανότητα, ώστε να αποσπάσω το βλέμμα του πιθανού ηθοποιού από ό,τι δε θέλω να δει.

Πέφτει μέσα το ένστικτό σου;

Διασφαλίζεται μια διαδικασία για να πέσει μέσα.

Υπήρξε το Noi μια ευτυχής διαδικασία  συνάντησης και συνδημιουργίας;

Απολύτως, καθώς ήταν η δεύτερη συνεργασία μου με ανήλικο ηθοποιό.

Ο πρωταγωνιστής μου ήταν ο τελευταίος σε μια σειρά πολλών παιδιών στο casting, και δε μίλησε ποτέ. Ήταν τόσο ντροπαλός που όταν τον κοίταζες, κοκκίνιζαν τα μαγουλάκια του. Γι’ αυτό τον είχαμε βαφτίσει «καναρίνι».

Υπήρξε όχι μόνο συνεργάσιμος, αλλά και συναισθηματικά ανοιχτός, προκειμένου να δεχτεί την ιστορία που είχα γράψει, να τη «μεταβολίσει» και να τη συνδέσει με τον τόπο του.

Τελικά, εξημερώνει κάποιος κάποιον σ’ αυτήν την ταινία;

Αυτό ήταν το διακύβευμα.

Σχεδίαζα να φτιάξω έναν κόσμο όπου η εξημέρωσή μας, ο ανθρωπισμός εξαρτιόνταν από τα έμφυτα χαρακτηριστικά των ζώων, από το πώς το ένα προσεγγίζει το άλλο.

Πέρα από την ιπποτική κορμοστασιά τους, τα άλογα πρωταγωνιστούν στο Noi -οπτικά και ψυχοακουστικά-, επηρεάζουν το διακύβευμα και μάλλον έχουν γεννήσει την αφετηρία της ιστορίας. Δε θα μπορούσε να υπάρξει φιλμ χωρίς αυτά.

Οι δουλειές σου βιώνονται και δικαιώνονται στον «καμβά» της οθόνης του σινεμά.

Θέλω να κάνω ταινίες για μεγάλη επιφάνεια, δε θέλω να τις δεις στο κινητό. Θέλω να τις παρακολουθήσουμε μαζί στο σινεμά.

Αν συμβεί αυτό, δικαιώνεται η ανατολική φιλοσοφία στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα και που τη βλέπεις και στο σινεμά το οποίο ενδεχομένως αγαπάς ως σινεφίλ.

Πόσο χώρο έχουν τέτοιες δουλειές ακόμα και σε φεστιβαλικό πλαίσιο;

Δυστυχώς, η φεστιβαλική φρενίτιδα γέννησε ένα «οικοσύστημα» απεχθές και καταστροφικό για την προσπάθεια εξέλιξης της φιλμικής γλώσσας.

Το ενθαρρυντικό, όμως, είναι πως αρκετοί κινηματογραφιστές -κυρίως νεότερης ηλικίας- προσπαθούν να σπάσουν αυτό το «οικοσύστημα».

Δεν παραπονιέμαι για τις φεστιβαλικές διακρίσεις που μου έχουν αποδοθεί.

Πιθανολογώ, ωστόσο, ότι από ένα σημείο και μετά παίζει ρόλο το όνομα ενός σκηνοθέτη και το πώς μπορεί να μιλήσει για την ταινία του, κι όχι η ταινία αυτή καθαυτή.

Είσαι εξίσου ευτυχισμένος μετά την ολοκλήρωση κάθε κινηματογραφικής διαδικασίας ανεξαρτήτως διάκρισης;

Μάλλον δεν είναι η θέση μου να είμαι ευτυχισμένος.

Δεν κάνω σινεμά για να βρω την ηρεμία. Το σινεμά για μένα είναι το εντελώς εντίθετο, και κατά τη διάρκεια της προ-παραγωγής και της παρουσίασης.

Είμαι, όμως, ανακουφισμένος. Είναι ευτυχία να νιώθεις ανακουφισμένος.

Σε χρονιές, εξάλλου, επικίνδυνα καλές -όπως η φετινή- είναι ακόμα πιο τιμητικό να σου απονέμεται ένα βραβείο. Και πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μια τεράστια οικογένεια η οποία με βοηθάει να κάνω ένα φιλμ με διακόσια άλογα.

Όταν βραβεύεται η ταινία σου και βλέπεις τους συνεργάτες σου να κλαίνε και να είναι περήφανοι, γεμίζουν και τα δικά σου στήθη με περηφάνεια.

Έχω την πεποίθηση πως η δημιουργική σου «θερμοκρασία» θα παραμείνει υψηλή είτε στα μικρού ή στα μεγάλου μήκους επόμενα βήματά σου.

Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει η προετοιμασία και γενικά παίρνω τον χρόνο μου. Από την άλλη, είναι δύσκολα και τα εγχειρήματα στα οποία εμπλέκομαι.

Το σινεμά είναι ένα πεδίο όπου πολλά μπορούν να γίνουν με το χαμόγελο στα χείλη. Κρύβει πολλές δυναμικές, ειδικά όταν καλείσαι να κουβαλήσεις την αλήθεια μιας ιστορίας η οποία έχει πένθος και πόνο.

Όταν, όμως, δοκιμάζεται αυτό το χαμόγελο και επιμένει, είναι πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό έχω την αίσθηση ότι η κοινότητά μου είναι στα καλύτερά της - ψυχολογικά και όσον αφορά στην αλληλεγγύη.

Οικονομικά, θα το παλέψουμε!

Ευχαριστώ θερμά τον Νεριτάν Ζιντζιρία για την ουσιαστική συνομιλία, καθώς και για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

Το Noi έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φετινό Raindance Film Festival.

Στο 48^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, όπου πραγματοποίησε την ελληνική πρεμιέρα του, κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο.

Την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου προβάλλεται, εκτός συναγωνισμού, ως ταινία λήξης στο πλαίσιο του προγράμματος Ελληνικές Μικρές Ιστορίες των 31^ων Νυχτών Πρεμιέρας (κινηματογράφος Τριανόν, 20:30).

Nέιθαν Θρωλ: «Η αντίσταση των Παλαιστίνιων συντρίβεται, αναδύεται όμως και πάλι»

 

Ένα πολύνεκρο τροχαίο με θύματα μικρά παιδιά παλαιστινιακής καταγωγής έξω από την Ιερουσαλήμ το 2012 είναι η αφετηρία του καθηλωτικού, βραβευμένου με Πούλιτζερ, βιβλίου του Νέιθαν Θρωλ, Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα,  Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ.

Το βιβλίο συνιστά έναν διεισδυτικό στοχασμό πάνω στις συνέπειες της ισραηλινής Κατοχής και του καθεστώτος απαρτχάιντ που συντηρεί. Συνομιλώντας με τον Νέιθαν Θρωλ.

Το βιβλίο σου Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα,  Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, αφορμάται ωστόσο από ένα πραγματικό γεγονός, ένα πολύνεκρο δυστύχημα με λεωφορείο.

Γιατί επέλεξες να χρησιμοποιήσεις το συγκεκριμένο γεγονός ως «όχημα» προκειμένου να αφηγηθείς πολύ ευρύτερα ζητήματα και δυσλειτουργίες;

Επί πολύ καιρό ήθελα να γράψω κάποιου είδους αφήγηση εκτυλισσόμενη σε Ισραήλ-Παλαιστίνη η οποία ήλπιζα να πει όλη την ιστορία της περιοχής.

Επειδή οι κοινότητες διάγουν διαχωρισμένες ζωές -υπάρχουν αποκλειστικά παλαιστινιακές πλάι σε αποκλειστικά εβραϊκές, που μερικές φορές είναι χτισμένες σε παλαιστινιακή γη-, δεν αλληλεπιδρούν καθόλου.

Το γεγονός αυτό περιορίζει τις ιστορίες τις οποίες κάποιος θα μπορούσε να αφηγηθεί και που θα εμπεριείχαν και τις δύο κοινότητες.

Εξετάζοντας, λοιπόν, τις πιθανότητες, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα θα αποτελούσε μια από τις σπάνιες περιστάσεις κατά τις οποίες αυτές οι ζωές θα έρχονταν σε στενή επαφή μεταξύ τους.

Σε πολύ πρώιμο στάδιο γνώρισα τον Άμπεντ Σαλάμα (σημ: πατέρα ενός πεντάχρονου αγοριού, επιβάτη του πούλμαν).

Καθώς άρχισε να μου διηγείται τι συνέβη την ημέρα του τροχαίου, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για μια πολύ βαθύτερη και καλύτερη ανάλυση του απαρτχάιντ από όλες τις σχετικές αναλύσεις που γράφονταν εκείνη την περίοδο.

Για να καταλάβεις σε βάθος το σύστημα πρέπει να το δεις από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου ο οποίος το υφίσταται και να μπεις στη θέση του τη χειρότερη ημέρα της ζωής του.

Για να το κάνεις, όμως, χρειάζεται να γνωρίζεις το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου συνέβη το τροχαίο.

Χρειάζεται, επίσης, να αντιληφθείς ότι αποτελεί απλώς τη συμπύκνωση κι όχι την κλιμάκωση μιας μακράς διαδικασίας γενοκτονίας, εκτοπισμού και απαρτχάιντ.

Ακριβώς.

Αυτό το μικρό γεγονός αποτελεί τη μακρινή συνέπεια μιας βαθύτερης Ιστορίας. Για να μπορέσεις, λοιπόν, να καταλάβεις τι συνέβη εκείνη την ημέρα, πρέπει να γνωρίζεις τι συνέβη τις δεκαετίες που προηγήθηκαν.

Ήθελα, εξάλλου, ο αναγνώστης να συμπάσχει με τους ανθρώπους οι οποίοι βίωσαν αυτήν την τραγωδία και παράλληλα να κατανοήσει πως πρόκειται μόνο για μία από τις χιλιάδες τραγωδίες που συμβαίνουν καθημερινά, κάθε λεπτό.

Γιατί να εμπιστευτεί εσένα ο Άμπεντ, έναν άνθρωπο εκτός της -εθνικής, θρησκευτικής, πολιτικής- κοινότητάς του;

Η απάντηση του ίδιου στη σχετική ερώτηση είναι επειδή, οποτεδήποτε άρχιζε να μου διηγείται την ιστορία του, δάκρυζα. Δεν μπορώ να δώσω καλύτερη εξήγηση.

Παραδόξως, επειδή δεν προερχόμουν από την κοινότητά του, αυτό τον βοήθησε να μιλήσει περισσότερο.

Τι έχεις αποκομίσει από την παραμονή σου στην Ιερουσαλήμ και στην ευρύτερη περιοχή και σε ποιον βαθμό σε έχει βοηθήσει να συμβάλεις στην επίτευξη μιας καλύτερης κατανόησης των τεκταινομένων σε βάθος χρόνου;

Δεν υπάρχει μόνο ένας αγώνας δεκαετιών πίσω μας, αλλά και μπροστά μας. Θα στοιχημάτιζα πως πιθανόν δε θα δω την επίλυση της ισραηλο-παλαιστινιακής διαμάχης στη διάρκεια της ζωής μου.

Ο μετριοπαθής στόχος μου είναι καταλάβουν οι άνθρωποι τι συμβαίνει, όταν υπάρχει άρνηση της πραγματικότητας.

Καθένας μιλάει γι’ αυτόν τον τόπο βάσει στατιστικών, αφαιρετικών σχημάτων και εννοιών, κάποιες από τις οποίες δεν υφίστανται, όπως η λύση των δύο κρατών.

Όταν οι Ισραηλινοί κατεδαφίζουν ένα σπίτι ή εκδιώκουν μια ολόκληρη κοινότητα, ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου θα δηλώσει πως τέτοιες ενέργειες δεν είναι βοηθητικές στην κατεύθυνση της λύσης των δύο κρατών.

Όχι επειδή συμβάλλουν στην καταστροφή της ζωής ανθρώπων. Κι αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ πως μπορώ να κάνω μόνο μια μικρή διαφορά.

Άλλωστε οι Παλαιστίνιοι δεν αντιμετωπίζονται, γενικά, ως άνθρωποι με θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία πρέπει να γίνονται σεβαστά και να εφαρμόζονται.

Θεωρούμε, λοιπόν, τον πόλεμο προσωρινό και την ειρήνη μόνιμη. Ας μην ενοχλούμαστε με την πραγματικότητα δεκαετιών, γιατί είναι προσωρινή.

Λέγονται πολλά ψέματα που μας επιτρέπουν να ανεχόμαστε όσα δε θα έπρεπε να ανεχόμαστε.

Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον στον δρόμο ο οποίος ξυλοκοπά ένα αγοράκι, περνάμε και δεν τον σταματάμε. Στην πραγματικότητα, δίνουμε ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και αλυσίδες στον άντρα και τον βοηθάμε να ξυλοκοπήσει το αγοράκι.

Βοηθάμε ενεργά τον δράστη. Είμαστε συνένοχοι.

Πώς ερμηνεύεις, άρα, τη σχεδόν εμμονική -τουλάχιστον σε Η.Π.Α. και Ευρώπη/Ε.Έ- ευθυγράμμιση των εξουσιαστικών ελίτ και μέρους των αντίστοιχων κοινωνιών με τα συμφέροντα και το αφήγημα του ισραηλινού κράτους;

Μια ερμηνεία είναι ό,τι εκλαμβάνεται ως ενοχή σε σχέση με το Ολοκαύτωμα, ιδίως στην Ευρώπη, γεγονός που δημιουργεί ένα ολόκληρο αφήγημα σχετικά με το τι είναι το Ισραήλ, το οποίο αγνοεί δεκαετίες Ιστορίας πριν το Ολοκαύτωμα στην Παλαιστίνη.

Όσον αφορά στις Η.Π.Α., η ύπαρξη οργανωμένου πολιτικού χρήματος σημαίνει τα πάντα στη βορειοαμερικανική πολιτική. Κανένας δε θέλει να μιλήσει γι’ αυτό το ζήτημα γιατί σχετίζεται με το τροπάριο περί «Εβραίων που διαθέτουν χρήματα».

Δεν υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία πως τα μέλη του Κογκρέσου νοιάζονται και φοβούνται οργανώσεις όπως η AIPAC ή η J Street. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην παλαιστινιακή πλευρά.

Στους Δυτικούς θεσμούς και τα Μ.Μ.Ε. ο αέρας που αναπνέεις είναι το φιλελεύθερο σιωνιστικό αφήγημα.

Σύμφωνα με αυτό, ένα εβραϊκό κράτος στα προ του 1967 σύνορα είναι απόλυτα θεμιτό, καμία αμφιβολία ως προς αυτό, το 1948 έχει πεθάνει και ασφαλώς δεν πρέπει να επιστρέψουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, γιατί πρέπει να υπάρχει εβραϊκή πλειοψηφία.

Τι απομένει προς συζήτηση; Το αν οι Παλαιστίνιοι θα έχουν ένα κράτος στο 22% της πατρίδας τους, στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη. Αυτό είναι στο τραπέζι. Δεν μπορείς να μιλάς για κάτι άλλο.

Αυτή η κοσμοαντίληψη είναι τόσο βαθιά εδραιωμένη στη Δύση που οι φορείς της δεν πιστεύουν ότι συνιστά ιδεολογική θέση, αλλά πως πρόκειται για μια ουδέτερη προσέγγιση.

Οποιαδήποτε, έστω και ήπια διατυπωμένη -πόσο μάλλον περισσότερο ριζοσπαστική πολιτικά-, κριτική αυτού του αφηγήματος θεωρείται πως απορρέει από μίσος ή διαστρεβλωμένη ανάγνωση της Ιστορίας.

Υπάρχει ένας βαθύς φόβος στους φιλελεύθερους κυρίως στη Δύση μην κατηγορηθούν ποτέ για αντισημιτισμό. Αυτός ο φόβος χρησιμοποιείται ως όπλο για να επιχειρηθεί ο ορισμός της απολύτως θεμιτής κριτικής στο Ισραήλ ως αντισημιτικής.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη όταν η εκμετάλλευση αυτού του φόβου χρησιμοποιείται για την ποινικοποίηση και τη δίωξη ατόμων που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους μέσω του λόγου ή ενεργειών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων στις Η.Π.Α.

Οι οποίες έχουν συντριβεί.

Παράλληλα, επιχειρείται να κωδικοποιηθεί σε επίπεδο κρατικής νομοθεσίας ως αντισημιτική η οποιαδήποτε κριτική στο Ισραήλ. Μια από τις κεντρικές ιδέες είναι ότι δεν μπορείς να προβείς σε σύγκριση του Ισραήλ με τη ναζιστική Γερμανία.

Κι όμως, χρόνια πριν, ο Γιαΐρ Γκολάν -τότε υψηλόβαθμος στρατιωτικός, σήμερα πολιτικός- δήλωνε πως όσα τότε συνέβαιναν στο Ισραήλ του θύμιζαν τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930.

Βάσει του ορισμού του «αντισημιτισμού», ο εν λόγω πολιτικός είναι αντισημίτης.

Σε κάθε περίπτωση, οι χειρότεροι αντισημίτες πρέπει στις μέρες μας να αναζητηθούν στις τάξεις της πολιτικής ελίτ του Ισραήλ, των Η.Π.Α. και αρκετών ευρωπαϊκών κρατών.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα το σύνθημα «From the river to the sea Palestine will be free».

Όσοι το καταδικάζουν, αγνοούν ότι το επίσημο πρόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης συνασπισμού του Ισραήλ λέει πως: «Δε θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, θα έχουμε τον έλεγχο από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».

Η επίσημη ισραηλινή κυβέρνηση μπορεί να το φωνάζει.

Και -κυρίως- να το εφαρμόζει.

Η Κνεσέτ έχει περάσει νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία δε θα υπάρξει ποτέ παλαιστινιακό κράτος.

Σ’ αυτούς, λοιπόν, επιτρέπεται να φωνάζουν αυτό το σύνθημα. Σε όσους εξολοθρεύονται, όχι.

Υπάρχει, επίσης, και η διάσταση -ομολογημένη ή μη- του εγγενούς  αντιαραβικού/αντι-ισλαμικού ρατσισμού.

Αναντίρρητα, το Ισραήλ διαρκώς συνδέει την αντίσταση στην αποικιοκρατία του με τον παγκόσμιο πόλεμο εναντια στην τρομοκρατία.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη στάση της ισραηλινής κοινωνίας έναντι της γενοκτονίας και του πολέμου; Τείνει όλο και περισσότερο σε φασιστικοποίηση; Υπάρχουν και κομμάτια της που φοβούνται να εκφράσουν τη διαφωνία τους;

Όσοι στο Ισραήλ ειλικρινά και εμπράκτως -όχι ρητορικά- αντιτίθενται στην Κατοχή αποτελούν μια τόσο μικρή μειονότητα που δε θα έπαιρναν ούτε μια θέση στη Βουλή. Είναι πολύ μικρό τμήμα της κοινωνίας, αλλά θορυβώδες.

Η Δεξιά και η Ακροδεξιά αναπτύσσονται στο Ισραήλ, απολύτως.

Έπειτα, υπάρχει και ένας μεγάλος ανθρώπων κεντρώων-κεντροαριστερών πεποιθήσεων οι οποίοι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις εναντίον του Νετανιάχου.

Σήμερα μπορεί να παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις για την επιστροφή των ομήρων ή να κριτικάρουν την κυβέρνηση  και να μην τους αρέσει ο Νετανιάχου ή η Ακροδεξιά. Πολλοί δεν υποστηρίζουν τους εποικισμούς.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ κουνήσει ούτε ένα δαχτυλάκι για να τερματιστεί η ισραηλινή Κατοχή, να τερματιστεί ή να επιβραδυνθεί το εποικιστικό εγχείρημα.

Το κεντρικό πρόταγμα των διαδηλώσεων ενάντια στη δικαστική μεταρρύθμιση ήταν η δημοκρατία.

Παρόλα αυτά, οι συμμετέχοντες ούτε καν έλαβαν υπόψη τους την πιθανότητα ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία θα έπρεπε να περιλαμβάνει εκατομμύρια Παλαιστίνιων οι οποίοι στερούνται τα βασικά πολιτικά και -βεβαίως- δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Δεν υποστηρίζουν, επομένως, ευθέως την αποικιοκρατία, αλλά τους είναι αδιάφορη.

Η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση είναι θεμιτή και νομιμοποιημένη, ενώ αποκρυσταλλώνεται και σε κείμενα διεθνών συμβάσεων.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, πώς εκτιμάς ότι μπορεί να εξελιχθεί η ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο άνισα μέρη;

Όσον αφορά στην πλευρά του Ισραήλ, αυτό που βλέπουμε είναι πως μεταχειρίζεται όλο και πιο πολλή δολοφονική ισχύ.

Η προθυμία του να χρησιμοποιήσει τεράστια ποσότητα πυρομαχικών που συνεπάγεται τον θάνατο ολοένα και περισσότερων αθώων περαστικών είναι κάτι προφανές όχι μόνο σ’ αυτόν τον πόλεμο, αλλά και σε πολλούς άλλους ανά τα χρόνια.

Πλέον, εφαρμόζει και στη Δυτική Όχθη μεθόδους τις οποίες στο παρελθόν επεφύλασσε μόνο για τη Γάζα, όπως επιθέσεις με drones, γι’ αυτό και σκοτώνονται τόσο πολλοί Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη.

Οι θάνατοι της παλαιστινιακής πλευράς είναι οι περισσότεροι στην Ιστορία της σιωνιστικής-παλαιστινιακής διαμάχης.

Όσον αφορά στην πλευρά των Παλαιστίνιων, τίθεται το ζήτημα του για πόσο καιρό μπορεί να συνεχίσει την ένοπλη αντίσταση, δεδομένου ότι πρόκειται για μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο εξαιρετικές άνισες πλευρές.

Συνεπώς, η ικανότητα των Παλαιστίνιων να μάχονται στη Γάζα μέχρι τώρα είναι σοκαριστική.

Η ισραηλινή πλευρά δε θα μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο χωρίς τον επανεξοπλισμό της από τις Η.Π.Α.

Με κάποιον τρόπο, εξακολουθούν στη Γάζα να καταφέρνουν να μάχονται μέχρι και σήμερα, ενόσω βρίσκονται πλήρως πολιορκημένοι υπό τον ισχυρότερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό στην περιοχή.

Ανατρέχοντας στην Ιστορία, η αντίσταση των Παλαιστίνιων, παρά την ανισοτιμία των πλευρών, συντρίβεται, κατόπιν αναδύεται όμως και πάλι - αναφέρομαι και στην ένοπλη και στη μη ένοπλη αντίσταση.

Λόγω, ωστόσο, ακριβώς αυτής της ανισοτιμίας, η αντίσταση από μόνη της -είτε ένοπλη είτε μη- δεν μπορεί να τερματίσει αυτό το σύστημα κυριαρχίας.

Η μαζική αντίσταση των Παλαιστίνιων θα καθιστούσε την περιοχή μη κυβερνήσιμη από το Ισραήλ, από τη μία πλευρά. Από την άλλη, είναι αναγκαία η εισαγωγή ενός πλαισίου νέων κανόνων από τη διεθνή κοινότητα.

Το λιγότερο, συνεπώς,  που απαιτείται είναι η διακοπή παροχής όπλων στο Ισραήλ και η εφαρμογή των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

Αν, λοιπόν, αυτά συνέβαιναν ταυτόχρονα, τότε θα μπορούσαν οι υπολογισμοί για το Ισραήλ να είναι διαφορετικοί.

Μάλλον απίθανη προοπτική, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον όσον αφορά στο εγγύς μέλλον.

Απολύτως.

Εκτός κι αν ζούσαμε σε έναν πολυ-πολικό κόσμο, για τον οποίο, με τον τρόπο που υπήρξε στο παρελθόν, δεν αισθάνομαι νοσταλγία, ωστόσο θα μποορύσε να υποβοηθήσει την υλοποίηση ενός είδους ισορροπίας ισχύος.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν ενθαρρυντικές ενδείξεις σε σχέση με τις κινητοποιήσεις της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» παγκοσμίως. Δεν ξέρω αν μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης έναντι ισχυρών κυβερνήσεων.

Βλέπουμε μωρουδιακά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι κινητοποιήσεις της κοινωνίας των πολιτών δεν αρκούν για να τερματιστούν οι πωλήσεις όπλων στο Ισραήλ, ωστόσο κινούμαστε προς την επιβολή λογοδοσίας στο Ισραήλ.

Στο μεταξύ, όμως, βρίσκεται σε εξέλιξη η κατάληψη της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ. Μόνο το 2024, έχει κατάσχει περισσότερη παλαιστινιακή από όση είχε κατάσχει τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Συντελείται, παράλληλα, η επέκταση της ισραηλο-εβραϊκής κοινότητας και η συρρίκνωση της παλαιστινιακής με τους ταχύτερους ρυθμούς όλων των εποχών.

Η κοινή γνώμη στη Δύση έναντι του Ισραήλ μεταστρέφεται, αντιθέτως, με αργούς ρυθμούς.

Δεν υπάρχουν, επομένως, και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Για να αλλάξεις, όμως, μια πραγματικότητα -με συλλογικούς και ατομικούς όρους- πρέπει πρώτα να την αναγνωρίσεις. Ίσως έτσι προκύψει μια εξέλιξη στο μέλλον.

Πρέπει να προσπαθήσουμε. Είναι ηθικό καθήκον μας να κάνουμε ο,τι μπορούμε για να αντιστραφεί η κατάσταση, και γρήγορα.

Ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί στη διάρκεια της ζωής μας, θα προσεγγίσουμε αυτό το σημείο κοντά στον θάνατό μας.

Στην τελική, χρειάζεται να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι συμβαίνει.

Ευχαριστώ θερμά τον Σπύρο Παπαδόπουλο (Εκδόσεις ΔΩΜΑ | βιβλία στην Αθήνα) για την πολύτιμη συμβολή του στον προγραμματισμό της συνέντευξης.

Το βιβλίο του Νέιθαν Θρωλ Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα,  Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις ΔΩΜΑ | βιβλία στην Αθήνα σε μετάφραση της Δέσποινας Κανελλοπούλου.

Marc Lewis: «Για να γίνεις μεγάλο συγκρότημα χρειάζεσαι σοβαρή ώθηση στο μάρκετινγκ»

 

Ισορροπώντας ανάμεσα στο post-punk και το indie-rock, οι Βρετανοί The Snake Corps, που σχηματίστηκαν το 1984 από μέλη των θρυλικών Sad Lovers & Giants, εμφανίζονται για πρώτη φορά συναυλιακά στην Αθήνα στις 10 Οκτωβρίου.

Η ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος, Marc Lewis, μοιράζεται μαζί μας τον ενθουσιασμό, την ευγνωμοσύνη και τη νευρικότητά του(ς) ενόψει του λάιβ.

Το πανκ ήταν σχεδόν σε χειμερία νάρκη (αν όχι νεκρό) -τουλάχιστον μουσικά-, ενώ το new wave, το post-punk και, κατά συνέπεια, το indie-rock αναδύονταν όταν σχηματίστηκαν οι The Snake Corps στα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Τι είδους ήχους γουστάρατε τότε ως ακροατές και τι είδους ηχοτοπία απολαμβάνατε κυρίως να δημιουργείτε ως συγκρότημα;

Οι δικές μου επιρροές ανάγονται στους T Rex και στον Bowie.

Όσον αφορά στο συγκρότημα, όταν μπήκα στους Sad Lovers & Giants, ήταν σαφώς επηρεασμένο από τους The Cure και τους The Smiths και αυτό συνεχίστηκε και στους Snake Corps, αλλά μας άρεσαν επίσης οι The Chameleons και οι The Church.

Σε κάθε περίπτωση, το Flesh On Flesh, που ηχογραφήθηκε πριν από περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, περιέγραφε την μουσική κατάσταση στην οποία βρισκόσασταν εκείνη την εποχή;

Και ποιος ήταν κυρίως υπεύθυνος για τους στίχους του συγκροτήματος από την αρχή;

Ναι, έγραψα τους στίχους, τώρα περιγράφεται ως gothic άλμπουμ και μπορώ να καταλάβω γιατί είναι λίγο πιο σκοτεινό από τα άλλα, αλλά το Goth πραγματικά δεν υπήρχε τότε με τη μορφή με την οποία υπάρχει τώρα.

Τα τραγούδια μετέφεραν τις σκοτεινές εποχές στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στη Μεγάλη Βρετανία με μια καταπιεστική κυβέρνηση και την απειλή μιας πυρηνικής αποκάλυψης.

Το υπέροχα ατμοσφαιρικό και πιο ολοκληρωμένο έργο των The Snake Corps μέχρι σήμερα, το 3rd Cup, είναι το τελευταίο σας μέχρι στιγμής. Τι συνέβη μετά από αυτή την ηχογράφηση;

Χρηματοδοτήσαμε με δικούς μας πόρους την ηχογράφηση του άλμπουμ, χωρίς δισκογραφική εταιρεία.

Κυκλοφόρησε με περιορισμένη συμφωνία διανομής. Η πρόσφατη επανέκδοση κανονίστηκε μέσω ισπανικής δισκογραφικής εταιρείας, η οποία έκανε καλή δουλειά με το βινύλιο.

Στο μεταξύ, το πιο κοντινό σε κυκλοφορία άλμπουμ από το 3^rd Cup ήταν το πανκ-ποπ EP The Ocean Calls το 2016, το οποίο αποδεικνύει ότι ο ήχος σας δεν έχει χάσει καθόλου την οξύτητά του.

Θα ήθελες να ρίξεις λίγο φως στη διαδικασία δημιουργίας αυτού του EP;

Αυτό ηχογραφήθηκε - χρησιμοποιώντας το logic pro, τμήμα του ηχογραφήθηκε στο σπίτι και μερικά στο στούντιο ενός φίλου.

Έμενα στο Μπράιτον εκείνη την εποχή, το οποίο είναι δίπλα στη θάλασσα: αν το προσέξεις, μπορείς να ακούσεις τα κύματα στην ακτογραμμή και τους γλάρους στο βάθος.

Η εμπορική και κριτική επιτυχία σάς έχει διαφύγει, τουλάχιστον στη Μεγάλη Βρετανία. Η υπόλοιπη Ευρώπη (μισώ τον απομονωτικό, υποτιμητικό όρο «υπερπόντιος») σάς έχει, παρ' όλα αυτά, αγκαλιάσει.

Δεν είμαι σίγουρος γιατί συνέβη αυτό.

Είχαμε κάποια επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς ο John Peel, ο διάσημος indie DJ μάς έπαιζε στο εθνικό ραδιόφωνο. Αλλά μας προσφέρθηκαν συναυλίες στην Ευρώπη και μας άρεσε να παίζουμε εκεί. Βρέχει πολύ στη Μεγάλη Βρετανία!

Ο μουσικός τύπος της Μεγάλης Βρετανίας εκείνη την εποχή ήταν πολύ πολιτικός και τα τραγούδια μας δεν ήταν προφανώς ευθυγραμμισμένα με αυτό, οπότε ήταν λίγο αδιάφοροι απέναντί ​​μας.

Πώς ερμηνεύεις αυτήν τη διχοτομία και σε ποιο βαθμό σας έχει εμποδίσει ή/και απελευθερώσει δημιουργικά;

Προσπαθήσαμε όντως με το άλμπουμ Smother Earth να γίνουμε λίγο πιο μέινστριμ για να έχουμε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.

Για να γίνεις ένα μεγάλο συγκρότημα χρειάζεσαι μια σοβαρή ώθηση στο μάρκετινγκ, κάτι που ήταν εκτός των δυνατοτήτων της δισκογραφικής μας εταιρείας.

Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, παρά την αρχική διάλυση που γέννησε τους The Snake Corps, οι Sad Lovers & Giants παρέμειναν επίσης ενεργοί και μάλιστα θα δώσουν μια συναυλία στην Αθήνα τον Νοέμβριο.

Πώς έχουν εξελιχθεί οι καλλιτεχνικές και προσωπικές σου σχέσεις με τους SL&G στα χρόνια τα οποία ακολούθησαν την ίδρυση των The Snake Corps;

Διατηρώ εξαιρετική σχέση με τον Garce, γνωστό και ως Simon Allard, τον τραγουδιστή τους - μάλιστα, παίξαμε μαζί πριν από μερικούς μήνες σε ένα τοπικό κλαμπ στην Ουαλία. Παίξαμε τα In flux και Things we never did.

Και πώς σχετίζεσαι/σχετίζεστε δημιουργικά με άλλα συγκροτήματα στον χώρο του post-punk/indie rock, είτε από το παρελθόν είτε σύγχρονα;

Οι The Snake Corps συνδέονται με άλλα post-punk και indie συγκροτήματα μέσω του ατμοσφαιρικού, μελαγχολικού ήχου τους.

Είμαστε πιο κοντά σε συνομηλίκους μας όπως οι The Chameleons και οι The Sound ή ακόμα και οι πρώιμοι U2, συνδυάζοντας μελαγχολικές υφές της δεκαετίας του 1980 με επιρροές που αντηχούν στις σημερινές gothic και cold-wave σκηνές.

Σε αντίθεση με τους SL&G, ωστόσο, οι The Snake Corps θα εμφανιστούν ζωντανά στην Αθήνα για πρώτη φορά την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», θα μπορούσε κάποιος να πει.

Εσύ τι λες και, το πιο σημαντικό, πώς αισθάνεσαι ενόψει αυτής της συναυλίας;

Είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι που φέρνουμε επιτέλους τους The Snake Corps στην Αθήνα. Είχαμε τόσο ισχυρή υποστήριξη από την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ώστε μοιάζει σχεδόν σουρεαλιστικό το ότι μας πήρε τόσο πολύ χρόνο.

Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» το συνοψίζει τέλεια - είμαστε ενθουσιασμένοι, ευγνώμονες και λίγο νευρικοί επίσης, επειδή θέλουμε να δώσουμε στο κοινό κάτι ξεχωριστό. Υπάρχει μια πραγματική αίσθηση προσμονής στο συγκρότημα.

Ξέρουμε πόσο παθιασμένοι είναι οι Έλληνες οπαδοί, οπότε ανυπομονούμε για μια βραδιά που θα μας δώσει την αίσθηση μιας επανένωσης και των δύο η οποία έχει καθυστερήσει πολύ.

Οι The Snake Corps εμφανίζονται για πρώτη φορά ζωντανά στην Αθήνα την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου στο AUX Club (Αγίου Όρους 15, Βοτανικός). Τη συναυλία ανοίγουν οι Convex Model.